QUIET ROOM

ลำดับตอนที่ #1 : The Devil Tale Project ลำนำหกตระกูลศักดิ์สิทธิ์แห่งโลก

今宵は白沐

雪を染まり 赤を染まり

悲しむを忘れて

怒りを一体化させて

地獄を作りましょう

ค่ำคืนนี้เป็นสีขาวบริสุทธิ์

ย้อมด้วยหิมะ ย้อมด้วยสีแดง

จงลืมความโศกเศร้า

นำมาเป็นหนึ่งเดียวกับความเกลียดแค้น

และมาสร้างนรกบนดินด้วยกันเสียเถอะ

บทที่สมัคร :: มิโกะผู้สงบเงียบดุจสายธารา 

ชื่อ-นามสกุล :: อามะสึกะ อิบาระ ll Amatsuka Ibara ll 天遣 茨 

ความหมาย :: อามะสึกะ l Amatsuka l 天遣 l มีความหมายว่า ทูตสวรรค์ 

อิบาระ l Ibara l 茨 l มีความหมายว่านามกุหลาบ 

ความหมายโดยรวบจึงแปลได้ว่า หนาบกุหลาบแห่งทูตสวรรค์

อายุ :: 21 

รูปร่างหน้าตา :

อิบาระนั้นเป็นหญิงสาวที่รูปร่างขนาดเล็ก ผิวกายนั้นขาวซีดราวกับไม่ค่อยได้ถูกแสงแดด มันออกจะอมชมพูหากเทียบกับสีผิวเหลืองของชาวญี่ปุ่นทั่วไป เรือนผิวของหล่อนนั้นเนียนนุ่มไร้ร่องรอยตำหนิใดๆ นุ่มราวกับผิวกายของเด็กทารก โครงหน้าของหญิงสาวไม่ต่างอะไรกับปฏิมากรรมชั้นดีของตะวันตก ดวงหน้ารูปทรงไข่ ดวงตากลมโตสีอเมทิสแวววาวระยิบระยับ พร้อมสะท้อนภาพทุกสิ่งที่ตนจับจ้อง นัยตาขาวนั้นขาวบริสุทธิ์แทบจะไม่เห็นเส้นเลือดบนนั้น กรอบล้อมด้วยขนตาที่งอนงามราวกับเป็นขนตาของนกยูง มันทั้งยาวและหนา คิ้วของเธอนั้นเป็นสีดำเข้มตรงสลวยไม่หนาเป็นทรง จมูกที่ค่อนข้างโด่งรั้น ริมฝีปากที่อวบอิ่มมีสีสดราวกับดอกกุหลาบอยู่ตลอดเวลา นุ่มนวลและชุ่มชื่นจนไม่เห็นรอยแตกของริมฝีปาก พวงแก้มที่มักจะขึ้นสีผาดระเรื่อนุ่มนิ่มน่าจับต้อง

เส้นผมสีดำสนิทราวกับรัตติกาล เส้นเล็กละเลียดตรงสลวยอย่างสวยงาม ยาวจนเลยหัวเข่า ตามประสาคนที่ปฏิบัติตามธรรมเนียมโบราณที่กล่าวกันว่ายิ่งยาวก็ยิ่งสูงศักดิ์ และไม่นิยมที่จะมัดผมตามธรรมเนียมของคนโบราณ แม้จะไม่ดกหนามากนักหากเทียบกับคนอื่น โดยปกติแล้วนั้นนิยมประดับด้วยดอกซากุระสีหวาน และมัดครึ่งหัวโดยผูกริบบินสีซากุระขาว และทำการมัดเปียหลวมๆมิให้เส้นผมนั้นสยายจนขัดขวางการเดินของหล่อน ผมปกหน้าของหล่อนนั้นที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมันตัดเต่อเหนือคิ้วของเธอ แต่โดยรวมทั้งหมดก็ออกมาน่ารักลงตัว

