คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เดินทางสู่....
------2------
ฉันแถบร้องไห้เนะป๊ากับมัมจะเอาฉันไปฝากที่ไหนเนี่ยโอยากร้องไห้เป็นภาษาญี่ปุ่นจริงๆ T_T…ฮือ ๆ โดรายากิ ฮือ ๆ เทมปูระ
“Pongpak, Niraya” พ่อตอบแล้วแม่ก็ยิ้มแล้วพยักหน้าพร้อมกัน
“คุณผู้ชายค่ะ คุณพงศ์พักตร์กับคุณนิราญามาพบค่ะ”พี่แจ่ม (คนงานเดินม้ารียนคุณผู้ชายและมาดามให้ทราบพี่เนี่ยก็ไม่ดูสภาพฟรีนเล้ยมาบอกทามม้าย)
“อืม...ดีมาถูกจังหวะจริงๆ แล้วอยู่ไหนละ” ป๊าพูด ((แหมอะไรจะพอดีขนาดนั้น: BiiZ-@-Zorh))
“ห้อง Picture theatre ค่ะ” พี่แจ่มตอบคุณป๊า
เอ่อ.....ไอ้ห้องพิกเจอร์เทียเตอร์เนี่ไม่มีอะไรไม่โอเวอร์ตามชื่อหรอกค่ะก็แค่มีคนเดินเข้าไปเครื่องโฮมเทียเตอร์ก็จะทำงานโดยอัตโนมัติเลย(Intelligent จริงๆนะของบ้านแกเนี่ย : BiiZ-@-Zorh) โฮะๆ ^o^
เครื่องจะฉายภาพวนอยู่ที่กำแพงห้องนับพันรูป (หูย...)แค่เนี่ยแหละไม่มีอะไรใช่มะ เหอะๆๆๆๆๆ
พ่อกับแม่เลยเดินขึ้นไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นที่ๆคุณอาสถิตอยู่อะฉันเลยไปนั่งกินขนมที่ห้องครัวประมาณว่าขี้เกียจไปว่างั้นเหอะ
“สวัสดีครับคุณพงศ์ คุณนิ แล้วนี่... เอ่อ...”พ่อทักทายแต่ไม่ทันที่พ่อจะพูดจบ (แกมาได้ไงกินหนมอยู่ไม่ใช่เหรอ: BiiZ-@-Zorh)
“อ๋อ...นี่ตาเบรนกับยัยฟุ้ง ลูกดิฉันเองค่ะคุณนานทนนท์” คุณนิราญาต่อ….ไปแย้ว
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ (มารยาทไม่ดีนะเนี่ยต้องอบรมเพิ่มให้ผู้ใหญ่ทักก่อนได้ไง)”ทายาทของคุณอาสวัสดีพ่อกับแม่ฉันพ่อฉันก็เลยรับไหว้
ก๊อก!ก๊อก! ก๊อก!
เคาะแค่นี้หันมามองกันหมดไม่ได้ๆเราต้องทำมารยาทดีไว้ แต่ปกติก็นี่อยู่แล้วนี่ ฮุ ๆพอดีด่าเค้าไว้เยอะอะนะ
“สวัสดีค่ะคุณอา สวัสดีค่ะ....ขอโทษนะค่ะพอดีจะมาเอาหนังสือฟิสิกข์กับเคมีค่ะ” พูดจบฉันก็เดินไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะที่มาอ่านเมื่อวานและกำลังจะเดินจากไป
“ฟรีน...” พ่อจะมาเรียกทำไมตอนนี้จะไปอ่านหนังสือ!!!
“ค่ะ” ฉันตอบรับพลางหันมามอง
“อ๋อ...นี่หรอหนูฟรีนนะ”คุณอานิถาม
“ครับคุณนิ”พ่อตอบ
“สวยนะเนี่ย...น่ารักจังว่ามั้ยฟุ้ง”คุณนิชมด้วย ฮิ ๆ
“ค่ะ....อยู่ ม. อะไรหรอค่ะ”ฟุ้งถาม
“เอ่อ... ม.4 ค่ะ”ฉันตอบเสียงหวาน (มาก...ก็เค้าชมฉันนี่แต่รู้สึกเฉยๆ หวะ -__-)
“งั้นฟุ้งเรียกว่าพี่นะค่ะ ฟุ้งอยู่ ม.3”ฉันขี้เกียจตอบเลยยิ้มรับไปแทน
สรุปว่าฉันเลยไม่อ่านหนังสือเลยโดนป๊าดึงไว้เนี่ย เฮ้อ... กรูจะสอบเข้าได้ม้ายยยยยยยย >.<
คุณอากับป๊าซึ่งเป็นเพื่อนเก่าคุยกัน<แม่ได้แต่นั่งยิ้มเพราะเวลาแม่พูดภาษาไทยโคตรตลกเลยไม่พูดซะเลย > ไปเรื่อยๆไม่นานนัก (เป็นชั่วโมงเนี่ยนะไม่นาน) ก็ถึงเรื่อง.......ที่ไม่อยากให้ถึง-_-….
