[รวม Fic. Death Note] Every ship is happening

ตอนที่ 124 : Look up to (ไลท์/มิโนรุ)

Pairing : ไลท์/มิโนรุ

//มิโนรุคุงมาจาก Special One-Shot 2020 จ้า

"โหยยยย มิโนรุ ร้ายนะเนี่ย! ท็อปชั้นเลยเหรอ!"

เสียงแซวจากลุคดังขึ้นขณะกำลังเปิดไฟล์ประกาศคะแนนมิดเทอมของวิชาภาษาอังกฤษ ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ยื่นสมาร์ทโฟนไปให้คนที่กำลังนั่งกินข้าวเที่ยงอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

มิโนรุรับมันมาก่อนจะกวาดสายตาลงไปในนั้น

เขาไล่สายตาไปตามรหัสนักเรียน ชื่อของตัวเอง จนกระทั่งสิ้นสุดที่คะแนนรวมด้านท้ายของบรรทัด

ดวงตากลมฉายแววภาคภูมิใจ

ทานากะ มิโนรุไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรมากนัก เขาใช้ชีวิตตามประสานักเรียนม.ต้นทั่วๆ ไป หมั่นทำแบบฝึกหัด เรียนพิเศษเสริม เปิดพัซเซิลเล่นเป็นครั้งคราว บางวิชาตอนเช้าเขาแอบเหม่อบ้างถ้าสะลึมสะลือเกินไป พอถึงช่วงสอบเลยต้องนั่งอ่านหนังสือหัวร้อนหัวไหม้ ซึ่งผลออกมามีทั้งผ่านเกณฑ์แบบหวุดหวิด วิชาไหนพอเข้าใจคะแนนดีก็มี แต่ไม่เคยเลยที่เขาจะได้ท็อปมาก่อน

"เห็นไหม บอกแล้วว่านายไม่ได้โง่" ลุคยังคงพูดต่อเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองนั่งเงียบไป "หัดตั้งใจวิชาอื่นให้เหมือนวิชานี้มั่งเหอะ คะแนนจะได้ออกมาดีๆ"

คนฟังหน้าบู้ในทันที "ก็มันไม่รู้เรื่องนี่ จะให้ทำไงล่ะ"

"ไม่จริงม้าง คนไม่ได้ภาษาเลยอย่างนายยังท็อปอังกฤษ วิชาอื่นน่ะแค่เอื้อม"

...อย่างที่บอก มิโนรุไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่มีอยู่วิชาหนึ่งที่ต่อให้ไม่รู้เรื่องแค่ไหนเขาก็ไม่เคยล้มเลิกความพยายามเลยสักครั้ง

"ก็มันไม่เหมือนกัน"

มิโนรุพึมพำขณะใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวในกล่องไปมา

"ไม่เหมือนตรงไหน ยิ่งกับคณิตศาสตร์นะ คนชอบแก้ปริศนา​แบบนายต้องทำได้แน่"

ไม่เหมือนตรงที่วิชาอื่นเขาไม่ได้เป็นคนสอนไง

ได้แต่ตอบเพื่อนของตัวเองในใจ เขาปิดบทสนทนาโดยการคีบผักเข้าปาก ปล่อยให้เด็กหนุ่มตรงหน้านั่งโอดครวญเมื่อเห็นคะแนนตัวเอง

มิโนรุพุ่งตรงไปยังเตียงนอนทันทีที่กลับมาถึงห้อง ​ร่างเล็กนอนมองเพดานนิ่งๆ ด้วยความรู้สึกล้า ไม่เข้าใจอยู่หน่อยๆ ว่าทำไมการเรียนตั้งแต่แปดโมงถึงหนึ่งทุ่มมันถึงได้เหนื่อยขนาดนี้ แต่นั่นก็คุ้มค่าแล้วในความรู้สึก...

มือคว้าสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมาเสียบหูฟัง ก่อนจะเปิดไฟล์บันทึกเสียงที่เขาอัดเก็บเอาไว้ในที่กวดวิชา

"โอเค มาต่อเนื้อหาจากครั้งที่แล้วนะครับ ทุกคนเปิดไปที่หน้าสี่สิบเจ็ด เราจะเริ่มจากทบทวนเทนส์ปัจจุบันก่อนแล้วค่อยเริ่มเทนส์อดีต..."

