ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3 เปลวเพลิงชะโลมฝน
ตอนที่3 เปลวเพลิงชะโลมฝน
ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว ถึงว่านั่นเป็นเพราะคำสาป แต่ความรู้สึกผิด ความรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
ใช่แล้ว...มันเป็นความผิดของเขา ความผิดของเด็กหนุ่มนามว่า โรแรนน์ วอลฮาร์ด ผู้ที่ทำให้เกิดหายนะครั้งนี้ขึ้น
เท้าของเขาก้าวไป ถอยออกจากสุดปลายตรอกที่ๆมองเห็นไฟลามเลียตัวบ้านราวกับกระแสน้ำพุ ปลายเท้าของเขาขยับถี่ ออกวิ่งไปตามเส้นทางมืดมิดยามวิกาลของเมืองอันเงียบสงัด
ภายในหัวของเด็กหนุ่มอึงอลไปด้วยภาพเปลวเพลิงกับตัวบ้านที่กำลังมอดไหม้ แต่ไม่ใช่บ้านหลังนั้น ไม่ใช่บ้านหลังที่เขาเพิ่งวิ่งจากมา หากแต่เป็นบ้านอิฐสีเทาสูงตระหง่านโดดเด่นเหนือหลังใดๆในละแวกนั้น บ้านที่มีหน้าต่างไม้สลักและพรมปูพื้นสีน้ำตาลหม่น บ้านที่มีประตูหลังทอดยาวไปยังพื้นลาด บ้านที่มีประตูหน้าเปิดสู่ตึกรามบ้านช่องหลังอื่นๆ บ้านที่ตั้งอยู่สุดเขตแดนทางเหนือ บ้านที่เขาสูญเสียไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว...
เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปยังตรอกๆหนึ่ง วิ่งตรงไปข้างหน้าประมาณ 4 ช่วงตึกก็วกเลี้ยวอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่รู้ดีว่าควรจะไปทางใด เพื่อจะได้พบกับคนพวกนั้น...มือเพลิง!!
โรแรนน์หยุดฝีเท้าลงหลังจากสิ้นสุดซอยสั้นๆ เขายืนขวางอยู่กลางถนนซึ่งขนาบด้วยตึกอิฐทรุดโทรมทรงยุโรปกลาง ที่นี่อยู่ห่างจากบริเวณไฟไหม้มาทางตะวันออกเฉียงเหนือราวครึ่งไมล์
เขามาถึงก่อน มาดักหน้าไว้ได้ นั่นอาจเป็นเพราะอารมณ์ที่สั่งให้เขาวิ่งโดยไม่หยุด เร็วและลืมความเหน็ดเหนื่อยไปจนหมด มันเป็นอารมณ์แห่งความพลุ่งพล่าน พร้อมจะทำลาย แต่กลับทำให้อยากร้องไห้ในเวลาเดียวกัน มันเป็นอารมณ์ที่เรียกว่า...ความแค้น
เงาตะคุ่มเดินอย่างไม่รีบเร่งมาตามเส้นทางสายหลัก จากความไม่รีบร้อนนั้นแสดงให้เห็นความชะล่าใจของมนุษย์ที่ยังไม่รู้จุดจบของตัวเอง พวกเขาคงดูจนแน่ใจแล้วว่า ความเสียหายที่ก่อไว้นั้นให้ผลตามจุดมุ่งหมาย และจะไม่ส่งผลร้ายใดๆติดตามพวกเขามา แต่ในหลายๆตัวแปรนั้นก็ยังมีตัวแปรที่พวกเขาคาดไม่ถึงอยู่