รูปร่างของหญิงสาวนั้น ทั้งดูบอบบาง และ มีขนาดตัวที่เล็กอย่างเห็นได้ชัด และมีเค้าโครงของคนที่มีโครงกระดูกเล็ก ทั้งไหล่ที่บาง แขนที่เรียวเล็ก หรือ ฝ่ามือที่มีขนาดราวกับเด็กกว่าวัยถึง5ปีได้ หนำซ้ำเธอยังผอมจนเห็นเค้าโครงกระดูกตามสัดส่วนอย่างชัดเจน ทั้งกระดูกไหปลารา กระดูกซี่โครง กระดูกสันหลัง กระดูกสะบัก แม้จะสวมชุดตัวใหญ่เพื่อปกปิดอย่างเต็มที่ ก็ยังสามารถสังเกตุได้ สัดส่วนของเธอนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเด็กประถม สัดส่วนที่ยังไม่ได้เจริญเติบโตเต็มที่ แม้จะมีเอวและสะโพกที่เริ่มเด่นชัด แต่เรือนอกนั้นก็คงราบเรียบ โดยมีความสูงอยู่ที่149 และ น้ำหนัก 38 โดยรูปร่างและหน้าตาของหล่อนไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลงตั้งแต่อายุ16ปี ส่วนสูงหรือรูปร่างก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมาก ราวกับว่า ความโศกเศร้าที่ก่อเกิดจากการเสียชีวิตของบิดามารดานั้น กระทันหันเสียจน ร่างกายของเธอบอบช้ำจนปิดกั้นตัวเองไม่ให้เติบโตไปมากกว่านี้

แม้ในยามปกติเธอจะสวมชุดมิโกะอยู่ตลอด แต่หากเธอได้มีโอกาสออกจะบ้าน เธอมักจะเลือกสวมฟุริโซเดะ แทนที่จะสวมกิโมโนทั่วไป ฟุริโซเดะนั้นหลวมกว่าตัวไปขนาดหนึ่งเพื่อซ่อนร่างกายที่ผอมบางของตน และมักจะสวมทับด้วยฮากามะที่มีสีอ่อนแต่ถูกย้อมปลายด้วยสีชมพูซากุระที่อ่อนจนแทบจะกลืนไปกับสีขาว ลวดลายบนฟุริโซเดะนั้นเป็นลวดลายของดอกซากุระ โดยปกติทั่วไปเธอมักจะสวมฟุริโซเดะให้ทุกคนได้รับรู้ว่าตนนั้นได้เกินไว้20ปีไปแล้ว และมักจะสวมทาบิสีขาวคู่กับโซวริเสมอ

ลักษณะนิสัย ::

อิบาระ เธอเป็นหญิงสาวที่แม้จะมีรูปร่างหน้าตาดูเด็กกว่าวัย แต่นิสัยใจคอของเธอนั้น ราวกับเป็นผู้ใหญ่วัย30 มีความเป็นผู้นำ เธอนั้นมองการณ์ไกล ไม่มองอะไรในด้านเดียว มีไหวพริบ มีความคิด มีจิตสำนึก ฉลาดในการใช้คำพูด และมีความต้องการที่จะเจริญก้าวไปข้างหน้า เธอกระหายทั้งความรู้ทั้งต้องการที่จะมีพลัง และ อำนาจให้มากกว่าที่ตนมีอยู่ตอนนี้ และเมื่อมันได้มันมาครอง เธอก็ยังกระหายที่จะเรียนรู้ และ มีความต้องการที่มากกว่าเดิม

โดยพื้นฐานแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่สุขุม และ เงียบขรึม เธอรู้จักการวางตัว รู้จักสงวลท่าที มีมารยาทท่าทางอ่อนหวานสมกับเป็นผู้หญิง แม้ใบหน้าจะไร้ความรู้สึกใดใดเลยก็ตาม อิบาระจัดเป็นประเภทที่เรียกได้ว่า การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แม้จะไม่มีคำพูดใดใดหลุดออกมาจากปากของหญิงสาว ทั้งคำขอบคุณหรือคำขอโทษ แต่หากสังเกตุปฏิกิริยาของเธอแล้วคุณจะรับรู้ได้ทันทีเลยว่า เธอนั้นกำลังรู้สึกเช่นไร เธอมักจะใช้โค้งคำนับเป็นการขอบคุณหรือขอโทษอยู่เสมอ แต่ก็ไม่เคยถึงกับว่าคุกเข่าลงกราบไหว้ แต่ ดวงตาของเธอ และท่าทีของเธอนั้นเป็นตัวสำคัญอย่างยิ่งกว่าเธอนั้นรู้สึกยังไง

