ตอนที่ 90 : 3 Words, 8 Letters (เรม/มิสะ)
มนุษย์ตรงหน้าถามด้วยน้ำเสียงมั่นคง ดวงตากลมฉายแววความเด็ดเดี่ยวไม่กลัวเกรง
"ไม่มีความจำเป็น"
"แล้วมาหาฉันทำไม"
"มีใครบางคน...ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ด้วยเดธโน้ต...อามาเนะ มิสะ นับจากนี้สมุดสังหารที่สามารถคร่าชีวิตได้ด้วยปลายปากกาอยู่ในการครอบครองของเธอโดยสมบูรณ์"
มือกอดสมุดปกดำกับอก รอยยิ้มที่ก้ำกึ่งระหว่างสมเพชกับเวทนาในตนเองจุดบนใบหน้า
"งั้นเหรอ ใครกันที่ช่วยมิสะไว้"
"สหายเก่าของฉัน แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว"
"คุณยมทูต...โจรชั่วนั่นทำลายชีวิตครอบครัวที่น่าสงสารของฉัน...ทุกๆ วันบ้านอามาเนะมีเพียงมิสะใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว...จนเมื่อครู่นี้ สตอล์กเกอร์จากไหนไม่รู้เข้ามาขอความรักพร้อมมีดในมือ ฉันคนนี้ไม่เหลืออะไรให้เสียและเกือบจะตายไปแล้ว...ผู้หญิงที่โชคร้ายอย่างฉัน มีค่าอะไรให้เพื่อนเธอปกป้องกัน"
เรมไม่อาจแน่ใจในประโยคที่ควรตอบ เธอมองสิ่งมีชีวิตตัวกระจ้อยแสนไร้เดียงสา
"เป็นเพราะความรัก"
อาชญากรทั่วโลกล้มตายในเวลาไล่เลี่ยกัน...องค์การตำรวจสากลกำลังกระสับกระส่าย ประชาชนล้วนสรรเสริญเยินยอการกระทำของ 'คิระ' ผู้เป็นเหมือนพระเจ้าที่สำเร็จโทษพิพากษาคนชั่ว เรมไม่สนใจเรื่องศาสนา เธอไม่ชื่นชอบพระเจ้าเอาซะเลย เพราะถ้าพระเจ้าสร้างสิ่งมีชีวิตกึ่งอมตะอย่างยมทูตขึ้นมา สร้างพวกเธอให้อยู่อย่างไร้จุดหมายและทุกข์ทรมานอย่างนี้ ก็เป็นพระเจ้าที่นิสัยแย่มากๆ ในความคิดเธอ
แต่ถ้ามิสะจะเป็นพระเจ้าของใคร เธอก็ไม่สนใจหรอก
"นี่ เรม"
สาวน้อยผมทองหันจากโต๊ะทำงานมาเรียกยมทูตผู้สิงสู่
"มีอะไร?"
รอยยิ้มหวานบนใบหน้างามหยดเป็นที่ชินชาไปเสียแล้ว หากแต่คราวนี้ในดวงตาสีน้ำตาลสดใสแฝงไปด้วยความมีชีวิตชีวาสมเป็นมนุษย์เสียที
"ข้อตกลงดวงตานั่นน่ะ มิสะขอรับ"
สมุดปกดำแผ่อยู่บนโต๊ะ มือทำสีเล็บจับปากกาตวัดชื่อของอาชญากรมากมายเป็นระเบียบ เรมไม่อาจขัดขวางการตัดสินใจของผู้ใช้เดธโน้ตได้ เธอทำข้อตกลงแลกพลังอำนาจในการมองเห็นชื่ออายุขัยกับเวลาชีวิตครึ่งนึงของหญิงสาว
ดวงตาสีแดงฉานดั่งเลือดจ้องมองเธอกลับ มิสะหัวเราะคิกด้วยความชอบใจ
"แบบนี้ก็จะใช้เดธโน้ตได้สะดวกขึ้นไปอีก ขอบคุณนะ"
"อย่าทำอะไรเกินตัว" ร่างยักษ์เตือนทั้งน้ำเสียงเย็นเยียบ "เธอแค่คนเดียวเปลี่ยนประเทศนี้ไม่ได้หรอก"
มิสะแย้มรอยยิ้มบาง
"ผิดแล้วคุณยมทูต"
หญิงสาวผู้ถืออำนาจสั่งเป็นสั่งตายเชิดหน้าขึ้น นัยน์ตาคู่งามหรี่ลงเต็มไปด้วยความมั่นใจ
"ฉันจะเปลี่ยนโลก"
...นี่เป็นครั้งแรก...ที่เธอหลงรักมนุษย์...
