ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การค้นพบ (อัพ100%เรียบร้อยแล้วค่ะ)
\"ตึง! ตึง! เพียร์ส ตื่นเดี๋ยวนี้\"
เสียงเคาะประตูอย่างถี่รัวดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนอย่างมีน้ำโหของแม่เลี้ยง ซึ่งพยายามจะเรียกลูกเลี้ยงขี้เซาของเธอให้ตื่นจากภวังค์
\"เพียร์ส! ฉันบอกให้ตื่น ไม่ได้ยินเหรอไง ถ้าไม่ตื่นฉันจะไขกุญแจเข้าไปนะ\" เธอตะโกนอีก
\"ตื่นแล้วคร้าบบบบบบ\" เสียงร้องตอบอย่างงัวเงียของบุตรชายดังขึ้น
\"รีบอาบน้ำ แล้วลงมากินอาหารเช้าเดี๋ยวนี้เลยนะ\" แม่เลี้ยงตะโกนบอกก่อนจะเดินอย่างหงุดหงิดลงบันไดไป
ภายในห้องเด็กวัยรุ่นอายุ 16 ปีกำลังเตรียมลุกขึ้นอาบน้ำ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสะลึมสะลือจะตื่นแหล่มิตื่นแหล่ ผมสีชายุ่งเหยิงที่ไม่เคยเป็นระเบียบอยู่แล้วยิ่งยุ่งเข้าไปอีกเมื่อเขากำลังเกามัน เพียร์สเป็นเด็กชายร่างสูง หน้าตาของเขาดูสดใสยามที่มีรอยยิ้มระบาย
เพียร์สอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงเป็นคนที่มีนิสัยประหลาด เธอชอบแกล้งเขาเวลาพ่อไม่อยู่บ้าน แต่พอพ่อกลับมา แม่เลี้ยงงี้เปลี่ยนสีไวยังกับจิ้งจกแน่ะ!
นิสัยประจำตัวของเพียร์สคือชอบอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ พ่อเองก็ชอบซื้อหนังสือให้เพียร์สอยู่ไม่ขาด ห้องของเพียร์สจึงเปรียบเหมือนกับห้องสมุดขนาดย่อมเลยทีเดียว
วันนี้เป็นวันเสาร์ ความจริงแล้วเขาไม่จำเป็นจะต้องรีบตื่น แต่วันนี้พ่อไม่อยู่บ้าน แม่เลี้ยงก็จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนของเธอ เพียร์สจึงถูกจับไปเรียนพิเศษตอน 10 โมง
\"กว่าจะเสด็จลงมาได้นะ\" แม่เลี้ยงพูดประชดประชัน เมื่อเพียร์สลงมาถึงห้องครัว
\"ขอโทษฮะ เมื่อคืนผมนอนดึกไปหน่อย มัวแต่อ่านนิทานที่พ่อซื้อมาให้ใหม่เพลิน\" เพียร์สอธิบายเหตุผล
\"พ่อแกก็เหมือนกัน ฉันบอกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าอย่าซื้อหนังสือให้แก ก็ไม่เคยฟัง\" แม่เลี้ยงบ่นพาดพิงถึงพ่อ
\"เอ่อ คือผมจะขอกลับบ้านเย็นๆ หน่อยได้มั๊ยฮะ\" เพียร์สหันไปถาม ขณะที่แม่เลี้ยงกำลังสาละวนอยู่กับการล้างหม้อและกระทะ
\"จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันไม่เป็นห่วงแกอยู่แล้ว โน่น ไปถามพ่อสุดที่รักของแกไป\" เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ ซึ่งเพียร์สชินแล้ว
\"งั้น...ผมไปเรียนพิเศษก่อนนะฮะ\" เพียร์สบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับกระเป๋าเรียนพิเศษ
เพียร์สเรียนพิเศษที่โรงเรียนแฮนด์เบอริง ซึ่งเป็นโรงเรียนมัธยมที่เพียร์สกำลังศึกษาอยู่ โรงเรียนมัธยมแฮนด์เบอริงเป็นโรงเรียนในเครือเอกชน มีพื้นที่ประมาณ 150 ตารางกิโลเมตร ตัวพื้นอาคารเป็นสีขาวสะอาด ซึ่งจะพูดไปแล้วก็ถือเป็นโรงเรียนสำหรับพวกลูกคุณหนูเลย
