คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : Enter to the Town
รถค่อยๆขับเคลื่อนผ่านทางอันแสนเปลี่ยว ที่ล้อมไปด้วยเทือกเขาสูง ที่มองเห็นแต่ไกล และป่าสนขนาดยักษ์ที่ชวนขวัญผวาทั้งสองข้างทาง สุดทางของป่าอันแสนรัญจวนชวนสยองนั้น คือเมือง สลีปปี ฮาลโลว์ ที่ซึ่งเป็นจุดหมายของการเดินทางครั้งนี้
รถบัสคันแรกค่อยๆขับเข้าไปในเมือง ถึงแม้ที่นี่จะเป็นเมืองเปิด แต่ผู้คนก็มีไม่มากนัก ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นนักท่องเที่ยวจากต่างประเทศ และเมืองใกล้ๆนี้ เพราะการเดินทางมาที่นี่นั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย มันเหมือนกับเราต้องฝ่าป่าผีมาก่อน ถึงจะได้เหยียบ สลีปปี ฮาลโลว์ เมืองอันเลื่องชื่อเกี่ยวกับ ฮัลโลวีน
รถบัสคันที่สอง ตามมาอย่างติดๆ โดยไม่ทิ้งช่วงให้ห่างกัน เด็กนักเรียนที่ไม่เคยมาที่นี่กันก่อน ต่างฮือฮาเกี่ยวกับการตกแต่งเมือง ด้วยสิ่งต่างๆ ที่ดูแล้วบรรยากาศพาไปในงานฮัลโลวีนมาก ถึงแม้มันจะอีกตั้ง 2 วัน แต่เมืองอันมีตำนานขึ้นชื่อนี้ ต้องจัดก่อนเพื่อเป็นการต้อนรับการมาถึงอยู่แล้ว
เมืองนี้เป็นเมืองที่ไม่ใหญ่มากนัก ไม่มีค่อยมีตึกสูงๆ เหมือนเมืองอื่นๆ ถนนจะแคบ เป็นตรอกซอกซอยซะส่วนใหญ่ มีเพียงแต่ถนนใหญ่ ที่จะทำกว้าง เปิดรับนักท่องเที่ยวให้มากัน พร้อมด้วยที่จอดรถขนาดใหญ่ อยู่ด้านข้างถนน ที่มีทางเข้าไป
จุดศูนย์กลางของเมืองนั้น ทำเป็นจัตุรัสฟักทอง ที่ด้านล่างเป็นน้ำพุเลือด ซึ่งนำน้ำของมะเขือเทศ ที่ได้จากไร่ในเมือง มาหมุนเวียนในระบบน้ำพุ เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศของเมืองผี บ้านเรือนซึ่งทำเป็นบ้านไม้แบบโบราณอยู่แล้ว ตกแต่งด้วยหน้ากากผี ห้อยอยู่หน้าบ้าน ไม่ก็หัวฟักทอง แล้วใส่หลอดไฟสีส้มไว้ภายใน บ้านหลายๆหลังจะหากิ่งไม้ปลอมมาแขวนเพื่อเสริมความน่ากลัว
จากที่หลายๆคนดูมา ส่วนใหญ่ที่เมืองนี้ บ้านจะสร้างติดๆกันคล้ายทาวน์เฮาส์ และเรียงเป็นระเบียบเรียบร้อย เหมือนคนสร้างเมืองวางแปลนไว้แล้ว ทั้งสองข้างทางบ้านสร้างเหมือนกันหมด ขณะที่รถของเด็กนักเรียนขับผ่าน ผู้คนในเมืองต่างใส่หน้ากากผี แล้วโบกมือให้พวกเขา ส่วนถนนในเมืองนั้น ปูด้วยอิฐสีส้มดูสะอาดสะอ้านมาก ราวกับเพิ่งทำความสะอาดเมืองมา
รถขับไปเรื่อยๆ จนใกล้จะสุดเมือง แล้วตรงนั้นเอง ซึ่งเป็นที่ตั้งของ รีสอร์ต บ้านพักส่วนตัวขนาดใหญ่ ที่พวกเขาจะได้มาพักกันในการเข้าค่าย 3 วันนี้ โดยรถแต่ละคัน จะแยกกันไปคนละที่ รถคันนึงก็ไปพักโรงแรมนึง โดยที่กิจกรรมในช่วง 3 วันนี้จะไม่เหมือนกันด้วย
“เอาล่ะครับ นักเรียน! พวกเราถึง รีสอร์ต Sleepy Hallow กันแล้ว หยิบสัมภาระและของทุกชิ้นลงมาด้วยนะครับ อย่าลืมไว้ล่ะ มิฉะนั้นมันจะกลายเป็นของคุณโชเฟอร์เขาไปทันที” รอมบัสพูดแบบเล่นๆ นักเรียนทุกคนค่อยๆทยอยกันลงรถ โดยแต่ละคนไม่ลืมสัมภาระไว้แม้แต่ชิ้นเดียว
“ลงกันมาครบแล้วใช่ไหมครับ งั้นครูจะขอเช็คชื่อเลยนะครับ”
***************************************
1. Melian
2. Mark
3. Lucas
4. Tony
5. Richard
6. Leann
7. Deami
8.
