[รวม Fic. Death Note] Every ship is happening

ตอนที่ 93 : Mysterious Light (ไอซาว่า & ไลท์ & กองสืบสวน)

Pairing : ไอซาว่า & ไลท์ & กองสืบสวน

ยางามิ ไลท์เป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างลึกลับ

เขาไม่ค่อยรู้เรื่องของอีกฝ่ายเสียเท่าไรด้วยเพิ่งจะร่วมงานกันเป็นคดีแรก แม้เป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัยลูกชายหัวหน้ายางามิก็มีความสามารถในการสืบสวนเทียบเท่าตำรวจของกรม ความมั่นใจ ความเป็นมืออาชีพรวมเข้ากับทักษะสั่งการทำงานเป็นทีม ไลท์นับว่าเป็นกำลังสำคัญที่ช่วยให้คดีรุดหน้าไปพร้อมกับนักสืบอันดับหนึ่งของโลก แอลกล่าวชื่นชมเขาอยู่บ่อยๆ แม้บางครั้งจะดูเหมือนเหน็บแนมเสียมากกว่า สำหรับหัวหน้ากองก็รับฟังข้อเสนอแนะได้โดยไม่เกี่ยงฐานะพ่อลูก โมงิกับอุคิตะเองไม่ได้รู้สึกแย่อะไรที่รับคำสั่งจากคนเด็กกว่า ส่วนเจ้ามัตสึดะมันโอเคกับทุกอย่างบนโลกอยู่แล้ว

แต่สำหรับไอซาว่า ชูอิจิ ไลท์ก็ยังเป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างลึกลับอยู่ดี

เขานึกสงสัยในตัวอีกฝ่าย ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูสุภาพนุ่มนวลแต่มีข่าวลือเรื่องคบซ้อน ด้วยเสน่ห์ขนาดนั้นมันไม่ใช่เรื่องยากนักแต่คนที่จริงจังตอนถกคดีกับแอลจะทำตัวเสเพลโดยไร้เหตุผลแน่หรือ ไลท์มีแววตาที่มุ่งมั่นและฉลาดรู้จักพูด ไม่ว่าคำถามจะมาเมื่อไรเขาก็เหมือนจะเตรียมคำตอบไว้แถมพร้อมโต้กลับอย่างน่าเชื่อถือ เรียกได้ว่าสุภาพแต่ไม่ยอมคน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมนักสืบคนนั้นถึงดูประทับใจนัก

ทุกคนที่ไอซาว่ารู้จักเหมือนหมุนรอบตัวยางามิ ไลท์ไม่มีผิด ทุกแผนการแอลย้ำกับไลท์ ทุกหลักฐานใหม่หัวหน้ากองให้ลูกชายเห็นเป็นคนแรก ทุกการชงกาแฟมัตสึดะ...เอ่อ ช่างมันเหอะ

และเพราะเขาเหมือนจะหลุดจากวงโคจรนี้มากที่สุด ไอซาว่าเลือกที่จะถามเพื่อนๆ นายตำรวจแทน เขา มัตสึดะ อุคิตะและโมงิทานมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารเล็กๆ แถวนั้นขณะที่สองพ่อลูกยางามิกับแอลอยู่ทำงานต่อ ผู้อาวุโสที่สุดในโต๊ะลอบมองเจ้าคนอ่อนประสบการณ์ มัตสึดะเคยไปเที่ยวเล่นกับไลท์มาบ้างก็น่าจะสนิทสนมที่สุด เขาโน้ตเอาไว้ในใจขณะเริ่มทานอาหารที่สั่งไว้

ด้วยทานเสร็จก่อนคนอื่นมัตสึดะกับโมงิวางตะเกียบแล้วเริ่มบทสนทนา ตำรวจน้องใหม่เล่าถึงคนที่ไม่ได้อยู่ในวงสนทนา เรียกง่ายๆ คือนินทาลูกชายหัวหน้าเรื่องความมีระเบียบเนี้ยบทุกตารางนิ้ว เขาเคยช่วยอีกฝ่ายทำโปรเจคและลงท้ายก็ได้ค้นพบว่าตัวเองแทบไม่มีประโยชน์หรือบางทีให้ไลท์จัดการคนเดียวน่าจะเร็วกว่า ไอซาว่ายกแก้วขึ้นดื่มทั้งหูฟังสมองจดจำทุกรายละเอียด

"พูดถึงไลท์คุง ไอซาว่าซังข้องใจอะไรนักไม่รู้แต่ก็ไม่ยอมถามเขาตรงๆ"

เจ้าของชื่อแทบน้ำพุ่งกับสิ่งที่ได้ยิน ชายหนุ่มไอค่อกแค่กมองตาเขียว "มัตสึดะ!!!"

