<>

ลำดับตอนที่ #24 : {Fic Toriko}... ความรักที่ไม่มีอยู่จริง ...

어둠 속에 내린 빛 그림자

ออ ดุม โซ เก แน ริน พิด คือ ริม จา

แสงทอดเงาลงมาท่ามกลางความมืดมิด

더 외로워한 시간들 속의 난

ทอ เว โร วอ ฮัน ชี กัน ดึล โซ เก นัน

ฉันตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความเดียวดายยิ่งกว่าเคย

조심스레 내민 눈 앞의 손

โช ชิม ซือ เร แน มิน นุน อา เพ ซน

ค่อย ๆยื่นมื่ออกไปช้า ๆ

잡지 못하고 망설여 왔지만

ชัม จี มด ทา โก มัง ซอ รยอ วัท จี มัน

ฉันคว้าเอาไว้ไม่ได้ มัวแต่ลังเลอยู่แบบนี้ แต่

이미 떨린 맘이 자꾸 겁이 나

อี มี ตอล ริน มา มี ชา กู คอ บี นา

หัวใจของฉันสั่นไหวเข้าให้แล้ว ชักกลัวแล้วสิ

비밀스레 네가 손을 내민 밤

พี มิล ซือ เร นี กา โซ นึล แน มิน พัม

ในค่ำคืนที่เธอแอบยื่นมือมาให้กัน

Application

"เรายังจะอยู่ด้วยกันอีกครั้งได้ไหมนะ...สตาร์"

"เส้นทางของเรา คงไม่มีวันมาบรรจบด้วยกันอีกแล้วสินะ"

"แค่ได้มองอยู่ตรงนี้ แค่ได้รักคนคนนี้ ก็พอใจแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน

ก็ได้ แค่นี้ก็พอแล้ว"

"ขอโทษที่อ่อนแอ จนไม่สามารถปกป้องอะไรได้เลย"

ชื่อ :  เรจิน่า โคลด์ | Regina Colt 

ชื่อเล่น : เลน่า | Lena 

ความหมาย : เรจิน่า - ราชินี

โคลด์ - ผู้แข็งแกร่งและทรงอำนาจ

 เรจิน่า โคลด์ - ราชินีผู้แข็งแกร่งและทรงอำนาจ

เลน่า - ความเย้ายวน

อายุ : 19

เพศ :  หญิง 

รสนิยามทางเพศ : ชาย

สาย : -

สัญชาติ : อังกฤษ-ฝรั่งเศส-ญี่ปุ่น-ไทย

ลักษณะภายนอก : ใบหน้าสวยสง่าเรียวมนได้รูปรับกับดวงตาเรียวสวยสีเหลืองอ่อนเกือบขาวมีขีดเหมือนกับดวงตาของงู เส้นผมยาวสลวยนุ่มสีเทาอ่อนยาวถึงข้อเท้า รูปร่างทรงนาฬิกาทรายราวกับสวรรค์ปั้นแต่งมาอย่างดี หน้าท้องแบนราบ ริมฝีปากบางสีเชอรรี่สดน่าจุมพิต ผิวขาวซีดราวหิมะบริสุทธิ์ของแรกฤดูหนาว นิ้วเรียวยาวสวย ฝามือนุ่มนิ่มไร้รอยหยาบกรานจากการทำงาน ขายาวขาวเรียวสวยไร้มนทิน สูง 176 เซนติเมตร น้ำหนัก 45 กิโลกรัม

อาวุธ :

ดาบคาตานะ ใบมีดยาว 1 เมตร หนัก 50 กิโลกรัม

บาเร็ตต้า 2 กระบอก

สัตว์เลี้ยง : เคออส สัตว์เลี้ยงของเลน่า ความยากไม่สามารถวัดระดับได้

เซลล์กรูเม่ต์ : ราชินีแห่งอสรพิษทั้งปวง เมดูซ่า 1 ใน 5 ราชาที่หายสาปสูญ ว่ากันว่าเป็นเมดูซ่าเป็นราชาที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในหมู่ราชาด้วยกัน ทั้งโหดเหี้ยม อำมหิตและชอบทรมาณเหยื่อเป็นที่สุด ไม่มีพิษใดๆสามารถฆ่าเธอได้และเมื่อมองตาเธอตอนที่ใช้พลังจะตายทันที แต่พลังนั้นจะไม่มีวันฆ่าเธอได้และท่อนลางตั้งแต่สะโพกลงไปจะกลายเป็นหางงูสีขาวและเส้นผมของเธอจะเปลี่ยนเป็นงูขาวจำนวนมากเช่นกัน ที่ถ้าโดยกัดจะทำให้อวัยวะภายในร่างของคนคนนั้นเกิดการเผาไหม้จนคนคนนั้นตายไปในที่สุด แต่จะไม่ค่อยได้ใช้สักเท่าไหร่นัก สามารถตรวจจับความร้อนได้ มองเห็นในที่มืดโดยไม่ต้องใช้ไฟ พูดกับงูรู้เรื่องและงูทุกตัวจะเชื่อฟังและทำตามทุกอย่างที่สั่ง มีน้ำเสียงมีชวนให้หลงไหล

สถานะ : เซฟและนักล่าอาหาร

ลักษณะนิสัย : ดูเป็นสุภาพสตรีที่ทำงานทุกอย่างละเอียดอ่อน เป็นพวกชอบสังเกตุคนรอบข้าง แต่ก็มีมุมที่ดูโหดเหี้ยมเช่นกัน และพูดได้อย่างเต็มปากว่า หน้าที่มาก่อนตัวเอง เธอจึงทำทุกอย่างที่คุณชายน้อยของเธอนั้นต้องการ เธอเป็นคนที่มีความสุขุมเป็นผู้นำสูง นับว่าเธอเป็นคนเจ้าแผนการอย่างมาก นิสัยอีกอย่างหนึ่งของเธอนั้นนับได้ว่าเป็นคนที่ค่อนข้างเฉื่อยชาอย่างมาก ในขณะที่ใบหน้าของเธอนั้นจะประดับไปด้วยรอยยิ้มหวานๆตลอดๆ

