คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไอ้แก้ว...ขุนแผนแห่งทุ่งบางบาล
สวัสีนัอ่านที่น่ารัทุท่าน สร้อยอรัอฝานิยายอเมี้เรื่อแร้วยนะ๊ะ “แ้วายาหอม” เป็นนิยายรัอเมี้ย้อนอีไปเมื่อราวปีพุทธศัรา2499 ึมับลิ่นไอบ้านทุ่บ้านนา วิถีีวิอาวบ้านแถบัหวันบทในัหวัพระนรศรีอยุธยาเมือรุเ่า ฝาเป็นำลัใให้นัเียน้วยน๊า
อนที่1
ไอ้แ้วุนแผนแห่ทุ่บาบาล
ัหวัพระนรศรีอยุธยาเป็นอีราธานีอไทยโยมีหลัานอารเป็นเมือลุ่มน้ำเ้าพระยาั้แ่ประมาพุทธศวรรษที่16-18 โยมีร่อรอยอารยะธรรมอที่ั้เมือ โบราสถาน โบราวัถุ และเรื่อราวเหุาร์ในลัษะพศาวารไปนถึหลัศิลาารึ อันเป็นหลัานร่วมสมัยที่ใล้เียับเหุาร์มาที่สุ เมืออโยธยาหรืออโยธยาศรีรามเทพนรหรือเมือพระราม มีที่ั้อยู่ทาทิศะวันอออเาะเมืออยุธยา เป็นบ้านเมือที่มีวามเริทาารเมือารปรอและมีวันะธรรมที่รุ่เรือ มีารใ้หมายในารปรอบ้านเมือ 3 บับ ือพระอัยารลัษะเบ็เสร็ พระอัยารลัษะทาส พระอัยารลัษะู้หนี้
สมเ็พระรามาธิบีที่ 1(พระเ้าอู่ทอ) ทรสถาปนารุศรีอยุธยาเป็นราธานี เมื่อพ.ศ. 1893รุศรีอยุธยาเป็นศูนย์ลาอประเทศสยามสืบ่อยาวนานถึ 417 ปี มีพระมหาษัริย์ปรอ 33พระอ์ า 5 ราวศ์ ือราวศ์อู่ทอราวศ์สุพรรภูมิ ราวศ์สุโทัยราวศ์ปราสาททอราวศ์บ้านพลูหลว รุศรีอยุธยาสูเสียเอราให้แ่พม่า 2 รั้ รั้แรใน พ.ศ. 2112 สมเ็พระนเรศวรมหารา ทรู้เอราืนมาไ้ใน พ.ศ.2127 และเสียรุศรีอยุธยารั้ที่ 2 พ.ศ. 2310 สมเ็พระเ้าาสินมหาราทรอบู้เอราไ้ในปลายปีเียวัน แล้วทรสถาปนารุธนบุรีเป็นราธานีแห่ใหม่วา้อนผู้นารุศรีอยุธยาไปยัรุธนบุรี เพื่อสร้าบ้านเมือแห่ใหม่ให้มั่น แ่รุศรีอยุธยา็ไม่ไ้ลายเป็นเมือร้ายัมีนที่รัถิ่นานบ้านเิมอาศัยอยู่ และมีราษรที่หลบหนีไปอยู่ามป่าลับเ้ามาอาศัยอยู่รอบ ๆ เมือรวมันเ้าเป็นเมือนทาารยเป็นเมือัวาเรียว่า "เมือรุเ่า"
