ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Tale17 - หยาดน้ำตาแด่เธอ
Tale17 – หยาน้ำาแ่เธอ
“ โว้ยยยย…ยย!! ทำไมอิเน้อให้้าล่อัวน่ายะแยพวนี้ออมา้วย!! ” เสียโวยวายอ
ฮอลาัึ้นะวิ่หน้าาื่นออมาาภายในปราสาท พร้อมภูรูปร่าประหลาที่รูามมาเป็นพรวน “ แล้วภูผู้น่าสสารอย่า้าะรอไหมเนี่…. ”
เปรี้ย!!!
เสียระเบิัสนั่น อะไรบาอย่าระแทเ้าับฮอลาที่ยืนะลึนล้มล เหล่าภูรูปร่าประหลาแระเิหนีพลัระเบิไปนละทิศละทา อเหลวอุ่นไหลมาามแนอภูทำนาย สีอมันบ่บอถึวามหมายแ่นั่น็ไม่น่าใเท่าับเ้าออมัน
ฮอลาอ้ำอึ้่อนะยมืออันสั่นเทาอเาับร่าที่เ็มไป้วยบาแผล ไออุ่นยัอยู่รวมทั้แรลมบาเบาปลายมู
“ ไอริ!! ” เนปราพรวเ้ามา้าร่าายอเธอพร้อม้อนร่าสะบัสะบอมนี้ไว้แนบอ “ ยัพอรัษาไ้ ”
ไอริับมือเนราวับสิ่ที่ำลัะทำไม่ำเป็นอีแล้ว เธอมอหน้าเาพลาบีบมือที่ับอยู่แน่น่อนะหัวเราะให้ับัวเอ ไอริเบนสายาไปรอบๆ ฮอลายัทำหน้าเหรอหราอย่าั้ัวไม่ถู วีเลาถูรุมล้อมไป้วยภูอันหน้ารัเียภายนอปราสาท และไม่มีแม้วี่แววอานิท…
“ ไม่เยนึมา่อนเลยว่า…เวลานี้ะมาถึเร็วนานี้… มัน…น่าำัวเอนั… ”
“ อย่าเพิ่พูอะไร อนนี้เธอ้อพั ” เนล่าวเสียเียบ แม้นัยน์าอเาะเริ่มสั่นลอน
“ เวลาพั…ยัอียาวไลนั… แ่เวลาที่ะไ้อยู่ที่นี่…มันว..น… แ่..!! ”
เลือสีแไหลรินาริมฝีปา ไอริทอสายาเลื่อนลอยไปยัหิมะโปรยปรายอยู่ภายนอ แม้ไม่ไ้สัมผัสแ่วามหนาวเย็นอมัน็รอบลุมิใและเยียบเย็นเสียยิ่ว่าเมื่อนึถึเวลา้าหน้า
“ วามาย…มันเ็บปวอย่านี้…เอ ันทำให้…หลายีวิ้อรู้สึ..แบบนี้สินะ… ” ไอริยิ้มเือนบนใบหน้า “ เวลานี้…มันเหมาะสมับัน..แล้ว… ”
ไอริเอื้อมมือึ่ยัพอมีเรี่ยวแรสัมผัสใบหน้าอบุลรหน้า น้ำาอเธอไหลหลั่ออมาาวาแม้ไม่เนา็าม
“ แ่มีโอาสไ้สัมผัสท่านสัรั้…็..พอใแล้ว……………… ”
มือีาวอเธอสัมผัสผ่านใบหน้าอเนร่วลสู่พื้นเบื้อล่า วาเลื่อนปิลอย่า้าๆพร้อมลมหายใที่ปราศนาาราไป เหลือไว้เพียรอยยิ้มบาอย่าเป็นสุในวินาทีสุท้ายอีวิ หยน้ำใสลบนใบหน้าไร้ึ่วิาอไอริาผู้ที่โอบอร่าายนี้เอาไว้
วีเลาวิ่รเ้ามายัภายในปราสาทหลัาำัเหล่าภูประหลาให้ออพ้นทาไ้หม่อนะัหยุ อิเนึ่มาาภายในปราสาทอย่าร้อนรนหยุมอภาพเหุาร์เบื้อหน้า ับอีบุลหนึ่ึ่แ่าย้วยเสื้อลุมยาวประับลวลายทอ้าาย
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!! ” เสียหัวเราะั้อทำลายวามเียบสัล
านิทยันายนเอึ้นภายนอปราสาท แม้ร่าายะบอบ้ำาแรระเบิอเน ถึระทั่อาบไป้วยเลือแ่ลับยัแผเสียหัวเราะอย่าพึพอใ
เนละสายาาร่าอไอริมอเ้าอเสียหัวเราะ้วยแววาที่สบแ่แฝไป้วยวามมุ่ร้าย เา่อยๆวาร่าไร้ีวิในอ้อมอลและประันหน้าับเ้าแห่เผ่าเาันทร์
“ ารระทำอเ้า.......... ”
เปรี้ย!!