     ถึงจะดูเพรียบพร้อมและเก่งกาจอย่างไร แต่เธอนั้นมักจะตามใจคุณชายน้อยของเธอเองเสมอๆ เจ้าระเบียบ รักสะอาดและเธอนั้นเรียนรู้การเป็นเมดนักฆ่าตั้งแต่เด็กทำให้เธอมีความเยือกเย็น สุขุม มีไหวพริบสูงอย่างมาก ความจำดีสุดๆโดยที่มองผ่านๆแค่รอบเดียวก็สามารถจำได้ ฉลาดหักแหลมจนเรียกได้ว่า เป็นอัจฉริยะเหนืออัจฉริยะด้วยกัน 

     เธอนั้นสามารถฆ่าคนและทรมาณให้ตายทั้งเป็นได้ด้วยใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มหวานๆประจำตัวเธอเองเสมอ จึงมีคนที่เคยรวมงานกับเธอมองเธอด้วยสายตาหวาดกลัวและรังเกียจเสมอ แต่เธอนั้นไม่ค่อยที่จะใส่ใจสิ่งที่คนรอบข้างมองตนนัก เรียกได้ว่าไม่สนใจเลยก็ยังได้

     เธอเป็นคนที่สุภาพกับทุกคนเพราะถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก แต่ถ้ามาหาเรื่องเธอก่อน เธอก็จะเป็นคนที่ปากร้ายสุดๆได้เช่นกัน โดยเธอนั้นเป็นพวกชอบสังเกตุคนรอบข้างอยู่แล้วจึงสามารถรู้ข้อเด่นข้อด้อยของแต่ละคน แล้วเธอจะเอาเรื่องที่คนคนนั้นเกลียด ไม่ชอบหรืออับอายมาพูดกลับด้วยภาษาสุภาพๆของเธอที่ทำเอาคนฟังชาไปทั่วหน้า เรียกง่ายๆว่าเธอนั้นเป็นพวกโดะเอส

    เธอเป็นคนที่ถ้ารักใครแล้วจะทุ่มเทให้คนคนนั้นหมดไปทั้งใจ ถ้าเขาหรือเธอเจ็บ เธอจะรู้สึกเจ็บยิ่งกว่า ถ้าเข้าหรือเธอดีใจ เธอก็ดีใจเช่นกัน ซึ่งนั้นทำให้เธอตั้งพบความเจ็บปวดอย่างมากจากการสูญเสียทุกครั้ง จนปัจจุบันแทบจะไม่เปิดใจให้ใครเลย แต่คริสนั้นทำให้เธอกลับความคิดใหม่เพราะคริส ทำให้เธอได้เจอเพื่อนดีๆมากมาย

    แต่ไม่เคยเขาใจสิ่งที่เรียกว่า ความรักระหว่างชายหญิง นั้นมักคิดว่าความรักนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง ไร้สาระและเป็นเรื่องที่งี่เง่าเพราะมันมักจะมีเรื่องที่ผู้หญิงบางคนจะเป็นจะตายเพราะความรัก เธอจึงมองว่าความรักมันงี่เง่าและมองว่าผู้หญิงพวกนั้นเป็นพวกโง่เง่าที่เอาชีวิตของตัวเองไปแลกกับความรักที่เธอคิดว่าไม่มีอยู่จริงนั้น

    เธอใส่หน้ากากเข้าหาคนเก่งมากๆและชอบเก็บความรู้สึกทุกอย่างภายใต้ใบหน้าที่บอกคนอื่นเสมอว่า ไม่เป็นไร ถูกเก็บไว้ภายใต้รอยยิ้มหวานๆอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอเสมอๆ

     เธอเป็นคนที่รักงูมากๆ ตั้งแต่ก่อนที่จะมาเจอคริสส่ะอีก ทั้งรักทั้งหลงจนเรียกงูของเธอทั้งหลายว่า ลูกๆของเธอ จะโกรธมากๆถ้ามีใครมายุ่งหรือทำร้ายลูกๆของเธอ

ประวัติ : ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ ก็พบว่าทุกสิ่งรอบตัวนัดช่างมืดมิดและว่างเปล่า ทุกๆวันทำเพียงแค่ฝึก ฝึกและก็ฝึกเท่านั้น ทั้งการต่อสู้ การใช้อาวุธ การใช้พิษ การสังหารและวิชาการ มารยาทต่างๆที่ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าจะฝึกมันไปเพื่ออะไร ทุกๆวันจะต้องมานั่งเป็นตัวทดลองสารพิษต่างๆมากมาย มันช่างทรมาณยิ่งนัก อยากตายและพวกเขาก็สอนให้เธอ...ฆ่าเป็นครั้งแรก รู้สึกว่าตอนนั้นเธอจะอายุได้ 4 ขวบเท่านั้น จนวันหนึ่งในตอนที่เธออายุ 6 ขวบ'เขาคนนั้น'เข้ามาให้ชีวิตของเธอ คนที่เธอขอเรียกเขาว่า 'พ่อ' เพราะเขานั้นเปรียบเสมือนกับแสงสว่างที่ส่องลงมาในโลกอันมืดมิดของเธอ เขาเป็นพ่อบ้านตระกูลโรเซล

"หนูไปอยู่กับลุงนะ^^"

ชายคนคนนั้นก้าวเขามาในชีวิตของเธอพร้อมกับคำพูดแบบนั้นและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและยื่นมือมาให้เธอ รอยยิ้มที่ตลอดมาเธอได้จากแม่แค่คนเดียว โดยไม่รู้ตัวเธอก็วางมือของตนเองบนมือนั้น ความรู้สึกตอนนั้นเธอยังจำมันได้ดี ความรู้สึกอบอุ่นที่ส่งไปถึงหัวใจอันหนาวเหน็บของเธอที่ทำให้หัวใจอบอุ่นขึ้นมา

