ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผมเองแหละครับ...
ิ้ๆ....ไม่เห็นมีใรรู้สัหน่อยนิน่า...ว่าผมเป็นนวารเรื่อทุอย่าริไหม....แ่นี้เา็ะไ้เป็นอผมนเียวแ่นั้นนิน่า..
'อาสึยะ'
ร่าายที่าวนวลรูปร่าที่แสนะน่ารัน่าเอ็นู รอยิ้มที่สใสริมฝีปาสีมพูที่น่าลิ้มลอผมะไม่ยอมให้ใรมาเอานรัอผมไปเ็าเลยไม่ว่าใรหน้าไหน็าม...
ทุๆสิ่และพวมัน้ออยู่ภายใ้ำมืออผมแ่นั้น..อเพียแ่อาสึยะบอผมว่ารัใรที่นอาผม..เหุาร์เหล่านี้ะหยุลไปทันที...
่าวที่ผมลายเป็ผู้้อหาในาร่าน็หายไปแล้วอย่ารวเร็วโยารที่ยัยบ้านั้นเอ็ไม่ไ้อยู่บนโลนี้แล้ว้วย...
"อาสึยะ..รัใรหรอ"
ผมถามอาสึยะไปสีหน้าออาสึยะที่มอผมแบบๆน่ารัเหลือเิน..
เาหันหน้าไปอีทา่อนที่ะพึมพำอะไรบาอย่า..
"็...ไม่บอหรอเ็บไว้เป็นวามลับ"
ยัไม่ยอมบอสินะ...ไม่เป็นไรหรออีไม่นานนายะ้อพูออมาเอนั้นแหละนะ..
"อบในะโอยะิที่นาย่วยเรื่อานไว้นะ.."
"ไม่เป็นไรหรอน่า...เราเพื่อันนี้น่าอาสึยะ"
"นั้นสินะ ฮะๆ"
อาสึยะ...ุยับใรนะทำไมูสนิทสนมันัิๆแล้วไอหมอนี้หรือป่าวที่เป็น้นเหุที่อาสึยะไม่ยอมอบผม...
ผมมอทั้สอน้วยสายาปิทั้ๆที่ในใอผมอนนี้อยา่าไอนทีุ่ยับอาสึยะให้ายๆไปะ..
พอเ้านั้นเินไปผมเอที่เอาฟิลล์ล้อวรปิเ็บไว้ับัวมัน้แ่ิ้นส่วนในารำัไม่ใ่หรอ ....ไม่ำเป็นยัไะล้อวรปินี้็เื่อม่อับโทรศัพท์อผมุรปภ.เอ็เป็นนที่หลับลึะ้วยสิ..แ่พาไอหมอนี้ไปที่เาเผายะแ่นั้นเอ...
"อ้ะ...พี่รับมาแล้วหรอ โอยะิเอันพรุ่นี้นะ"
"เอัน"
"อาสึยะลับบ้านไป่อนเถอะพี่ลืมอเอาไว้บนห้อนะ"
"อ่า..รับ"
ไอหมอนั้นเินเร็วัแหะ...อาสึยะที่อนนี้ผมว่าน่าะถึบ้านไปแล้ว..เพราะอะไรนะหรอโทรศัทพ์อผมมันเื่อม่อับโทรศัพท์ออาสึยนะGPSนะมีประโยน์มาสำหรับอนนี้ถึบ้านไปแล้วสินะ.
“นายๆนายเป็นเพื่อนออาสึยะหรอ?”
ผมเินามเามานทันและอนนี้เา็ยืนอยู่หน้าเาเผายะามที่ผม้อาร สสัยว่าเวทิ้ยะนี้ะเป็นอเาละมั้
เามอผม้วยสายาที่สสัยแบบๆ เาพยัหน้าให้ผม
“รับ...ฟุบุิัมีอะไรรึป่าวรับ”
เามอผมแล้ว็พูประโยนี้ออมา ผม็ยิ้มแห้ๆให้เาไป
“อ๋อ...ป่าวหรอ..บารั้นเรา็ไม่วรอยู่นานๆภายในโรเรียนที่เป็น่าวในาร่าัวายแบบนี้หรอนะ เพราะมันอาเป็นารารรมมาว่า...”
ผมพูแล้วมอหน้าเา้วยวามเป็นห่ว่อนที่เาะสะุ้ับำว่า ‘ารรม’ ในประโยอผม
ราวนี้เาทำหน้าาที่เหมือนเริ่มรู้ะารรมีวิอัวเอมาึ้น
“เป็นอะไรไป....ลัวั้นหรอ มาทานี้สิรับรอว่านายะ้อไม่ลัวแน่นอน..เพราะที่ๆนายะไ้ไปมัน็ือ...ุมนรยัไละ!!”
ผมับแนเาและ็รีบพยายามันัวเาเ้าไปภายในเาเผายะที่ไฟำลัลุโนอย่าแร เาพยายามันผมให้ออไปาัวเาเพื่อที่เาะไ้หลบหนีไปแ่หน้าเสียายที่ผมันัวเาเ้าไปไ้สำเร็..
เาร้อโหยหวนออมาาเาเผายะอย่าทรมานถึผมะไม่เห็นร่าายอเาที่ถูเผาไหม้แ่ผมมั้นใว่าเานั้นะ้อโนไฟเผาอย่ารวเร็ว นไม่น่าะเหลือแม้แ่เศษระูที่หลเหลือเ่นพวหัวะโหลระูส่วนี่โร
....ผมแสยะยิ้มเล็น้อย้วยวามสะใ่อนที่ะรีบเินออาห้อเาเผายะไปอย่าปิ..เหลือเพียแ่เศษผ้าที่ผมเลอถือิอนสู้ับเามาผมเลยนำมันิัวลับมาบ้าน้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น