เนปล่อยลูไฟใส่านิทโยไม่ล่าว่อ และพุ่รเ้าหาานิททันที านิทหัวเราะอย่าบ้าลั่รัวลูพลัรเ้าประทะโยไม่ิหลบหลี แม้ลูพลัอเนะพุ่เ้าใส่นร่าายเิแผลเหวอะ แ่เ้าแห่เผ่าเาันทร์็ยัแผเสียหัวเราะอย่าาสิ
“ ้าเป็นอมะ!! ้าไม่มีวันาย!! ” านิทแผเสียเมื่อลูพลัปะทะแน้ายาออไป “ ฮ่า ฮ่าฮ่า!!! พวเ้า่าหาที่้อาย ”
เปรี้ย!! เปรี้ย!! เปรี้ย!!!!!
ลูพลัสีน้ำเินพุ่เรียเป็นแถบรอบัวานิทออไปโยรอบปะทะเ้าับป่าไม้แห้ำทมิฬ เผาผลาภูอันน่าเลียน่าลัวไหม้สิ้นเป็นุ พร้อมเสียรีร้อโหยหวน้วยวามเ็บปว่อนที่ร่าายะบิเบี้ยวและแสลายไป ลูพลัระแทเ้าับัวปราสาท ้อนอิและหินที่นับว่าแร่็ยัพัทลายหายไปพร้อมับแสสว่าอพลัที่แหวพุ่ออไป ทุสิ่ทุอย่าับสูภายในพริบา...
“ โว้ยยยย…ยย!! ทำไมอิเน้อให้้าล่อัวน่ายะแยพวนี้ออมา้วย!! ” เสียโวยวายอ
ฮอลาัึ้นะวิ่หน้าาื่นออมาาภายในปราสาท พร้อมภูรูปร่าประหลาที่รูามมาเป็นพรวน “ แล้วภูผู้น่าสสารอย่า้าะรอไหมเนี่…. ”
เปรี้ย!!!
เสียระเบิัสนั่น อะไรบาอย่าระแทเ้าับฮอลาที่ยืนะลึนล้มล เหล่าภูรูปร่าประหลาแระเิหนีพลัระเบิไปนละทิศละทา อเหลวอุ่นไหลมาามแนอภูทำนาย สีอมันบ่บอถึวามหมายแ่นั่น็ไม่น่าใเท่าับเ้าออมัน
ฮอลาอ้ำอึ้่อนะยมืออันสั่นเทาอเาับร่าที่เ็มไป้วยบาแผล ไออุ่นยัอยู่รวมทั้แรลมบาเบาปลายมู
“ ไอริ!! ” เนปราพรวเ้ามา้าร่าายอเธอพร้อม้อนร่าสะบัสะบอมนี้ไว้แนบอ “ ยัพอรัษาไ้ ”
ไอริับมือเนราวับสิ่ที่ำลัะทำไม่ำเป็นอีแล้ว เธอมอหน้าเาพลาบีบมือที่ับอยู่แน่น่อนะหัวเราะให้ับัวเอ ไอริเบนสายาไปรอบๆ ฮอลายัทำหน้าเหรอหราอย่าั้ัวไม่ถู วีเลาถูรุมล้อมไป้วยภูอันหน้ารัเียภายนอปราสาท และไม่มีแม้วี่แววอานิท…
“ ไม่เยนึมา่อนเลยว่า…เวลานี้ะมาถึเร็วนานี้… มัน…น่าำัวเอนั… ”
“ อย่าเพิ่พูอะไร อนนี้เธอ้อพั ” เนล่าวเสียเียบ แม้นัยน์าอเาะเริ่มสั่นลอน
“ เวลาพั…ยัอียาวไลนั… แ่เวลาที่ะไ้อยู่ที่นี่…มันว..น… แ่..!! ”
เลือสีแไหลรินาริมฝีปา ไอริทอสายาเลื่อนลอยไปยัหิมะโปรยปรายอยู่ภายนอ แม้ไม่ไ้สัมผัสแ่วามหนาวเย็นอมัน็รอบลุมิใและเยียบเย็นเสียยิ่ว่าเมื่อนึถึเวลา้าหน้า