9. Michelle
10. Mandi
11. Chris
12. Ricky
13. Saint
14. Anna
15. Lalum
16. Jillian
17. Dew
18. Six
19. Net
20. Jonathan
21. Justin
22. Alex
23. Eda
24. Muki
25. Dalund
26. Wern
27. Depp
28. Qurieun
29. George
30. Michael
***************************************
“รีสอร์ตนี้สวยจังเลย” เดปป์ เด็กสาวอ้วนตุ๊ต๊ะ สวมเสื้อสีฟ้าอ่อน พูดกับ มุคิ ที่ยืนอยู่ข้างๆในขณะเรียงแถวเช็คชื่อนักเรียนที่มาเข้าแคมป์
“อืม” มุคิ เด็กหญิงที่มีอายุน้อยพอๆกับ เควเรย์น เอ่ยขึ้น ก่อนจะแหงนมองบ้านพักแรม และตัวล็อบบี้รีสอร์ต บนภูเขา
“ศาสตราจารย์รอมบัส อย่าบอกนะครับ ว่าพวกเราจะต้องเดินขึ้นไปข้างบนนั้น” มาร์คมองข้างบน ที่เป็นทางขนาดใหญ่สร้างเอาไว้ สำหรับเดินขนสัมภาระเรียบร้อยทุกอย่าง
“เก่งนี่!” รอมบัสตอบแกมขำ “เดี๋ยวครูจะนำทางขึ้นไปเอง” รอมบัสพูดพร้อมกับจัดแถวเรียงหนึ่ง จากนั้นนักเรียนทุกคน แบกกระเป๋าสัมภาระของพวกเขาขึ้นข้างบน มันเป็นทางที่ยาวพอสมควร แต่สำหรับการเดินบนเนินแล้ว มันรู้สึกเหนื่อยมาก แถมเวลานี้ยังมีแดดอีก
“ลีแอน หนักไหมจ้ะเนี่ย” ลีเดียถาม แล้วแบกกระเป๋าตัวเองพลางหอบแฮ่กๆ
“ไม่จ้ะ” ลีแอนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองรอบๆตัว
แซ่ก..... แซ่ก....แซ่ก........
“ใครน่ะ!” แต่แล้ว เธอกลับรู้สึกเหมือน มีใครบางคนวิ่งตัดผ่านต้นไม้รอบข้างเธอไป เธอจับการเคลื่อนไหวนั่นไม่ทัน เพราะมันเร็วมากๆ เร็วปานสายฟ้าแล่บ
“ใครเหรอ?” เดมี่ ที่เดินข้างหลัง ลีแอน ถามด้วยสีหน้างงๆ
“เมื่อกี้ฉันรู้สึกเหมือนมีใครวิ่งผ่านขึ้นไปด้านบน” ลีแอนตอบแล้วเหงื่อตกเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าไม่มีใครทำแบบนั้นได้ และยิ่งแบกสัมภาระสำหรับ 3 วัน 2 คืน ขึ้นเนินเขา คงไม่มีใครสามารถวิ่งเร็วได้ขนาดนั้นแน่ๆ
“ประสาทรึเปล่า” เมเลี่ยน เด็กสาวที่ชอบว่าคนอื่นเป็นนิจ หันมาว่า ลีแอน แล้วหัวเราะเยาะเหมือนคนขาดการควบคุมอารมณ์ เธอหัวเราะจน รอมบัสต้องสั่งให้เงียบ และเพื่อนๆคนอื่นก็มองแบบไม่ชอบมาที่เธอคนเดียว
“แต่พักนี้เธอแปลกไปจริงๆนะ ลีแอน เดี๋ยวก็ตื่นตูมเรื่อง ขวานที่ปักหน้ารถ เดี๋ยวก็ กลัวว่ามีคนเดินตัดผ่าน ไม่สบายหรือเปล่า” ลีเดียหันมาถามเบาๆ หลังจากเมเลี่ยนเงียบไปได้พักใหญ่
“ฉันไม่ได้ไม่สบายนะ แต่ฉันเห็น ในสิ่งที่ใครหลายคนไม่เห็น” ลีแอนตอบอย่างมีเหตุผลเพื่อให้เพื่อนๆหลายๆคนที่พอจะได้ยินเชื่อ แต่มันก็ยากที่จะเชื่ออยู่ดี
“หึหึหึ......”
