รีเซนเทีย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

...ค่ำคืนหนึ่ง... ณ นครที่ไม่มีในแผนที่ แต่ชื่อของมันร่ำลือไปทั่ว เหล่านักเดินทางพยายามเสาะหามันอยู่หลายครั้งหลายครา แต่ก็ต้องต้องหันหลังกลับไปทางเดิม แม้ว่านครที่ว่านั่นจะตั้งอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ...นครแห่งแสง

หญิงสาวคนหนึ่งนั่งมองท้องฟ้าอย่างเงียบๆ แววตาเศร้าสร้อย เส้นผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีพลิ้วไหวตามสายลม เช่นเดียวกับกระโปรงสีขาวที่เธอสวมอยู่ ปีกนกสีขาวบริสุทธิ์สะท้อนกับแสงจันทร์

…กลางคืน...หมดเวลาของมนุษย์...ช่วงเวลาของปีศาจ...

...ช่วงเวลาที่แสงสว่างดับสูญ...จุดจบของมนุษย์...จุดเริ่มต้นของเผ่าปีศาจ...

“ เดไลล่า ” เสียงหนึ่งเอ่ยเรียกชื่อเธอ แต่เดไลล่าไม่หันไปมอง เธอทำเพียงบอกเขาว่า...

“ มานั่งข้างๆ ข้าสิ พีท ”

ชายหนุ่มเดินมานั่งตามคำขอ เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ดูเป็นสุภาพบุรุษ ผมสีเงินยาวถึงเอวถูกผูกรวบไว้ด้วยผ้าสีน้ำเงิน และมีปีกสีขาวเช่นเดียวกับเดไลล่า...

“ เวลา ผ่านไปเชื่องช้า สำหรับผู้ที่รอคอย...เวลา ผ่านไปรวดเร็วสำหรับผู้ที่หวาดกลัว...เวลา นานเกินไปสำหรับผู้ที่โศกเศร้า...เวลา สั้นเกินไปสำหรับผู้ที่ยินดี...แต่สำหรับผู้ที่รัก ไม่มีกาลเวลา ” เดไลล่าพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้พีท

“ นี่คือสิ่งที่ท่านเคยบอกข้า ” เดไลล่าพูดต่อก่อนจะหันกลับไปมองท้องฟ้าเช่นเดิม

“ ใช่ ข้าดีใจที่เจ้ายังจำมันได้ ” พีทพูดขึ้น

“ จะลืมได้ไงล่ะ ”

“ เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสินะ ” เดไลล่าพูดพร้อมกับจับสร้อยคอ มันเป็นสร้อยเส้นบางสีทอง ซึ่งมีนาฬิกาสีเดียวกันแขวนอยู่

“ เจ้าหมายความว่ายังไง ” พีทหันมาถามด้วยความสงสัย

“ เมื่อถึงเวลาท่านก็จะรู้เองล่ะ ” เดไลล่าไม่ตอบ แต่กลับบอกในสิ่งที่ทำให้พีทยิ่งสับสน

“ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น ” พีทพูดพร้อมกับดึงเดไลล่าเข้ามากอด แต่เดไลล่ากลับผลักออก แล้วส่งยิ้มเศร้าๆ มาให้ ซึ่งทำให้พีทยิ่งหดหู่ใจ

“ ท่านรั้งข้าไว้ไม่ได้หรอก ข้าต้องไป ข้าอยู่กับท่านไม่ได้ ”

“ ทำไมล่ะ ข้าเองเป็นเทพ เจ้าเองก็เป็นเทพ ” พีทถาม เริ่มควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้

“ ควบคุมอารมณ์ของตัวเองบ้างสิ ข้าไปเพราะข้ามีหน้าที่ ท่านเองน่าจะเข้าใจในข้อนี้ ” เดไลล่าบอกเรียบๆ

“ แต่ข้า... ” พีทพยายามจะพูดต่อ แต่ก็ถูกเดไลล่าขัด

“ ข้ามีความสุขที่ได้อยู่กับท่านนะ ท่านเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า ” เดไลล่าบอกด้วยสีหน้าที่มีความสุข

“ เจ้าจะไปไหน ” พีทถามต่อ

“ ข้าบอกแล้วไง ว่าเมื่อถึงเวลาแล้วท่านจะรู้เอง ” เดไลล่าบอกก่อนจะหายตัวไป เหลือเพียงขนนกสีขาวบริสุทธิ์ที่ลอยอยู่

“ สำหรับเจ้า...ข้าเป็นแค่เพื่อนที่ดีที่สุดงั้นเหรอ ” พีทพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด แล้วเอื้มมือไปหยิบขนนกไว้ก่อนจะหายตัวไป...