ในสมัยอมพลป.พิบูลสรามเป็นนายรัมนรี ไ้มีนโยบายบูระโบราสถาน ภายในเมืออยุธยา เพื่อเป็นารลอยี่สิบห้าพุทธศวรรษ ประวบับในปีพุทธศัรา 2498 นายรัมนรีอประเทศพม่าเินทามาเยือนประเทศไทย และไ้มอบเินํานวน200,000 บาทเพื่อบุระปิสัร์วัวาอาราม่าๆ และอ์พระมลบพิร เป็นารเริ่ม้นารบูระโบราสถานในัหวัพระนรศรีอยุธยา อย่าริั นอ์ารศึษาวิทยาศาสรและวันธรรมแห่สหประาาิหรือยูเนสโ มีมิให้ประาศึ้นทะเบียนอุทยานประวัิศาสร์พระนรศรีอยุธยาเป็น "มร โล" เมื่อวันที่ 13 ธันวามพ.ศ. 2534 มีพื้นที่รอบลุมในบริเวโบราสถานเมืออยุธยา สัลัษประําัหวัือรูปสั์ึ่ประิษานอยูในพานแวนฟ้าภายในปราสาทใ้ ้นหมัน อไม้ประําัหวั: อโสน(Sesbania aculeata) ้นไม้ประําัหวั: หมัน(Cordiadichotoma) ําวัประําัหวั: ราธานีเ่าอู่้าวอู่น้ำเลิศ ล้ำานวี นีศรีอยุธยา
เมือรุเ่าปีพุทธศัรา2499
สายฝนสาระทบลมาบนหลัาระท่อมึ่มุ้วยห้าแฝ ่อนะหยาลไปามายาเป็นสาย ท้อฟ้ารารีปลุมไป้วยพยับฝนยิ่ทำให้้านนอระท่อมูมืมิเป็นเท่าทวี่าารารีอื่น แสสว่าอันน้อยนิาะเียเ้าพายุเป็นเพียแสสว่าเียวที่ให้วามสว่าในระท่อมฝาไม้ไผ่ัแะ หาเป็นยามลาวันรอบบริเวอระท่อมหลันี้ะเห็นผืนนาอันเียวีไป้วย้น้าวล้าที่ำลัเิบให่ ามันนาแน่นนัไป้วยพืผัสวนรัวประเภท่าะไร้สลับับ้นพริที่เ้าอระท่อมใ้ประโยน์โยารนำไปายในลานัเล็ๆ ในหมู่บ้าน
อวายึ่สร้าึ้นมาอย่า่ายๆ ้วยลำไม้ไผ่เยื้อระท่อมมีเ้าทุยเพศผู้ัวให่อยู่ในอสอัว ว่าเว้นาฤูทำนาพวมันะไ้พัผ่อนาานาไถอันเป็นานหนั วิถีาวบ้านในทุ่บาบาลแห่เมือรุเ่าเรียบ่าย ในน้ำมีปลาในนามี้าว ผู้นส่วนให่อาศัยทรัพยารธรรมาิอันอุมสมบูร์เป็นแหล่หาอาหารประทัีพ
ภายนอระท่อมอาไ้ยินเพียเสียสายฝนที่โปรยปรายพร่าพรมลมาาท้อฟ้า หาภายในระท่อมยัมีอีเสียที่ฟัแล้วนำพาให้วนิไปไลถึไหน่อไหน
“อ่ะ อูยยย เบาๆ หน่อยสิ๊ะพี่แ้ว อ่ะ”
ผู้ที่เปล่วาาออมาราวับเสียรานั้นมีเรือนผมำลับปานนอีา เส้นผมยาวสลวยมาถึลาหลั สวมเสื้ออระเ้าสีเียวส ายผ้าถุที่สวมใส่ร่นึ้นไปนเลยปลีน่อเผยเรียวาเพรียวาวผ่อยาม้อแสาะเีย ร่าอรรำลันอนว่ำหน้าัริมฝีปาล่าอนเอ วาลมโหรี่ปรือปานว่าเ้าอเรือนร่าำลัอยู่ในภวั์หวาม
“ระถินมีวามสุัเลยพี่แ้ว อ่าห์ แบบนั้นแหละ๊ะ อ่ะ อ่ะ อูยย พี่แ้ว๋า ึ้นมาอี๊ะพี่ สูึ้นอี๊ะ อืออ”
