ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2 สรรพนามเรียกขานคือหายนะ
ตอนที่2 สรรพนามเรียกขานคือหายนะ
เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มบางเฉียบ นัยน์ตาสีดำหรี่เล็กลงอย่างพิเคราะห์ ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร การกระทำของคนๆนี้ลึกลับซับซ้อนเชื่อมโยงเป็นเงื่อนไข การแสดงออกของเขาเหมือนการวางรากฐานทางความคิด ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดไว้อย่างลงตัว ราวกับการมองเห็นความเป็นไปในทุกสิ่ง แต่ในบุคลิกอันยากจะหยั่งนั้น ยังคงมีบางอย่างเล็ดลอดออกมา...
ความลังเล ชั่งใจ ความกลัว
นั่นอาจเป็นเสี้ยวหนึ่งของบุคคลที่เหยียบยืน ณ จุดกึ่งกลางของมนุษย์กับพระเจ้าพึงมี
โรแรนน์ วอลฮาร์ด เด็กหนุ่มผิวพรรณดี หน้าตาหมดจดผิดจากคนจร ดวงตาสีนิลบอกได้ถึงความมุ่งมั่น เปล่าเปลี่ยว และอ่อนโยนในคราวเดียวกัน ผมสีน้ำตาลเจือทองยาวเคลียไหล่ ภาพลักษณ์ของเด็กหนุ่มอายุ 16 ปี จึงไม่น่าแปลกใจที่ใครๆจะคิดไม่ถึงว่า เขาคือบุคคลที่ได้รับฉายาของผู้มีดวงตาแห่งพระเจ้า นักทำนายที่ใช้ไพ่ 1 สำรับ กับมีดอีก 9 เล่มเป็นอาวุธ
และเหนือสิ่งอื่นใด... เขาคือผู้ที่มาพร้อมกับความหายนะ!!!
“ ระ...โรแรนน์ วอลฮาร์ด!!! ” เสียงแหบพร่าเล็ดลอดออกจากปากของชายร่างใหญ่ แรงสั่นจากร่างกายอันหวาดกลัวแทบจะปลดพันธนาการจากมีด 8 เล่มที่ตรึงร่างไว้ได้
เด็กหนุ่มกระชับมีดในมือ ดวงตาสีนิลหรุบลงต่ำครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะถอนใจเบาๆ
“ รู้รึเปล่า...เรื่องเลวร้ายยิ่งกว่านี้น่ะ? ”
ชายฉกรรจ์ไม่ตอบ หรือบางทีเขาอาจมีสติไม่พอที่จะตอบก็เป็นได้ เด็กหนุ่มละใบมีดออกจากคอของชายตรงหน้า เก็บมีดทั้ง 8 เล่มใส่ไว้ในเสื้อคลุมดังเดิม
“ หนทางให้เลือกมีอยู่ไม่มากหรอก จริงมั้ย? ” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้ม จริงอยู่ที่เขาพูดกับชายตรงหน้าแต่ดูเหมือนคำพูดนี้เขาจะบอกกับตัวเองเสียมากกว่า เด็กหนุ่มจัดแจงส่งมีดในมือคืนให้กับชายฉกรรจ์
ไม่ใช่คำขู่ฆ่า แต่คงไม่มีใครอยากจะยืดเยื้อการสนทนานี้ต่อไป การออกห่างให้ไวที่สุดเป็นเรื่องดีอย่างไม่มีทางเลือก การใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทองคนนี้จะนำมาซึ่งหายนะ มันเป็นคำสาป...