คนหน้าซื่อกะพริบตาปริบๆ "อ้าว? ผมพูดเรื่องนี้ไม่ได้เหรอ? แต่ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วนี่"

หันไปมองหน้าอีกสองคน อุคิตะยิ้มแหยไม่ปฏิเสธส่วนโมงิจ้องกลับนิ่งๆ แล้วพยักหน้าให้ หลายทีด้วยเอ้า!

ชายหน้าดุหันไปขมวดคิ้วพึมพำคำสบถกับตัวเอง มัตสึดะหัวเราะออกมาแต่ไม่ได้ล้อเลียนอะไร

"คือคุณอยากเข้าใจเขามากขึ้น?"

"ก็ประมาณนั้น" ไอซาว่าโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย "แน่นอน เขาทำงานได้มืออาชีพแต่ทุกคนก็เอาแต่เยินยอเว่อร์ไปซะทุกอย่าง ฉันแค่รู้สึกเหมือนเขาปิดบังอะไรอยู่และพยายามสร้างภาพจนเกินไป"

อุคิตะและโมงิจ้องหน้ากันงงงวย ส่วนมัตสึดะร้องอ๋อออกมา

"ไลท์คุงอาจจะดูเคร่งเครียดกับคดีแต่ผมยืนยันได้เลยว่าเขาไม่เป็นแบบนั้นตลอดเวลาหรอก ความจริงเขามีอารมณ์ขันแล้วก็เฟรนลี่มากเลยนะ" หนุ่มหน้าซื่อตอบทั้งรอยยิ้ม "วันนี้คุณอยู่ล่วงเวลาได้ไหมล่ะครับ? ถ้าเป็นหลังเลิกงานคงได้คุยเรื่องเบาๆ กันบ้าง"

ขณะที่นายตำรวจคนอื่นทยอยกลับบ้าน ชายหนุ่มผมแอฟโฟร่ยืนกระอักกระอ่วนอยู่ที่โต๊ะทำงาน ด้วยความร่วมมือจากวาตาริ แอลถูกรวบตัวกลับโรงแรมเพื่อไม่ให้เป็นก้างขวางการเชื่อมมิตรภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น(?) มัตสึดะหันมาทำท่าโง่ๆ สักอย่างให้กำลังใจก่อนปิดประตู บัดนี้ในห้องจึงเหลือเพียงเขา เด็กหนุ่มตัวต้นเรื่องและบรรยากาศโคตรน่าอึดอัด

อีกฝ่ายเลิกคิ้วเล็กน้อย คงสงสัยว่าทำไมเขาที่มักรีบกลับบ้านถึงอยู่ต่อ ไลท์ส่งยิ้มบางอย่างสุภาพก่อนก้มหน้าจัดเอกสาร ไอซาว่าเองไม่กล้าพอจะไปช่วยจึงเปิดคอมทำเป็นดูไฟล์งาน(และเหลือบตามองเป็นระยะ)

จนไลท์ลุกขึ้นประคองเอกสารกองเกือบเท่าหัวเขาก็ต้องเสนอตัวช่วยถืออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เดินขนาบข้างอีกคนไปตามโถงทางเดิน เปิดประตูห้องที่ต้องนำมันไปเก็บและด้วยส่วนสูงที่มากกว่า เขาเลยต้องเสนอตัวยกมันขึ้นขั้นบนสุดของตู้ขนาดใหญ่

ไลท์ผงกหัวขอบคุณระหว่างยืนมองอย่างสำรวม "จะว่าไป ไอซาว่าซังถักเนคไทเองเหรอครับ?"

อันนี้คือคุยเรื่องเบาๆ ที่ว่างั้นสิ?

คำถามไม่มีที่มาชวนให้ขมวดคิ้ว หากแต่เขาก็พยักหน้าไปตามความจริง "ผมมีลูกสาวอยู่ที่บ้าน ว่างๆ ก็เลยแข่งกับแก"

"เก่งจังเลยนะครับ ผมเคยมากสุดแค่เย็บทำช่องเก็บคูปองในกระเป๋าสตางค์เอง" ดวงตาสีน้ำผึ้งเหมือนมีประกายบางอย่างขึ้นมาเล็กน้อย "ช่วงนี้ก็กำลังฝึกนิตติ้งอยู่เลย ขอคำแนะนำเกี่ยวกับเทคนิคได้ไหมครับ"

ไอซาว่าส่งเสียงอืมเบาๆ ขณะยกกองเอกสารสุดท้ายขึ้นวาง ไม่ลืมที่จะล็อกประตูเพื่อความปลอดภัย ระหว่างเดินไปที่ห้องหลักเขาก็สาธยายข้อมูลการพื้นฐานที่ควรรู้ของการถักไหมพรม ไลท์ถามเป็นพักๆ เมื่อถึงจุดที่ไม่เข้าใจ จนถึงตอนที่ควรเตรียมเก็บของปิดไฟทั่วสำนักงาน ไอซาว่าก็พบว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องสเปซแลนด์และพอได้ฟังจากที่ไลท์เล่า เขาก็เริ่มอยากพายูมิผู้เป็นลูกสาวไปเที่ยวในวันหยุดคราวหน้า

"แล้วก็ไอซาว่าซังสนิทกับอุคิตะซังสินะครับ?"

