S.P.Y

ลำดับตอนที่ #6 : chapter 5 การประลองกลางลาน

          อากาศยามเช้าที่พัดพามาพร้อมกับความเย็นสบายและสายหมอก เสียงนกร้องขับขานบทเพลงต้อนรับเช้าวันใหม่...สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่คนอย่างราเชล ริเวอร์ส ซึ่งตื่นสายเป็นประจำทุกที่ทุกเวลาไม่เคยได้สัมผัส แต่วันนี้สิ่งต่างๆ กำลังจะเปลี่ยนไป มันเริ่มต้นด้วยเสียงร้องเรียกของฟีเรีย มัสแตง เพื่อนสาวคนแรกในแฟร์แบงส์

"ราเชล ตื่นเถอะ เกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้นล่ะ"

"อืมมม ไหนลองเล่าให้ฉันฟังหน่อยซิ" เสียงตอบพึมพำกลับมาสร้างความงุนงงให้แก่ฟีเรียมาก...ปกติต้องเรียกไม่ต่ำกว่าสามครั้งนี่นา

"อ่าจ้ะ คือว่าเรื่องมันเป็นอย่างงี้นะ" ยังไม่ทันที่เธอจะได้ออกปากเล่าอะไร ราเชลก็เอ่ยขัดขึ้น

"หา!? จริงเหรอ นี่มันกล้าทำถึงขนาดนั้นเลยหรือนี่ จัดการมันไปเลย"

         ฟีเรียขมวดคิ้วมุ่นด้วยความงุนงง ก่อนที่เธอจะเข้าใจเรื่องราวกระจ่าง ที่แท้แม่เพื่อนคนนี้ก็นอนละเมอนี่เอง เธอถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะเริ่มการปลุกอีกครั้ง (และอาจจะมากกว่าหนึ่งครั้ง)

"ราเชลๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เธอว่าพร้อมกับเขย่าร่างเจ้าของชื่ออย่างแรง จนคนที่ถูกปลุกต้องยอมลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียเพราะเกรงว่าร่างของตนจะหลุดเป็นชิ้นๆ ซะก่อน

"โอเค ตื่นแล้วๆ อืมมม มีอะไรเหรอฟีเรีย"

"กว่าจะตื่นได้ เล่นเอาฉันเหนื่อยทีเดียวเชียว" ฟีเรียบ่นเล็กน้อย

"ก็สมควรจะเหนื่อย เล่นเขย่าซะขนาดนั้น" ราเชลพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

"เธอว่าอะไรนะ"

"เปล่าๆๆ ไม่มีอะไร ว่าแต่เธอมีอะไรเหรอ" ราเชลเริ่มเข้าเรื่อง เธอจะได้นอนต่อซะที

"ขอโทษด้วยนะที่ต้องมาปลุกเธอตั้งแต่เช้า นี่มันยังไม่แปดโมงเลย แต่มันเป็นเรื่องที่ประหลาดมากเลยล่ะ"

"อา...น่าสนใจจริงๆ" ราเชลแสร้งทำเป็นสนใจเกินปกติทำเอาฟีเรียมองอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะเริ่มเล่าถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องมาปลุกราเชลแต่เช้า

"เธอลองอ่านจดหมายนี่ดูสิ แล้วจะรู้ว่าเรื่องอะไร" เธอว่าพร้อมกับส่งจดหมายแผ่นหนึ่งให้ราเชล ตามความเห็นของเธอก็ดูเหมือนมันจะเป็นจดหมายปกติธรรมดา มันทำให้เธออยากจะรู้ว่าอะไรที่ทำให้ฟีเรียลงความเห็นว่ามันเป็น "เรื่องแปลกประหลาด"

          ถึง นักเรียนชั้น 10 ตึก A ที่น่ารังเกียจทุกคน...
 