\"เพียร์ส! ทางนี้\" เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
เขาคือ ทิม เบอร์ตัน นักเรียนชายที่สามารถครองแชมป์การสอบตกติดต่อกันถึง 3 ปี ดังนั้นเมื่อขึ้นม. 4 พ่อแม่ของทิมจึงพยายามส่งทิมเข้าเรียนพิเศษตลอด เพราะอยากให้ลูกสละตำแหน่ง \'จอมราชันย์แห่งเลข 0\'
\"ทำไมนายถึงยังไม่เข้าห้องเรียนล่ะ\" เพียร์สถามด้วยความฉงน
\"ม่ายล่ะ เห็นกระดานกับหนังสือแล้วตามันพาลจะปิดลงซะงั้น ฉันเลยมายืนรอนายไง\" ทิมบอกอย่างร่าเริง
หลังจากนั้นก็ได้เวลาเข้าเรียนพิเศษ ทิมซึ่งต้องเข้าเรียนในห้องที่ติวสอนเข้มงวดเป็นพิเศษกว่าคนอื่นๆ จึงแยกย้ายไปเข้าห้องเรียนของตนเอง
เวลาผ่านไปราวๆ 5 ชั่วโมง (ไวเหมือนโกหก) เพียร์สและทิมจึงมารอกลับบ้านที่หน้าประตูโรงเรียน ตัวเพียร์สเองนั้นไม่ค่อยจะมีปัญหากับการเรียนพิเศษมากนัก เนื่องจากการเรียนก็คล้ายกับการเรียนในวันธรรมดา แต่ทิมนั้นสะบักสะบอมเหมือนเพิ่งผ่านศึกในสนามรบมาก็ไม่ปาน โดยมีคู่ต่อสู้เป็นอาจารย์สวมแว่นกรอบหนาเตอะ กับอาวุธคู่ใจคือ...หนังสือและตำราเรียนกองใหญ่
\"ดูท่านายจะเป็นเอามากนะ\" เพียร์สพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
\"ใครจะไปเก่งเหมือนอย่างนายล่ะ\" ทิมประชด
\"ก็ฉันไม่อยากแย่งตำแหน่ง \'จอมราชันย์แห่งเลข 0\' มาจากนายนี่\" เพียร์สประชดกลับ ทิมจึงหันมาถลึงตาใส่เจ้าคน \'ไม่อยากได้ตำแหน่ง\'
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังยืนพูดประชดกันอย่างสนุกปาก คนบางส่วนก็เริ่มทยอยกันมามุงดูบอร์ดสำหรับติดป้ายประกาศ ซึ่งสร้างความฉงนให้กับเพียร์สมาก
\"เค้ามามุงดูอะไรกันเหรอ บอร์ดงี่เง่าของโรงเรียนมีอะไรดีขนาดนั้นเชียว\" เพียร์สถามทิม
\"สงสัยว่าจะเป็นผลการโหวต \'Popular Girl\' \" ทิมตอบเสียงเรียบ แต่กลับยิ่งทวีความสงสัยใคร่รู้ของเพียร์สขึ้นไปอีก
\" \'Popular Girl\' งั้นเหรอ\" เพียร์สทวนคำพูดนั้นอีกรอบ
\"อืม...ใช่ อย่าบอกนะว่านายไม่รู้จักการประกวดนี้\" ทิมถามด้วยสีหน้าประหลาด
เพียร์สส่ายหน้าช้าๆ มันทำให้ทิมยกมือขึ้นกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ พลางทำสีหน้าประมาณว่า \'นายนี่มัน...\'
\"นายไปหลบอยู่หลุมไหนมาเนี่ย ถึงไม่รู้จักการประกวดนี้\" ทิมถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
\"ทำไมเหรอ? มันยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้นเชียว\" เพียร์สถามด้วยสีหน้าซื่อๆ ทิมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบคำถาม
\"ก็ไม่ยิ่งใหญ่อะไรมากหรอก แต่โรงเรียนทั้งหมดในเมืองนี้รู้จักมัน\"