มิโนรุหลับตา นึกถึงใบหน้าของผู้ที่เป็นเจ้าของเสียง

รุ่นพี่ยางามิ...

เขารู้ดีว่าความรู้สึกเหล่านี้ไม่ควรเกิดขึ้น

เขาไม่ควรตกหลุมรักคนที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้น

ไม่ควรเลย…

"...เนื้อหาในวันนี้ก็จบเพียงเท่านี้นะครับ มีใครมีคำถามอะไรไหม?"

สองชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนอนฟังเสียงเลคเชอร์ที่อัดเอาไว้

มิโนรุรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ติวเตอร์จะจดจำได้ เขาเป็นเพียงนักเรียนคนนึงที่นั่งอยู่หลังห้อง ท่ามกลางบรรดาเด็กเกือบสี่สิบคน แล้วก็ไม่ใช่คนที่ดูกระตือรือร้นมากเท่าไร ตลอดคาบเขาทำเพียงแค่นั่งมองหน้าอีกฝ่าย เบนลงชีทในมือบ้างตอนที่ยางามิ ไลท์กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องรอคำถามจากทุกคน เขาเคยเผลอสบดวงตาคู่นั้นครั้งนึง แล้วก็ค้นพบว่าไม่ควรทำแบบนั้นอีก เพราะหัวใจเริ่มจะเต้นแรงจนน่ากลัว

มิโนรุไม่เคยยกมือถามอะไรติวเตอร์คนนั้นเลยสักครั้ง สิ่งที่เขาทำมีเพียงการแอบมอง

แค่แอบมองเท่านั้น

เด็กหนุ่มหอบเล็กน้อยหลังวิ่งมาอยู่หน้าสถาบันกวดวิชา เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามขมับและปลายจมูก เขายกแขนเสื้อขึ้นซับอย่างเหนื่อยอ่อน

เกือบเล่นพัซเซิลจนเลยเวลาแล้วไหมล่ะ!

กว่าจะรู้ตัวก็เหลือไม่ถึงยี่สิบนาทีก่อนเริ่ม แต่โชคยังดีที่เขาวิ่งมาเข้าเรียนทัน

มือค่อยๆ ผลักประตูห้องเข้าไป โต๊ะด้านหลังที่เคยเป็นของเขาบัดนี้ได้ถูกนักเรียนคนอื่นจับจองไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย เขาจึงต้องเดินไปนั่งตรงด้านหน้าที่ว่างอยู่อย่างเลี่ยงไม่ได้

เขาหันไปรอบห้องเพื่อมองหาเพื่อนของตัวเอง ลุคกำลังเก็บข้าวของอยู่ตรงมุมหนึ่งเพื่อย้ายที่มานั่งข้างเขา

"รุ่นพี่มาสาย?"

"หรือจะยกคลาส?"

"แต่เขาก็ไม่ได้บอกอะไรนะ"

เสียงพึมพำจากเหล่านักเรียนที่อยู่ในห้องดังขึ้นเมื่อเข็มยาวของนาฬิกาด้านหลังห้องเลื่อนจากเลขสามไปยังเลขห้า และค่อยๆ ขยับห่างออกจากเลขห้านั้น ทว่าก็ยังไม่มีวี่แววว่าติวเตอร์คนนั้นจะเข้ามาในห้องเสียที ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่เคยมาสายเลยสักครั้ง

"เขาเคยบอกปะว่าถ้าเลทเกินสิบห้านาทีให้ยกคลาส"

"อืม ใช่ งั้นรอจนถึงละกัน"

รู้ตัวอีกที มิโนรุก็ภาวนาให้เขารีบมาก่อนจะถึงเวลา เด็กหนุ่มอ่านชีทในมือเนือยๆ รู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน

"ขอโทษที่มาสาย"

เสียงกระซิบกระซาบที่ดังขึ้นทั่วห้องนั้นหยุดลงเมื่อติวเตอร์ที่คุ้นเคยเปิดประตูเข้ามา