“เฮ้อ... สงสัยต้องหายากินแล้วล่ะ ท่าจะไม่สบายหนักแล้ว” ลีแอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึ สะบัดหัว แล้วเดินต่อไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
--- --- --- --- ---- --- --- ---- --- --- --- ----- ---- ---- ----- ---- ----- ---- ----- ---- ---- ------
ในที่สุดพวกนักเรียนทั้ง 30 คนกับ อาจารย์อีกหนึ่ง สามารถฝ่าอุปสรรค์ระหว่างทาง ขึ้นมาถึงที่ตั้งของรีสอร์ต Sleepy Hallow
ตรงหน้าสุดคือล็อบบี้ สำหรับจองห้องพัก มันเป็นตึกสไตล์คันทรีประมาณ 4 ชั้น มีพนักงานโอบาเรเตอร์อยู่หลายคน คนหนึ่งคอยรับโทรศัพท์ คนหนึ่งคอยต้อนรับลูกค้า คนหนึ่งคอยจัดการเรื่องการดูกุญแจและห้องพัก และก็อีกหลายๆหน้าที่ ข้างๆนั้น มีห้องอาหารขนาดใหญ่ กับร้านขายขนมขบเคี้ยว ของกินเล่น ลานตาเต็มไปหมด แต่น่าเสียดาย ที่ของพวกนี้ ต้องจ่ายเงิน มิใช่ว่าได้รวมเงินไปกับค่าพักแล้ว
ต่อจากนั้น เป็นบ้านพักหลังๆ หลังหนึ่งจะมีขนาดใหญ่พอตัว เป็นบ้านคล้ายที่ชาวสวนแถวฝรั่งเศสอาศัยกัน รุปแบบของมันดูสวยสะอาดสะอ้าน หลังหนึ่งจะมีแค่ชั้นเดียว ทำด้วยไม้ทั้งหลัง เป็นบ้านแบบสไตล์ยุโรปเอามากๆ หลังคามีหลากหลายสี เช่นเดียวกับตัวบ้าน ที่มีหลากสีเหมือนกัน บางหลัง มีสี ขาว ฟ้า ชมพู เขียว เหลือง ม่วงอ่อน ส้ม เขียวอ่อน และอีกหลายๆสี แต่ละหลัง จะตั้งอยู่ไม่ห่างกันมาก แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ บ้านแบบนี้ มีเกือบๆ 50 หลังเลยทีเดียว ถือว่าใช้พื้นที่ไปหลายไร่ พร้อมกับทะเลสาบกลางหุบเขาขนาดใหญ่ และสะพานแขวน ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง ส่วนตัวโรงแรม มีสระว่ายน้ำ และ หลายๆอย่างครบครัน ตามความต้องการของลูกค้า
“ว้าว วิเศษที่สุด” เอด้า เด็กสาวผู้รักการเรียน ร่างเล็กสวมแว่นตา กุมมือตัวเองแล้วยิ้ม เหมือนกับพบรีสอร์ตในฝัน
“เอาล่ะครับ นักเรียน ครูจะกำหนดให้บ้านหลังหนึ่ง ต่อ 3 คน เดี๋ยวครูจะบอกว่ากลุ่มใครอยู่บ้านหลังไหนนะ”
House Number / Students
501 Mark , Lucas , Richard
502 Tony , Chris , Ricky
503 Jonathan , Justin , George
504 Wern , Net , Six
505 Michael , Dew , Saint
506 Alex , Jillian , Dalund
507 Depp , Muki , Qurieun
509 Eda , Lalum , Melian
510 Leann ,
511 Michelle , Lalum ,Deami
