คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fade 1 : fragile
Title : Fade เฟด – แด่ดอกไม้ที่ไร้สี
Parring : Ulquiorra x Orihime
เอาอีกแล้ว ...
ความรู้สึกเดิมๆหยดลงมาในห้วงการรับรู้อย่างชินชาขณะที่มือขาวซีดยกขึ้นแตะเบาๆที่บานประตูห้องๆหนึ่ง มันเป็นเพียงแค่ห้องธรรมดา เป็นห้องหินสีขาวเย็นชืดอย่างที่หาได้ทั่วไปในลาส์นอเช่ส์แห่งนี้ ไร้ชีวิต ... น่าเบื่อ หากเพียงแต่สิ่งที่อยู่ภายในนั้นทำให้มันต่างออกไป อย่างน้อยก็ในสายตาของเขา
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เขาเริ่มลังเลที่จะก้าวเข้าไปในห้องนี้
มือผอมเกร็งผละออกไปขณะนัยน์ตาสีเขียวใสหรุบลงต่ำ เรือนผมดำขลับที่ครึ่งหนึ่งถูกปิดด้วยหน้ากากรูปทรงแปลกตาตกลงมาปรกใบหน้า เสียงแปลกๆที่ดังมาจากในห้องนั้นทำให้เขารู้ว่า “เธอ” กำลังทำแบบเดิม ... ทำในสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ
ทนฟังได้อีกเพียงพักเดียวร่างโปร่งบางก็ค่อยหันกลับเดินจากไปเงียบๆ ทิ้งหน้าที่ๆตนต้องทำไว้ด้านหลังอย่างจงใจ ... บางที ... เขาอาจกำลังหวาดหวั่นอยู่ก็ได้ ?
หวาดหวั่นว่า”เธอ”กำลังทำให้โลกของเขา ... ต้องเปลี่ยนแปลง
..............................
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
“ อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ “
เสียงที่แทบไม่มีโทนสูงต่ำใดๆมีผลต่อร่างๆหนึ่งที่คู้ตัวอยู่เหนือโต๊ะตัวเดียวในห้องได้อย่างไม่น่าเชื่อ มือเรียวเล็กแทบปัดกระดาษตกโต๊ะขณะที่เจ้าตัวถึงกับสะดุ้งเฮือก “ อ ... อุลคิโอร่า ? “ เธอพูดติดขัดเหมือนยังไม่หายตกใจ แต่อย่างน้อยสีหน้าเธอก็ดีขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเขา “ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย -- “
ดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่คำตอบที่เขาสนใจ ดวงตากลมโตไร้ความรู้สึกกราดมองไปยังสิ่งเดียวที่เขาสนใจในห้องนี้ ... มื้ออาหารประจำวันของเธอ ... เป็นอีกครั้งที่มันยังไม่ถูกแตะต้อง
สายตาเย็นเยียบที่ตวัดกลับมามากเกินพอจะทำให้เด็กสาวรีบหลบสายตาเหมือนรู้ว่าตนทำผิด “ คราวนี้มีปัญหาอะไรอีกล่ะ ทำไมถึงไม่ยอมกิน ? “
“ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร ... “ เธอพึมพำ ดูจะหงอยไปหน่อยกับท่าทีเย็นชานั้น แล้วก็กลับมายิ้มฝืนๆต่อได้แทบจะทันที “ ขอโทษนะ ชั้นจะกินเดี๋ยวนี้แหล่ะ “
คำพูดดีๆช่างตรงข้ามกับความเย็นชาที่เขาแสดงออกเหลือเกิน ผู้ฟังจ้องเธออยู่พักหนึ่ง แล้วก็เหมือนจะยังไม่พอใจในคำตอบ ร่างในเครื่องแบบขาวปลอดก้มลงหยิบกระดาษที่เธอทำอะไรบางอย่างกับมันอยู่เมื่อครู่นี้ขึ้นมา รวดเร็วเกินกว่าที่เธอจะรั้งเขาไว้ได้ทัน
“ นี่อะไร ? “
นัยน์ตาสีเขียวใสไม่มองมันเลยซักนิดตอนที่เขาพลิกมันมาหาเธอแล้วถาม ทำให้ผู้ฟังชักไม่แน่ใจว่าเขาต้องการคำตอบแบบไหนกัน
“ เอ้อ ... กระดาษวาดรูป “
“ อะไรคือ”วาดรูป” ? “
“ ก็การเอาดินสอหรืออะไรก็ได้มาขีดเส้นให้เป็นรูปไง จะทำเป็นรูปอะไรก็ได้ที่เราต้องการ มีอยู่หรือไม่มีอยู่จริงก็ได้น่ะ “
เอสปาด้าหนุ่มยังคงนิ่งเฉย นั่นเริ่มทำให้เธอตระหนักได้ถึงบางอย่าง “ ที่ลาส์นอเช่ส์ไม่มีแบบนี้เหรอ “
“ ไม่ “ อุลคิโอร่าปฏิเสธสั้นๆ จริงๆแล้วเขาไม่แม้แต่จะเข้าใจความหมายสิ่งที่เธออธิบาย เขาพลิกกระดาษมามองรูปที่เธอวาดเป็นครั้งแรก
เขาเพิ่งได้เห็นสิ่งที่เธอเรียกว่า” รูปวาด ” ชัดๆ ในสายตาเขามันเป็นเส้นสีดำที่ลากเป็นรูปร่างยากจะเข้าใจบนแผ่นกระดาษสีซีด ไม่ใช่เพราะลายเส้นเหมือนเด็กหัดละเลง แต่มันเป็นรูปร่างกลมกับอีกหลายสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นจริงๆในฮูเอโก้มุนโด้นี้
เกือบในทันที ร่างกายของเขามีปฏิกิริยากับรูปนั้น ปฏิกิริยาแปลกประหลาดที่พุ่งขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไรที่นี่เหรอ ?