6 ปีต่อมา

"คุณพ่อค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ"เธอพูดด้วยรอยยิ้มให้กับชายตรงหน้าของเธอ

"กลับมาแล้วหรอเรย์ ยินดีต้อนรับกลับนะ^^"คุณพ่อพูดพร้อมกับเดินเข้ามาลูปที่หัวของเธอ

ชอบจังเลยที่คุณพ่อลูปหัวแบบนี้ อบอุ่นจัง อุ่นไปถึงหัวใจเลย อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปเลย แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นเธอถึงรู้สึกอยากพูดคำนั้นออกไป มันรู้สึกเหมือนอาจจะไม่ได้พูดมันอีก ถ้าไม่พูดออกไปตอนนี้

"พ่อค่ะ เรย์รักพ่อนะค่ะ รักที่สุดเลย"ในตอนนั้นพูดด้วยน้ำตาลคลอที่ดวงตา

"อืม พ่อก็รักเรย์นะ"คุณพ่อพูดพร้อมกับย่อตัวลงมาให้เท่ากับเธอ พร้อมกับเช็ดน้ำตาลที่คลอดวงตาและดึงตัวเธอเข้าไปกอด

"คุณพ่ออยู่กับเรย์ด้วยกันตลอดไปเลยนะ สัญญานะ"เธอพูดไปด้วยความคาดหวังว่า คุณพ่อจะตกลง

"อืม พ่อสัญญา จะอยู่กับเรย์ตลอดไปเลย"

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่มีคำว่า ตลอดไป ช่วงเวลาแห่งความสุขมันมักผ่านไปเร็วเสมอ วันนั้นเธอพึ่งเดินทางกลับมาจากโรงเรียน ตอนที่เธอเปิดประตูเข้าไปในบ้าน พร้อมกับกลิ่นคาวเลือดจากชั้นบนที่ปะทะจมูกของเธอ เธอรีบเดินไปยังที่มาของกลิ่นพร้อมกับเปิดประตูเข้าไป

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียง บนอกมีเลือดไหลอาบออกมา เสื้อสีขาวถูกเลือดสีแดงกลบจนแทบมองไม่ออก บนอกที่มีจังหวะการเต้นของหัวใจที่แผ่วเบาที่แทบไม่อาจสังเกตุเห็นการเคลื่อนไหวนั้นได้

"ฮึก คุณพ่อค่ะ ฮือออ คุณพ่อค่ะ"เธอในตอนนั้นพยายามร้องเรียกคนบนเตียงที่กำลังหลับตาอยู่ จากนั้นที่หางตาก็ปรากฏหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาและหายไปกับหมอน

"อะไรกันนี้เรย์ของพ่อ...ร้องไห้หรอ...ไม่ร้องสิ...ไม่ร้องนะ"เสียงอ่อนแรงที่ปลอบประโลมหัวใจของเธอ นั้นยิ่งทำให้หยาดน้ำตาไหลรินออกมามากกว่าเดิม

"ฮึก...คุณพ่อ"เธอเอื่อมมือเล็กของเธอไปจับมือของคุณพ่อ มืดที่เย็นเชียบยิ่งทำให้เธอในตอนนั้นแทบบ้า ในใจหนาวเหน็บจนปวดไปหมด มือคู่นี้ที่พาเธอออกมาจากโลกอันมืดมิด มือคู่นี้ที่จับจูงเธอไปส่งที่โรงเรียน มือคู่นี้ที่เคยมัดผมให้เธอ มือคู่นี้ที่ค่อยเช็ดตัวให้เธอ มือคู่นี้ที่คอยประคับประครองในตอนที่เธอล้ม มือคู่นี้ที่ค่อยอุ้มชูเธอ ถ้าไม่มีมือคู่นี้แล้วเธอจะทำยังไง จะอยู่ได้ยังไง เท้าของเธอเดินตามเขาคนนี้มาตลอด เขาที่ไม่เคยห่างหายไปไหน เธอมีเพียงเขาเท่านั้น

"คุณพ่อค่ะ ฮึก อะ...อยู่กับเรย์นะ อยู่กับเรย์ ฮึก อย่าทิ้งเรย์ไปไหนเลยนะค่ะ"น้ำเสียงสั่นๆของเธอในตอนนั้นกำลังอ้อนวอนขอต่อพระเจ้า ได้โปรด อย่าพรากคุณพ่อไปจากเธอเลย ได้โปรด

ไม่มีคุณพ่อแล้วเธอจะอยู่ยังไง ในตอนที่เธอล้มใครจะค่อยพาเธอลุกขึ้น ใครจะค่อยอยู่กับเธอในวันที่เธอฝันร้าย ใครจะค่อยอยู่ข้างๆในตอนที่เธอเหนื่อย 

"พ่อขอโทษนะเรย์ ขอโทษที่ต้องผิดสัญญานะ"

"ไม่!่ ไม่ๆๆๆๆๆ อดทนไว้นะค่ะ เดี๋ยว...เดี๋ยวเรย์จะพาคุณพ่อไปหาหมอเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ ไปกับเรย์นะ ไปหาหมอ แล้วคุณพ่อต้องหายแน่ๆ"ตอนนั้นเธอโวยวายราวกับคนบ้า

"เรย์...เรย์ ตั้งสติหน่อยสิ"เมื่อเขาเห็นเธอเป็นย่างนั้น ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

คนเป็นพ่อที่ต้องมาเห็นลูกสาวตนต้องเป็นแบบนี้ หัวใจก็ปวดราวสุดจะทานทน ถึงจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่เขาก็รักเธอเหมือนลูก  ทุ่มเททุกสิ่งไปให้สุดตัว ไม่ว่าจะความรัก ความห่วงใย แล้วมาเห็นลูกของเขาเป็นแบบนี้จะให้เขาทำยังไง จะให้ทำยังไง

