[รวม Fic. Death Note] Every ship is happening

ตอนที่ 68 : Almost there (แอล/ไลท์)​

Pairing : แอล/ไลท์

Duty over Desire เอาตามตรงคือทุกฟิคของเราก็เหมือนมีหัวข้อนี้ปักกลางหลังอยู่แล้วอะ โอเค อยากให้ขยี้ใช่ไหม ได้!!!

"นายดูซีดๆ นะ ริวซากิ" ไลท์ทักขึ้นมาขณะใช้ผ้าเช็ดน้ำจากศีรษะ สุดท้ายก็ต้องกลับเข้าอาคารทั้งสภาพเปียกปอน เสียงฝนตกยังคงดังสม่ำเสมอมาถึงข้างใน​ ซึ่งตัวต้นเหตุก็อยู่ตรงหน้าเขา นวดเท้าให้อย่างไม่เบามือเสียเท่าไร

"สีผิวผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วครับ" อีกฝ่ายแย้งทั้งกดจุดแรงกว่าเดิมจนคนโดนนิ่วหน้าร้องออกมาเบาๆ 

"ฉันหมายถึงซีดกว่าปกติ" เด็กหนุ่มแก้ และเมื่อหยดน้ำเย็นเยียบจากผมสีดำสนิทนั่นสัมผัสโดนเขา ไลท์ก็ช่วยไม่ได้ที่จะยื่นผ้าของตัวเองไปซับให้

ชายตรงหน้าพึมพำคำขอบคุณ หากก้มหน้าก้มตาเสียจนผมปรกหน้าไปหมด

"บางทีผมก็สงสัย" แอลเปรยขึ้นมาแผ่วเบา ประโยคใจความไม่สมบูรณ์ชวนให้เลิกคิ้วฉงน

คนผมดำถอนหายใจท่าทีเซื่องซึม ดวงตากลมเงยขึ้นมองเขา มันยังคงมืดสนิทเหมือนทุกคราหากมีแววความอ่อนไหวบางอย่างเพิ่มขึ้นมา "อีกเดี๋ยวก็ต้องจากกันแล้วเหรอครับ...น่าใจหาย"

"อะไรกันริวซากิ ทั้งบ่นว่าได้ยินเสียงระฆังแล้วยังจะมาพูดเป็นลางอีกนะ ทำเหมือนนายกำลังจะตายงั้นล่ะ" เด็กหนุ่มยิ้มน้ำเสียงกลั้วหัวเราะราวกับจะล้อเลียนเขา ขณะที่คนเป็นนักสืบไม่เห็นเป็นเรื่องตลก ก้มหน้านิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน

"เวลาเดินเร็วเกินไป" แอลไม่ได้ปล่อยให้บรรยากาศเงียบนานนัก มือซีดเซียวยังคงรองรับผ้าใช้นวดเท้าให้อย่างสม่ำเสมอ "ถ้าผมเจอคุณเร็วกว่านี้ เราคงได้ตอนจบที่สมบูรณ์แบบ"

เสียงเขายังคงราบเรียบทว่ากลับแฝงไปด้วยความเศร้าเสียใจ "ขอโทษครับ เรื่องนี้ผมผิดเอง"

ไลท์หรี่ตาลงอย่างไม่พอใจนัก มือเรียวเคาะลงหัวอีกฝ่ายไปเปาะแปะ "ไร้สาระ เพ้ออะไรอยู่ได้" คนอายุน้อยกว่าแสร้งทำเสียงดุ

ก่อนที่ไลท์จะได้สวดเรียกสติให้แอลสักยก เสียงสัญญาณโทรเข้าของมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

เจ้าของเครื่องลุกขึ้นไปรับสาย ทั้งสองฝั่งคุยกันไม่นานนัก​ก่อนแอลจะหันมาพูดกับเขา​ "เหมือนสิ่งที่เตรียมการไว้จะไปได้สวย​ ผมเริ่มเข้าใกล้จุดจบทีละนิดแล้ว"

เด็กหนุ่ม​พยักหน้าผุดลุกขึ้นอย่างอ่อนใจ​​ เอ่ยต่อบทสนทนาราวกับจะให้กำลังใจกับเรื่องที่นักสืบหนุ่มตัดพ้อก่อนหน้านั้นเสียยกใหญ่ "บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่เคยคิดอยากให้นายหายไปไหน" 

แอลชะงักกับประโยคนั้น​ เขาเพียงแค่จ้องมองด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา​

ใบหน้าไร้อารมณ์มีรอยยิ้มบาง​ "แต่คุณก็ไม่เคยเลยที่จะรั้งผมไว้"

ไลท์กลอกตาอย่างเอือมระอา "รั้งอะไร?​ มีอะไรให้รั้ง?​ เราควรไปรวมกับคนอื่นกันได้แล้ว"

"อ๋อ​ หน้าที่ต้องมาก่อนสินะครับ" แอลทำทีเป็นเข้าใจด้วยน้ำเสียงน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด​ "มาก่อนหัวใจอีก​ กับเรื่องนี้ผมเองก็แพ้คุณสินะ"

ไลท์มองเขาด้วยสายตาที่หลากหลาย​ แต่อารมณ์ที่สื่อชัดสุดคือความรำคาญ ​"เออ​ หน้าที่ต้องมาก่อน​ เพราะงั้นกลับเข้าไปสืบคดีคิระกัน...ได้แล้ว" ท้ายประโยคดูจะแผ่วเบาไป​ แอลยกนิ้วโป้งจรดริมฝีปากอย่างที่ชอบทำ​ เอียงคอมองด้วยท่าทีใสซื่อ​

"ผมเริ่มสงสัยอีกแล้วว่าที่ไลท์คุงทำหน้าเหมือนห้ามตัวเองไม่ให้ร้อง​ เขารู้สึกแย่จริงหรือเป็นการแสดงซ้อนสอง"

เด็กหนุ่มคนนั้นกัดฟัน ดวงตาสีน้ำผึ้งจ้องเขม็งใส่​ "ไร้สาระ​ เลิกพูดอะไรเพ้อเจ้อสักที"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------