ชายฉกรรจ์ลุกพรวดขึ้นทันทีที่มีดซึ่งตรึงเขาไว้กับกำแพงถูกเก็บออก เขาตะเกียกตะกายอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ขาไร้เรี่ยวแรงนี้จะอำนวยได้ ความคิดที่จะรับมีดคืนจากเด็กหนุ่มนั้นยิ่งไม่มี แน่นอนว่ามันจะไม่จำเป็นอีกแล้วนับจากวินาทีนี้ไป
มือเล็กๆกระตุกชายเสื้อคลุมสีดำเบาๆ ระหว่างที่เด็กหนุ่มตัดสินใจเก็บมีดที่เจ้าของไม่ยอมรับคืนเข้าเสื้อคลุมไปพร้อมกับมีดพกอีกเล่มของตนเอง โรแรนน์ก้มมองเด็กหญิงซึ่งกำชายเสื้อคลุมของเขาซะแน่น เธอชูผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนเล็กๆให้ เด็กหนุ่มมีสีหน้าลำบากใจชั่วครู่ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม เขาย่อตัวลงตามแรงดึง เด็กหญิงจัดการพันผ้าเช็ดหน้าผืนขาวทับต้นแขน ปิดรอยขาดวิ่นของเสื้อและเลือดซึ่งซึมเปรอะอยู่ เธอมัดผ้าเป็นปมง่ายๆอย่างที่เด็กคนหนึ่งพอจะทำได้
เด็กหญิงทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่แล้วก็เงียบไป หันไปก้มมองรอยร้าวของพื้นอิฐ
เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้น ยื่นมือรับฝ่ามือบอบบางของเด็กน้อย รอยยิ้มใจดีและดวงตาอ่อนโยนของเขาในเวลานี้ลบภาพพจน์ของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ไปจนสิ้น
“ มาสิ...จะส่งให้ถึงที่เลย ”
เด็กหญิงเงยหน้ายิ้มกว้างเต็มที่ แก้มของเธอเจือด้วยสีแดงระเรื่อ ฝ่ามือน้อยๆกระชับมือของพี่ชายตรงหน้าแน่น ความประหวั่นที่เคยเกาะกุมจิตใจเมื่อครู่ บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยไออุ่นจากมือที่เอื้อมจับ พี่ชายคนนี้กำลังทดแทนบางสิ่งที่เด็กน้อยขาดหายไป...
ห่างออกไปจากตรอกค้าขายราว 2 ช่วงตึก เป็นชานชาลาเล็กๆ สร้างจากแผ่นไม้เก่าใกล้ผุ เพียงพอให้อาศัยบดบังแดดฝนเวลารอรถไฟได้เท่านั้น รถไฟวิ่งเข้าเทียบชานชาลานี้วันละแค่ 2 ครั้ง คือช่วงฟ้าสาง กับเวลาเย็นย่ำเช่นตอนนี้
เสียงหวีดร้องดังลั่นจากหญิงคนหนึ่งในชานชาลา เรียกสายตาของคนละแวกนั้นไปยังจุดๆเดียว ร่างๆหนึ่งอยู่ใต้ล้อเหล็ก เลือดสีแดงสดสาดเปื้อนพื้นล่างของโบกี้แรก เศษชิ้นเนื้อกระเด็นหลุดเป็นหย่อมๆเนื่องจากแรงกระชากของรถไฟ ลากร่างของชายฉกรรจ์ร่างใหญ่คนหนึ่งแหลกละเอียดไปตามรางอย่างน่าสยดสยอง
...มันคือคำสาป!!!