เพียร์สทำสีหน้าทั้ง...ตกใจ...ประหลาดใจ...และตื่นเต้นในคราวเดียวกัน ทิมมองสีหน้านั้นอย่างขบขัน พลางคิดว่า...ทำไมเพื่อนเราถึงทันสมัยอย่างงี้
\"แล้วตกลงใครเป็นผู้ชนะล่ะ\" เพียร์สถามต่อ
\"รู้สึกว่าจะเป็น...คิมเบอร์ลี่ ไทสัน เค้าเป็นเพื่อนบ้านนายนี่\" ทิมตอบ
เพียร์สทำหน้าประหลาดใจครู่นึง ก่อนจะฉุกคิดได้ว่าเธอเป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ข้างบ้านเขาเมื่อปลายปีที่แล้ว แต่เพียร์สไม่เคยคุยกับเธอ และเธอก็ไม่เคยคุยกับเขาเช่นกัน
คิมเบอร์ลี่เป็นผู้หญิงหุ่นดี ผิวขาว ผมสีดำยาวสลวยถึงกลางหลัง หน้าตาน่ารัก... พ่อพูดถึงเธอให้เขาฟังบ่อยๆ พ่อบอกว่าเธอชอบมายืมหนังสือที่ห้องเขาเป็นประจำ เนื่องจากหนังสือของพ่อมีแต่หนังสือยากๆ พ่อจึงนำหนังสือของเพียร์สไปให้เธอยืมเป็นประจำ แต่เธอมักจะมายืมในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ซึ่งเป็นเวลาที่เพียร์สไปพักที่บ้านญาติ จึงไม่เคยได้มีโอกาสพูดคุยกับเธอ
\"ทิม ฉันต้องกลับบ้านแล้วนะ มีเรื่องต้องทำอีกเยอะแยะ...บาย\" เพียร์สบอกลาก่อนจะเดินกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน...เพียร์สได้พบกับร้านหนังสือข้างทางประหลาดๆร้านหนึ่ง มันเป็นร้านที่ดูเล็กและซอมซ่อ แทบจะไม่เป็นที่สะดุดตาของผู้คนที่เดินสัญจรไปมาบนท้องถนนเลย
แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ร้านหนังสือเล็กๆร้านหนึ่ง มันก็สามารถเรียกความสนใจของหนอนหนังสืออย่างเพียร์สได้ ความรู้สึกประหลาดนำขาทั้งสองข้างของเพียร์สก้าวเดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านมีแต่หนังสือเก่า ซึ่งบางเล่มอาจจะมีอายุมากกว่าพ่อถึง 2 เท่า
หนังสือบางเล่มก็มีหน้าปกขาดรุ่งริ่งและสีซีด บางเล่มก็มีรอยไหม้ตามหน้ากระดาษ หรือไม่ก็มีรอยถูกหนูกัดแทะ แต่มีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง... ซึ่งดูจากสภาพของมันแล้ว ก็ไม่แตกต่างจากหนังสือภายในร้านเล่มอื่นๆ เพียงแค่หน้าปกของมันไม่ขาด แต่ชื่อหนังสือที่ถูกปักด้วยดิ้นทองก็สีซีดจางลงมากแล้ว หนังสือเล่มนี้มีชื่อว่า... The miracle story
\"สนใจหนังสือเล่มนี้เหรอ\" เสียงแหบแห้งดังขึ้น
เสียงนั้นเป็นเสียงของชายชราคนหนึ่ง ผมสีขาว และเคราสีขาวกับดวงตาสีฟ้าสดใส ทำให้ใบหน้าของชายผู้นั้นดูใจดี เขาส่งรอยยิ้มน้อยๆให้เพียร์ส ซึ่งมันทำให้เพียร์สรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
\"สนใจครับ คุณจะขายให้ผมเท่าไหร่\" เพียร์สสอบถามราคาทันที
\"ดูท่าเธอจะเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากนะ ใช่มั๊ย\" ชายชราถามเขา เพียร์สพยักหน้ารับ
\"รับเอาไปเถอะ ฉันให้เธอ\" ชายชราบอกกับเพียร์ส เพียร์สทำหน้าอึ้งอยู่ซักพักนึง... ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา...