 น้ำตาของลูกผู้ชายเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตา

"แล้ว ฮึก พ่อจะให้เรย์ทำยังไง เรย์จะบ้าตายอยู่แล้ว ฮือออออออออ"เธอเริ่มกรีดร้องราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังบาดเจ็บ

"พ่อขอโทษนะเรย์ แต่ลูกช่วยสัญญา แค่กๆ กับพะ...พ่อได้ไหมว่าจะ อึก มีชีวิตอยู่ต่อไป"ตอนนั้นคุณพ่อเริ่มกระอักเลือดออกมา ทำเอาเธอแทบจะขาดใจอยู่ตรงนั้น

"ฮืออออ เรย์สัญญา...เรย์สัญญา ฮึก"

"พะ...พ่อ ระ...รัก เรย์"นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายของคุณพ่อ พร้อมกับสายฝนที่ตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง

คุณพ่อจากไปแล้ว ทั้งๆที่รู้อย่างนั้น แต่เธอในตอนนั้นก็ยัง... 

"คุณพ่อ คุณพ่อๆๆๆๆๆ ตื่นสิ...ตื่นมาคุยกับเรย์สิ"

...ยังคงเขย่าร่างที่ไร้ซึ่งชีวิตของคุณพ่ออยู่อย่างนั้น

หลังจากนั้นก็มีคนจำนวนมากเข้ามาในบ้านพร้อมกับพาเธอออกไปจากที่นั้น แล้วพาเธอไปอยู่ที่องค์กรนักฆ่าหรือก็คือองค์กรที่เธอนั้นเคยอยู่มาตั้งแต่จำความได้

3ปีต่อมา

และแล้วเธอก็อายุ 15 ปี ช่วงเวลาที่ผ่านมามันช่างทรมาณใจ เรื่องของคุณพ่อใช่ว่า 3 ปีที่ผ่านมาเธอจะลืมมันได้ ไม่เลยแม้แต่วินาทีเดียวเธอก็ไม่เคยลืมมันได้และตอนนี้เธอถูกส่งตัวมาเป็นเมดนักฆ่าของคฤหาสน์โรเซลที่ต้องคอยปกป้องคุณชายน้อยของตระกูล นายน้อยน่ารักมากเลยล่ะ ตอนนี้นายน้อยอายุได้ 9 ขวบแล้วด้วย

"นี่ๆ เลน่า...ผมเบื่อแล้วนะ อยากไปเที่ยวแล้วด้วย"เด็กชายตัวเล็กพูดจบก็พองแก้มน้อยๆ

"คุณชายน้อย อดทนหน่อยนะค่ะ เดี๋ยวเลน่าจะพาไปเที่ยวแน่นอนค่ะ"คุณชายน้อยนับวันยิ่งเอาแต่ใจมากกว่าเดิมด้วย คงอยู่ในวัยต่อต้านสินะ ฮืออออ คุณชายน้อยของเลน่า 

.

.

.

.

.

.

"ฮึก เลน่า ฮือออออ"เด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้ามาหาเธอที่กำลังยืนจัดดอกไม้ใส่แจกันบนโต๊ะนั่งเล่นที่อยู่ในสวน พร้อมน้ำตาที่นองเต็มใบหน้าและกอดเอวของเธอ ซุกหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบของเธอ แล้วร้องไห้ออกมา

"คุณชายน้อยของเลน่าเป็นอะไรไปค่ะ ใครแกลอะไรคุณชายน้อยของเลน่ากัน โอ๋โอ๋...ไม่ร้องนะค่ะ"เสียงหวานพูดปลอบเด็กชายตัวน้อย พร้อมลูปหัวปลอบใจ

"ฮึก ทะ...ทำไม พวกเขาต้อง มะ...มองผมด้วยสายตาแบบนั้นดะ...ด้วยล่ะเลน่า ฮึก มะ...แม้แต่คุณพ่อ ก็ไม่เคยที่จะสนใจผมเลย ฮือออออ ไม่มีใครรักผมเลยใช่ไหมเลน่า มะ...แม้แต่คุณแม่ก็ทิ้งผมไป"อ่า~คนพวกนั้นกล้ามารังแกคุณชายน้อยของเธออีกแล้ว แม้ใบหน้าของหญิงสาวจะยังยกยิ้มอ่อนโยนปลอบเด็กชายตัวน้อย แต่ดวงตาของเธอนั้นมันเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ

"ไม่ต้องร้องนะค่ะ คุณชายน้อยของเลน่า ถึงแม้จะไม่มีใครรักคุณชายน้อยของเลน่า แต่เลน่ารักคุณชายน้อยนะค่ะ เพราะฉะนั้นเลน่าจะปกป้องคุณชายน้อยเองค่ะ^^"เสียงหวานใสเอ่ยอย่างอ่อนโยนออกมา แต่เด็กชายตัวน้อยกลับไม่คิดแบบนั้น

"ไม่ ฮึก เอา ผม...ผมต่างหากล่ะที่จะต้องปกป้องเลน่า ผมเป็นผู้ชายนะ!!"เด็กชายตัวน้อยเถียงออกมาเสียงหนัก

"คิกๆ ค่ะ"เธอหลุดเสียงหัวเราะออกมา

"มะ...มันไม่ตลกนะเลน่า!! ค่อยดูเถอะผมจะเป็นคนปกป้องเลน่าเอง ผมสัญญา!!!"