ชายทั้งสองแต่งกายเลียนแบบชาวบ้าน เป็นการพลางตัวที่แนบเนียน และจะไม่มีใครสงสัยแน่ๆถ้าพวกเขาไม่สวมรองเท้าบูทหุ้มข้อ ชาวบ้านธรรมดาไม่มีทางใส่รองเท้าบูทหุ้มข้อ หรือจะพูดให้ถูกก็คือพวกเขาไม่มีเงินทองพอซื้อหามาใส่ ให้ดีที่สุดก็แค่รองเท้าหนังโคหรือควายแบบตัดเย็บหยาบๆ แต่โดยทั่วไปแล้วมักจะเห็นเพียงรองเท้าสานจากเชือกเท่านั้น พวกที่ใส่รองเท้าบูทน่ะมีแต่พวกทหาร แถม 2 คนนี้ก็ยังเป็นแค่ทหารชั้นเลวอีกด้วย
แต่ก็นั่นแหละ เพราะรองเท้าบูทของพวกเขา เพราะสิ่งที่บ่งบอกถึงความเป็นทหารของพวกเขา เมื่อมาเจอกับ โรแรนน์ วอลฮาร์ด คนนี้ จากโทษสถานหนักก็เลยหนักขึ้นไปอีก
เด็กหนุ่มเหยียดยิ้ม เป็นรอยเหยียดยิ้มจริงๆไม่ได้เสแสร้ง ไม่ได้จงใจทำให้ไขว้เขว แต่มันเป็นรอยยิ้มหยันในโชคชะตาอันอับเฉาของคน 2 คน
โรแรนน์ดึงไพ่ทาร็อต 3 ใบออกจากกระเป๋าเสื้อคลุม
The Megiccian...ไพ่แห่งปาฏิหาริย์
Hanged Man…คนห้อยหัว
และ The Devil…ไพ่ของปีศาจ
“ ฝน... ”
เสียงที่ดังเพียงกระซิบของเด็กหนุ่มจบลงพร้อมสายฝนซึ่งเริ่มโปรยปรายลงมา เม็ดน้ำเย็นเฉียบกลั่นจากเมฆลงมากระทบยังผิวกายของเด็กหนุ่ม
...เม็ดฝนพวกนี้ คงพอจะช่วยดับไฟที่กำลังมอดไหม้ในเวลานี้ได้
“ ต่อไป...ถึงตาพวกแกแล้ว ”
มีด 5 เล่มสาดไปข้างหน้าอย่างไม่ปรานีปราศรัย ชาย 2 คนที่ไม่ได้เฉลียวใจกับเด็กหนุ่มตรงหน้าเลยตั้งรับได้อย่างชำนาญ พวกเขาฟาดปลายเท้า 2-3 ครั้ง เตะใบมีดลงกระแทกพื้น แสดงให้เห็นฝีมือซึ่งฝึกปรือมาดีเกินคาด ถึงจะเป็นทหารชั้นล่างแต่ก็คงสังกัดกับเจ้านายระดับสูง
“ อะไรของแกวะ!! ” ชายหนึ่งในสองคนนั้นตะโกนก้อง พยายามมองฝ่าสายฝนไปยังบุคคลซึ่งขวางทางอยู่ แถมมีแววว่าจะไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่
“ ก็ไม่มีอะไร..แค่ฉันเกลียดทหาร! ”
เด็กหนุ่มพุ่งตัวแหวกเม็ดน้ำเข้าหาเป้าหมาย สองมือกระชับมีดแน่น เขากระแทกปลายมีดในมือข้างซ้ายไปยังชายคนแรก มันถูกปัดลง แขนข้างซ้ายของเด็กหนุ่มถูกจับล็อคไว้ ข้อมือถูกหักจนมีดหลุดออก ชายทหารเหวี่ยงขาเล็งเข้าข้างตัวของเด็กหนุ่ม โรแรนน์กันมันไว้ด้วยมีดในมือข้างขวา เขาเหยียดยิ้ม ใบมีดจมมิดเข้าไปในน่องของชายคนนั้น ไม่มีเวลาให้ดีใจกับการโจมตีสำเร็จครั้งแรก โรแรนน์ชักมีดจากน่องของชายคนแรกเหวี่ยงกันมีดสั้นของชายคนที่สองซึ่งเข้ามาช่วยเหลือเพื่อน
คมมีดกับคมมีดปะทะกัน เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบทหารคนแรกที่จะเข้ามาล็อคแขนอีกข้าง เขาโยนตัวขึ้น ยันเท้าข้างหนึ่งไปที่แผ่นหลังของชายซึ่งยังยึดแขนข้างซ้ายของเขาไว้ เสียงกล้ามเนื้อของเด็กหนุ่มบิดราวกับฉีกขาด แต่ถ้าสายฝนไม่บดบังใบหน้าของเขาซะหมดล่ะก็ คงจะได้เห็น...รอยยิ้มเหยียดกว้างอย่างไม่แยแสความเจ็บปวด