                      ไม่ว่าใครหน้าไหนในรั้วแฟร์แบงส์นี่จะมองว่าพวกแกเก่ง หรือศรัทธาอะไรในตัวของพวกแก ขอให้รู้ไว้ว่าฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้น พวกแกทุกคนเป็นเพียงกลุ่มคนที่น่ารังเกียจเดียดฉัน ที่คิดว่าตัวเองเก่งกาจและดีกว่าคนอื่นๆ ทั้งที่ความจริงแล้วพวกแกทุกคนก็แค่พวกไร้น้ำยาที่พ่อแม่ยัดเงินให้เข้ามาเรียนเท่านั้น 
                       หากพวกแกเห็นจดหมายของฉันแล้วคงอยากจะหาตัวคนที่ส่งจดหมายหาพวกแกสินะ แต่ไม่ต้องหาให้ลำบากหรอก เพราะวันนี้เวลาเที่ยงตรง ฉันจะรอแกที่ลานหน้าโรงเรียน ขอให้พวกแกส่งตัวแทนที่คิดว่าเก่งที่สุดเท่าที่สมองเน่าๆ ของพวกแกจะหาได้มาสามคน เพื่อประลองกับคนของฉันและตัวฉัน 
                       หวังว่าพวกแกคงจะตรงต่อเวลา และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกแกจะไม่ขี้ขลาดจนถึงขนาดไม่กล้ามาประลองกับฉันล่ะ...แล้วเจอกัน
                              
ปล. วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่แกจะได้ชูคอในฐานะนักเรียนที่เก่งที่สุด

"ไร้สาระ" ราเชลว่าพลางทำท่าทางเหนื่อยหน่ายพร้อมกับส่งจดหมายคืนให้แก่ฟีเรีย

"แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะราเชล" ฟีเรียค้าน

"แล้วไง ไม่เห็นต้องไปสนใจอะไรเลยนี่นาฟีเรีย พวกนี้มันก็แค่พวกที่อยากเข้ามาอยู่ชั้น 10 แต่ไม่ได้อยู่ เลยส่งจดหมายบ้าๆ นี่มา ช่างทำตัวงี่เง่าเสียนี่กระไร"

           ราเชลเปรยประโยคที่คนแก่ๆ ชอบใช้กันก่อนจะทำท่าล้มตัวลงนอนต่อ แต่ทว่ากลับถูกฟีเรียรั้งไว้แล้วดึงร่างของเธอขึ้นมาคุยอีกครั้ง

'แม่นี่ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนนักหนาเนี่ย' ราเชลคิดในใจแต่ก็ต้องจำยอมลุกขึ้นมาต่อบทสนทนา

"เธอว่าฉันควรเอาจดหมายนี่ไปให้คนอื่นๆ ดูดีมั้ย" 

"พวกนั้นจะได้หัวเราะก๊ากกันน่ะสิ" 

"แต่ถ้าเกิดว่าคนที่ส่งจดหมายนี่มาไม่ได้ต้องการที่จะแกล้งพวกเราล่ะ เกิดว่าเขา...เอ่อ...อยากทดสอบฝีมือพวกเราจริงๆ" ฟีเรียเสนอความเห็นของเธอ

"ต่อให้มันต้องการอย่างที่เธอว่าจริง ก็ไม่เห็นต้องสนใจอะไร เพราะฉันจะลงประลองด้วยรึ...ก็เปล่า หรือเธอจะเสนอตัวล่ะ" ประโยคสุดท้ายที่ราเชลส่งมาเป็นเชิงถามทำให้ฟีเรียส่ายหน้าทันที

"เห็นมั้ย ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราเลย ถ้าเธออยากจะเอาไปให้คนอื่นๆ ดูล่ะก็...เชิญ เผื่อว่าจะมีพวกบ้าๆ ที่คิดจะเล่นตามน้ำของเจ้าของจดหมายโง่ๆ นี่ และถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอนอนต่อนะ" แล้วเธอก็คลุมโปงตัดโอกาสที่ฟีเรียจะดึงเธอขึ้นมาคุยอีก และนั่นทำให้ฟีเรียต้องเดินออกจากห้องไปโดยยังไม่หายสงสัยเกี่ยวกับเรื่องของจดหมาย...