"โหย! นึกว่าจะได้กลับบ้านแล้วนะ!" ตัวแสบสักคนแกล้งตะโกนขึ้นมา

"ผิดหวังรึไง" คนอยู่ม.ปลายหัวเราะเบาๆ ให้กับท่าทีเสียดายของรุ่นน้องคนนั้น "ว่าแต่ ดูคะแนนมิดเทอมกันแล้วใช่ไหม? ยกมือหน่อยสิครับท็อปชั้น ทานากะ มิโนรุคุง"

หัวใจมิโนรุแทบหยุดเต้นเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองออกมาจากปากอีกฝ่าย

"เฮ้ย มิโนรุ พี่เขาเรียก" ลุคสะกิดเรียกสติเพื่อนของตัวเองที่ตอนนี้ดูเหมือนจะช็อคค้างไปแล้วเรียบร้อย "แสดงตัวดิ"

"ผ-ผมครับ"

เจ้าตัวยกมือขึ้นไม่สูงมาก เสียงของเขาตะกุกตะกัก

นี่เป็นครั้งแรกรึเปล่านะที่ได้คุยกับยางามิซัง...?

หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเมื่อร่างโปร่งค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาหา อีกฝ่ายยิ้มบางเบาขณะที่ยื่นกล่องช็อกโกแลตราคาแพงจากร้านดังมาให้

"นี่ รางวัลสำหรับคนเก่ง"

"ห..ให้ผมเหรอครับ?"

เด็กหนุ่มไม่สามารถบังคับให้น้ำเสียงเรียบนิ่งได้เลย รู้สึกร้อนวูบไปทั่วทั้งใบหน้าเมื่อได้สบดวงตาคู่นั้นอีกครั้ง

"แน่นอน ก็ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะมีรางวัลให้สำหรับคนที่ได้ท็อป"

อ่า...ใช่ จริงด้วย

มิโนรุนึกย้อนไปยังตอนก่อนสอบมิดเทอม หลังจากที่บอกแนวข้อสอบเสร็จเรียบร้อย เขาก็เปรยขึ้นมาว่าจะมีรางวัลให้กับคนที่ได้คะแนนสอบสูงสุด

"ขอบคุณครับ" มิโนรุเอ่ยเสียงเบาหวิวจนแทบจะกลายเป็นกระซิบ ขณะที่ค่อยๆ ยื่นมือของตัวเองไปรับกล่องช็อกโกแลตจากอีกฝ่ายมาถือเอาไว้

"ไฟนอลก็พยายามเข้านะ"

ยางามิซังยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะบรรยายและเริ่มสอน

มิโนรุตกอยู่ในภวังค์เพราะรอยยิ้มนั้น ตลอดคาบเขาได้แต่นั่งมองคนที่กำลังตั้งใจสอนอยู่หน้าห้อง ทั้งน้ำเสียงและท่าทีใส่ใจคนอื่นนั้นทำให้เขาตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่รู้เลยว่าจะปีนออกจากหลุมนี้ได้อย่างไร

"ลุค" มิโนรุเรียกชื่อเพื่อนตัวเองเบาๆ ขณะเก็บของลงกระเป๋าสะพายเมื่อคาบเรียนสิ้นสุดลง "ฉันว่า...ฉันชอบเขา"

ลุคมองตามอีกฝ่าย ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อพบว่าปลายสายตานั้นไปตกลงที่ใคร

"ว่าไงนะ?" เมื่อกี๊นี้ได้ยินสิ่งที่พูดชัดเจน แต่เขาก็อดถามซ้ำไม่ได้อยู่ดี

"ฉันว่า" เมื่อเห็นคนที่อยู่ในบทสนทนาเดินออกจากห้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มิโนรุจึงหันกลับมามองหน้าลุคอีกครั้ง  "ฉันชอบรุ่นพี่"

"นาย...เอาจริงดิ?"

ลุคแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ทว่าสายตาของอีกฝ่ายตอนที่พูดออกมานั้นบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ได้โกหก

"ก็รู้ว่ามันไม่มีหวัง” เสียงของมิโนรุแผ่วลง "แต่ตัดใจไม่ลงแฮะ"

คนตรงหน้าถอนหายใจ มือใหญ่เอื้อมมาบีบไหล่เขาให้กำลังใจก่อนจะเอ่ยต่อ "ถ้าชอบขนาดนั้น ทำไมไม่ลองจีบดูล่ะ"

"จะ...จะบ้าเหรอ!?"

ใบหน้าเด็กหนุ่มเห่อร้อนขึ้นมาก่อนจะโวยใส่ด้วยความเขิน

ทุกวันนี้แค่สบตายังไม่กล้าเลย จะให้เขาไปจีบรุ่นพี่เนี่ยนะ!

"ลองแอบชอบไปเรื่อยๆ อย่างนี้เดี๋ยวสักวันก็จะทนไม่ไหว" ลุคหัวเราะอย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด "ยังไงก็มีแค่สองทางอยู่แล้ว ไม่จีบก็ตัดใจ ถ้าตัดใจไม่ได้ ก็แค่จีบ"

มิโนรุนอนอยู่บนเตียงจ้องสมาร์ทโฟนตัวเองมาได้พักใหญ่แล้ว บนหน้าจอปรากฏเป็นหน้าไลน์ของติวเตอร์คนนั้นที่เพิ่งได้ไอดีมาจากลุค

"ถ้าตัดใจไม่ได้ ก็แค่จีบ"

คำพูดของเพื่อนดังก้องอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา

เอาน่า

มิโนรุได้แต่ปลอบใจตัวเอง

เพื่อนคนอื่นเขาก็แอดไลน์ไปทั้งนั้น ไม่เห็นจะมีอะไรน่าแปลกเลย

มิโนรุหลับตาปี๋ เผลอกลั้นหายใจไปครู่หนึ่งขณะที่ใช้ปลายนิ้วโป้งแตะปุ่มเพิ่มเป็นเพื่อนบนหน้าจอนั้น

แอดไปแล้ว...

หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นขณะที่กำลังรอคอยการตอบรับ กดปิดหน้าจอก่อนจะโยนสมาร์ทโฟนไปข้างตัว เขาซบหน้าลงบนหมอน

เสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นทำเอารีบผงกหัวขึ้นคว้าต้นเสียงมาดู

...ยางามิซังรับเขาเป็นเพื่อน!

มิโนรุกลั้นใจรวบรวมความกล้าขึ้นมาอีกครั้งเพื่อทักแชท มือเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อพิมพ์ข้อความลงไปในช่องแชทและกดส่ง

MINORU : สวัสดีครับรุ่นพี่

Yagami Light : สวัสดีครับ

Yagami Light : เราคนที่ได้ท็อปชั้นนี่

จำเขาได้ด้วย!!

มิโนรุฝังหน้าตัวเองลงบนหมอนอีกครั้งก่อนจะส่งเสียงอู้อี้ เขาอยากจะตะโกนว้ากออกมาให้ลั่นห้องแต่ก็เกรงใจคุณแม่ เท้าดีดดิ้นไปมาบนเตียงด้วยความรู้สึกทั้งเขินทั้งดีใจ

MINORU : ครับ ผมเอง

Yagami Light : ช็อกโกแลตอร่อยไหม?

มิโนรุเหลือบมองกล่องสีสวยที่ยังไม่ได้เปิดด้วยซ้ำ

MINORU : ยังไม่ได้ทานเลยครับ

Yagami Light : งั้นเหรอ

Yagami Light : ถ้าอย่างนั้นไว้ทานเมื่อไรก็อย่าลืมมาบอกผมด้วยนะว่าอร่อยรึเปล่า 

หน้าค่อยๆ ร้อนวูบเมื่อไล่สายตาอ่านข้อความจากอีกฝ่าย รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้า แก้มทั้งสองขึ้นสีจัด

เขารู้สึกเหมือนตัวเองใกล้เป็นบ้าเข้าไปทุกที

"หน้าบานเชียวนะ​ ไปทำอะไรมา"

ลุคทักทั้งน้ำเสียงหมั่นไส้เมื่อเห็นคนคุ้นเคยเดินยิ้มเข้ามาในห้องเรียน มิโนรุวางกระเป๋าสะพายก่อนนั่งลงตรงที่ว่างข้างเขา

"รุ่นพี่จำฉันได้ด้วย"

ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าปกปิดความดีใจเอาไว้ไม่มิด ก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้อีกฝ่ายฟังขณะรอเข้าเรียน ลุคที่เห็นอาการเพ้อหนักขนาดนั้นได้แต่ขำคิก

"สรุปคือนายคิดจะจีบเขาว่างั้น?"