ตะวันคล้อยต่ำลงมาบอกเวลาเย็น แสงสีส้มสาดออกมาทับเส้นขอบฟ้า อีกไม่กี่ชั่วโมงตลาดก็จะวาย พ่อค้าแม่ค้าเตรียมตัวเก็บข้าวของใส่ลังไม้และรถเข็น บ้างก็กระหน่ำลดราคาสินค้าให้หมดวันต่อวันเพื่อจะได้ไม่ลำบากขนกลับ ดังนั้นแทนที่ผู้คนจะบางตา กลับเต็มไปด้วยฝูงชนมากมายเดินให้ขวักไขว่ หาซื้อสินค้าราคาถูกกักตุน ก่อนที่กลุ่มปฏิวัติจะลุกฮือแล้วลุกลามเป็นสงครามดังเช่นเมืองอื่นๆ
“ ให้ 200 เซนเทม แต่บอกก่อนนะว่าไม่รับของโจร ” ชายเจ้าของร้านบอกหลังจากหมุนดูมีดพกทุกซอกทุกมุมจนหนำใจ
“ ไม่ได้ขโมยมาแน่ๆครับ เจ้าของเค้าไม่อยากได้แล้ว ” เด็กหนุ่มยืนยัน เขารับเงิน 200 เซนเทมจากเจ้าของร้านมานับ เหรียญสีเงินและทองสะท้อนแสงวิบวับ
“ ถ้าอยากได้เงิน นาฬิกาพกเรือนนั้นได้มากกว่าอีกนะ เกือบ 6000 เซนเทมเชียวล่ะ ” ชายเจ้าของร้านเสนอ ชี้ไปที่นาฬิกาสีเงินซึ่งสวมคอเด็กหนุ่มอยู่ แล้วไล่ไปที่นาฬิกาพกสีทองแบบเดียวกันในมือของเด็กหญิงตัวน้อย “ เรือนนั้นก็เหมือนกัน ”
“ ไม่ดีกว่าครับ ถ้าจะให้ขายมันผมขอทำงานแลกเงินดีกว่า ”
“ งานเรอะ... ” ชายเจ้าของร้านทำสีหน้าครุ่นคิด มองสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า “ สนใจทำงานที่ร้านฉันมั้ยล่ะ เงินดีนะ ”
“ ในร้านนี้เนี่ยนะครับ? ” โรแรนน์เอ่ยถาม ทำงานในร้านรับซื้อของเก่าอย่างมากก็แค่พนักงาน รายได้จะดีตรงไหนกัน
“ ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงทำงานที่หลังร้านฉันต่างหาก ” เจ้าของร้านแก้ความเข้าใจให้ใหม่
“ หลังร้าน? ” เด็กหนุ่มโยกตัวมองประตูหลังร้าน ถ้าหูไม่ฝาด เบื้องหลังประตูต้องมีเสียงเพลงดังอึกทึกอยู่เป็นแน่
“ ก็ร้านเหล้าข้างหลังไง เป็นหนุ่มเสริฟน่ะสนใจมั้ย กำลังอยากได้โฮสต์หนุ่มหน้าตาดีๆอยู่พอดีเลย เดี๋ยวนี้ลูกค้าหญิงก็เยอะซะด้วยสิแต่รองจากพวกทหารนะ พวกนี้น่ะตัวทำเงินเชียวล่ะ ฮะ ฮะ ฮะ ”
ถ้าชายเจ้าของร้านผู้เอื้อเฟื้อคนนี้จะสนใจสิ่งรอบข้างซักหน่อยล่ะก็ เขาจะเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจูงเด็กหญิงตัวเล็กออกจากร้านไปก่อนที่เขาจะพูดจบซะอีก
ความเงียบเข้าปกคลุมความมืดอีกครั้ง เหรียญโลหะผสมกระทบกันดังกรุ้งกริ้งในถุงกำมะหยี่ข้างเอวของเด็กหนุ่ม ได้มาไม่น้อยดีที่เขาไม่ตัดสินใจโยนมีดเล่มนั้นทิ้ง
โรแรนน์เหลือบตามองเด็กหญิงข้างๆตัว จะว่าไปเขาก็ยังไม่ได้แนะนำตัวกับเด็กน้อยคนนี้เลย แถมยังอาสาจะพาไปส่งบ้านทั้งๆที่ไม่ได้ถามทางจากเธออีก ถึงแม้ว่าถ้าอาศัยความสามารถนิดๆหน่อยๆ จะพาเธอไปส่งได้ไม่ยากก็เถอะ อีกอย่างเขายังมีเรื่องอยากถามเธอเกี่ยวกับนาฬิกาสีทองนั่นด้วย
