สงครามแห่งอาร์คติกเชีย

ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 สงบสุข

          เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นที่ดินแดนแห่งหนึ่ง...อาร์คติกเชีย คำทำนายที่นำมาซึ่งหายนะและความหวาดกลัวของหลายๆ คนถูกทำนายขึ้นโดยจอมเวทที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนั้น

...พวกเจ้าทั้ง 2 คนมีชะตาทำลายกัน...

...หากเจ้าคนใดคนหนึ่งเป็นแสงสว่าง เจ้าอีกคนจะเป็นความมืด...

...หากเจ้าเป็นเทพที่ยิ่งใหญ่ อีกคนหนึ่งจะเป็นจ้าวแห่งปิศาจ...

...ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าทั้ง 2 ว่าใครจะเลือกเดินทางไหน...

...แต่จำเอาไว้ ไม่ว่าเจ้าจะเลือกทางไหน พวกเจ้าทั้ง 2 คน จะต้องกลับมาทำลายกัน...

เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นภายในห้องที่มีแสงสลัวเรืองๆ จากดวงอาทิตย์ซึ่งกำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้า เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นตามใบหน้า เขายกมือหยาบกร้านขึ้นมาเช็ดหยาดเหงื่อ เรือนผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงตามปกตินิสัยของคนเพิ่งตื่นนอน แต่นัยน์ตาสีเดียวกันกับมีแววตระหนก

" เจ้าเป็นอะไรน่ะ ราล์ฟ " เด็กหนุ่มอีกคนที่นอนอยู่เตียงข้างๆ เอ่ยถาม

" เปล่า ข้าแค่ฝันร้ายน่ะ "

" ฝันว่าเฮเลนมีแฟนใหม่เหรอ "

" หุบปากน่าเซท " ราล์ฟบอกอย่างไม่พอใจ

ราล์ฟคือเด็กหนุ่มอายุ 16 ผมสีน้ำตาลที่ยาวถึงกลางหลังถูกมัดด้วยเชือกเส้นบาง ใบหน้านั้นจัดอยู่ในระดับที่ค่อนข้างดีจนเกือบจะเรียกได้ว่าหล่อ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในสภาพเพิ่งตื่นนอนก็ตาม

เซทเป็นพี่ชายของราล์ฟ ผมสีเงินยาวประบ่า ใบหน้าดูเย็นชา แต่ความจริงแล้วก็มีอัธยาศัยดีมิใช่น้อย

ทั้ง 2 คนอาศัยอยู่กับสามีภรรยาคาเรนและนอร์ท พวกเขาถูกเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็ก เนื่องจากพ่อแม่ที่แท้จริงได้ทิ้งทั้ง 2 ไปตามคำบอกเล่าของนอร์ท

" แล้วฝันว่าอะไรล่ะ " เซทกระโดดขึ้นมาบนเตียงแล้วเอ่ยถามด้วยความสนใจ

" อืม...จำไม่ได้ " ราล์ฟยิ้มแห้งๆ

" เซ็งเลย " เซทบ่นก่อนจะเดินไปที่เตียงของตัวเอง

" แล้วเจ้าจะมายุ่งอะไรกับความฝันของข้า " ราล์ฟหันไปถาม

" ข้าเป็นพี่เจ้านะ ทำไมข้าจะรู้ไม่ได้ " เซทย้อน

" เออ ตามใจเจ้า " ราล์ฟบอกก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินออกจากห้องไป

" พูดแค่นี้ก็ต้องงอนด้วย " เซทตะโกนไล่หลังราล์ฟ

" หุบปาก "

---------------------------------------------------------------------------------------

สายลมอ่อนๆ พัดมา ยอดหญ้าสีเขียวพลิ้วไหว ดอกไม้หลากสีต่างแข่งกันเบ่งบาน ที่นี่คือดินแดนที่ผู้คนต่างขนานนามมันว่า " ดินแดนสวรรค์ "…อาร์คติกเชีย