เด็กหนุ่มหมุนแขนที่ถูกบิดแทบครบรอบของเขาเข้าที่ ทำให้แขนของชายซึ่งรั้งร่างของเขาไว้หักกลับแทน เสียงกระดูกลั่นดังกรอบ มีดสั้นของชายอีกคนปักมายังแขนข้างซ้ายของเด็กหนุ่ม แทงทะลุเข้าไปในเนื้อ เฉียดกระดูกแขนลึกลงไปเกือบ 3 นิ้ว
โรแรนน์แทงมีดในมือขวาทะลุปอดชายคนแรก ยันตัวชายคนนั้นล้มลงไปข้างหน้า ก่อนจะใช้ศอกข้างที่ถูกแทงกระทุ้งลิ้นปี่ของชายคนที่ 2 เหวี่ยงหลังมือที่ยังมีมีดเสียบคาอยู่เข้าบ้องหู ทำเอาชายเจ้าของมีดสั้นหูอื้อ เซถลา
เด็กหนุ่มคลายกล้ามเนื้อแขน ค่อยๆดึงมีดสั้นออกแล้วปาทิ้ง เขาแสยะยิ้มดั่งกับปีศาจที่กระหายการฆ่าจนไม่สนใจความเจ็บปวดของตนเอง
“ ได้เวลา Hanged man…จัดการห้อยหัว! ”
ราวกับมีฝ่ามือใหญ่โตคว้าข้อขาทั้งสองข้างของชาย 2 คนไว้แล้วกระชากขึ้นสูง เพียงวืดเดียวชายทั้งสองก็ลอยกลับหัวอยู่เหนือพื้น
ชายที่ถูกมีดแทงทะลุปอดแน่นิ่ง เพียงแต่สลบไปเท่านั้นเพราะยังคงมีลมหายใจรวยรินอยู่ ชายอีกคนพยายามเหวี่ยงตัวโดยอาศัยแรงพยุงจากแขน แต่แล้วแขนทั้งสองข้างของเขาก็ถูกกระชากไพล่ขัดกันไว้ด้านหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เหมือนกับอากาศรอบตัวนั้นมีชีวิต มีแขนมีขาที่จะพันธนาการเขาไว้ให้ห้อยหัวค้างอยู่กลางอากาศ
ชายที่ยังมีสติสบถไม่เป็นภาษา เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ เขามองเด็กหนุ่มตรงหน้าราวกับจ้องมองสัตว์ประหลาด ปีศาจร้าย หรือไม่ก็ภูตผี แววตามีทั้งความหวาดกลัว เกลียดชัง และสับสนปะปนกัน ขณะที่เสียงของตัวเองดังก้องอยู่ในโสตประสาท สะท้อนกลับไปกลับมาเพียงคำพูดเดียว...
ต้องไม่ใช่ฝีมือคน!!! มันไม่ใช่คน!!!!!
โรแรนน์เหวี่ยงกำปั้นเสยหน้าชายทหารซึ่งยังมีสติ หวดปลายเท้าเข้าไปตรงซอกคอ ก่อนจะกระชากคอเสื้อแล้วรัวกำปั้นซ้ำลงไปไม่ยั้ง ชายคนนั้นตาเหลือกกลับ สติสัมปชัญญะเริ่มริบหรี่
เด็กหนุ่มหยิบมีดที่เหลืออีก 2 เล่มจากใต้เสื้อคลุมเปียกโชก ควงมันให้จับได้ถนัดมือ จ่อปลายแหลมไปยังหัวใจของชายที่ถูกจับห้อยหัวทั้งสองคน เขาออกแรงเล็กน้อยกดด้ามมีด ปลายมีดแทงผ่านผ้าฝ้ายชุ่มน้ำที่ทั้งสองสวมใส่ สะกิดหนังกำพร้าบางเฉียบ แหวกกรีดเนื้อแท้ผ่านชั้นไขมันสีขาว สีแดงของเลือดซึมปริตรรามรอยกรีด เสียงครางขอชีวิตของชายที่เหลือสติเพียงน้อยนิดดังแหลมสูงแสบแก้วหู โรแรนน์กระตุกยิ้ม ดวงตาอาบไปด้วยความปิติอย่างประหลาด เขาเกร็งข้อมือพร้อมที่จะทุ่มแรงแหวกทะลุชั้นเนื้อเข้าไป!!