“ นาฬิกาเรือนนั้นขโมยมางั้นเหรอ? ” โรแรนน์โพล่งถามออกไป เป็นคำถามที่ทำให้เด็กน้อยตัวสั่นระริก นิ่งอึ้งอยู่นานกว่าจะยอมตอบ
“ ไม่ใช่สักหน่อย...นี่มันเป็นของพี่ชาย คนพวกนั้นแย่งไปแล้วบอกว่าเป็นของตัวเอง ทั้งๆที่เป็นของพี่ชาย...ของดูต่างหน้าของพี่ชายแท้ๆ... ” เด็กน้อยน้ำตาซึม เธอยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึกเลิกร้องไห้ หรือไม่ก็กล้ำกลืนน้ำตาลงไป
“ แล้วพี่ชายไปไหนซะล่ะ ” โรแรนน์ยังคงถามต่อ ถึงจะดูทำร้ายจิตใจของเธอไปซักหน่อย แต่ก็เป็นรายละเอียดที่เขาจำเป็นต้องรู้
“ พี่ชายออกจากบ้านไป 5 ปีแล้ว บอกว่าจะไปเป็นทหาร... ”
เด็กหนุ่มนิ่ง...แค่รู้ว่านาฬิกาเรือนนั้นเป็นของใครก็คงจะเพียงพอแล้ว ที่เหลือค่อยๆเลียบเคียงถามทีหลังก็คงได้
“ แล้วเราล่ะ...ชื่ออะไร? ” โรแรนน์เอ่ยปากถาม เปลี่ยนเรื่องพูดในทันที
“ วิโนน่าค่ะ ” เด็กหญิงตอบโดยไม่สบตาเด็กหนุ่ม แต่ดูท่าว่าเธอจะรอให้เขาถามชื่ออยู่นานแล้ว
โรแรนน์ชี้นิ้วไปข้างหน้า ทางแยกอยู่ห่างจากที่เขายืนไม่ถึง 3 เมตร
“ วิโนน่า...ทางกลับบ้าน ไปทางไหนดี? ”
เด็กหญิงกลับมายิ้มร่าเริงอีกครั้ง ความเศร้าที่ปรากฏเมื่อครู่หายไปจนหมด เธอจับมือพี่ชายข้างๆจูงเลี้ยวไปทางแยกด้านขวา พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
ทั้งสองลัดเลาะตรอกเล็กๆตรอกหนึ่งเข้าไป ผนังอิฐเปื้อนไปด้วยโคลน น้ำนองพื้นเฉอะแฉะเพราะท่อน้ำทิ้งเล็กๆ ตอนนี้โรแรนน์ปล่อยให้เด็กหญิงเป็นฝ่ายเดินนำ เธอบอกว่าเพียงแค่พ้นผนังตึกสูงนี่ไปก็จะเห็นหลังคาบ้านได้
ผนังตึกสูงพ้นไปครึ่งสายตา บ้านหลายหลังตั้งเรียงติดกันเป็นแถบ หลังคาบ้านหลังสุดท้ายจุดหมายของพวกเขา บัดนี้เป็นสีแดงเพลิง ควันสีเทาลอยตลบม้วนวนขึ้นสู่ท้องฟ้ามืดดำ เปลวไฟแสบตากำลังลามเลียตัวบ้าน บดบังแสงเหลืองนวลของดวงจันทร์ หยาดน้ำสายเล็กๆระดมสาดยับยั้งไฟ ผู้คนจากรอบๆทยอยออกมาให้ความช่วยเหลือ...ไฟเพิ่งเริ่มไหม้ได้ไม่นาน
เด็กหญิงตัวสั่นระริก เธอกุมนาฬิกาในมือแน่น ผละวิ่งออกไปจากเด็กหนุ่มข้างๆ สิ่งที่เห็นเบื้องหลังเงาสั่นไหวของเด็กน้อยคงมีเพียงหยดน้ำตาที่รวยรินเท่านั้น หยดน้ำตาเม็ดกลมเมื่อต้องแสงของเปลวเพลิงก็ไม่ต่างอะไรกับสะเก็ดไฟเม็ดเล็กๆที่ประทุขึ้น
เปลวไฟนี้มันทำให้เจ็บปวดลึกไปถึงอดีต...
เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มบางเฉียบ นัยน์ตาสีดำหรี่เล็กลงอย่างพิเคราะห์ ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร การกระทำของคนๆนี้ลึกลับซับซ้อนเชื่อมโยงเป็นเงื่อนไข การแสดงออกของเขาเหมือนการวางรากฐานทางความคิด ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดไว้อย่างลงตัว ราวกับการมองเห็นความเป็นไปในทุกสิ่ง แต่ในบุคลิกอันยากจะหยั่งนั้น ยังคงมีบางอย่างเล็ดลอดออกมา...
ความลังเล ชั่งใจ ความกลัว
นั่นอาจเป็นเสี้ยวหนึ่งของบุคคลที่เหยียบยืน ณ จุดกึ่งกลางของมนุษย์กับพระเจ้าพึงมี
โรแรนน์ วอลฮาร์ด เด็กหนุ่มผิวพรรณดี หน้าตาหมดจดผิดจากคนจร ดวงตาสีนิลบอกได้ถึงความมุ่งมั่น เปล่าเปลี่ยว และอ่อนโยนในคราวเดียวกัน ผมสีน้ำตาลเจือทองยาวเคลียไหล่ ภาพลักษณ์ของเด็กหนุ่มอายุ 16 ปี จึงไม่น่าแปลกใจที่ใครๆจะคิดไม่ถึงว่า เขาคือบุคคลที่ได้รับฉายาของผู้มีดวงตาแห่งพระเจ้า นักทำนายที่ใช้ไพ่ 1 สำรับ กับมีดอีก 9 เล่มเป็นอาวุธ
และเหนือสิ่งอื่นใด... เขาคือผู้ที่มาพร้อมกับความหายนะ!!!
“ ระ...โรแรนน์ วอลฮาร์ด!!! ” เสียงแหบพร่าเล็ดลอดออกจากปากของชายร่างใหญ่ แรงสั่นจากร่างกายอันหวาดกลัวแทบจะปลดพันธนาการจากมีด 8 เล่มที่ตรึงร่างไว้ได้
เด็กหนุ่มกระชับมีดในมือ ดวงตาสีนิลหรุบลงต่ำครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะถอนใจเบาๆ
“ รู้รึเปล่า...เรื่องเลวร้ายยิ่งกว่านี้น่ะ? ”
ชายฉกรรจ์ไม่ตอบ หรือบางทีเขาอาจมีสติไม่พอที่จะตอบก็เป็นได้ เด็กหนุ่มละใบมีดออกจากคอของชายตรงหน้า เก็บมีดทั้ง 8 เล่มใส่ไว้ในเสื้อคลุมดังเดิม
“ หนทางให้เลือกมีอยู่ไม่มากหรอก จริงมั้ย? ” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้ม จริงอยู่ที่เขาพูดกับชายตรงหน้าแต่ดูเหมือนคำพูดนี้เขาจะบอกกับตัวเองเสียมากกว่า เด็กหนุ่มจัดแจงส่งมีดในมือคืนให้กับชายฉกรรจ์
ไม่ใช่คำขู่ฆ่า แต่คงไม่มีใครอยากจะยืดเยื้อการสนทนานี้ต่อไป การออกห่างให้ไวที่สุดเป็นเรื่องดีอย่างไม่มีทางเลือก การใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทองคนนี้จะนำมาซึ่งหายนะ มันเป็นคำสาป...