"ก็นายบอกเองนี่" มิโนรุพึมพำ "มันไม่อยากตัดใจจริงๆ"

เขาถลำลึกเกินกว่าจะหันหลังกลับได้แล้ว

"แล้วนายจะจีบเขายังไง?"

"ไม่รู้เหมือนกัน"

สีหน้าของเด็กหนุ่มหมองลงเล็กน้อย ถึงปากจะบอกว่าจะจีบ แต่สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงแค่คุยแชทกับอีกฝ่ายเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งมากไปกว่าการที่รุ่นน้องคนนึงคุยกับรุ่นพี่เลยสักนิด

"งั้นแนะวิธีเข้าหาให้เอาไหม?"

ลุคที่หยุดนิ่งคิดไปครู่หนึ่งหันมาพูดกับเขาด้วยท่าทีตื่นเต้น ดวงตาปูดโปนเป็นประกายเมื่อนึกถึงแผนการให้เพื่อนของตัวเองได้ใกล้ชิดกับคนที่ชอบ

"ยังไง?"

"ง่ายสุดเลยมิโนรุ หมดคาบนี้นายก็เดินไปหา​ แล้วก็บอกไปว่าไม่เข้าใจที่เขาสอนวันนี้เลย ให้เขาช่วยอธิบายซ้ำให้หน่อยไรงี้ อย่าลืมทำหน้าโง่ด้วยนะ"

"ตลกละ" มิโนรุยู่หน้าเล็กน้อยให้กับแผนที่ได้ยิน​ "ฉันเพิ่งได้ท็อปมา มันจะเป็นไปได้ไงที่ฉันจะไม่เข้าใจ"

"คิดมากไปแล้ว พวกเด็กเก่งๆ เขาก็ทำงี้กันทั้งนั้น ไม่เข้าใจอะไรก็ถาม" ลุคถอนหายใจให้กับความใสซื่อของอีกฝ่าย "เลือกเอาแล้วกันว่าระหว่างแกล้งโง่ให้เขาสอนกับไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเลย นายจะเอาอะไร"

ประโยคนั้นทำเอามิโนรุคิดไม่ตก ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนหูเบาเลยสักนิด แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอเป็นเรื่องของรุ่นพี่แล้วเขาถึงได้คล้อยตามลุคไปเสียหมดแบบนี้ เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นขณะกำลังตัดสินใจ และในที่สุด มิโนรุก็หันไปมองหน้าเพื่อนด้วยสายตามุ่งมั่น

"โอเค​ ฉันจะลองดู"

"วันนี้พอแค่นี้นะครับ จะหมดเวลาแล้ว ใครไม่เข้าใจอะไรตรงไหนก็มาถามผมนอกเวลาได้เสมอ คนมีเรียนที่อื่นต่อก็รีบเก็บของได้แล้วนะครับ เดี๋ยวจะสายเอา"

คนเป็นติวเตอร์เอ่ยขณะทำการปิดโปรเจคเตอร์และแล็ปท็อปที่ใช้ในการสอน เขาเหลือบมองบรรดานักเรียนที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้องแวบหนึ่งก่อนจะเก็บอุปกรณ์​ลงกระเป๋า

"เอ่อ...ยางามิซัง"

มิโนรุตรงมาหารุ่นพี่ที่กำลังจะเดินออกจากห้อง หางตาเห็นลางๆ​ เป็นภาพลุคที่ยกมือชูสองนิ้วเป็นนัยให้พยายามเข้าแวบหนึ่ง ก่อนจะตั้งสมาธิแน่วแน่เรื่องคนตรงหน้า