มิสะเองก็ชมชอบในยมทูตตนนี้เช่นกันเพราะเธอคือผู้เดียวที่ไว้วางใจว่าจะไม่มีวันทรยศ แม้ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตอีกฝ่ายจะเป็นผู้เขียนชื่อเธอลงบนเดธโน้ต มิสะก็เห็นสมควรแล้ว
แต่ความรู้สึกของพวกเธอ ถูกขวางกั้นด้วย...ความเป็นนิรันดร์...
มนุษย์จะจากไปในสักวัน ส่วนยมทูตนั้นต้องคงอยู่ต่อ
เรมตัดสินใจขีดเส้นระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเธอไว้ ตั้งมั่นให้ใจไม่ไหวคลอนจนกำแพงระยะห่างพังทลาย เธอเป็นเพียงยมทูตที่สิงสู่ ไม่จำเป็นต้องจงรักภักดีซ้ำยังสามารถเขียนชื่อกำจัดอีกฝ่ายได้ทุกเมื่อ หากควบคุมความรู้สึกตนเองไม่ได้ เมื่อนั้นอามาเนะ มิสะก็เปรียบเสมือนความตายของเธอ
...แต่ในอีกด้าน...ก็เป็นสาวน้อยที่เธอคอยปลอบประโลมบนเตียง...
ถึงจะพูดว่าบนเตียง เรมก็ไม่ได้ทำสิ่งใดเกินเลยกับมนุษย์คนโปรด
แต่ทุกคืนที่มิสะเดือดเนื้อร้อนใจกับแผนการที่นักสืบอันดับหนึ่งของโลกวางไว้ เธอจะเป็นผู้กล่อมขวัญอยู่เคียงข้างจนอีกฝ่ายหลับสนิท หรือตอนที่มิสะฝันร้าย เรมก็จะคอยอยู่คุยเป็นเพื่อน เล่าเรื่องที่เคยพบเจอและประสบการณ์ในชีวิตที่เหมือนเป็นอมตะของตนต่างนิทานก่อนนอน
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นไปอย่างลับๆ เช่นนั้น ชายหนุ่มมากมายเข้ามาทำความรู้จักมิสะ ไม่ว่าจะเป็นดารา นักร้องหรือนักธุรกิจใหญ่ พวกนั้นล้วนชื่นชมความงามและชื่อเสียงของเธอ มิสะได้แต่ปฏิเสธและบ่ายเบี่ยงเรื่อยมา
โดนจับได้เสียแล้ว...โลกในอุดมคติคงมาได้เท่านี้...
เรมยังคงยืนอยู่ข้างกาย เธอไม่เคยนึกขบขันสติปัญญาของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย กลับกันความรู้สึกที่มีสุมในอกดั่งกองเพลิงทุกข์ทรมาน หากแต่ยมทูตอย่างเธอยื่นมือออกไปช่วยไม่ได้ สุดท้ายแล้ว...ความรักที่มอบแก่มนุษย์เพียงผู้เดียวก็ปิดผนึกไว้ในส่วนลึกของหัวใจ...ได้แค่เก็บซ่อนไว้...แต่ไม่จางหาย...ยามเมื่อหญิงสาวตรงหน้าจมดิ่งสู่ความสิ้นหวัง อามาเนะ มิสะตระนักดีว่าชีวิตของตนได้เดินทางมาใกล้ถึงจุดจบ ริมฝีปากสีสดเอ่ยถามผู้ที่ไม่อาจเห็น แต่รู้ดีว่าอยู่เคียงข้างเสมอมา
"...ฉันที่ตอนนี้ช่างโง่เขลาและน่าสมเพช...เธอยังรักอยู่ไหม..."
"อามาเนะซัง คุณพูดกับผมเหรอ?"
เสียงแปลงดังจากลำโพงในห้อง มิสะส่ายหน้าด้วยแรงที่เหลืออยู่
"ช่วยเงียบก่อนเถอะค่ะ ถือซะว่าฉันคุยกับนางฟ้าแม่ทูนหัวก็แล้วกัน"
ดวงตาสีอำพันจับจ้องร่างบอบบางด้วยแววตาอ่อนใจ
"มันยังเหมือนเดิม ความรู้สึกฉันยังเหมือนเดิม"
"พูดจริงเหรอ อย่าโกหกเพื่อให้ความหวังกันเลยนะ"
"ฉันรักเธอ มิสะ"
ร่างบางแย้มรอยยิ้มน้อยๆ
"...ฉันรอมาตลอด...รอคำบอกรักจากเธอมาโดยตลอด..."