2 ปีต่อมา

อ่า~ คุณชายน้อย อ่ะ...ไม่สิ ต้องเรียกว่า นายน้อย สินะ ตอนนี้นายน้อยอายุได้ 11 ขวบแล้วล่ะ ส่วนเธอตอนนี้ก็อายุได้ 17 ปีแล้ว วันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆและนับวันนายน้อยก็ยิ่งเติบโตอย่างงามสง่าขึ้นทุกวัน แต่เพราะแบบนั้น มันยิ่งทำให้มีคนส่งนักฆ่ามาฆ่านายน้อยมากขึ้นทุกวันเช่นกัน นายน้อยของเลน่าจะเสน่ห์แรงเกินไปแล้วนะค่ะ

วันนี้ก็ใกล้ถึงวันประชุมประจำปีแล้วสิ นายน้อยเลยอยากออกมาสั่งตัดชุดใหม่ แล้วก็ออกมาซื้อชุดน้ำชาใหม่ด้วย แต่ว่าหลังจากเดินเที่ยวกับนายน้อยได้ไม่นาน เธอก็สัมผัสได้ถึงคนห้าคนที่จับตาดูพวกเธออยู่ตั้งแต่ออกจากคฤหาสน์ ซึ่งนั้นนาจะไม่ใช่พวกเงาที่ต้องปกป้องนายน้อยในเงามืดแน่ๆเพราะเธอพึ่งมีคำสั่งให้พวกเงานั้นไปสืบเรื่องแปลกที่พวกตระกูลโรเซลสายรองคิดจะทำกันอยู่ พวกมันน่าจะเป็นพวกนักฆ่าที่พวกสายรองพวกนั้นส่งมาฆ่านายน้อยอีกนั้นล่ะ นี้พวกมันไม่รู้สึกเหนื่อยหรือเสียดายเงินที่ไปจ้างพวกนักฆ่าพวกนี้บ้างรึไงกันนะ

เธอจึงแสร้งบอกนายน้อยไปค่อยที่รถม้า แล้วบอกนายน้อยว่ามีธุระที่เธอต้องไปจัดการนิดหน่อย และเธอก็เริ่มแยกตัวออกจากผู้คน ซึ่งนักฆ่าพวกนั้นตามเธอมา พวกสายรองคงจะคิดว่าเพราะเธอแผนของพวกมันถึงไม่สำเร็จสักทีสินะ เฮ้อ~ น่าสงสารส่ะจริง คิดหรอว่าแค่นายน้อยไม่มีเธอแล้ว นายน้อยจะทำอะไรไม่ได้เลย ดูถูกนายน้อยของเธอมากเกินไปแล้วนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์สุดเลย

"ออกมาไแล้วล่ะค่ะ ฉันรู้ตั้งนานแล้วค่ะ^^"เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างสบายๆเหมือนกับว่า นั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดาๆที่พบได้ทุกวัน

เงาดำห้าคนออกมาจากที่ซ่อน มาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของเลน่า พวกเขาสวมชุดสีดำพรางตัวมิดชิดและเหลือเพียงดวงตาเท่านั้น ในแววตาของพวกมันแสดงความแปลกใจออกมาชัดเจนเมื่อรู้ว่าหญิงสาวรู้สึกถึงพวกมันตั้งแต่แรก พวกมันปล่อยจิตสังหารออกมา แต่หญิงสาวแทนที่จะหวาดกลัวกลับแย้มยิ้มออกมา

"เรามาคุยกันดีๆกันดีไหมค่ะ"ถ้าไม่ต้องลงไม่ลงมือมันก็คงจะดีกว่าล่ะน่ะ แต่คนพวกนั้นกลับปล่อยจิตสังหารออกมาใส่เธอมากกว่าเดิมและยังเอาอาวุธออกมาอีก

"เสียมารยาทที่สุดเลยนะค่ะ ฉันพูดด้วยดีๆแท้"เสียงหวานบ่นอุบ แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ได้สนใจอะไร หญิงสาวลวงมีดสั้นในแขนเสื้อออกมาหนึ่งเล่ม โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว

ตรงไหนดีนะ กลางอก หน้าผาก ขา แขน ท้องหรือคอดีนะ เอาตรงกลางอกแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา นายน้อยจะได้ไม่ต้องรอนาน ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นก็มีมีดพุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว มาจากด้านหลังโดยที่เล็งมาที่ศีรษะของเธอ แต่สำหรับคนอื่นอ่ะน่ะ เพราะสำหรับเธอมีดนั้นมันช้ามากๆ เธอแค่เอียงหัวเล็กน้อยก็สามารถหลบมีดนั้นได้

"ใจร้ายจัง ที่ทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ที่ทั้งอ่อนแอและบอบบางอย่างฉันได้ลงคอ"พูดพร้อมกับในดวงตาคลอไปด้วยน้ำตาน้อยๆ ขณะมองไปที่ชายหนุ่มที่ปามีดใส่เธอ ในดวงตาฉายแววแปลกใจอีกครั้ง

"รีบๆจัดการยัยนี่สักทีเถอะ จะได้ไปฆ่าไอ้เด็กนั้น"เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มอีกคนง้างมือเพื่อจะสังหารหญิงสาวโดยการโจมตีที่คิดจะฆ่าเธอด้วยครั้งเดียว

ฉึก!

พร้อมร่างของชายหนุ่มคนนั้นที่ล้มลงและเลือดสีแดงฉ่านที่ไหลออกมา จากนั้นไม่นานก็หยุดหายใจ

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของนักฆ่าที่เหลือ บรรยากาศน่าขนลุกแพร่ขยายออกมาจากร่างบอบบางราวกับสายน้ำอันเชี้ยวกราด เมื่อได้ยิ่งคำพูดนั้น

"คิดจะ...คิดจะฆ่านายน้อยงั้นหรอ กล้าดียังไง...กล้าดียังไงที่จะมาฆ่านายน้อยของเธอ ไอ้พวกสวะ อย่างพวกแกนะ หายไปส่ะ...หายไปส่ะห

ให้หมด"ใบหน้าแสยะรอยยิ้มอันวิปลาสระบายเต็มใบหน้าสวย พร้อมกับ...

ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!

"อ๊ากกกก!!!!"...เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วป่าอันเงียบสะงัด

"อ่ะ ต้องรีบกลับไปหานายน้อยแล้วสิ^^"ร่างบางพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนหวาน ราวกับซากศพรอบตัวนั้นเธอไม่ได้เป็นคนทำ

ผ่านไป 5 วัน 

วันประชุมประจำปี

วันนี้เป็นวันสำคัญของนายน้อยล่ะ ในที่สุดนายน้อยก็จะได้เป็นว่าที่ผู้นำตระกูลโรเซลตามที่นายน้อยหวังสักที เพราะอายุยังน้อยเกินไปทำให้ยังขึ้นเป็นผู้นำตระกูลตอนนี้ไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร...ความฝันของนายน้อยเลน่าจะทำให้เป็นจริงเองค่ะ

ห้องโถงใหญ่

ในขณะที่ทุกคนในงานกำลังสนุกอยู่นั้น ก็ได้มีชายสวมชุดดำจำนวนมากเข้ามาในงานพร้อมกับอาวุธและเริ่มไล่ฆ่าทุกคนในงาน แต่เธอจะไม่ร้อนใจเลย ถ้าตอนนี้เธอหานายร้อยไม่เจอ!!! 

นายน้อยไปอยู่ที่ไหนนะ

.

.

.

นายน้อยอยู่ที่ไหน

.

.

.

นายน้อย

.

.

.

น้องชายของพี่

ไม่นะ...นี้เธอจะต้องเสียคนที่เธอรักไปอีกแล้วงั้นหรอ เสียมันไปโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรอีกแล้ว...งั้นหรอ?

ไม่!!! ไม่ยอมหรอก จะไม่ยอมเสียมันไปหรอก เพราะคนพวกนี้ คนพวกนี้จะพรากนายน้อยไปตากเธอ พรากนายน้อยของเลน่าไป พรากน้องชายของเลน่าไป พอคิดได้อย่างนั้น ร่างกายมันก็ขยับไปเอง  พอรู้ตัวอีกที่รอบข้างก็เต็มไปด้วยเศษซากศพจำนวนมาก ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตและเลือดมากมายที่เต็มตัวของเธอไปหมด

"เลน่าระวัง!!!"เพราะตอนนั้นตัวเธอกำลังเหม่ออยู่จึงไปทันได้สนใจรอบข้างเท่าไรนักจึงไม่รู้สึกว่ามีนักฆ่าใช้แรงเฮือกสุดท้ายให้ดาบฟันลงมา พอรู้สึกตัวก็มีร่างของคนที่เธอตามหามาบังร่างของเธอไว้ พร้อมกับเลือดที่สาดกระเสนออกมาจากร่างของเด็กชายและร่างของเขาที่ล้มลงตรงหน้าเธอ

"นายน้อย!!!!!!"เธอกรีดร้องออกมากเสียงดัง แล้วรีบไปประคองร่างนั้นอย่างนุ่มนวลเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บ วางหัวของเขาลงบนตักของเธอ 

อีกแล้ว ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลย ปกป้ปงใครไม่ได้เลยสักคน ทั้งคุณพ่อ ทั้งนายน้อย เลน่าทำไมล่ะ ทำไมเธอถึงปกป้องใครไว้ไม่ได้สักคน

"ผะ...ผม ทำได้แล้วนะ อึก ทำตามสะ...สัญญาที่ อึก วะ...ว่าจะปกป้องเลน่า ทำได้แล้วนะ"เสียงที่แผ่วเบาพูดออกมาและส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับลมหายใจที่ดับลง

ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!  ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!  ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!  ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!

เธอเฝ้าถามตัวเองในตัวนั้น ในหัวมีแต่คำว่า'ทำไม' ทำไมเธอถึงปกป้องใครไม่ได้ ทำไมเธอถึงเป็นฝ่ายที่ถูกปกป้องเสมอๆ ทำไมทั้งๆที่เธอก็อยากจะปกป้องพวกเขาบ้าง ทำไมเธอถึงเป็นคนที่ต้องถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวตลอด ทำไมเธอจึงต้องอยู่คนเดียวตลอด ทำไมช่วงเวลาแห่งความสุขของเธอนั้นมันช่างสั้นนัก ทำไมหรอ ทำไม

เธอจำตอนนั้นได้ ตอนนั้นเธอกรีดร้องโวยวายอยู่อย่างนั้น เธอในตอนนั้นที่เป็นแก้วที่มีรอยร้าวอยู่แล้ว ก็ถึงกับแตกสลายในทันที ถูกความบ้าคลั่ง ความแค้นเจ้าครอบงำ ไล่ฆ่าพวกตระกูลสายรองทั้งหมด ทั้งเด็ก ทั้งผู้หญิง ทั้งคนชรา แม้แต่เด็กทารกแรกเกิดเธอก็ลงมือแทงไปอย่างไม่ลังเลอะไรทั้งนั้น ตลอด 2 ปีนั้นเธอไล่ฆ่าคนราวกับผักปลา 

จนวันหนึ่งวันที่ได้เจอเธอคนนั้น 'คริสเตอร์' เธอเดินเข้ามาหาเธอทั้งๆที่มีผู้คนมากมายเดินหลีกหนีเธอ แต่คริสกับเดินเข้ามาหาเธอ พร้อมกับพูดว่า...

"การฆ่าคนไปเรื่อยๆแบบนี้มันสนุกหรอ?"