\"ขอบคุณมากครับ\" เพียร์สบอกกับชายชรา
\"จำไว้นะว่า...เธอเป็นผู้ถูกเลือก หนังสือเล่มนี้เลือกเธอเป็นเจ้าของ ชาวเมืองทุกคนเลือกเธอเป็นผู้นำ เจ้าหญิงจะเดินทางไปพร้อมกับเธอ หนังสือเล่มนี้เป็นของเธอแล้ว...เก็บมันไว้ให้ดี...เรื่องของเธอ เธอต้องเป็นคนดำเนินเอง\" ชายชราทิ้งถ้อยคำปริศนาให้เพียร์สก่อนจะเดินกลับเข้าไปหลังร้าน
เพียร์สยืนทำหน้างงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับบ้านพร้อมกับหนังสือเล่มใหม่ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนชีวิตของเขา...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงเคาะประตูอย่างถี่รัวดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนอย่างมีน้ำโหของแม่เลี้ยง ซึ่งพยายามจะเรียกลูกเลี้ยงขี้เซาของเธอให้ตื่นจากภวังค์
\"เพียร์ส! ฉันบอกให้ตื่น ไม่ได้ยินเหรอไง ถ้าไม่ตื่นฉันจะไขกุญแจเข้าไปนะ\" เธอตะโกนอีก
\"ตื่นแล้วคร้าบบบบบบ\" เสียงร้องตอบอย่างงัวเงียของบุตรชายดังขึ้น
\"รีบอาบน้ำ แล้วลงมากินอาหารเช้าเดี๋ยวนี้เลยนะ\" แม่เลี้ยงตะโกนบอกก่อนจะเดินอย่างหงุดหงิดลงบันไดไป
ภายในห้องเด็กวัยรุ่นอายุ 16 ปีกำลังเตรียมลุกขึ้นอาบน้ำ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสะลึมสะลือจะตื่นแหล่มิตื่นแหล่ ผมสีชายุ่งเหยิงที่ไม่เคยเป็นระเบียบอยู่แล้วยิ่งยุ่งเข้าไปอีกเมื่อเขากำลังเกามัน เพียร์สเป็นเด็กชายร่างสูง หน้าตาของเขาดูสดใสยามที่มีรอยยิ้มระบาย
เพียร์สอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงเป็นคนที่มีนิสัยประหลาด เธอชอบแกล้งเขาเวลาพ่อไม่อยู่บ้าน แต่พอพ่อกลับมา แม่เลี้ยงงี้เปลี่ยนสีไวยังกับจิ้งจกแน่ะ!
นิสัยประจำตัวของเพียร์สคือชอบอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ พ่อเองก็ชอบซื้อหนังสือให้เพียร์สอยู่ไม่ขาด ห้องของเพียร์สจึงเปรียบเหมือนกับห้องสมุดขนาดย่อมเลยทีเดียว
วันนี้เป็นวันเสาร์ ความจริงแล้วเขาไม่จำเป็นจะต้องรีบตื่น แต่วันนี้พ่อไม่อยู่บ้าน แม่เลี้ยงก็จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนของเธอ เพียร์สจึงถูกจับไปเรียนพิเศษตอน 10 โมง
\"กว่าจะเสด็จลงมาได้นะ\" แม่เลี้ยงพูดประชดประชัน เมื่อเพียร์สลงมาถึงห้องครัว
\"ขอโทษฮะ เมื่อคืนผมนอนดึกไปหน่อย มัวแต่อ่านนิทานที่พ่อซื้อมาให้ใหม่เพลิน\" เพียร์สอธิบายเหตุผล
\"พ่อแกก็เหมือนกัน ฉันบอกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าอย่าซื้อหนังสือให้แก ก็ไม่เคยฟัง\" แม่เลี้ยงบ่นพาดพิงถึงพ่อ
\"เอ่อ คือผมจะขอกลับบ้านเย็นๆ หน่อยได้มั๊ยฮะ\" เพียร์สหันไปถาม ขณะที่แม่เลี้ยงกำลังสาละวนอยู่กับการล้างหม้อและกระทะ
\"จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันไม่เป็นห่วงแกอยู่แล้ว โน่น ไปถามพ่อสุดที่รักของแกไป\" เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ ซึ่งเพียร์สชินแล้ว
\"งั้น...ผมไปเรียนพิเศษก่อนนะฮะ\" เพียร์สบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับกระเป๋าเรียนพิเศษ