“ วามาย…มันเ็บปวอย่านี้…เอ ันทำให้…หลายีวิ้อรู้สึ..แบบนี้สินะ… ” ไอริยิ้มเือนบนใบหน้า “ เวลานี้…มันเหมาะสมับัน..แล้ว… ”
ไอริเอื้อมมือึ่ยัพอมีเรี่ยวแรสัมผัสใบหน้าอบุลรหน้า น้ำาอเธอไหลหลั่ออมาาวาแม้ไม่เนา็าม
“ แ่มีโอาสไ้สัมผัสท่านสัรั้…็..พอใแล้ว……………… ”
มือีาวอเธอสัมผัสผ่านใบหน้าอเนร่วลสู่พื้นเบื้อล่า วาเลื่อนปิลอย่า้าๆพร้อมลมหายใที่ปราศนาาราไป เหลือไว้เพียรอยยิ้มบาอย่าเป็นสุในวินาทีสุท้ายอีวิ หยน้ำใสลบนใบหน้าไร้ึ่วิาอไอริาผู้ที่โอบอร่าายนี้เอาไว้
วีเลาวิ่รเ้ามายัภายในปราสาทหลัาำัเหล่าภูประหลาให้ออพ้นทาไ้หม่อนะัหยุ อิเนึ่มาาภายในปราสาทอย่าร้อนรนหยุมอภาพเหุาร์เบื้อหน้า ับอีบุลหนึ่ึ่แ่าย้วยเสื้อลุมยาวประับลวลายทอ้าาย
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!! ” เสียหัวเราะั้อทำลายวามเียบสัล
านิทยันายนเอึ้นภายนอปราสาท แม้ร่าายะบอบ้ำาแรระเบิอเน ถึระทั่อาบไป้วยเลือแ่ลับยัแผเสียหัวเราะอย่าพึพอใ
เนละสายาาร่าอไอริมอเ้าอเสียหัวเราะ้วยแววาที่สบแ่แฝไป้วยวามมุ่ร้าย เา่อยๆวาร่าไร้ีวิในอ้อมอลและประันหน้าับเ้าแห่เผ่าเาันทร์
“ ารระทำอเ้า.......... ”
เปรี้ย!!
เนปล่อยลูไฟใส่านิทโยไม่ล่าว่อ และพุ่รเ้าหาานิททันที านิทหัวเราะอย่าบ้าลั่รัวลูพลัรเ้าประทะโยไม่ิหลบหลี แม้ลูพลัอเนะพุ่เ้าใส่นร่าายเิแผลเหวอะ แ่เ้าแห่เผ่าเาันทร์็ยัแผเสียหัวเราะอย่าาสิ
“ ้าเป็นอมะ!! ้าไม่มีวันาย!! ” านิทแผเสียเมื่อลูพลัปะทะแน้ายาออไป “ ฮ่า ฮ่าฮ่า!!! พวเ้า่าหาที่้อาย ”
เปรี้ย!! เปรี้ย!! เปรี้ย!!!!!
ลูพลัสีน้ำเินพุ่เรียเป็นแถบรอบัวานิทออไปโยรอบปะทะเ้าับป่าไม้แห้ำทมิฬ เผาผลาภูอันน่าเลียน่าลัวไหม้สิ้นเป็นุ พร้อมเสียรีร้อโหยหวน้วยวามเ็บปว่อนที่ร่าายะบิเบี้ยวและแสลายไป ลูพลัระแทเ้าับัวปราสาท ้อนอิและหินที่นับว่าแร่็ยัพัทลายหายไปพร้อมับแสสว่าอพลัที่แหวพุ่ออไป ทุสิ่ทุอย่าับสูภายในพริบา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น