-----------------------------------------

"เฮ้อออ บ่ายนี้ต้องเข้าเรียนวิชาเต้นรำเป็นวันแรกใช่รึเปล่า" นาเดียเปรยขึ้น

         เห็นได้ชัดจากการแสดงออกของทุกคนว่าฟีเรียยังไม่ได้นำจดหมายไปให้ดู ขณะนี้พวกเขานั่งรวมกลุ่มกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร พูดคุยกันตามปกติ เอลเดอริกหาวหวอด แพทริคนั่งนิ่งเฉยเหมือนเคย

          ฟีเรียเหลือบมองนาฬิกาของตนเอง อีกห้านาทีจะเที่ยงตรง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววอะไรสักอย่างที่บ่งบอกว่าจดหมายนั่นไม่ใช่เรื่องล้อกันเล่น เธอถอนหายใจ นั่นสินะ...คงจะจริงอย่างที่ราเชลว่า...คงเป็นเรื่องเล่นสนุกของใครบางคน ฟีเรียคิดในใจ

          ...แต่การคิดครั้งแรกของฟีเรียว่ามันอาจเป็นเรื่องจริงจัง...กำลังจะได้รับการยืนยัน...

"ประกาศ ขอให้นักเรียนชั้น 10 ตึก A ทุกคนมาประชุมพร้อมกันที่ลานหน้าโรงเรียน ด่วน! ประกาศซ้ำ ขอให้นักเรียนชั้น 10 ตึก A ทุกคนมาประชุมพร้อมกันที่ลานหน้าโรงเรียน ด่วน!" 

         เสียงประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนดังขึ้น คนอื่นๆ รู้สึกงุนงงว่ามีเรื่องอะไรกัน แต่สำหรับราเชลและฟีเรีย พวกเธอรู้กันอยู่แล้วว่ามันเรื่องอะไร 

"ฉันคิดว่า...ถึงเวลาที่จะให้พวกเขาดูแล้วล่ะ" ฟีเรียว่าก่อนจะหยิบจดหมายซึ่งอยู่ในกระเป๋ากระโปรงของเธอตั้งแต่เช้าให้ทุกคนอ่าน

"น่าสนุก ใครจะลงประลองกับเจ้าพวกนี้ล่ะ" เอลเดอริกกล่าว ความง่วงเมื่อกี้นี้ดูจะถูกขจัดสิ้น

"ฉันไม่เอาด้วยนะ" เซเรียเอ่ยเป็นคนแรก ก่อนจะตามด้วยอีกหลายๆ เสียง

"ฉันว่าพวกเราไปที่ลานก่อนดีกว่า เรื่องใครจะลงหรือไม่ลงค่อยว่ากันทีหลัง" ซิลเวอร์เอ่ย เป็นหนึ่งในไม่กี่ประโยคที่ราเชลได้ยินเขาพูดตั้งแต่งมาถึงแฟร์แบงส์

        ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงออกเดินไปยังลานหน้าโรงเรียน ก่อนจะพบกับฝูงนักเรียนจำนวนมากมุงดูกลุ่มคน 5-6 คนที่ยืนเก๊กอยู่

         คนแรกเป็นผู้ชายท่าทางเหมือนอันธพาล ผมถูกย้อมให้กลายเป็นสีแดงเพลิงและตั้งตรง ทุกที่บนใบหน้าที่สามารถจะเพิ่มเติมเสริมแต่งอะไรได้ถูกแทนที่ด้วยต่างหูรูปร่างประหลาด ใบหน้านิ่งเฉยจนอ่านไม่ออกว่าชายตรงหน้าคิดอะไรอยู่

          คนที่สองเป็นหญิงสาวท่าทางเรียบร้อย เส้นผมสีบลอนด์ทองหยักศก ที่มือขวาของเธอมีกำไลรูปร่างประหลาดสีดำสนิทสวมอยู่ เธอเหยียดรอยยิ้มเย้ยหยันเมื่อสังเกตเห็นพวกราเชล

          คนที่สามเป็นหญิงสาวซึ่งภาพลักษณ์ผิดกันกับคนแรกเยอะ ใบหน้าถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางค์หนาเตอะ ริมฝีปากสีแดงสดเข้ากับชุดสีแดงของเธอ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนถูกดัดเป็นลอนหยิก ใบหน้าเย่อหยิ่งกอปรกับปลายคางที่เชิดเล็กน้อยทำให้เธอดูเหมือนเลขานุการของประธานบริษัทใหญ่