เธอนั้นมีศักดิ์ศรี และ ไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำได้ง่ายๆ อิบาระมักจะทำตัวเองให้อยู่สูง ไม่ใช่ว่าโอ้อวดหรืออะไร แต่เป็นการกระทำที่ฉลาดหลักแหลมกว่าวัย รอบรู้ และ การปฏิบัติตน จนไม่ว่าใครหน้าไหน กล้าเปรียบเทียบตัวเองกับเธอ หรือย่ำยีเธอ เพราะก่อนที่จะกล้าย่ำยีเธอต้องการปฏิบัติตนให้ชนะเธอก่อนถึงจะทำได้ หรือใครกล้าดูถูกเธอ เธอก็จะตอกกลับด้วยคำที่เจ็บแสบ และ จะก้าวข้ามคนที่ดูถูกตนให้ได้ ใช่แล้ว เธอเป็นพวกที่ต้องเอาชนะให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นกำแพงสูงแค่ไหน เธอมีความต้องการที่จะก้าวข้ามผ่านมัน

แต่บางครั้ง ศักดิ์ศรีของตนก็ไม่มีค่าอะไรเลย หากถึงสถานการณ์จำเป็น หญิงสาวก็พร้อมที่จะทิ้งมันได้เสมอ แม้จะทำไม่ได้ เธอก็ต้องข่มใจทำให้ลง แม้จะมีศักดิ์ศรีแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นประโยชน์ให้เธอนอกเสียจากการพัฒนาตนให้ก้าวหน้าขึ้น

มิโกะสาวผู้นี้ไม่ใช่คนหยิ่งผยอง แต่ก็ไม่ใช่คนที่ลดตัวคุยกับใครไปเรื่อย เธอชวนคุยไม่เก่ง ต่อให้โดนชวนคุยมาเธอก็ได้แค่ถามคำตอบคำเท่านั้น แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ได้อยากคุยกับใคร หรือรำคาญเท่าไร โดยพื้นฐานนั้นเธอไม่ใช่พวกที่แสดงออกทางอารมณ์อย่างชัดเจน ราวกับมีปัญหาในเรื่องการแสดงออกอยู่มาก นอกจากใบหน้าที่เรียบเฉยแล้วแทบไม่เห็นเธอยิ้มหรือหัวเราะเหมือนเด็กตามวัย ดังนั้นเธอเลยมักจะถูกเข้าใจผิดอยู่เสียบ่อยครั้งว่าหยิ่ง และ ทำตัวสูง แม้แท้จริงแล้วมันเป็นความจริงที่เธอพยายามปิดกั้นตัวเองกับคนอื่นก็ตาม

เป็นคนที่มีจิตใจดี มีเมตตา แต่นั้นก็ไม่ใช่สำหรับทุกคน หากไม่ใช่การกระทำที่ผิดและร้ายแรงเธอก็พร้อมที่จะเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ได้ แต่หากร้ายแรงจริงๆ อย่าหวังว่าจะมีเป็นครั้งที่สอง หญิงสาวคนนี้ยากที่จะไว้ใจใคร เธอมักจะพึงพาอาศัยตัวเองอยู่เสมอ โดยการที่ยืนด้วยลำเข้งของตนเอง และ หญิงสาวก็ทำมันออกมาได้ด้วยดีเสียด้วยหากเทียบกับเด็กรุ่นเดียวกัน ดังนั้นหากที่เธอทำอะไรได้ด้วยตัวคนเดียว นั้นก็สามารถที่จะช่วยเหลือผู้อื่นได้อย่างเต็มที่โดยไม่เป็นห่วงตัวเอง เธอละเอียดอ่อนกับคนที่เธอสนิทใจ หรือเปิดใจด้วย หากเธอเปิดใจให้ใคร จะเรียกได้ว่า ตัวติดกันทีเดียวเลยล่ะ เธอจะศึกษาคนคนนั้น และ กลายเป็นเพื่อนรู้ใจที่ดีที่สุด

