Disintegrate..Fragment of Love

ลำดับตอนที่ #2 : Prologue~บทนำ ความทรงจำในหมอกบาง

Chaptor 0 - บทนำ

 " คุณพ่อคะ...ทำไมต้องเข้มงวดกับพี่ชายขนาดนี้ด้วย "

 เสียงใสๆเจือสำเนียงตัดพ้อดังมาจากปากเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่าเอ็นดู  สายตาของเธอจับจ้องอยู่ตรงตำแหน่งของคนที่เธอเรียกว่า " พี่ชาย " ซึ่งกำลังฝึกศิลปะป้องกันตัว  โดยมีภมรผู้คุ้มกันของคุณพ่อเธอและเป็นลุงของ ' พี่ชาย ' เป็นครูฝึกให้   ด้วยความที่แตกต่างทั้งวัยและความสามารถทำให้การฝึกแต่ละครั้งเป็นไปอย่างทุลักทุเล

 สายตาจริงจังของผู้เป็นพ่อลดลงไปนิดเมื่อหันมาสบตากับลูกสาว

 " ก็ไอเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ  ถ้าลูกเป็นอะไรไปพ่อจะแก้ตัวกับคุณแม่ของหนูที่อยู่บนสวรรค์ได้ยังไงคะ " ปฐวีตอบพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหญิงอย่างเอ็นดู  ทว่าใบหน้าจิ้มล้มนั้นยังคงไม่ลดอาการบึ้งตึงลง

 " แต่พี่ชาย..."

 " รัชตะคือคนที่จะมาเป็นผู้คุ้มกันของลูกต้องมีฝีมือด้านการต่อสู้ทุกประเภท  พ่อจะวางใจให้คนที่แม้กระทั่งชกใครก็ทำไม่เป็นมาคุ้มครองลูกได้ยังไง " ปฐวีเอ่ยเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย  เด็กหญิงจึงหันกลับไปหาพี่ชายของเธอโดยไม่กล้าต่อปากต่อคำอีก  เป็นจังหวะเดียวกับที่ภมรบอกให้พัก

 " คุณหนูอย่าไปว่าคุณท่านเลยครับ  ถูกอย่างที่ท่านว่า...จู่ๆจะให้คนกะปลกกะเปลี้ยอย่างผมทำหน้าที่คุ้มครองคุณหนูได้ยังไง " เด็กชายว่า  เด็กหญิงทำแก้มป่องคล้ายงอนใส่คนที่เธอเรียกว่าพี่ชาย  พูดอย่างนี้จะว่าเธอทางอ้อมล่ะสิ   ก็เธอเองนี่นาที่ดึงดันจะให้เขาคนนี้เป็นผู้คุ้มกันแทนคนเดิมซึ่งเป็นลูกชายคนเล็กของเจ้าของโรงฝึกวิชาศิลปะป้องกันตัว

 " ใช่...ก็เพราะต้องคุ้มครองลูกตลอดชีวิตไง  พ่อเลยต้องเข้มงวดกับเขาหน่อย " คนเป็นพ่อยิ้มอ่อนโยนให้ลูกสาวที่ค่อยคลายใบหน้าบูดบึ้งลง  เธอเองก็รู้ว่าหน้าที่คนคุ้มกันสำคัญขนาดไหน  เห็นได้จากการที่ภมรต้องคอยคุ้มกันคุณพ่อจากผู้ไม่หวังดีที่เทียวมาเอาชีวิตกันอยู่บ่อยครั้ง

 ...ทว่านัยแฝงในบทสนทนาครั้งนั้นกลับทำให้เขาและเธอต้องประสบกับเรื่องไม่คาดคิดมากมายในเวลาต่อมา...