น้ำตาไหลลงอาบแก้ม เสียงหวานสั่นพร่าทั้งที่รอยยิ้มยังไม่จางหาย
"ช่วยฆ่าฉันทีเถอะ"
ยมทูตนิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน
"เอาเลย ฆ่าฉันซะสิ!"
"อามาเนะซังยอมรับว่าเป็นคิระแล้วสินะครับ"
"หุบปากไปเลย! ฉันไม่ได้คุยกับนาย!"
...มนุษย์ที่เธอรักกำลังร้องขอความตาย...
"มิสะ เธออยากให้ฉันฆ่าเจ้าพวกนั้นใช่ไหม"
"ไม่! ไม่เอา! แบบนั้นเธอจะตายนะ ฆ่ามิสะนี่แหละ!"
"...มิสะ"
"ก็บอกให้ฆ่าฉันไงเล่า!"
มือใหญ่จรดปลายปากกากับแผ่นกระดาษ หญิงสาวที่ได้ยินเสียงยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก มิสะอยู่นิ่งรอรับอาการหัวใจวาย หากแต่ผ่านไปพักนึงกลับไม่รู้สึกถึงสิ่งใด
"เรม นี่เกินสี่สิบวิแล้วใช่ไหม"
ไม่มีเสียงตอบรับ หญิงสาวยิ่งกระวนกระวายหนัก
"เรม! เธออยู่ไหน! ห้ามฆ่าพวกเขาเด็ดขาดเลยนะ!!!"
เสียงสะอื้นดังอื้ออึงในลำคอ มิสะกัดริมฝีปากสะกดมันไว้
"ห้าม...ห้ามตายเด็ดขาด"
เนิ่นนานที่อามาเนะ มิสะร้องไห้กับความเงียบเหงาในห้อง จนน้ำตาที่หยุดไหลเหือดแห้งไป มิสะหรี่ตาลงเมื่อได้พบแสงไฟเจิดจ้าในห้องคุมขัง...ข้างหน้าคือชายชราที่มีสีหน้าเรียบนิ่ง มือเหี่ยวย่นปลดทุกอย่างที่พันรอบตัวเธอเชื่องช้า แล้วบอกให้เดินตามเขาไป
แม้จะไม่ค่อยเข้าใจเธอก็ตามไปอย่างเงียบเชียบ ผ่านห้องแล้วห้องเล่า รหัสรักษาความปลอดภัยยาวเหยียดซึ่งมิสะจำไม่ได้ตั้งแต่ขั้นแรก อย่างไรก็ตามเมื่อถึงห้องที่มีจอมอนิเตอร์มากมายเธอก็เบิกตาโพล่ง
ผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นพวกนี้คือคนที่จับเธอมางั้นหรือ แล้วทำไมพวกเขาถึงดูเหมือนหลับทั้งที่ยังลืมตาอยู่แบบนี้ล่ะ
กองฝุ่นตรงหน้าเธออาจเป็นคำตอบ มิสะย่อตัวลงหยิบสมุดปกดำที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อา.....คู่นี้นี่มันเศร้าดีจริมๆ จะทางไหน ซีรีไหนเรมก็ไม่รอดสินะ ขนาดฟิคนี้ยังไม่รอดเลย //ตบบ่าเรม
ว่าแต่ เอ่อ แอลตายไหมคะเนี้ย แต่ถ้าให้เดานี้คงไม่ตาย เพราะว่าตาริยังมารอรับอยู่เลย แถมมิสะไม่เคยเห็นแอล แสดงว่าเรมก็ไม่น่าเห็น เพราะงั้นก็ไม่น่าจะเขียนได้
ให้เรมรอดสักเวอร์ชั่นไม่ได้เหรอ...
ทีวีซีรีส์น่าตกใจมาก เปิดมาฉากแรกไลท์ไปโดดเย้วๆ ติ่งมิสะ เราแบบหืมมมมม แต่เหมือนยิ่งอยู่จะฉลาดเลือดเย็นขึ้นทีละน้อย ไม่เท่าออริจินัลแต่ก็ยังดีกว่า Netflix (คุโบตะน่ารักเราให้อภัย---)
ลุคไม่สนใจไลท์เลยค่ะ อนิเมะว่าจบไม่สวยแล้วมังงะคือบัดซบชีวิตมาก อยากเห็นคุณลูกศรแต่งตอนของลุคค่ะ นะคะ นะค้า //พุ่งตัวไปเขย่าแขน ตาปิ๊งๆ