" เจ้าคิดจะอู้งานหรือราล์ฟ " เซทตะโกนถาม

" เปล่า " ราล์ฟตอบ แล้วเดินไปสมทบกับเซทและนอร์ทที่กำลังตัดฟืนอยู่

" แล้วเจ้ายืนเหม่ออะไรน่ะ " เซทถามต่อ

" ข้าแค่ยืนดูดอกไม้น่ะ " ราล์ฟบอก แต่ทำให้เซทหันมามองหน้าเขาแปลกๆ

" เจ้ามองอะไร " ราล์ฟถามด้วยความไม่พอใจ

" ข้าแค่รู้สึกว่าเจ้าจะโรแมนติกขึ้นทุกวันแล้วนะ " เซทเย้า

" คิดอะไรของเจ้า ทำงานๆ " ราล์ฟบอกปัดๆ ก่อนจะหยิบขวานขึ้นมาตัดฟืน

" ฮ่าๆ เจ้าแกล้งน้องอีกแล้วเหรอเซท " นอร์ทถามพลางหัวเราะอย่างเอ็นดู

" โธ่พ่อ ข้าไม่ได้แกล้งซักหน่อย " เซทว่าพลางค้อน

กว่าจะทำงานเสร็จก็พลบค่ำแล้ว นอร์ท ราล์ฟและเซทจึงเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อน ก่อนที่ราล์ฟจะนึกอะไรบางอย่างออก...

" เซท ข้ารู้สึกเหมือนกับว่าเราจะลืมอะไรไปนะ " ราล์ฟหันไปถามพลางมุ่นหัวคิ้ว

" ข้าก็ว่างั้น " เซทเห็นด้วย และกำลังเริ่มใช้ความคิดเช่นกัน

" วันเกิดเฮเลน " ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน

" แล้วลูกไปสายแบบนี้เฮเลนจะไม่ว่าเอาเหรอ "

" เฮเลนน่ะเหรอจะว่าพวกข้า ไม่มีทาง นางฆ่าเลยต่างหาก " เซทพูดพลางทำหน้าสีหน้าสยดสยอง

" งั้นก็รีบไปเลยสิ " นอร์ทว่า

" แล้วพ่อล่ะ " ราล์ฟถามขึ้นบ้าง

" เดี๋ยวพ่อกลับบ้านคนเดียวได้ " สิ้นเสียงนอร์ท ทั้งสองก็พากันวิ่งไปยังบ้านเอเลนอย่างรวดเร็ว

เฮเลนที่ว่าคือเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับราล์ฟ ด้วยหน้าตาที่ดูสดใสน่ารักของเธอแล้ว ทำให้เธอเป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มๆ ในหมู่บ้าน...รวมถึงราล์ฟด้วย

แต่นิสัยของเธอนั้นจัดว่าอยู่ในระดับที่ว่า ถ้าใครความอดทนต่ำล่ะก็ ไม่มีทางจีบเฮเลนติดแน่นอน เพราะเธอนั้นแสนจะชอบเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกับชายหนุ่มที่ทำอะไรไม่ถูกใจเธอ  ทำให้ตอนนี้มีเพียงราล์ฟกับชายหนุ่มอีก 2-3 คนเท่านั้นที่ยังคงตามตื๊อเฮเลนอยู่

และเป็นอย่างที่ทั้งคู่คาดการณ์ เมื่อมาถึงบ้านของเฮเลนแล้ว เด็กสาวก็กำลังยืนรออยู่ที่ประตูหน้าบ้าน โดยกำลังส่งยิ้มเย็นๆ มาให้ทั้ง 2

" ไง พวกเจ้า กว่าจะได้เวลาเสด็จ " เฮเลนถามเสียงเย็น

" วันนี้ข้าว่าเจ้าสวยเป็นพิเศษเลยนะเฮเลน " ราล์ฟรีบชม พลางมองสำรวจเฮเลนที่อยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน ผมสีทองถูกถักเป็นหางเปียหลวมๆ

" ง้านเหรอ " เฮเลนลากเสียงยาว

" ชะ ใช่ ข้าก็คิดว่าเจ้าสวยเหมือนกัน " คราวนี้เป็นเซทที่พูดขึ้นบ้าง...แล้วราล์ฟก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ...เฮเลนหน้าแดง

" ขอบใจ " เฮเลนบอกเขินๆ แต่มันทำให้ข้อสันนิษฐานของราล์ฟเริ่มจะถูก...นี่หมายความว่าข้าจะต้องมาแย่งผู้หญิงคนเดียวกับเซทหรือเนี่ย...ราล์ฟคิดในใจ

" เข้าบ้านก่อน " เฮเลนชวน แล้วทั้งคู่จึงเดินตามเข้าไป  

----------------------------------------------------------------------------