"..."เธอในตอนนั้นไม่ได้ตอบอะไรไป

"การอยู่แบบนี้ มันดีจริงๆหรอ"

"...ก็...ไม่รู้สิ..."ใช่เธอไม่รู้ ตัวเธอในตอนนั้น ไร้ซึ่งเป้าหมายในการมีชีวิต

"งั้น...ไปกับฉันไหมล่ะ...ไปท่องโลกการ์ตูนกับฉัน"คริสพูดแบบนั้นพร้อมกับมือที่ถูกยื่นอกมาตรงหน้าของเธอ วินาทีนั้นภาพของคริสก็ซ้อนทับกับให้บางคนในอดีต อ่า~ตอนนั้นเขาก็ยื่นมือมาให้เธอแบบนี้ คิดถึงจัง ความทรงจำในตอนนั้น 

"อืม เลน่าตกลง^^"เธอยื่นมือออกไป พร้อมกับรอยยิ้มประจำตัวจองเธอที่กลับมา

ของที่ชอบ : การทำอาหาร เพราะมันทำให้เธอได้พบเจอรสชาติใหม่ๆและคิดค้นเมนูอาหารใหม่ๆ

ของหวาน เพราะของหวานทำให้เธออารมณ์ดีและไม่หงุดหงิดง่าย แถมอร่อยด้วย

การดูแลคนอื่น เพราะติดนิสัยมาการโลกที่แล้ว ก่อนที่จะมาโลกอนิเมะกับคริส

ฤดูหนาว เพราะมันเป็นฤดูจำศีลขเธอและถึงฤดูนี้ทีไรจะทำให้เธอง่วงนอนอย่างมาก จะรู้สึกไม่อยากทำอะไรเท่าไหร่

งู เพราะมันน่ารักก็ดูสิลำตัวมันเลื่อมน่าลูปไล้ ไหนจะท่าทางขี้อ้อนที่ชอบมาพันตัวของเธอ แล้วไหนจะหัวน่ารักๆที่ชอบเอามาถูไถใบหน้าของเธอนั้นอีก>////<

ของที่เกลียด : พังพอน เพราะมันมากินลูกงูที่น่ารักของเธอ-*-

กลิ่นฉุนๆ เพราะมันทำให้เธอแสบจมูกอย่างมาก

สิ่งของที่ทำมาจากงู เพราะนั้นมันลูกของเธอนะ เธอก็รัก เธอก็หวง เธอก็ห่วง มีแม่ที่ไหนจะชอบบ้างล่ะที่มีคนมาทำกับลูกๆของเธอแบบนั้น

กลัว/แพ้ : -

คู่  : สตาร์จูน

สถานการณ์การพูดของตัวละคร : 

ตอนแนะนำตัว

"ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ เลน่าชื่อ เรจิน่า โคลด์นะ เรียกเลน่าว่า เลน่า ก็ได้^^"พูดด้วยน้ำเสียงหวานใสน่าฟังพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆประจำตัวของเธอ ที่มอบให้กับทุกคน

ตอนเสียใจ

"ปะป๊า ฮึก ปะป๊าอยู่ไหน ฮึก อยู่ที่ไหน ฮือออออ"น้ำเสียงสั่นๆของเธอหลังจากตื่นจากฝันร้ายที่คามมาหลอกหลอนทุกๆครั้งทีหลับตานอน

ตอนหงุดหงิด

"ถ้ากล้าทำก็ลองดูสิค่ะ แล้วคุณจะได้เห็นว่า ใครที่จะต้องถูกเรียกว่า เศษสวะ อันไร้ค่า"น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ต่างจากตอนปกติและไร้ซึ่งรอยยิ้มประจำตัวของเธอ

        

ตอนโกรธ

"ใครกันค่ะ ใครกันที่กล้ามาทำกับคริสแบบนี้!!!!"น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกที่ทำเอาคนรอบข้างพากันหนาวสั่น พร้อมกับจิตสังหารจำนวนมากที่ไหลทะลักออกมาจากร่างบอบบาง

ตอนดีใจ

"เลน่านะน่ะ ดีใจมากๆเลยล่ะ ที่ได้มาเจอ ได้มารู้จักกับทุกคน^^"พร้อมกับรอยยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่เธอคนนี้ทำได้ ผลิบานออกมาให้กับคนสำคัญของเธอเท่านั้นที่ได้เห็น

เพิ่มเติม : - ชอบแต่งตัวแบบแฟชั่นแบบเฟียส สตรีทและแนวโกธิคแล้วแต่อารมณ์ตัวเอง

“สวัสดี…”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างยานคางพร้อมกับจ้องมองเพื่อนตรงหน้าด้วยดวงตาอย่างอ่านไม่ออก พร้อมเชิดหน้าขึ้นมองอย่างนางพญา

"สวัสดีค่ะ" ผู้หญิงคนนี้ดูสง่าจังนะ แถมยังมีออร่าของผู้นำด้วย น่าสนใจ แต่ก็ดูอันตรายเหมือนกัน

“ฃื่ออะไรละ?...ฉัน 'คริสเตอร์' เรียก คริสก้ได้นะ....เธอละ?ชื่ออะไร.."

หญิงสาวมองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าพร้อมกับหยิบลูกแก้วขึ้นมาแล้วจากนั้นค่อยลูบอย่างเบาๆ

"ฉัน'เรจิน่า'เรียก'เลน่า'ก็ได้นะค่ะ คุณคริส^^" อืม~เธอคนนี้ชื่อ'คริส'สินะ? ยิ่งมองดูก็ยิ่งน่าสนใจ ท่วงท่างามสง่า มีความเกรงขามและงดงาม แต่ก็ไม่แข็งกระด่างและดูอ่อนช่อยจนอ่อนแอ คิกๆ น่าหลงไหลจัง ช่างน่าหลงไหลอะไรแบบนี้:)

"อือ...ทำไมถึงอยากมาท่องโลกการ์ตูนกับฉันละ?"