          คนที่สี่เป็นชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเคร่งขรึม ลึกลับและ...หล่อ เส้นผมสีดำหวีพอเรียบไม่ยุ่งเกินไปและไม่เรียบจนเกินไป นัยน์ตาสีดำดูลึกลับจนอ่านใจไม่ถูกว่าขณะนี้หมอนี่คิดอะไรอยู่ ใบหน้าขาวเนียนถูกซ่อนไว้ใต้กรอบแว่นสีดำ

           คนที่ห้าเป็น...เด็ก? หรืออาจจะไม่ใช่ แต่เพราะขนาดของลำตัวของเจ้าหล่อนชวนให้ราเชลคิดไปอย่างนั้น ใบหน้าใสซื่อกับดวงตากลมโตกำลังมองไปรอบๆ อย่างนึกสนุก เส้นผมสีน้ำตาลทองถูกมัดรวบเป็นสองแกละ และเมื่อเห็นพวกราเชลเธอก็ยิ้มพร้อมกับโบกมือให้จนราเชลคิดภาพไม่ออกเลยว่าหากแม่หนูนี่มาสู้กับพวกเธอภาพมันจะออกมาเป็นยังไง พวกเขาคงดูเหมือนผู้ร้ายลักพาตัวเด็กอะไรทำนองนั้น

          ส่วนคนสุดท้าย...ไม่มีอะไรเลย หน้าตาธรรมดาๆ ทรงผมธรรมดาๆ เธอเป็นหญิงร่างผอม แก้มตอบดูอิดโรยเหมือนนักศึกษาอ่านหนังสือเตรียมเอ็นท์เข้ามหาวิทยาลัยทั้งคืนโดยไม่ได้นอนพักผ่อน เจ้าหล่อนปรายตามองพวกเขาเล็กน้อย จากนั้นก็มองผ่านไป ราวกับว่าเธอกำลังชมนกชมไม้ต่างกันตรงที่ว่าหน้าแห้งๆ ของเธอดูไม่มีอารมณ์สุนทรีย์เท่านั้น

"โอ้ พวกเราดูสิว่าใครมา พวกนักเรียนชั้น 10 ที่คิดจะเบี้ยวนัดหากพวกเราไม่ป่าวประกาศเรียกตัว เอ๊ะๆๆ หรือว่าพวกคุณชั้น 10 กลัวจะไม่เด่นหรือไม่เป็นจุดสนใจ เลยต้องให้ทั้งโรงเรียนรู้ข่าวก่อนถึงจะมาแข่งกับพวกเราได้" ชายคนแรกเอ่ยด้วยถ้อยคำประชดประชันจนราเชลอดหมั่นไส้ไม่ได้ต้องสวนกลับไป

"ใช่แล้ว พวกเรากลัวว่าคนทั้งโรงเรียนจะไม่ได้เห็นภาพฉากพ่ายแพ้ย่อยยับของพวกแกตอนที่ต้องไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นในสภาพที่หัวแดงๆ ของแกปักลงดิน แหม ช่างเป็นฉากที่อดใจรอไม่ไหวจริงๆ"

"เธอคงจะเป็นราเชล ริเวอร์สสินะ หึหึ อย่างแกก็ไม่ได้ดีเลิศไปสักเท่าไหร่หรอก พ่อแม่แกยัดเงินให้เท่าไหร่ล่ะถึงเข้ามาอยู่ชั้น 10 ได้ด้วยระดับพลังวิญญาณอันน่าสมเพชนั่นน่ะ" 

"เหอะๆ ก็คงไม่มากไปกว่าค่าศัลยกรรมผ่าตัดเอาหมาออกจากปากที่แม่นายจ่ายให้นายหรอก บางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะดูเหมือนไอ้ตัวที่อยู่ในปากนายจะตัวใหญ่น่าดูนะนั่น" สงครามขนาดย่อมจากการปะทะฝีปากของราเชลและชายเจ้าของผมสีแดงจะดำเนินต่อไป ผู้ห้ามทัพอย่างคาอิลก็ขัดขึ้นเสียก่อน

"พอเถอะครับคุณราเชล รีบๆ แข่งให้เสร็จๆ แล้วกลับไปเรียนกันดีกว่าครับ" 
 