ชายฉกรรจ์ลุกพรวดขึ้นทันทีที่มีดซึ่งตรึงเขาไว้กับกำแพงถูกเก็บออก เขาตะเกียกตะกายอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ขาไร้เรี่ยวแรงนี้จะอำนวยได้ ความคิดที่จะรับมีดคืนจากเด็กหนุ่มนั้นยิ่งไม่มี แน่นอนว่ามันจะไม่จำเป็นอีกแล้วนับจากวินาทีนี้ไป
มือเล็กๆกระตุกชายเสื้อคลุมสีดำเบาๆ ระหว่างที่เด็กหนุ่มตัดสินใจเก็บมีดที่เจ้าของไม่ยอมรับคืนเข้าเสื้อคลุมไปพร้อมกับมีดพกอีกเล่มของตนเอง โรแรนน์ก้มมองเด็กหญิงซึ่งกำชายเสื้อคลุมของเขาซะแน่น เธอชูผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนเล็กๆให้ เด็กหนุ่มมีสีหน้าลำบากใจชั่วครู่ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม เขาย่อตัวลงตามแรงดึง เด็กหญิงจัดการพันผ้าเช็ดหน้าผืนขาวทับต้นแขน ปิดรอยขาดวิ่นของเสื้อและเลือดซึ่งซึมเปรอะอยู่ เธอมัดผ้าเป็นปมง่ายๆอย่างที่เด็กคนหนึ่งพอจะทำได้
เด็กหญิงทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่แล้วก็เงียบไป หันไปก้มมองรอยร้าวของพื้นอิฐ
เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้น ยื่นมือรับฝ่ามือบอบบางของเด็กน้อย รอยยิ้มใจดีและดวงตาอ่อนโยนของเขาในเวลานี้ลบภาพพจน์ของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ไปจนสิ้น
“ มาสิ...จะส่งให้ถึงที่เลย ”
เด็กหญิงเงยหน้ายิ้มกว้างเต็มที่ แก้มของเธอเจือด้วยสีแดงระเรื่อ ฝ่ามือน้อยๆกระชับมือของพี่ชายตรงหน้าแน่น ความประหวั่นที่เคยเกาะกุมจิตใจเมื่อครู่ บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยไออุ่นจากมือที่เอื้อมจับ พี่ชายคนนี้กำลังทดแทนบางสิ่งที่เด็กน้อยขาดหายไป...
ห่างออกไปจากตรอกค้าขายราว 2 ช่วงตึก เป็นชานชาลาเล็กๆ สร้างจากแผ่นไม้เก่าใกล้ผุ เพียงพอให้อาศัยบดบังแดดฝนเวลารอรถไฟได้เท่านั้น รถไฟวิ่งเข้าเทียบชานชาลานี้วันละแค่ 2 ครั้ง คือช่วงฟ้าสาง กับเวลาเย็นย่ำเช่นตอนนี้
เสียงหวีดร้องดังลั่นจากหญิงคนหนึ่งในชานชาลา เรียกสายตาของคนละแวกนั้นไปยังจุดๆเดียว ร่างๆหนึ่งอยู่ใต้ล้อเหล็ก เลือดสีแดงสดสาดเปื้อนพื้นล่างของโบกี้แรก เศษชิ้นเนื้อกระเด็นหลุดเป็นหย่อมๆเนื่องจากแรงกระชากของรถไฟ ลากร่างของชายฉกรรจ์ร่างใหญ่คนหนึ่งแหลกละเอียดไปตามรางอย่างน่าสยดสยอง
...มันคือคำสาป!!!