เสื้อคลุมเปียกชุ่มของเด็กหนุ่มถูกกระตุกอย่างแรง ร่างๆหนึ่งเกาะรอบขาเขาไว้แน่น เด็กหญิงผมดำกำลังมองเขาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำจากการร้องไห้ เธอจ้องมองขึ้นไปยังดวงตาสีนิลของเด็กหนุ่มที่บัดนี้ตระหนกราวกับเพิ่งรู้สึกตัว
...วิโนน่า
“ พะ...พี่ชาย..ย.... ” เด็กน้อยคราง น้ำตาของเธอไหลปนไปกับเม็ดฝน
โรแรนน์คลายมือออกจากมีดโดยอัตโนมัติ มีดทั้งสองเล่มหลุดจากมือร่วงลงสู่พื้นนองไปด้วยน้ำ พร้อมๆกับร่างของชายทหาร 2 คนซึ่งร่วงกระแทกพื้น สลบไสลไม่ได้สติ
เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่ง เรี่ยวแรงซึ่งพลุ่งพล่านเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น ความเจ็บปวดจากแผลลึกที่แขนแผ่ซ่านไปทั่วตัว เลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด ละลายปนไปกับหยาดน้ำฝน ซ้ำยังไม่สามารถเคลื่อนไหวแขนได้เพราะแรงปวดแปลบจากกล้ามเนื้อฉีกขาด
วิโนน่าซบลงในอ้อมแขนของเด็กหนุ่ม เสียงสะอึกสะอื้นไม่ดังไปกว่าเสียงซ่าของสายฝน โรแรนน์โอบเธอไว้ด้วยแขนข้างขวาซึ่งยังขยับได้ เหม่อมองไปยังท้องฟ้ามืดสนิทซึ่งถูกแซมไปด้วยหยดน้ำใส
ฝนยังคงชโลมลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ตัวเด็กหนุ่มกลับเพิ่งรู้สึกถึงความหนาวเย็นของหยาดฝนเหล่านี้
เขาเกือบจะกลายเป็นปีศาจไปแล้วจริงๆ..........
ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว ถึงว่านั่นเป็นเพราะคำสาป แต่ความรู้สึกผิด ความรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
ใช่แล้ว...มันเป็นความผิดของเขา ความผิดของเด็กหนุ่มนามว่า โรแรนน์ วอลฮาร์ด ผู้ที่ทำให้เกิดหายนะครั้งนี้ขึ้น
เท้าของเขาก้าวไป ถอยออกจากสุดปลายตรอกที่ๆมองเห็นไฟลามเลียตัวบ้านราวกับกระแสน้ำพุ ปลายเท้าของเขาขยับถี่ ออกวิ่งไปตามเส้นทางมืดมิดยามวิกาลของเมืองอันเงียบสงัด
ภายในหัวของเด็กหนุ่มอึงอลไปด้วยภาพเปลวเพลิงกับตัวบ้านที่กำลังมอดไหม้ แต่ไม่ใช่บ้านหลังนั้น ไม่ใช่บ้านหลังที่เขาเพิ่งวิ่งจากมา หากแต่เป็นบ้านอิฐสีเทาสูงตระหง่านโดดเด่นเหนือหลังใดๆในละแวกนั้น บ้านที่มีหน้าต่างไม้สลักและพรมปูพื้นสีน้ำตาลหม่น บ้านที่มีประตูหลังทอดยาวไปยังพื้นลาด บ้านที่มีประตูหน้าเปิดสู่ตึกรามบ้านช่องหลังอื่นๆ บ้านที่ตั้งอยู่สุดเขตแดนทางเหนือ บ้านที่เขาสูญเสียไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว...
เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปยังตรอกๆหนึ่ง วิ่งตรงไปข้างหน้าประมาณ 4 ช่วงตึกก็วกเลี้ยวอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่รู้ดีว่าควรจะไปทางใด เพื่อจะได้พบกับคนพวกนั้น...มือเพลิง!!