"มีอะไรเหรอครับทานากะคุง"

ไลท์ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับคนตัวเล็กที่กำลังมีท่าทีประหม่า

"ผม...ผม...เอ่อ" มิโนรุเสียงตะกุกตะกัก เพียงแค่เห็นรอยยิ้มอีกฝ่ายลิ้นของเขาก็พันกันเสียแล้ว รู้สึกใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่ "ผมไม่ค่อยจะ...เข้าใจบทนี้เท่าไร...น่ะครับ"

เขาไม่ใช่คนที่โกหกเก่ง​ มิโนรุก้มหน้ามองเท้าตัวเองขณะโกหกคำโตออกไป

"ที่ผมสอนวันนี้น่ะเหรอ?" เขาทำหน้าครุ่นคิด​ "คุณรีบกลับรึเปล่า?"

"ไม่เลยครับ ผมไม่รีบเลย"

ชีวิตนักเรียนปีสามที่ผ่านพ้นกลางภาคไปเรียบร้อยแล้วของมิโนรุดูจะว่างมากกว่าที่ใครหลายๆ คนคิด เทอมนี้เขาลงเรียนพิเศษไว้หลายที่ก็จริง​แต่คุณครูทุกท่านก็ใจดีพอจะไม่ให้การบ้าน​ เพราะเป็นช่วงเตรียมสอบเข้าม.ปลายนี่แหละ...

"คุณไม่เข้าใจตรงไหนล่ะ เดี๋ยวผมอธิบายให้"

มิโนรุเดินอีกฝ่ายไปยังโต๊ะบรรยาย เขาเปิดชีทบทล่าสุดที่รุ่นพี่เพิ่งสอนไปก่อนจะบอกว่าเขาไม่เข้าใจตั้งแต่สไลด์แรก คนฟังได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย

"นี่ผมสอนไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย"

ไลท์แกล้งพึมพำออกมาก่อนจะอมยิ้มเมื่อเห็นชีทเรียนของเด็กหนุ่มตรงหน้า

"เปล่านะครับ! ยางามิซังสอนดีแล้ว แต่ผม...ไม่เข้าใจเอง" มิโนรุก้มหน้ามองชีทเรียนของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ บนชีทของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยปากกาที่จดเลคเชอร์เอาไว้อย่างตั้งใจ มิโนรุหน้าเจื่อนลงถนัดตาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกจับได้ สมองน้อยๆ ของเขากำลังประมวลผลอย่างหนักเพื่อคิดหาข้อแก้ตัว "อ-อันนี้มันชีทของเพื่อนผมน่ะครับ พอดีผมลืมเอามา"

"เหรอครับ..." รอยยิ้มบางๆ ยังคงถูกจุดอยู่บนใบหน้าอีกฝ่าย มุมบนสุดด้านขวามือของชีทนั้นมีชื่อคนเป็นเจ้าของเขียนเอาไว้ "ผมคิดว่าทานากะ​ มิโนรุเป็นชื่อของคุณเสียอีก สรุปเป็นชื่อเพื่อนคุณเหรอครับ?"

"ผม..." มิโนรุมีท่าทีอึกอักเมื่อถูกจับโกหกได้ คนตัวเล็กหันกลับไปมองหาเพื่อนของตัวเอง ทว่าก็ไม่พบใครสักคน ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่เขากับรุ่นพี่เท่านั้น "ผมขอโทษ"

"ขอโทษเรื่องอะไรครับ?" อีกฝ่ายหัวเราะออกมาเบาๆ ยิ่งได้เห็นสีหน้าละล่ำละลักของเด็กหนุ่มตรงหน้าแล้วก็อดที่จะแกล้งหยอกไม่ได้

ไลท์ไม่ใช่คนโง่ ประสบการณ์​ก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เขาจับสังเกตมิโนรุได้ตั้งแต่ช่วงต้นเทอม ทุกครั้งที่เขาหันไปมองหรือถาม ใบหน้าแดงจัดลามไปถึงใบหูของมิโนรุมักจะหลบสายตาอยู่เสมอ หลังจากนั้นเขาก็คอยสังเกตอีกฝ่ายมาโดยตลอด มีแกล้งเรียกให้มาตอบคำถามบ้าง ซึ่งเจ้าตัวก็ตอบได้ทุกครั้ง ความน่าสนใจที่มีในตัวเด็กคนนี้จึงค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

มิโนรุหมดหนทางหนีเสียแล้ว

"ผมขอโทษนะครับ แต่ผมแค่..."

ความคิดในหัวกำลังตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด ระหว่างหาข้อแก้ตัวกับสารภาพความจริงออกไป ไม่ว่าทางไหนก็แย่ทั้งนั้น

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย" ไลท์รีบแก้เพื่อเปลี่ยนบทสนทนาเมื่อเห็นว่ามิโนรุทำหน้าราวกับจะร้องไห้ นี่เขาไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดจะรังแกรุ่นน้องของตัวเองซะหน่อย "เอาเป็นว่า ถ้าคุณสงสัยอะไรก็ทักมาถามผมได้นะ คุณมีแชทผมแล้วนี่"

"ยางามิซังจำได้ด้วยเหรอครับ?"

มิโนรุมีสีหน้าประหลาดใจระคนดีใจ วันๆ หนึ่งมีคนเข้ามาพูดคุยกับอีกฝ่ายตั้งหลายสิบคน เขาไม่คิดว่ารุ่นพี่จะจำเด็กอย่างเขาได้ด้วยซ้ำ

"จำได้สิ" ไลท์ยิ้ม "ว่าแต่ช็อกโกแลตที่ได้ไปเมื่อวันก่อนน่ะอร่อยรึเปล่า? คุณยังไม่ได้บอกผมเลย"

"อร่อยครับ"

มิโนรุก้มหน้าหลบสายตา แก้มทั้งสองขึ้นสีระเรื่ออีกครั้ง

เขาจำได้แม้กระทั่งเรื่องที่คุยกันในแชทแน่ะ

"อื้ม ดีแล้วล่ะ" มือนั้นเผลอเอื้อมไปลูบหัวของอีกฝ่ายเบาๆ "ถ้าคุณชอบผมก็ดีใจ"

มิโนรุก้มหน้างุดรับสัมผัสอ่อนโยนนั้น หัวใจสั่นไหวจนได้ยินเสียงตึกตักดังก้องอยู่ในอกชัดเจน ใบหน้าของเขาแดงก่ำขึ้นทีละนิดจนลามไปถึงใบหู

ไลท์รู้ดีว่ามิโนรุรู้สึกอย่างไรกับเขา และเขาเองก็รู้สึกดีกับมิโนรุมากกว่าที่เคยคิดเอาไว้ แต่ด้วยอะไรหลายๆ​ อย่าง​ มันคงไม่เหมาะถ้าจะดึงความสนใจไปตั้งแต่ตอนนี้

ไลท์ได้แต่ขอให้คนตรงหน้าอดทนรอต่อไปอีกสักนิด เหลืออีกแค่ไม่ถึงครึ่งเทอม เมื่อมิโนรุสอบเข้าม.ปลายได้เมื่อไร เขาคงได้เริ่มเดินหน้าจีบเด็กน้อยของเขาอย่างจริงจังเสียที

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มิโนรุคุงน่ารักที่สุดในโลก ฮือออออ (//กุมใจ) เป็นคิระคนเดียวที่มองยังไงก็ไม่มีวันเกลียดได้เลย ความจริงคือน้องดีเซิบเบ็ตเตอร์ด้วยซ้ำ 

ชอบความที่ทุกคนที่อ่านคือพากันอวยว่าน้อนว่าโซฮอต ซึ่งก็จริงทั้งสองฝั่ง(เอ๊ะ) ดีไซน์น่าน้วยแก้มมาก (//จุดพลุ) ยินดีต้อนรับนะคะคนน่ารักคนใหม่ของด้อม~

ตามตรง นี่ครั้งแรกเลยนะคะที่เห็นชิปแล้วดันไลท์คุงไปอยู่โพหน้าโดยไม่ต้องคิด ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