"ความจริงผมทำงานกับอิเดะมากกว่าแค่ตอนอุคิตะเข้าใหม่ผมรับหน้าที่กำกับเขา"

ไลท์ยิ้มบาง "เพราะงั้นเขาก็เลยชื่นชมคุณให้ผมฟังอยู่บ่อยๆ"

ไอซาว่ากำลังจะอ้าปากโต้ตอบตอนที่เสียงโทรศัพท์ดังมาจากกางเกงของเด็กหนุ่ม

เขาเปิดฝาพับแล้วกดรับ ด้วยปัจจุบันไอซาว่าย้ายถิ่นฐานมานั่งสนทนาใกล้ๆ พอบวกกับเสียงแปดหลอดของปลายสายจึงได้ยินอย่างชัดเจน

"ไลท์~!"

ติ๊ด!

หากความไวเป็นเรื่องของปีศาจไลท์ก็คงเป็นลูซิเฟอร์ เขาตัดสายในทันทีเหมือนได้ยินคำต้องห้าม

สาวเจ้าอีกฝั่งยังไม่ละความพยายามโทรกลับอีกไม่หยุด ใบหน้าหล่อๆ นั่นมุ่นคิ้วอย่างรำคาญใจ เขามองมาที่คนอายุมากกว่าอย่างขอความช่วยเหลือ "ขอรบกวนหน่อยนะครับ ช่วยทำให้เธอคิดว่าโทรผิดที" ยื่นมือถือมาให้ ไอซาว่าไม่เข้าใจเท่าไรแต่ก็กดรับให้

"ทำไมไลท์ตัดสายมิสะอยู่เรื่อยเลยอะ!? รู้ไหมมิสะคิดถึงไลท์ม๊ากมาก"

เสียงแหลมบาดหูชะมัด คนเป็นตำรวจนิ่วหน้าแต่ก็ทำเสียงเข้ม "ขอโทษครับ แต่นี่เบอร์ผม"

"เอ๋ ใครอะ???"

"ไซฮาระครับ"

ผิดจากที่คาดไว้หญิงสาวพึมพำคำขอโทษเสียยกใหญ่ แต่ก็ไม่วายถามซ้ำว่าไม่ได้หลอกกันแน่ใช่ไหม แต่พอไอซาว่าแสร้งทำเสียงหงุดหงิดเธอก็รีบวางสายไป

ทั้งสองมองหน​้​ากันอย่างกระอักกระอ่วน​กับเหตุการณ์​เมื่อสักครู่​ก่อนไอซาว่าเป็นฝ่ายเปิดปาก

"คือว่า..."

"จะถามว่าเป็นแฟนกันใช่ไหมครับ?"

แม้จะดูสอดรู้ไปบ้าง​ แต่เขาพยักหน้าตามความจริง

ไลท์ถอนหายใจ "เรียกว่าคนตามจีบน่าจะดีกว่า เธอตื๊อผมมาเป็นเดือนแล้ว ขนาดเพิ่งเปลี่ยนโทรศัพท์ยังสืบหาเบอร์ใหม่มาได้"

"แต่คุณมีแฟนอยู่แล้วนี่" ไอซาว่าแย้งเมื่อนึกถึงข้อมูลที่เคยได้ยิน

"ตอนแรกผมแกล้งคบกับเพื่อนสนิทแต่เธอดันจับโกหกได้แต่เนิ่นๆ" ดวงตาสีน้ำผึ้งฉายแววอ่อนใจ "ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ...อย่างน้อยก็ไม่ใช่มิสะ" เขานิ่งไปครู่นึงก่อนเงยหน้ามองอีกคน "จริงสิ อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อเลยนะครับ ผมไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง"

ไอซาว่ารับคำเป็นมั่นเหมาะ เมื่อเห็นเวลาที่นาฬิกา เขาก็ขอตัวกลับบ้านในขณะที่ไลท์อยู่จัดการคดีต่อ เด็กหนุ่มคนนั้นยิ้มบางแล้วอวยพรให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ส่วนไอซาว่าผงกหัวพึมพำว่าอย่าอยู่ดึกนัก

สำหรับเขา ตอนนี้ไลท์ก็คงเป็นเด็กหนุ่มที่ลึกลับอยู่ดี

...แต่ก็ไม่ได้แย่อะไร

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------