“ถ้าูนวสูึ้นไปอี็ถึูมึแล้วอีระถิน อีห่านี่! มึะเลิ้มอะไรันนัหนานีู่นวให้มึอยู่นะไม่ไ้ำลัำเรามึอยู่ ร้อราะะพาูิเลยเถิ”
“โถ่พี่แ้ว็ ระถินมีวามสุนี่ อีพวผู้หิระแวุ้นี้ไ้าร้อนผ่าวันหมถ้าพวมันรู้ว่าพี่แ้วบีบนวให้ันแบบนี้ แ่ะว่า็ว่าเถอะนะถ้าพี่แ้วะิอะไรเลยเถินถึั้นผิผีับระถิน็ไ้นะพี่ ันยอมรับรอว่าะไม่ร้อสัแอะ”
แม่ระถินริมรั้วพลิร่านอนหายส่สายาหวาน่ำสื่อวามนัยให้ับไอ้แ้ว เ้าอระท่อมเป็นายหนุ่มหุ่นล่ำสันหน้าาหล่อเหลาราวับาวพระนรผิแผับบรราายหนุ่มหน้าาบ้านๆ ในทุ่บาบาลแห่นี้หลายุม นในหมู่บ้านรู้ัเพียว่ามันเป็นหลานห่าๆ อยายแทีู่่ๆ ็โผล่มาในหมู่บ้านแห่นี้เมื่อปีลาย ่อนยายแะเสียีวิล้วยวัยรา ระท่อมหลัน้อยผืนนาร่วมระทั่วายทุยสอัว้านนอึทอเป็นมรไอ้แ้วไปโยปริยาย เนื่อายายแไม่มีาิที่ไหน
“โถ่พูเ้าอีนี่ เี๋ยวพ่อถีบให้ ุนมึให่ว่าอูอีันมาพูาพิเรนทร์ พอๆ ูบีบนวให้แ่นี้แหละลับบ้านมึไปบัเี๋ยวนี้เลยอีระถิน แล้วอย่าลืมสัาล่ะผิำับูเมื่อไหร่พ่อะเพ่นให้ระบาลแย”
“พี่แ้วใร้าย แ่็่าเถอะหล่อล่ำแบบนี้ระถินให้อภัย๊ะ”
“มึไม่้อมาปาหวาน ูไม่นิยมระเทยหรออีระถิน”
“ำ็ระเทยสอำ็ระเทย พี่แ้วอย่าพลาแล้วันอีระถินะเอาพี่แ้วทำผัวใหู้”
ระถินายหัวใสาวทำหน้ามุ่ยมอ้อนไอ้แ้วประหลับประเหลือ ่อนะลุึ้นสะบั้นเินระแทส้นออไปาระท่อม
“เบาส้นมึหน่อยอีระถินประเี๋ยวพื้นเรือนูไ้ทะลุลไป”
ไอ้แ้วส่ายศีรษะมอนัระถินหยิบหมวอบมาสวมหัว ว้าะเีย้าวพายุที่แวนไว้หน้าประูแล้วเินฝ่าวามมืออไป
“เฮ้ย! หมาที่แอบส่อูอยู่้าฝาเรือนถ้าไม่ออมาพ่อะยิให้ระบาลแยเียว”
สิ้นำอไอ้แ้วร่าอายหนุ่มรูปร่าสูให่ำยำับายรูปร่าท้วมเ้าเนื้อ็ออมาปราายส่ยิ้มเผล่หน้าประูระท่อม
“แหมไอ้แ้ว ใอมึะ่าฟันเลออย่าูับไอ้เผือไ้ลอเียวนะ”
ายร่าท้วมร้อบอเ้าอระท่อม
“ูว่าไอ้แ้วมันะ่ามึับูปิปา เพราะมันลัวว่ามึับูะเอาเรื่อที่มันำเราอีระถินไปโพนทะนาให้าวบ้านทุ่บาบาลฟัว่ะไอ้ผีเบื่อ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
ิามอน่อไปร้า
ความคิดเห็น