คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ห๊า!แล้วหนูล่ะ.....
เย็นวันอังคารฉันเดินกระแทกเท้าลงบันไดอย่างคนอารมเสียสุดๆแต่ที่จริงก็แค่อาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกไปหาเฉยๆ(เนี่ยนะแค่เฉยๆเหรอ)แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะก็ฉันไปห้องปกครองจนแถบจะเหมือนบ้านแล้วอะ เข้าจนเบื่อวันหลังว่าจะเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนเลย หึๆ
ก๊อก!ก๊อก! ก๊อก!
“ใครน่ะ” เสียงอาจารย์ประสงค์ดี (ตรงไหน) พูดเสียงดังออกมานอกห้อง (ตะโกนนั่นแหละ)
“แอมมิการ์ค่า”ฉันตอบเสียงยานๆกลับไป
“เข้ามาสิ” เจ๊ประสงค์ดี<ดีตรงไหน>พูดต่อ
ไม่รอช้า!ฉันผลักประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องเย็น (ห้องปกครอง) อย่างเร็ว
“สวัสดีคะอาจารย์มีเรื่องอะไรกับหนูค่ะ หนูรีบ”ฉันพูดเสียงห้วนๆ
“แอมมิการ์พูดกับครูนะให้มันดีๆหน่อยอย่าพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำ”อ.ประสงค์ดีจิบปากเทศ
“ค่า...แล้วอาจารย์มีเรื่องอะไรกับเด็กหญิงแอมมิการ์ค่ะ”ฉันพูดด้วยเสียงไพเราะสุดๆๆ ( ฉันประชดแกเฟ้ย )
“อืม...สรุปว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เธอจะเป็นนักเรียนที่นี่ใช่มะ”อาจารย์ถามขึ้น
ฉันเลยพยักหน้าพร้อมพูดคำว่า “ค่ะ” เพราะตอนนี้ฉันอยู่ ม.3 แล้วพ่อแม่เลยให้ย้ายโรงเรียนนะ
“แล้วจะไปอยู่ โรงเรียนอะไรละจ๊ะ” อาจารย์ถามคำว่า ‘จ๊ะ’ มันทำให้ฉันแทบอ้วกเป็นภาษาเยอรมันโคตรเลี่ยนเลยหวะ
“MBS administrator school ค่ะ อาจารย์” ฉันพูดจบพร้อมกับสีหน้าที่ยิ้มแย้มของอาจารย์ {[สงสัยดีใจ ที่ฉันออกได้]}
“Manage
“ถ้าหนูสอบได้แสดงว่าโรงเรียนนี้ดีแต่ถ้าหนูสอบมะได้หรือมะผ่านแสดงว่าโรงเรียนนี้ห่วยแตก”
ฉันพูดจบปุ๊บก็เหล่ไปเห็นสีหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมของอาจารย์ประสงค์ดี
“ตกลงอาจารย์หมดเรื่องรึยังค่ะ หนูมีธุระต่อนะค่ะ” ฉันพูดเสียงห้วนอย่างกึ่งกล้ากึ่งกลัว (บรือ…*~*^^
“ฉันแค่ให้เธอมาระลึกถึงห้องปกครองนะ” อาจารย์พูดต่อ ฉันรู้สึกเหมือนว่าห้องปกครองเป็นบ้านไปแล้วเพราะเข้ามาบ่อยจนคะแนนจิตพิศัยจะหมดเกลี้ยงแล้ว
“อื๊ม! ค่ะจำได้ถึงเซลล์ประสาทแล้วค่ะ หนูขอตัวนะค่ะ” ฉันลาอาจารย์ก่อนเดินออกมา
ฉันเดินไปหน้าโรงเรียนจนเจอรถที่ทางบ้านส่งมารับพร้อมบอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมของฉัน
(คนขับรถต่างหากละ แฮะๆ)
“นี่จะกลับเลยหรือค่ะลุงแช่ม”ฉันถาม
“ครับคุณหนู....หรือคุณหนูจะและไปไหนต่อครับ” ลุงแช่มถาม
“ไม่อ่ะฟรีนกลับบ้านดีกว่าค่ะ” ฉันตอบลุงแช่มหน้าเหลี่ยม
พอฉันกลับมาถึงบ้านก็มีคนมารับกระเป๋าแล้วฉันก็เดินไปหามัมกับป๊า (ดูมันเรียกเข้าก้านเข้ากัน)
“Mum…Fren come back now” (แม่...ฟรีนกลับมาแล้ว) “ป๊า...หว่อ หุย เจีย เลอ” (พ่อ....ฉันกลับบ้านแล้ว) เอ๋…ปายหนายกานหมดหว่า...ช่างเหอะไปอาบน้ำดีกั่ว…--^_^--
ฉันเลยขึ้นไปอาบน้ำบนห้อง(ฉันนะ) โฮะๆ Shower to shower ….แล้วก็ใส่เสื้อ Wearing to wear… (เลิกๆอัปรีย์หวะ) เสร็จแล้วก็เดินลงไปที่ๆคาดว่ามัมกับป๊าน่าจะอยู่นั่นก็คือสวน...สวนอันกว่าหย่ายของบ้าน ‘วัชนิรนานนท์วังคัคนานต์’ (ชื่อเวอร์จิงจิ๊ง) แต่...อยู่ไหนอะ ฉันเลยหันไปหันมาเลยไปเห็นมัมกับป๊าอยู่ที่บ่อเลี้ยงปลา (คราฟ) ก็แน่นอนต้องไปเจือกซักหน่อย...ก็ดีวะ...
“คุยอะไรอยู่ค่ะ”ฉันพูดพลางเอื่อมมือไปกอดแม่—สุดสวย---- (ยอก็เป็นนะ)
“About you” แม่ตอบ (ตกลงจะแม่หรือมัมจ๊ะแม่คุณ) <อะไรก็ได้> (เออ)
“อะไรหรอค่ะ”ฉันถาม
“ป๊ากับมัมจะไปฮันนีมูนวันครบรอบแต่งงานที่อิตาลีหนะ” ป๊าตอบ
“แล้ว....”ฉันกำลังจะพูดต่อแต่มัมกลับแทรกซะงั้น (ต้องฝักมารยาทนะเนี่ย)
“We won’t get you with us” แม่ยิ้มเย้ยๆ
“อ้าวววววว...แล้วหนูล่ะ......ทำไมไม่พาหนูไปด้วย...”ฉันตะโกนอย่างผิดหวัง
“ก็หนูต้องสอบเข้าก็ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบและอีกอย่างป๊ากับมัมก็จะสวีทกันด้วย...ฮิ ๆ” ป๊าพูดไม่ดูวัยเลยนะแกปานนี้แล้วอีกอย่างลูกก็โตเป็นควายแล้วยังจะ.....---ด่าตัวเองอยู่ได้ตู----
“อืม... Oh! ...I know who can care Fren <อ๋อ...ฉันรู้แล้วว่าใครดูแลฟรีนได้>”พ่ออุทานซะดังเมื่อคิดอะไรออก.....Care ทำไมต้องCare ด้วยล่ะ งง..?
“Who? (ใคร)”คุณนายแม่ถามพ่อที่คิดอะไรออก
+++++++++++(>-O) อยากรู้ว่าป๊าคิดว่าใครจะดูแลคุณหนูฟรีนได้อย่าลืม( O-<)+++++++++++
ติดตามผลงานของ BiiZ-@-Zorh …….
฿u$iness Love---‘w’---หุ้นส่วนร้ายธุรกิจรักนะค่ะ
ความคิดเห็น