ตะวันคล้อยต่ำลงมาบอกเวลาเย็น แสงสีส้มสาดออกมาทับเส้นขอบฟ้า อีกไม่กี่ชั่วโมงตลาดก็จะวาย พ่อค้าแม่ค้าเตรียมตัวเก็บข้าวของใส่ลังไม้และรถเข็น บ้างก็กระหน่ำลดราคาสินค้าให้หมดวันต่อวันเพื่อจะได้ไม่ลำบากขนกลับ ดังนั้นแทนที่ผู้คนจะบางตา กลับเต็มไปด้วยฝูงชนมากมายเดินให้ขวักไขว่ หาซื้อสินค้าราคาถูกกักตุน ก่อนที่กลุ่มปฏิวัติจะลุกฮือแล้วลุกลามเป็นสงครามดังเช่นเมืองอื่นๆ
“ ให้ 200 เซนเทม แต่บอกก่อนนะว่าไม่รับของโจร ” ชายเจ้าของร้านบอกหลังจากหมุนดูมีดพกทุกซอกทุกมุมจนหนำใจ
“ ไม่ได้ขโมยมาแน่ๆครับ เจ้าของเค้าไม่อยากได้แล้ว ” เด็กหนุ่มยืนยัน เขารับเงิน 200 เซนเทมจากเจ้าของร้านมานับ เหรียญสีเงินและทองสะท้อนแสงวิบวับ
“ ถ้าอยากได้เงิน นาฬิกาพกเรือนนั้นได้มากกว่าอีกนะ เกือบ 6000 เซนเทมเชียวล่ะ ” ชายเจ้าของร้านเสนอ ชี้ไปที่นาฬิกาสีเงินซึ่งสวมคอเด็กหนุ่มอยู่ แล้วไล่ไปที่นาฬิกาพกสีทองแบบเดียวกันในมือของเด็กหญิงตัวน้อย “ เรือนนั้นก็เหมือนกัน ”
“ ไม่ดีกว่าครับ ถ้าจะให้ขายมันผมขอทำงานแลกเงินดีกว่า ”
“ งานเรอะ... ” ชายเจ้าของร้านทำสีหน้าครุ่นคิด มองสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า “ สนใจทำงานที่ร้านฉันมั้ยล่ะ เงินดีนะ ”
“ ในร้านนี้เนี่ยนะครับ? ” โรแรนน์เอ่ยถาม ทำงานในร้านรับซื้อของเก่าอย่างมากก็แค่พนักงาน รายได้จะดีตรงไหนกัน
“ ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงทำงานที่หลังร้านฉันต่างหาก ” เจ้าของร้านแก้ความเข้าใจให้ใหม่
“ หลังร้าน? ” เด็กหนุ่มโยกตัวมองประตูหลังร้าน ถ้าหูไม่ฝาด เบื้องหลังประตูต้องมีเสียงเพลงดังอึกทึกอยู่เป็นแน่
“ ก็ร้านเหล้าข้างหลังไง เป็นหนุ่มเสริฟน่ะสนใจมั้ย กำลังอยากได้โฮสต์หนุ่มหน้าตาดีๆอยู่พอดีเลย เดี๋ยวนี้ลูกค้าหญิงก็เยอะซะด้วยสิแต่รองจากพวกทหารนะ พวกนี้น่ะตัวทำเงินเชียวล่ะ ฮะ ฮะ ฮะ ”
ถ้าชายเจ้าของร้านผู้เอื้อเฟื้อคนนี้จะสนใจสิ่งรอบข้างซักหน่อยล่ะก็ เขาจะเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจูงเด็กหญิงตัวเล็กออกจากร้านไปก่อนที่เขาจะพูดจบซะอีก
ความเงียบเข้าปกคลุมความมืดอีกครั้ง เหรียญโลหะผสมกระทบกันดังกรุ้งกริ้งในถุงกำมะหยี่ข้างเอวของเด็กหนุ่ม ได้มาไม่น้อยดีที่เขาไม่ตัดสินใจโยนมีดเล่มนั้นทิ้ง
โรแรนน์เหลือบตามองเด็กหญิงข้างๆตัว จะว่าไปเขาก็ยังไม่ได้แนะนำตัวกับเด็กน้อยคนนี้เลย แถมยังอาสาจะพาไปส่งบ้านทั้งๆที่ไม่ได้ถามทางจากเธออีก ถึงแม้ว่าถ้าอาศัยความสามารถนิดๆหน่อยๆ จะพาเธอไปส่งได้ไม่ยากก็เถอะ อีกอย่างเขายังมีเรื่องอยากถามเธอเกี่ยวกับนาฬิกาสีทองนั่นด้วย