แม้อิบาระจะทำตัวเข้มแข็งแค่ไหน แต่ยังไงเธอก็เป็นแค่เด็กสาวที่หยุดอยู่ที่อายุ16ปี เธอไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลยหลังจากที่ครอบครัวของตนเสีย ความโศกเศร้าในใจทำให้เธอกลายเป็นคนที่อ่อนไหวได้ง่าย แม้จะทำตัวเข้มแข็ง และยากที่จะให้คนอื่นรับรู้ในด้านนี้และนี้เป็นสาเหตุที่ส่วนหนึ่งเธอปิดกั้นของคนอื่น อิบาระนั้นรู้ตัวดีว่าหากเธอนั้นเปิดใจให้ผู้อื่นไป เธอก็คงจะต้องออดอ้อนราวกับเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งเธอไม่อยากทำแบบนั้น เธออยากจะเป็นผู้ใหญ่ เธอไม่อยากที่จะเป็นเด็กตลอดไป ดังนั้นการวางตัวของเธอ สะกดกั้นความรู้สึกต่างๆ หรือ แม้แต่ปมที่รูปร่างของเธอยังคงอยู่ในสภาพตอนเธออายุ16 เธอจึงมักจะยืนหลังให้ตรงดั่งคันธนู ปฏิบัติตัวมิให้ใครมาดูถูก และการเลียนแบบกระทำที่เธอเฝ้ามองมาตั้งแต่เด็ก เพื่อปิดรอยผนึกความเด็กในตัวตน ตนสาบานกับตัวเองว่าจะปกปักรักษาศาลเจ้าที่บิดามารดาของตนทิ้งเอาไว้ให้ ต่อให้จะต้องเดียวดายอยู่ที่นี้เพียงตัวคนเดียวก็ตาม เธอไม่คิดที่จะชายตามองชาตรีหรือแม้แต่จะมีเชื้อสายเจ้า อิบาระเพียงแค่ยึดหลักที่จะดูแลศาลเจ้าเพียงเท่านั้น

ใครก็ตามที่ทำให้เธอโกรธได้นั้นคงมิตายดี แม้เธอจะอยู่อย่างเงียบสงบ และ พูดจาขวานผ่าซาก แต่กระนั้นเธอก็ไม่มีท่าทางหรือการแสดงออกของความก้าวร้าวออกมาเลย เธอมีสติปัญญามากพอที่ควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ โดยไม่ให้อารมณ์ของผู้ใดมาชักจูงให้เธอคล้อยตาม ต่อให้คนตรงหน้าคุกเข่าร่ำร้อง แต่ผิดเธอก็ว่าไปตามความผิด อิบาระ คำพูดคำจาของเธอหากจงใจ มันก็จะเปรียบเสมือนคำที่แหลมคมทิ่มแทงยังจิตใจของผู้นั้นซึ่งปกติเธอนั้นจะไม่นิยมที่จะพูดจาทำร้ายจิตใจเสียเท่าไร แต่นั้นก็ไม่ได้มีความหมายว่าเธอจะจิกกัดผู้อื่นไม่เป็น เธอมีมารยาทเกินกว่าที่จะไปจิกกัดใครไปเรื่อย หากผู้นั้นไม่ทำให้เธอขุ่นเคืองใจ หรือ ทำตัวอวดดี หลงตัวเอง มองโลกในแง่ดีเกินไป คำพูดแรงๆก็มันจะเตือนสติของบุคคลผู้นั้นได้ดี นั้นคือสิ่งที่อิบาระคิด