โรแรนน์หยุดฝีเท้าลงหลังจากสิ้นสุดซอยสั้นๆ เขายืนขวางอยู่กลางถนนซึ่งขนาบด้วยตึกอิฐทรุดโทรมทรงยุโรปกลาง ที่นี่อยู่ห่างจากบริเวณไฟไหม้มาทางตะวันออกเฉียงเหนือราวครึ่งไมล์
เขามาถึงก่อน มาดักหน้าไว้ได้ นั่นอาจเป็นเพราะอารมณ์ที่สั่งให้เขาวิ่งโดยไม่หยุด เร็วและลืมความเหน็ดเหนื่อยไปจนหมด มันเป็นอารมณ์แห่งความพลุ่งพล่าน พร้อมจะทำลาย แต่กลับทำให้อยากร้องไห้ในเวลาเดียวกัน มันเป็นอารมณ์ที่เรียกว่า...ความแค้น
เงาตะคุ่มเดินอย่างไม่รีบเร่งมาตามเส้นทางสายหลัก จากความไม่รีบร้อนนั้นแสดงให้เห็นความชะล่าใจของมนุษย์ที่ยังไม่รู้จุดจบของตัวเอง พวกเขาคงดูจนแน่ใจแล้วว่า ความเสียหายที่ก่อไว้นั้นให้ผลตามจุดมุ่งหมาย และจะไม่ส่งผลร้ายใดๆติดตามพวกเขามา แต่ในหลายๆตัวแปรนั้นก็ยังมีตัวแปรที่พวกเขาคาดไม่ถึงอยู่
ชายทั้งสองแต่งกายเลียนแบบชาวบ้าน เป็นการพลางตัวที่แนบเนียน และจะไม่มีใครสงสัยแน่ๆถ้าพวกเขาไม่สวมรองเท้าบูทหุ้มข้อ ชาวบ้านธรรมดาไม่มีทางใส่รองเท้าบูทหุ้มข้อ หรือจะพูดให้ถูกก็คือพวกเขาไม่มีเงินทองพอซื้อหามาใส่ ให้ดีที่สุดก็แค่รองเท้าหนังโคหรือควายแบบตัดเย็บหยาบๆ แต่โดยทั่วไปแล้วมักจะเห็นเพียงรองเท้าสานจากเชือกเท่านั้น พวกที่ใส่รองเท้าบูทน่ะมีแต่พวกทหาร แถม 2 คนนี้ก็ยังเป็นแค่ทหารชั้นเลวอีกด้วย
แต่ก็นั่นแหละ เพราะรองเท้าบูทของพวกเขา เพราะสิ่งที่บ่งบอกถึงความเป็นทหารของพวกเขา เมื่อมาเจอกับ โรแรนน์ วอลฮาร์ด คนนี้ จากโทษสถานหนักก็เลยหนักขึ้นไปอีก
เด็กหนุ่มเหยียดยิ้ม เป็นรอยเหยียดยิ้มจริงๆไม่ได้เสแสร้ง ไม่ได้จงใจทำให้ไขว้เขว แต่มันเป็นรอยยิ้มหยันในโชคชะตาอันอับเฉาของคน 2 คน
โรแรนน์ดึงไพ่ทาร็อต 3 ใบออกจากกระเป๋าเสื้อคลุม
The Megiccian...ไพ่แห่งปาฏิหาริย์
Hanged Man…คนห้อยหัว
และ The Devil…ไพ่ของปีศาจ
“ ฝน... ”
เสียงที่ดังเพียงกระซิบของเด็กหนุ่มจบลงพร้อมสายฝนซึ่งเริ่มโปรยปรายลงมา เม็ดน้ำเย็นเฉียบกลั่นจากเมฆลงมากระทบยังผิวกายของเด็กหนุ่ม
...เม็ดฝนพวกนี้ คงพอจะช่วยดับไฟที่กำลังมอดไหม้ในเวลานี้ได้
“ ต่อไป...ถึงตาพวกแกแล้ว ”
มีด 5 เล่มสาดไปข้างหน้าอย่างไม่ปรานีปราศรัย ชาย 2 คนที่ไม่ได้เฉลียวใจกับเด็กหนุ่มตรงหน้าเลยตั้งรับได้อย่างชำนาญ พวกเขาฟาดปลายเท้า 2-3 ครั้ง เตะใบมีดลงกระแทกพื้น แสดงให้เห็นฝีมือซึ่งฝึกปรือมาดีเกินคาด ถึงจะเป็นทหารชั้นล่างแต่ก็คงสังกัดกับเจ้านายระดับสูง
“ อะไรของแกวะ!! ” ชายหนึ่งในสองคนนั้นตะโกนก้อง พยายามมองฝ่าสายฝนไปยังบุคคลซึ่งขวางทางอยู่ แถมมีแววว่าจะไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่