“ นาฬิกาเรือนนั้นขโมยมางั้นเหรอ? ” โรแรนน์โพล่งถามออกไป เป็นคำถามที่ทำให้เด็กน้อยตัวสั่นระริก นิ่งอึ้งอยู่นานกว่าจะยอมตอบ
“ ไม่ใช่สักหน่อย...นี่มันเป็นของพี่ชาย คนพวกนั้นแย่งไปแล้วบอกว่าเป็นของตัวเอง ทั้งๆที่เป็นของพี่ชาย...ของดูต่างหน้าของพี่ชายแท้ๆ... ” เด็กน้อยน้ำตาซึม เธอยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึกเลิกร้องไห้ หรือไม่ก็กล้ำกลืนน้ำตาลงไป
“ แล้วพี่ชายไปไหนซะล่ะ ” โรแรนน์ยังคงถามต่อ ถึงจะดูทำร้ายจิตใจของเธอไปซักหน่อย แต่ก็เป็นรายละเอียดที่เขาจำเป็นต้องรู้
“ พี่ชายออกจากบ้านไป 5 ปีแล้ว บอกว่าจะไปเป็นทหาร... ”
เด็กหนุ่มนิ่ง...แค่รู้ว่านาฬิกาเรือนนั้นเป็นของใครก็คงจะเพียงพอแล้ว ที่เหลือค่อยๆเลียบเคียงถามทีหลังก็คงได้
“ แล้วเราล่ะ...ชื่ออะไร? ” โรแรนน์เอ่ยปากถาม เปลี่ยนเรื่องพูดในทันที
“ วิโนน่าค่ะ ” เด็กหญิงตอบโดยไม่สบตาเด็กหนุ่ม แต่ดูท่าว่าเธอจะรอให้เขาถามชื่ออยู่นานแล้ว
โรแรนน์ชี้นิ้วไปข้างหน้า ทางแยกอยู่ห่างจากที่เขายืนไม่ถึง 3 เมตร
“ วิโนน่า...ทางกลับบ้าน ไปทางไหนดี? ”
เด็กหญิงกลับมายิ้มร่าเริงอีกครั้ง ความเศร้าที่ปรากฏเมื่อครู่หายไปจนหมด เธอจับมือพี่ชายข้างๆจูงเลี้ยวไปทางแยกด้านขวา พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
ทั้งสองลัดเลาะตรอกเล็กๆตรอกหนึ่งเข้าไป ผนังอิฐเปื้อนไปด้วยโคลน น้ำนองพื้นเฉอะแฉะเพราะท่อน้ำทิ้งเล็กๆ ตอนนี้โรแรนน์ปล่อยให้เด็กหญิงเป็นฝ่ายเดินนำ เธอบอกว่าเพียงแค่พ้นผนังตึกสูงนี่ไปก็จะเห็นหลังคาบ้านได้
ผนังตึกสูงพ้นไปครึ่งสายตา บ้านหลายหลังตั้งเรียงติดกันเป็นแถบ หลังคาบ้านหลังสุดท้ายจุดหมายของพวกเขา บัดนี้เป็นสีแดงเพลิง ควันสีเทาลอยตลบม้วนวนขึ้นสู่ท้องฟ้ามืดดำ เปลวไฟแสบตากำลังลามเลียตัวบ้าน บดบังแสงเหลืองนวลของดวงจันทร์ หยาดน้ำสายเล็กๆระดมสาดยับยั้งไฟ ผู้คนจากรอบๆทยอยออกมาให้ความช่วยเหลือ...ไฟเพิ่งเริ่มไหม้ได้ไม่นาน
เด็กหญิงตัวสั่นระริก เธอกุมนาฬิกาในมือแน่น ผละวิ่งออกไปจากเด็กหนุ่มข้างๆ สิ่งที่เห็นเบื้องหลังเงาสั่นไหวของเด็กน้อยคงมีเพียงหยดน้ำตาที่รวยรินเท่านั้น หยดน้ำตาเม็ดกลมเมื่อต้องแสงของเปลวเพลิงก็ไม่ต่างอะไรกับสะเก็ดไฟเม็ดเล็กๆที่ประทุขึ้น
เปลวไฟนี้มันทำให้เจ็บปวดลึกไปถึงอดีต...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น