จริงใจ และ ซื่อตรง แม้อาจจะตรงจนฟังแล้วปวดใจก็ตาม เธอเกลียดการโกหก ดังนั้น อิบาระจึงมักจะกล่าวความจริงออกไป แม้จะเป็นการทำร้ายอีกฝ่ายก็ตาม แต่หากใช้คำลวงปกปิดไป และ อีกฝ่ายรู้ได้ นั้นก็เหมือนเกลือที่ทาบาดแผลอีกรอบ เป็นคนที่ยอมรับความจริง และ อยู่ในหลักความเป็นจริง ไม่ใช่คนที่ช่างฝันเหมือนกับสาวทั่วๆไป จริงๆเธอจะออกแนวมองโลกในแง่ลบไปเสียด้วยซ้ำ เธอรู้ตัวดีว่าตนทำอะไรได้ ตนทำอะไรไม่ได้ เธอไม่หลอกตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ให้ความหวังตนเอง เธอเชื่อความรู้และประสบการณ์ในสมองมากกว่า สัญชาตญาณดิบในตัวของเธอ

มีมารยาท แต่ ไม่มีสัมมาคารวะ เธอไม่สนว่าบุคคลตรงหน้าเธอนั้นอายุมากกว่าเธอ หรือ น้อยกว่าเธอ หากผิดเธอก็กล่าวไปตามนั้น เธอแทบจะไม่แสดงออกถึงคำว่าเคารพ หรือ เห็นหัวเลย บางทีเธอหากเธอคิดว่ามันไม่สำคัญกับตัวของเธอ หรือ คนรอบข้างมาก เธอก็พร้อมที่จะเดินออกไปจากที่นั้นโดยไม่สนสายตาที่มองมายังตัวเธอเลย แต่กระนั้น อิบาระก็เป็นคนที่กตัญญูรู้บุญคุณของบุคคล หากใครก็ตามที่เคยช่วยเธอเอาไว้ เธอก็จะค่อนข้างมีความเคารพมากขึ้น ในขณะเดียวกันก็ลดความเอาแต่ใจของตนลง เชื่อฟังมากขึ้น.. แม้หากเป็นเรื่องที่บังคับฝืนใจเธอมากๆ เธอก็จะยอมหน้าบึ้งแต่ทำตามแต่โดยดี

ลักษณะเวลาพูด ::

น้ำเสียงของเธอนั้นค่อนข้างกังวาลอย่างมีพลัง ในน้ำเสียงนั้นมักแฝงความเด็ดเดียว แม้จะมีน้ำเสียงที่หวานตามประสาวัยรุ่นเพศหญิง เธอพูดอย่างฉะฉาน เน้นถ้อยคำอย่างชัดเจน แทนตัวเองว่าดิฉัน แทนตัวคนอื่นว่าคุณ เธอ นายตามลำดับความเคารพ แม้จะไม่ลงท้ายว่าค่ะก็ตาม คำพูดของเธอนั้นช่างห้วนสั้น และ หยาบกระด้าง แต่หากเธอเปิดใจให้ใครแล้ว การพูดการจาของเธอจะเปลี่ยน ลงท้ายคำว่าค่ะ และ มีความยาวมากขึ้น

-------------------------------------

" ดิฉันอามะสึกะ... อามะสึกะ อิบาระ " หญิงสาวที่มีรูปร่างไม่ต่างกับเด็กเอ่ยเน้นคำน้ำเสียงของตน โดยเน้นไปที่นามสกุลเป็นการบ่งบอกให้อีกฝ่ายเรียกนามสกุลของตน มากกว่าที่จะมาตีสนิทเรียกชื่อ ใบหน้าของหญิงสาวก็ยังราบเรียบ แต่ดวงตาสีราวกับลูกแก้วนั้นจับจ้องไปที่คู่สนทนาอย่างไม่วางตา หนำซ้ำยังเอ่ยขึ้นตอกย้ำให้อีกฝ่ายอย่าริอาจเรียกเธอด้วยชื่อจริง " ได้โปรดเรียกดิฉันว่า อามะสึกะด้วยค่ะ "