“ ก็ไม่มีอะไร..แค่ฉันเกลียดทหาร! ”
เด็กหนุ่มพุ่งตัวแหวกเม็ดน้ำเข้าหาเป้าหมาย สองมือกระชับมีดแน่น เขากระแทกปลายมีดในมือข้างซ้ายไปยังชายคนแรก มันถูกปัดลง แขนข้างซ้ายของเด็กหนุ่มถูกจับล็อคไว้ ข้อมือถูกหักจนมีดหลุดออก ชายทหารเหวี่ยงขาเล็งเข้าข้างตัวของเด็กหนุ่ม โรแรนน์กันมันไว้ด้วยมีดในมือข้างขวา เขาเหยียดยิ้ม ใบมีดจมมิดเข้าไปในน่องของชายคนนั้น ไม่มีเวลาให้ดีใจกับการโจมตีสำเร็จครั้งแรก โรแรนน์ชักมีดจากน่องของชายคนแรกเหวี่ยงกันมีดสั้นของชายคนที่สองซึ่งเข้ามาช่วยเหลือเพื่อน
คมมีดกับคมมีดปะทะกัน เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบทหารคนแรกที่จะเข้ามาล็อคแขนอีกข้าง เขาโยนตัวขึ้น ยันเท้าข้างหนึ่งไปที่แผ่นหลังของชายซึ่งยังยึดแขนข้างซ้ายของเขาไว้ เสียงกล้ามเนื้อของเด็กหนุ่มบิดราวกับฉีกขาด แต่ถ้าสายฝนไม่บดบังใบหน้าของเขาซะหมดล่ะก็ คงจะได้เห็น...รอยยิ้มเหยียดกว้างอย่างไม่แยแสความเจ็บปวด
เด็กหนุ่มหมุนแขนที่ถูกบิดแทบครบรอบของเขาเข้าที่ ทำให้แขนของชายซึ่งรั้งร่างของเขาไว้หักกลับแทน เสียงกระดูกลั่นดังกรอบ มีดสั้นของชายอีกคนปักมายังแขนข้างซ้ายของเด็กหนุ่ม แทงทะลุเข้าไปในเนื้อ เฉียดกระดูกแขนลึกลงไปเกือบ 3 นิ้ว
โรแรนน์แทงมีดในมือขวาทะลุปอดชายคนแรก ยันตัวชายคนนั้นล้มลงไปข้างหน้า ก่อนจะใช้ศอกข้างที่ถูกแทงกระทุ้งลิ้นปี่ของชายคนที่ 2 เหวี่ยงหลังมือที่ยังมีมีดเสียบคาอยู่เข้าบ้องหู ทำเอาชายเจ้าของมีดสั้นหูอื้อ เซถลา
เด็กหนุ่มคลายกล้ามเนื้อแขน ค่อยๆดึงมีดสั้นออกแล้วปาทิ้ง เขาแสยะยิ้มดั่งกับปีศาจที่กระหายการฆ่าจนไม่สนใจความเจ็บปวดของตนเอง
“ ได้เวลา Hanged man…จัดการห้อยหัว! ”
ราวกับมีฝ่ามือใหญ่โตคว้าข้อขาทั้งสองข้างของชาย 2 คนไว้แล้วกระชากขึ้นสูง เพียงวืดเดียวชายทั้งสองก็ลอยกลับหัวอยู่เหนือพื้น
ชายที่ถูกมีดแทงทะลุปอดแน่นิ่ง เพียงแต่สลบไปเท่านั้นเพราะยังคงมีลมหายใจรวยรินอยู่ ชายอีกคนพยายามเหวี่ยงตัวโดยอาศัยแรงพยุงจากแขน แต่แล้วแขนทั้งสองข้างของเขาก็ถูกกระชากไพล่ขัดกันไว้ด้านหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เหมือนกับอากาศรอบตัวนั้นมีชีวิต มีแขนมีขาที่จะพันธนาการเขาไว้ให้ห้อยหัวค้างอยู่กลางอากาศ
ชายที่ยังมีสติสบถไม่เป็นภาษา เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ เขามองเด็กหนุ่มตรงหน้าราวกับจ้องมองสัตว์ประหลาด ปีศาจร้าย หรือไม่ก็ภูตผี แววตามีทั้งความหวาดกลัว เกลียดชัง และสับสนปะปนกัน ขณะที่เสียงของตัวเองดังก้องอยู่ในโสตประสาท สะท้อนกลับไปกลับมาเพียงคำพูดเดียว...