“เออ...เกือบลืมไป นิ...พงศ์...ฉันว่าจะไปฮันนีมูนวันครบรอบแต่งงานที่จะถึงอีกสองวันนี้น่ะ”พ่อเล่าแล้วคุณอาพงศ์ก็พูดต่อเหมือนรู้ทัน (หรือรู้อยู่แล้วก็ไม่รู้)
“ก็เลยจะไปกันสองคนว่างั้น...แล้วเหลือฟรีนไว้”
“ถูกต้องแล้วครับคุณพงศ์พักตร์เพื่อนรักผมก็เลยว่าจะ......”พ่อยังพูดไม่จบคุณอานิก็แทรกขึ้นมา
“ฝากหนูฟรีนไว้กับพวกฉันงั้นสินานทนนท์” รู้ดีอีกละ ถึงตอนนี้ฉันแถบร้อนไห้เหมือนถูกส่งไปอยู่สถานสงเคราะห์เลยอะ ฮือ ๆ Y_Y
“แกนี่รู้ดีจริงๆเลยนะ” พ่อพูด
“นิสัยแกเป็นยังไงฉันรู้ดีโว้ย!...เป็นเพื่อนกับตั้งแต่ประถมยันมหาลัยทำไมจะไม่รู้นิสัย”คุณอาพงศ์พูดยังกะเป็นหมอดูแหนะ.....ข้ารู้เห็นทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้า...’o’...ฮ่า ๆๆๆๆ
ก็พ่อกับอาพงศ์ อานิ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมเพื่อนสนิทด้วยแหละ....รู้ดีค่า โฮะๆๆๆ >O<....
ขณะนั้นคุณหนูฟุ้งก็ก็เอาแต่ถามฉัน ถามโน่น ถามนี่ จนตอนี้หน้าฉันเนี่ยเริ่มปุ้ยแล้ว
“แล้วพี่ฟรีนอยู่โรงเรียนอะไรค่ะ” ฟุ้งถามฉัน (อีกแล้ว)
“เอออออ....ระ ระ โรง”ฉันพูดตะกุกตะกักนิดๆ
“จะพูดก็พูดสิคร้าบผมรอฟังอยู่”นายนี่ฉันดูแล้วไม่ค่อยถูกชะตาเลยว่ะ ขัดฉันอยู่เรื่อย .V. ^ ^
“เออ...เอ็นโดเร็นค่ะ”ฉันพูดในใจก็คิดว่า ‘นายกล้าดียังไงมาขัดคุณแอมมิการ์ฮะ’
“อยู่โรงเรียนเดียวกันเลยแต่พี่ก็ย้ายแล้วใช่ไหมค่ะ.....แล้วจะย้ายไปอยู่ที่ไหนค่ะ”ฟุ้งถามอีกแล้วเริ่มรำคาญแล้วนะ -*-
“ MBS ค่ะ” ฉันตอบ -*-
“ ไปวันนี้เลยดีมั้ย” พ่อพูดฉันหันขวับไปมองหน้าพ่อ บ้าแหรออีกตั้งสองวันนะจะรีบไปทำไม
“เอาสิ” ฮือๆ คุณอาค่ะจะเอหนูไปทำไมคะหนูไปผลาญบ้านคุณอานะค่ะเอาไปทำไม
“ฟรีนไปเก็บเสื้อผ้า”ดูพ่อสั่ง...ไล่เชียวนะ
“ค่ะ”ฉันตอบเพราะขี้เกียจเถียงยังก็ต้องไปเหมือนเดิม
ฉันก็เลยวิ่งไปเก็บเสื้อผ้าที่เป็นกางเกงทั้งหมดลงกระเป๋าแล้วก็ไม่ลืมที่จะยัดเสื้อหรอกนะเอาไปปะมาน20ตัวได้ เที่ยว10 นอน10นะ ไม่พอก็ซักละกัน- + - พอเสร็จแล้วก็วิ่งลงไป (พร้อมกระเป๋านั่นแหละ)
“เสร็จแล้วค่ะ”ฉันพูดแสดงท่าทางดีใจ มั่ก ๆตรงข้ามความรู้สึกจริงๆ
“เธอไปขึ้นรถเถอะเดี๋ยวฉันยกให้”หน้าตานี่เย็นชาชะมัด ฉันส่งให้เหมือนส่งให้เคนใช้กิตติมาศักดิ์ของคุณหนูฟรีนอย่างเดี้ยน ฮุ ๆ ๆ ๆ
“ขอบคุณค่ะ”พอพูดเสร็จก็เดินขึ้นรถไปนั่งข้างๆฟุ้ง
รถฟอจูนเนอร์เหรอคือตอนนี้นั่งอยู่ข้างหลังกับฟุ้งอะแล้วพี่ชายของฟุ้งซึ่งตอนนี้ยังไม่รู้ชื่อก็เดินมานั่งเบาะข้างหน้าข้างหลังคนขับ.....ไอ้เราหัวใจแทบวายนึกว่าหมอนั่นจะขับอีกประมาณว่ากลัวตายอะ*~*.....
รถฟอจูนเนอร์สีดำสนิทก็แล่นไปตามถนนและก็แวะเข้าไปที่บ้าน เอนราเกศร ที่ฟุ้งบอกว่าเป็นนามสกุลของยาย ฉันก็เลยถามว่าทำไมไมเอานามสกุลย่าแหละก็เลยได้คำตอบว่าลุงของเค้าเอาไปแล้ว (ใช้คำที่ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอฟะ)แล้วรถก็เทียบท่า เอ๊ย! เทียบหน้าคฤหาสน์....พอๆกับบ้านตูเลย....ทุกคนก็ลงจากรถแล้วฟุ้งแสนน่ารักก็จูงฉันเข้าบ้าน[เหมือนหมาแหะ] แล้วก็มีผู้หญิง (ก็สวยดีนะ....?)วิ่งเข้ามา
++++++++++++(^o<) กรุณาคอมเม้นแล้วก็โหวตด้วยนะจ้ะแล้วอย่าลืมติดตามนะ (>o^)++++++++++++
ความคิดเห็น