เพียร์สเรียนพิเศษที่โรงเรียนแฮนด์เบอริง ซึ่งเป็นโรงเรียนมัธยมที่เพียร์สกำลังศึกษาอยู่ โรงเรียนมัธยมแฮนด์เบอริงเป็นโรงเรียนในเครือเอกชน มีพื้นที่ประมาณ 150 ตารางกิโลเมตร ตัวพื้นอาคารเป็นสีขาวสะอาด ซึ่งจะพูดไปแล้วก็ถือเป็นโรงเรียนสำหรับพวกลูกคุณหนูเลย
\"เพียร์ส! ทางนี้\" เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
เขาคือ ทิม เบอร์ตัน นักเรียนชายที่สามารถครองแชมป์การสอบตกติดต่อกันถึง 3 ปี ดังนั้นเมื่อขึ้นม. 4 พ่อแม่ของทิมจึงพยายามส่งทิมเข้าเรียนพิเศษตลอด เพราะอยากให้ลูกสละตำแหน่ง \'จอมราชันย์แห่งเลข 0\'
\"ทำไมนายถึงยังไม่เข้าห้องเรียนล่ะ\" เพียร์สถามด้วยความฉงน
\"ม่ายล่ะ เห็นกระดานกับหนังสือแล้วตามันพาลจะปิดลงซะงั้น ฉันเลยมายืนรอนายไง\" ทิมบอกอย่างร่าเริง
หลังจากนั้นก็ได้เวลาเข้าเรียนพิเศษ ทิมซึ่งต้องเข้าเรียนในห้องที่ติวสอนเข้มงวดเป็นพิเศษกว่าคนอื่นๆ จึงแยกย้ายไปเข้าห้องเรียนของตนเอง
เวลาผ่านไปราวๆ 5 ชั่วโมง (ไวเหมือนโกหก) เพียร์สและทิมจึงมารอกลับบ้านที่หน้าประตูโรงเรียน ตัวเพียร์สเองนั้นไม่ค่อยจะมีปัญหากับการเรียนพิเศษมากนัก เนื่องจากการเรียนก็คล้ายกับการเรียนในวันธรรมดา แต่ทิมนั้นสะบักสะบอมเหมือนเพิ่งผ่านศึกในสนามรบมาก็ไม่ปาน โดยมีคู่ต่อสู้เป็นอาจารย์สวมแว่นกรอบหนาเตอะ กับอาวุธคู่ใจคือ...หนังสือและตำราเรียนกองใหญ่
\"ดูท่านายจะเป็นเอามากนะ\" เพียร์สพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
\"ใครจะไปเก่งเหมือนอย่างนายล่ะ\" ทิมประชด
\"ก็ฉันไม่อยากแย่งตำแหน่ง \'จอมราชันย์แห่งเลข 0\' มาจากนายนี่\" เพียร์สประชดกลับ ทิมจึงหันมาถลึงตาใส่เจ้าคน \'ไม่อยากได้ตำแหน่ง\'
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังยืนพูดประชดกันอย่างสนุกปาก คนบางส่วนก็เริ่มทยอยกันมามุงดูบอร์ดสำหรับติดป้ายประกาศ ซึ่งสร้างความฉงนให้กับเพียร์สมาก
\"เค้ามามุงดูอะไรกันเหรอ บอร์ดงี่เง่าของโรงเรียนมีอะไรดีขนาดนั้นเชียว\" เพียร์สถามทิม
\"สงสัยว่าจะเป็นผลการโหวต \'Popular Girl\' \" ทิมตอบเสียงเรียบ แต่กลับยิ่งทวีความสงสัยใคร่รู้ของเพียร์สขึ้นไปอีก
\" \'Popular Girl\' งั้นเหรอ\" เพียร์สทวนคำพูดนั้นอีกรอบ
\"อืม...ใช่ อย่าบอกนะว่านายไม่รู้จักการประกวดนี้\" ทิมถามด้วยสีหน้าประหลาด
เพียร์สส่ายหน้าช้าๆ มันทำให้ทิมยกมือขึ้นกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ พลางทำสีหน้าประมาณว่า \'นายนี่มัน...\'
\"นายไปหลบอยู่หลุมไหนมาเนี่ย ถึงไม่รู้จักการประกวดนี้\" ทิมถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
\"ทำไมเหรอ? มันยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้นเชียว\" เพียร์สถามด้วยสีหน้าซื่อๆ ทิมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบคำถาม
\"ก็ไม่ยิ่งใหญ่อะไรมากหรอก แต่โรงเรียนทั้งหมดในเมืองนี้รู้จักมัน\"
เพียร์สทำสีหน้าทั้ง...ตกใจ...ประหลาดใจ...และตื่นเต้นในคราวเดียวกัน ทิมมองสีหน้านั้นอย่างขบขัน พลางคิดว่า...ทำไมเพื่อนเราถึงทันสมัยอย่างงี้
\"แล้วตกลงใครเป็นผู้ชนะล่ะ\" เพียร์สถามต่อ
\"รู้สึกว่าจะเป็น...คิมเบอร์ลี่ ไทสัน เค้าเป็นเพื่อนบ้านนายนี่\" ทิมตอบ