----------------------------------------------------------------

“ ก๊อกๆๆ ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายชราละสายตาจากหนังสือกองมหึมาที่กำลังอ่านอยู่ ก่อนจะหรี่ตาลง

“ เข้ามาสิเดล ” ชายชราบอกก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือเหมือนเดิม

“ คุณปู่คะ คือว่า... ” เดไลล่าทำท่าจะพูด แต่ชายชราทำเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ด้วยความอ่อนโยน

“ ปู่เข้าใจหลานนะเดล แต่พีทล่ะ ” ชายชราถาม

“ พีทต้องเข้าใจในจุดนี้ค่ะ เขาเป็นคนมีเหตุผล ” เดไลล่าบอกด้วยสีหน้ามั่นใจ

“ ปู่ไม่ได้หมายถึงจุดนี้ แต่ปู่หมายถึงความรู้สึกของเขา ” ชายชราบอก ซึ่งมันทำให้เดไลล่ามีสีหน้าเจ็บปวดขึ้นมาทันที

“ เรื่องนั้น... ”

“ อย่าเก็บกดเลยเดล อยากร้องก็ร้องเถอะ ที่นี่ไม่มีใครนอกจากเรา 2 คน ” ชายชราบอก

“ ไม่ค่ะ หนูจะไม่ร้องไห้ ” เดไลล่าบอกด้วยความหนักแน่น

“ ถึงพีทจะเป็นเพื่อน แต่หน้าที่ต้องมาก่อน อีกอย่าง...หนูมีความเชื่อว่ายังไงก็ต้องได้พบกับพีทอีก ” เดไลล่าบอกด้วยรอยยิ้ม

“ ปู่ภูมิใจในตัวหลานมากนะเดล ” ชายชราบอกอย่างตื้นตัน

“ ขอบคุณค่ะ ” เดไลล่าบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป

--------------------------------------------------------------------

“ รักษาตัวดีๆ นะเดล ”

“ ฉันจะคอยดูเธอนะ ”

“ ทำภารกิจให้สำเร็จนะ ”

“ แล้วเจอกัน ”

ผู้คนมากมายทยอยมาให้กำลังใจเดไลล่า เพราะวันนี้จะเป็นวันที่เธอไปจากที่นี่...จากสวรรค์...กลับลงสู่...โลกมนุษย์

“ พร้อมแล้วยัง ” ชายชราถามหลานสาว

“ ค่ะ ” เดไลล่าตอบด้วยความมั่นใจ

“ แล้วพีทล่ะ เจอเค้าแล้วยัง ”

“ ไม่เห็นนี่คะ เขาคงไม่อยากมาลาหนูมั้ง หวังว่าเขาคงเข้าใจและยอมรับได้ ฝากบอกลาเขาด้วยนะคะ ” เดไลล่าบอกพร้อมรอยยิ้ม

“ หลานเข้มแข็งกว่าที่ปู่คิดนะ เอาล่ะ เริ่มละนะ ” ชายชราบอกก่อนจะเริ่มร่ายมนตร์ เดไลล่าหลับตารวบรวมสมาธิ

“ ข้าในฐานะผู้กำหนดชะตาแห่งดวงดาว ขอส่งเทพสาวเดไลล่า ลงไปยังโลกมนุษย์ จากเทพสู่มนุษย์ โอรอนเตส ”

เกิดแสงสว่างขึ้นรอบด้าน นาฬิกาของเดไลล่าเริ่มเดินย้อนกลับ...ถอยหลังไปเรื่อยๆ ...สู่จุดเริ่มต้น...

-----------------------------------------------------------------------

“ คลอดแล้ว ” เสียงร้องด้วยความดีใจดังขึ้น

“ แง้ ” เสียงร้องจากเด็กหญิงตัวน้อย เจ้าของดวงตากลมโต กับผิวสีขาวอมชมพูดังขึ้น

“ บุตรสาวเพคะ พระราชินี ” หญิงรับใช้คนหนึ่งบอก

“ ขอข้าดูหน้านางให้ชัดหน่อย ” หญิงสาวสวยบนเตียงนอนบอก ผมสีดำสนิทเหมือนท้องฟ้าเวลากลางคืนแผ่สยายอยู่บนหมอน ใบหน้าดูอิดโรยแต่ก็ยังมีเค้าความงามหลงเหลืออยู่

“ นี่เพคะ ” หมอส่งเด็กหญิงทารกให้

“ ลูกแม่ แม่จะตั้งชื่อเจ้าว่าอะไรดีนะ ” พระราชินีถามเด็กหญิง

“ รีเซนเทีย ใช่แล้วนี่ล่ะชื่อของลูก เจ้าหญิงรีเซนเทีย ” พระราชินีบอกพร้อมรอยยิ้ม

และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของตำนานการผจญภัย...ที่จะถูกจารึกไว้ในความทรงจำของทุกคน...