-------------------------------------

" ......... " หญิงสาวนั้นไม่ได้เอ่ยตอบอย่างทันที ที่ไม่ใช่พวกที่ช่างพูดนัก และ มักจะคิดก่อนที่จะพูดเสมอ ดังนั้น เธอจึงเว้นช่วงเอาไว้อย่างพอดี มือกระสานกันบนตัก ในขณะที่นั่งคุกเข่ากับเบาะบนเสื่อทาตามิ แม้ช่วงเวลาจะผ่านไปอย่างยาวนาน แต่อิบาระก็ไม่มีท่าทาง หรือ ใบหน้าที่แสดงให้เห็นถึงว่า การนั่งที่แสนทรมานนี้จะทำอะไรตนได้ " ไม่ทราบว่าพูดจบหรือยัง? ดิฉันยังมีงานที่ต้องทำ หากไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัว "

แม้น้ำเสียงของเธอจะนุ่มนวล การค้อมศรีษะจนเส้นผมสีราตรีเส้นละเอียดได้สั่นไหวตามการขยับตัว มันเป็นการคำนับอย่างสุภาพ ทุกอย่างล้วนผิดกับคำพูดที่ดูติดรำคาญ เธอประคองตนเองลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะก้าวออกไปจากในห้องอย่างไม่ใยดี

-------------------------------------

ของที่ชอบ ::

น้ำซุปร้อนๆ  - เพราะมันอบอุ่น และ ต้องเป็นน้ำซุปที่ไม่มีความเค็มเกินไป มีรสชาติอ่อนโยน
อากาศอุ่นๆ  - น่าพักผ่อน และ ผ่อนคลายมากกว่าอากาศที่ร้อนเกินไป หรือ หนาวเกินไป
ของนุ่มๆ  - น่าสัมผัสแตะต้อง
สัตว์ขนฟู - มีความน่ารัก

ของที่ไม่ชอบ ::

อากาศหนาว อากาศร้อน - หากต้องเกินไปก็มีเหงื่อออกที่เยอะเกิน หากหนาวเกินไปก็จะทำให้ร่างกายชา
อาหารรสจัด - เค็มเกิน เปรี้ยวเกิน เผ็ดเกิน ชื่นชอบอาหารรสจางเสียมากกว่า

กลัว/แพ้ ::

การที่จะต้องสูญเสียคนที่ต้องรัก (จากการที่ครอบครัวต้องการนั้น ทำให้การตายเป็นบาดแผลในจิตใจของเธอเอามากมาก เพราะงั้น หากมีคนสำคัญของเธอถูกทำร้าย หรือฆ่า นั้นแทบจะทำให้เธอคลุ้มคลั่งเลย)

ความสามารถพิเศษ ::  เต้นรำแบบดั้งเดิม , เต้นลีลาศ , ทำอาหารได้ระดับความอันตราย : วอดวาย , การฟันดาบ

เพิ่มเติม :: -

มุมคุยกับผู้ปกครอง

1. สวัสดีค่ะ เราชื่อมิคัง ทางนั้นแนะนำตัวหน่อยค่ะ!

Ans. สวยค่าาา

2. คิดยังไงส่งลูกสาวที่น่ารักมาฟิคนี้คะ?

Ans. เคยนำไปลงฟิคอื่นน่ะค่ะ แล้วเขาเท เสียดายตัวละครเลยเอามารี

3.คิดว่าลูกสาวน่าจะได้คู่กับใครหรืออยากคู่กับใครเป็นพิเศษมั้ยคะ?

Ans. แล้วแต่เหมาะสมเลยค่ะ

4. ไรท์อาจจะเป็นมือสมัครเล่น แต่จะแต่งให้ดีที่สุด ถ้าหากลูกสาวหลุดคาร์ก็อย่าว่ากันนะคะ (. . )

Ans. ไม่ว่ากันค่ะะะะ

5. ถ้าหากไม่ติดต้องขอโทษด้วยนะคะ บ้านไรท์ไม่มีเครื่องดับเพลิงนะ----

Ans. ไม่ว่ากันค่ะ ขอแค่มีเหตุผลรองรับมากพอก็โอเคค่ะ!

6. สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่ส่งลูกสาวมานะคะ ขอให้โชคดีค่ะ!

Ans. ขอบพระคุณมากนะคะะ