ต้องไม่ใช่ฝีมือคน!!! มันไม่ใช่คน!!!!!
โรแรนน์เหวี่ยงกำปั้นเสยหน้าชายทหารซึ่งยังมีสติ หวดปลายเท้าเข้าไปตรงซอกคอ ก่อนจะกระชากคอเสื้อแล้วรัวกำปั้นซ้ำลงไปไม่ยั้ง ชายคนนั้นตาเหลือกกลับ สติสัมปชัญญะเริ่มริบหรี่
เด็กหนุ่มหยิบมีดที่เหลืออีก 2 เล่มจากใต้เสื้อคลุมเปียกโชก ควงมันให้จับได้ถนัดมือ จ่อปลายแหลมไปยังหัวใจของชายที่ถูกจับห้อยหัวทั้งสองคน เขาออกแรงเล็กน้อยกดด้ามมีด ปลายมีดแทงผ่านผ้าฝ้ายชุ่มน้ำที่ทั้งสองสวมใส่ สะกิดหนังกำพร้าบางเฉียบ แหวกกรีดเนื้อแท้ผ่านชั้นไขมันสีขาว สีแดงของเลือดซึมปริตรรามรอยกรีด เสียงครางขอชีวิตของชายที่เหลือสติเพียงน้อยนิดดังแหลมสูงแสบแก้วหู โรแรนน์กระตุกยิ้ม ดวงตาอาบไปด้วยความปิติอย่างประหลาด เขาเกร็งข้อมือพร้อมที่จะทุ่มแรงแหวกทะลุชั้นเนื้อเข้าไป!!
เสื้อคลุมเปียกชุ่มของเด็กหนุ่มถูกกระตุกอย่างแรง ร่างๆหนึ่งเกาะรอบขาเขาไว้แน่น เด็กหญิงผมดำกำลังมองเขาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำจากการร้องไห้ เธอจ้องมองขึ้นไปยังดวงตาสีนิลของเด็กหนุ่มที่บัดนี้ตระหนกราวกับเพิ่งรู้สึกตัว
...วิโนน่า
“ พะ...พี่ชาย..ย.... ” เด็กน้อยคราง น้ำตาของเธอไหลปนไปกับเม็ดฝน
โรแรนน์คลายมือออกจากมีดโดยอัตโนมัติ มีดทั้งสองเล่มหลุดจากมือร่วงลงสู่พื้นนองไปด้วยน้ำ พร้อมๆกับร่างของชายทหาร 2 คนซึ่งร่วงกระแทกพื้น สลบไสลไม่ได้สติ
เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่ง เรี่ยวแรงซึ่งพลุ่งพล่านเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น ความเจ็บปวดจากแผลลึกที่แขนแผ่ซ่านไปทั่วตัว เลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด ละลายปนไปกับหยาดน้ำฝน ซ้ำยังไม่สามารถเคลื่อนไหวแขนได้เพราะแรงปวดแปลบจากกล้ามเนื้อฉีกขาด
วิโนน่าซบลงในอ้อมแขนของเด็กหนุ่ม เสียงสะอึกสะอื้นไม่ดังไปกว่าเสียงซ่าของสายฝน โรแรนน์โอบเธอไว้ด้วยแขนข้างขวาซึ่งยังขยับได้ เหม่อมองไปยังท้องฟ้ามืดสนิทซึ่งถูกแซมไปด้วยหยดน้ำใส
ฝนยังคงชโลมลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ตัวเด็กหนุ่มกลับเพิ่งรู้สึกถึงความหนาวเย็นของหยาดฝนเหล่านี้
เขาเกือบจะกลายเป็นปีศาจไปแล้วจริงๆ..........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น