“ จริงๆแล้วรูปนั้นอยากใช้สีส้มหรือสีแดง แต่อยู่ที่นี่หาสีแบบนั้นไม่ได้เลยใช้สีดำแทนไปก่อนน่ะ แต่ก็ยังดูออกใช่มั้ยว่าเป็นอะไร? “ เธออธิบายอย่างร่าเริง ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูสดใสขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องหยุดเมื่อสังเกตว่าสายตาของเขานิ่งอย่างผิดสังเกต “ เอ้อ ... ดูไม่ออกสินะ แหะๆ ที่จริงชั้นวาดรูปไม่ได้เรื่องหรอก “
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ฟัง สายตาที่จ้องค้างที่กระดาษแผ่นนั้นดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก
ริมฝีปากสีซีดขยับจะพูดแต่ไม่มีเสียงออกมา นั่นทำให้เด็กสาวผิดสังเกต “ อุลคิโอร่า -- ? “
“ ลาส์นอเช่ส์ไม่มีใครวาดรูป “ เอสปาด้าหนุ่มย้ำคำเหมือนตัดบท ไม่สนใจสีหน้าอีกฝ่ายที่ยังปรับอารมณ์ตามไม่ทัน “ และไม่มีใครต้องการรูปวาด อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ นี่มันไร้สาระ เลิกทำได้แล้ว “
โดยที่ผู้ฟังยังงงอยู่ – หรือเริ่มเข้าใจลางๆว่าเธอเข้าใจผิดไปเสียแล้ว เจ้าของมือขาวซีดก็เดินถือกระดาษแผ่นนั้นไปยังถังผงอีกมุมหนึ่งของห้อง ก่อนจะหย่อนมันทิ้งอย่างไม่ใยดี
เจ้าของนัยน์ตาสีส้มแดงร้องออกมาอย่างตกใจ “ ทำอะไรน่ะ --- ! “
“ การวาดรูปไม่จำเป็น มันไม่ทำให้มีชีวิตอยู่ได้หรอก กินอาหารแล้วทำอะไรที่ควรทำไปซะ หน้าที่ของเจ้าคือมีชีวิตอยู่จนกว่าท่านไอเซ็นจะเรียกใช้เท่านั้นไม่ใช่ทำอะไรไร้สาระที่นี่ ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้คุมเจ้ากินอาหารจนกว่าจะเสร็จ เข้าใจแล้วก็กินได้แล้ว “
สั่งเสร็จก็กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้าม ปล่อยให้โอริฮิเมะนั่งตัวแข็งพูดอะไรไม่ออก นึกเสียใจที่คิดว่าเขาจะรู้สึกอะไรบ้าง เธอน่าจะรู้อยู่แล้วว่าหน้าที่ของเขามีแค่ควบคุมให้เธอทานอาหารในแต่ละวันก็เท่านั้น เธอกัดริมฝีปากขณะที่ยกสำรับอาหารมาตั้งบนโต๊ะและเริ่มกินอย่างเงียบๆ จนในที่สุดช้อนส้อมถูกรวบเก็บและจานถูกนำออกไปโดยเอสปาด้าหนุ่มก่อนจะปิดประตูไล่หลัง
แต่หลังประตูห้องที่ถูกปิดลงกลับเป็นเขาเสียเองที่ต้องยืนรวบรวมสติอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตากลมโตไร้อารมณ์จ้องมองกำแพงสีขาวตรงหน้า ให้เวลาตัวเองขณะเก็บเศษของอารมณ์ที่ควรจะมั่นคงให้กลบมาอยู่ในสภาพเดิมอีกครั้ง เป็นครั้งแรกจริงๆที่เขาออกอาการไม่ชอบใจ ... รูปภาพไร้สาระนั่นกดดันเขา ... เป็นความรู้สึกที่ราวกับมีสิ่งที่แปลกปลอมหลุดเข้ามาในหลุมหลบภัยที่เงียบเชียบ ... กดดันด้วยความรู้สึกที่ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขารู้จัก
เขาอ่อนแอขนาดนี้ ... รู้สึกถูกคุกคามได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ
อุลคิโอร่าถอนหายใจ เป็นสิ่งแปลกประหลาดที่เขาทำอย่างที่สองในวันนี้ เพิ่งสังเกตว่าตนยังไม่ได้เดินไปไหนไกลจากหน้าห้องของเธอด้วยซ้ำ มือขาวซีดยกขึ้นลูบหน้าผาก รู้สึกเหมือนบางอย่างในตัวกำลังสั่นคลอน ...
ผู้หญิงคนนี้มาจากที่ๆเขาไม่คุ้นเคย ทำในสิ่งที่เขาไม่อาจคิดฝันถึง
และมันมากไปสำหรับเขา
ความคิดเห็น