"นั่นสิ เลิกเล่นเป็นเด็กๆ ได้แล้วเรมุส" ชายผมดำเอ่ยขึ้นบ้าง

"จะแข่งกันยังไงก็ว่ามา ฉันไม่มีเวลาให้พวกแกมากนักหรอกนะ" เซเรียว่า และนั่นทำให้ราเชลเริ่มคิดถึงการหายตัวไปบ่อยๆ ของเซเรียจนเธอเริ่มอยากจะรู้ว่าเพื่อนของเธอคนนี้หายไปไหนบ่อยนัก แต่ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะถามคำถามนี้

"ใจร้อนกันจริงๆ นะ กติกาไม่ยุ่งยาก ประลองกัน 1 ต่อ 1 ห้ามหมาหมู่หรือยื่นมือช่วยเหลือเด็ดขาด จะแข่งกันทั้งหมด 3 คู่ อาวุธหรือรูปแบบพลังจิตไม่บังคับขอบเขต ใครจะใช้วิธีไหนก็ได้ และสำหรับผู้เข้าแข่งขันนั้น เราจะใช้วิธีการจับสลากเอา โดยฝั่งของพวกแกจะจับสลากผู้เข้าแข่งขันของฝั่งฉัน และฝั่งของฉันก็จะจับสลากผู้เข้าแข่งกันของฝั่งแกเช่นกัน แฟร์ดีมั้ยล่ะ" เรมุสว่าพร้อมกับชูกล่องใส่สลากขึ้นมา

"ฟังดูเหมือนจะแฟร์ เสียแต่ว่าหน้าตาคนพูดดูเจ้าเล่ห์ไม่น่าเชื่อถือก็เท่านั้น" ราเชลเอ่ยกวนประสาทขึ้น

"สงบปากสงบคำของเธอไว้บ้างก็ดีนะ เผื่อตอนที่เธอลงไปกองอยู่กับพื้นจะมีคนเห็นใจเธอบ้าง" เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ลดละให้แก่กัน สงครามปากจึงเริ่มขึ้นอีกรอบ

"ชักช้าอยู่นั่นล่ะ เสียเวลาจริงๆ เลย" แอตลาสกล่าวพร้อมกับเดินตรงไปหยิบสลากในมือของเรมุส ตามด้วยแพทริค และเอลีน่า เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามทำเช่นนั้นฝ่ายเรมุสก็ไม่รอช้า ชายผมดำ เลขานุการและเด็กน้อยตรงเข้ามาหยิบสลากเช่นกัน

"ฉันหยิบได้ชื่อ วาเลนเซีย เอลีเยอแซง" สาวน้อยเจ้าของผมสีบลอนด์ทองท่าทางเรียบร้อยก้าวออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้แอตลาส ก่อนจะส่งเสียงพูดอันหวานไพเราะ

"สวัสดีค่ะทุกๆ คน ดิฉันวาเลนเซีย เอลีเยอแซง ตึกบี ชั้น 10 ค่ะ" คำพูดของเจ้าหล่อนสร้างความสงสัยให้กับพวกราเชลมาก 

'เจ้าพวกนี้ก็อยู่ชั้น 10 นี่ แถมเป็นคนในตึกอื่นด้วย แล้วจะมาท้าแข่งกับพวกเธอทำไมกันนะ' ราเชลคิดในใจ

"เรื่องนี้เป็นความคิดของคุณเรมุสค่ะ ถ้าคุณราเชลสงสัยอะไรเชิญถามคุณเรมุสเถอะค่ะ" สิ่งเธอกล่าวยิ่งสร้างความตระหนกให้ราเชลมากขึ้น

...ยัยนี่อ่านใจได้!!!

"อย่ากังวลไปเลยค่ะ ถึงกระนั้นแล้วดิฉันก็ยังมีมารยาทพอที่จะไม่ไปอ่านใจใครสุ่มสี่สุ่มห้า แต่ในตอนนี้ดิฉันเองก็มีความอยากรู้ว่าศัตรูของดิฉันกำลังคิดอะไรอยู่เช่นกัน เพราะฉะนั้นแล้วขออภัยด้วยนะคะ" วาเลนเซียเอ่ยอย่างนุ่มนวลพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ

...ร้ายไม่ใช่เล่น...น่าสนุก!!

           คิดพลางก็ขยับรอยยิ้ม