เพียร์สทำหน้าประหลาดใจครู่นึง ก่อนจะฉุกคิดได้ว่าเธอเป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ข้างบ้านเขาเมื่อปลายปีที่แล้ว แต่เพียร์สไม่เคยคุยกับเธอ และเธอก็ไม่เคยคุยกับเขาเช่นกัน
คิมเบอร์ลี่เป็นผู้หญิงหุ่นดี ผิวขาว ผมสีดำยาวสลวยถึงกลางหลัง หน้าตาน่ารัก... พ่อพูดถึงเธอให้เขาฟังบ่อยๆ พ่อบอกว่าเธอชอบมายืมหนังสือที่ห้องเขาเป็นประจำ เนื่องจากหนังสือของพ่อมีแต่หนังสือยากๆ พ่อจึงนำหนังสือของเพียร์สไปให้เธอยืมเป็นประจำ แต่เธอมักจะมายืมในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ซึ่งเป็นเวลาที่เพียร์สไปพักที่บ้านญาติ จึงไม่เคยได้มีโอกาสพูดคุยกับเธอ
\"ทิม ฉันต้องกลับบ้านแล้วนะ มีเรื่องต้องทำอีกเยอะแยะ...บาย\" เพียร์สบอกลาก่อนจะเดินกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน...เพียร์สได้พบกับร้านหนังสือข้างทางประหลาดๆร้านหนึ่ง มันเป็นร้านที่ดูเล็กและซอมซ่อ แทบจะไม่เป็นที่สะดุดตาของผู้คนที่เดินสัญจรไปมาบนท้องถนนเลย
แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ร้านหนังสือเล็กๆร้านหนึ่ง มันก็สามารถเรียกความสนใจของหนอนหนังสืออย่างเพียร์สได้ ความรู้สึกประหลาดนำขาทั้งสองข้างของเพียร์สก้าวเดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านมีแต่หนังสือเก่า ซึ่งบางเล่มอาจจะมีอายุมากกว่าพ่อถึง 2 เท่า
หนังสือบางเล่มก็มีหน้าปกขาดรุ่งริ่งและสีซีด บางเล่มก็มีรอยไหม้ตามหน้ากระดาษ หรือไม่ก็มีรอยถูกหนูกัดแทะ แต่มีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง... ซึ่งดูจากสภาพของมันแล้ว ก็ไม่แตกต่างจากหนังสือภายในร้านเล่มอื่นๆ เพียงแค่หน้าปกของมันไม่ขาด แต่ชื่อหนังสือที่ถูกปักด้วยดิ้นทองก็สีซีดจางลงมากแล้ว หนังสือเล่มนี้มีชื่อว่า... The miracle story
\"สนใจหนังสือเล่มนี้เหรอ\" เสียงแหบแห้งดังขึ้น
เสียงนั้นเป็นเสียงของชายชราคนหนึ่ง ผมสีขาว และเคราสีขาวกับดวงตาสีฟ้าสดใส ทำให้ใบหน้าของชายผู้นั้นดูใจดี เขาส่งรอยยิ้มน้อยๆให้เพียร์ส ซึ่งมันทำให้เพียร์สรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
\"สนใจครับ คุณจะขายให้ผมเท่าไหร่\" เพียร์สสอบถามราคาทันที
\"ดูท่าเธอจะเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากนะ ใช่มั๊ย\" ชายชราถามเขา เพียร์สพยักหน้ารับ
\"รับเอาไปเถอะ ฉันให้เธอ\" ชายชราบอกกับเพียร์ส เพียร์สทำหน้าอึ้งอยู่ซักพักนึง... ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา...
\"ขอบคุณมากครับ\" เพียร์สบอกกับชายชรา
\"จำไว้นะว่า...เธอเป็นผู้ถูกเลือก หนังสือเล่มนี้เลือกเธอเป็นเจ้าของ ชาวเมืองทุกคนเลือกเธอเป็นผู้นำ เจ้าหญิงจะเดินทางไปพร้อมกับเธอ หนังสือเล่มนี้เป็นของเธอแล้ว...เก็บมันไว้ให้ดี...เรื่องของเธอ เธอต้องเป็นคนดำเนินเอง\" ชายชราทิ้งถ้อยคำปริศนาให้เพียร์สก่อนจะเดินกลับเข้าไปหลังร้าน
เพียร์สยืนทำหน้างงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับบ้านพร้อมกับหนังสือเล่มใหม่ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนชีวิตของเขา...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น