หญิงสาววางลูกแก้วลงพร้อมกับมองคนตรงข้ามด้วยสายตาอย่างไม่เป็นมิตร

"เพราะคริส...น่าสนใจ และฉันคิดว่าคุณคือคนที่ฉันตามหามานานยังไงล่ะค่ะ^^"ใช่ น่าสนใจ จนเธออยากเรียนรู้คนคนนี้และความรู้สึกในใจที่มันบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ตรงหน้าของเธอ...เธอคนนี้คือคนที่เธอตามหามานาน'เพื่อน'ที่คุณพ่อบอกรึเปล่านะ?

"แปลว่าเธอพร้อมใช่ไหม?...ที่จะเป็นคนติดตามฉัน..จะไม่ทรยศหรือทำให้ฉันเสียใจใช่ไหม?..."

หญิงสาวด้วยด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนแล้วค่อยๆแผผ่วเบาลงจากนั้นจ้องคนตรงหน้าด้วยความคาดหวัง

"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เพราะคริสคือคนที่เลน่าตามหามานาน คริสคือ'เพื่อน'ของเลน่า เลน่าขอสาบานว่า ต่อให้คนทั้งโลกหันหลังให้คริส ต่อให้คนทั้งโลกทรยศคริส ต่อให้คนทั้งโลกหักหลังคริส  ต่อให้คนทั้งโลกทอดทิ้งท่าน แต่เลน่าจะไม่มีวันหันหลัง ทรยศ หักหลังหรือทอดทิ้งคริส เลน่าขอสาบานด้วยชีวิตค่ะ^^"พูดคำสาบานนั้นจบ เธอก็ส่งรอยยิ้มอันอ่อนโยนไปให้กับคนตรงหน้า จะไม่มีวันทอดทิ้งคริสหรอกค่ะ เลน่าผู้นี้ ขอสาบานโลกของคริสคือโลกของฉัน พระเจ้าของคริสคือพระเจ้าของฉัน

"ดี...แล้วถ้าเธอมีความรักละ?..เธอพร้อมจะทรยศแล้วเลือกเขาไหม?"

หญิงสาวจ้องเข้าไปในนัตย์ตาอีกฝ่ายจากนั้นก็พร้อมหยิบลูกแก้วอีกลูกขึ้นมา

"มันจะไม่มีวันนั้นค่ะ เพราะคริสคือผู้ที่เลน่าตามหามานานแสนนานและเป็นผู้ที่ฉุดเลน่าออกมาจากความมืดอีกครั้ง^^" เลน่าไม่มีวันทรยศคริสเพราะคริสคือผู้ที่ฉุดเลน่าออกมาจากความมืดมิดเหมือนกับ'เขาคนนั้นที่ฉุดเธอออกมา เพราะฉะนั้นจากนี้จะไม่ให้ใครมาพรากคริสไป โดยที่เลน่ายังไม่ได้ทำอะไรเหมือนกับตอนนั้นอีกแล้ว

"และนี้คือคำถามสุดท้าย....ถ้าเขาไม่รักเธอเธอพร้อมจะ 'กำจัด' เขาพร้อมกับฉันไหม?"

"ถ้านั้นคือสิ่งที่คริสต้องการก็ต้องได้อยู่แล้วค่ะ^^"รอยยิ้มหวานที่แสยะออกมาพร้อมกับบรรยากาศน่าขนลุก ความกระหายเลือดที่แพร่กระจายออกมาราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะฆ่าเหยื่อที่คนตรงหน้าต้องการให้เธอจักการ

"555555555......"

หลังจากที่ฟังคำตอบของอีกฝ่ายเสร็จหญิงสาวระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกับฉีกยิ้มอย่างน่ากลัวแล้วค่อยๆเดินไปหาอีกฝ่าย

"มีอะไรรึเปล่าค่ะ?"เธอมองคริสที่เดินเข้ามาหาเธอด้วยสายตางงๆที่คริสหัวเราะออกมา

"เธอนี้ถูกใจฉันจริงๆ...หึๆ..เอาละแล้วเจอกันอีกโลกหนึ่งนะ...'เพื่อนรัก' คิก.."

เธอออกมาเล็กน้อยแล้วจากนั้นก้พลักอีกฝ่ายลงหลุมดำไปพร้อมกับโยนลูกแก้วให้

"อ่ะ คริสค่ะ...อย่าโยนสิ ถ้าเกิดเลน่ารับไม่ได้จะทำยังไงล่ะ-3-"พูดพร้อมกับพองแก้มออกมา

"บ๊ายบาย....แล้วเจอกันนะ 'โชคดี' "

"อ่า~บ๊ายบาย~ แล้วเจอกันนะ^^"รอยยิ้มร่าเริงถูกระบายเต็มใบหน้า

Talk

"สวัสดีค่ะ ท่านผปค. คิกๆ"

:: ดีจ้าาาาาาาาาาา

"ชื่ออะไรเอ่ย? บอกได้ไหมค่ะ?"

:: ออม~

"ไรท์อาจจะดองอู้และไม่ว่าง แถมเนื้อเรื่องอาจจะไม่ดี อภัยได้ไหม?"

:: อภัยไม่อภัยมันแล้วแต่อารมณ์และเน้อ~

"ขอบอกไว้ก่อนนะค่ะ ไรท์ไม่ชอบอ่านนิสัยแต่ชอบอ่านประวัติแต่งมาดีนะ555+"

::รับทราบ~

"อยากฝากบอกลูกตัวและไรท์ไหมค่ะ?"

:: ไรท์ฝากลูกด้วยนะ อย่าทารุนเลน่ามากนะ ฮึก ดูแลตัวเองดีๆนะลูกเลน่าของแม่ ฮือออออ

"ค่ะๆ..ถ้าติดจะเลี้ยงขนมไรทืไหม? "

:: จนค่ะ ตอนนี้เป็นโรคทรัพย์จางแถมแก้ไม่หายด้วย 

"แค่นี้ดีกว่าเนอะ! ขอให้โชคดีจ้า"

:: ซาโนนาระ~♥