“ส่วน ครู พักอยู่ที่บ้าน 512 ที่อยู่ใกล้กับ 501 นะ มีอะไรก็โทรเรียก หรือเดินไปหาได้ เดี๋ยวครูจะให้ไปรับ พวงกุญแจ จากโอบาเรเตอร์ แล้วไปจัดห้องพักกันซะนะ ให้เวลา 2 ชั่วโมงแล้วกัน” ศาสตราจารย์รอมบัส บอกก่นดูนาฬิกา ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา สิบเอ็ดโมง “วันนี้เราจะกินข้าวเที่ยง late หน่อยนะ ประมาณบ่ายโมงตรง ขอให้รีบมาเจอกันที่ห้องอาหารนะ ขอบอกว่าใครมาช้า ครูไม่รอ” เขาบอกอีกครั้ง ก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไปตามบ้านของตัวเอง
“ลีแอน” คริสต์ยักคิ้วให้ลีแอนขณะที่เดินไปบ้านพัก “เจอกันที่หน้าบ้านพัก 601 นะ”
ลีแอนและเพื่อนๆของเธอเดินเข้าไปที่บ้านพักหมายเลข 510 ซึ่งตั้งอยู่ใกล้ บ้าน อีกกลุ่มหนึ่ง ที่ใช้เลขขึ้นต้นด้วยหมายเลข 6 ส่วน บ้าน 512 จะเป็นบ้านหลังเดียว ที่หลังบ้านเป็นป่าขึ้นไปบนภูเขา ซึ่งถ้าให้นักเรียนไปอยู่ที่บ้านหลังนั้น คงไม่มีใครยอมแน่ๆ ศาสตราจารย์รอมบัส จึงจำใจพักที่บ้านหลังนั้นแทน
บ้านหลังนี้น่ะเหรอ 510 ลีแอน เดินมากับ ลีเดีย โดยมี แมนดี้ ทิ้งท้าย เธอสังเกตบ้านที่เธอต้องพักเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน มันดูสวยเหมือนรีสอร์ตในฝันจริงๆ ถึงแม้จะเป็นแค่บ้านไม้ชั้นเดียว แต่ความสวย และรูปแบบการตกแต่งของบ้าน ยกให้เป็นรีสอร์ตระดับ 5 ดาวเลย แถมตัวบ้านยังเป็นสีชมพูอ่อน ที่พวกลีแอนชอบยิ่งแล้ว ทำให้ยิ่งอยากเข้าไปในบ้านหลังนี้มากกว่ายืนดูเข้าไปใหญ่
“วันนี้ จะต้องมีคนตายแน่ เดี๋ยวแกก็รู้” เสียงที่คล้ายลอยมากับลม ปะทะเข้าหูลีแอนพอดี เธอได้ยินเสียงทุ้มต่ำกำลังบอกบางอย่าง เธอไม่ได้ใจจดใจจ่อมากนัก เพียงแต่เธอจำได้ว่า ต้องมีคนตาย อะไรนี่แหละ
“ลีแอน?” ลีเดียเรียกเสียงดังจนเธอสะดุ้ง “ทำไมไม่รีบเข้าไปล่ะจ้ะ เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี” ลีเดียจูงมือลีแอนเข้าไป ก่อนจะปิดประตูลง
“ว้าว wonderful!!” แมนดี้ร้องเสียงแหลม ก่อนเธอจะวางกระเป๋าแล้วเต้นบัลเล่ต์ไปรอบๆตัวห้อง เมื่อเข้าไปข้างใน พบกับ ห้องนอนสุดหรู ที่มีบรรยากาศสุดแสนจะโรแมนติก โดยเฉพาะบ้านแถบนี้ จะมองเห็นพระอาทิตย์ยามเย็นได้ด้วย เมื่อเปิดหน้าต่างหลังบ้านออกไปดู ในตัวบ้าน มีห้องน้ำ 1 ห้อง มีตู้เสื้อผ้า ตู้เย็น และอีกหลายๆอย่าง ส่วนเตียง มีด้วยกันถึง 3 เตียง ทีวี ตั้งอยู่ตรงหน้าเตียงโดยเป็นรุ่นจอแบน และตรงหัวเตียงที่สองมีโทรศัพท์ของรีสอร์ต ไว้โทรติดต่อกับคนอื่นๆ ในที่นี่ ถัดจากเตียงที่ 3 ไป คือบานเลื่อนกระจกขนาดใหญ่ ที่เปิดออกไปเป็นนอกชานชมวิว แต่เราจะปิดม่าน และล็อคกระจกก็ได้ ถ้าไม่ต้องการชมวิวพวกนี้
“ฉันขอนอนเตียงแรก” ลีเดียจองเตียงแรก ลีแอน จองเตียงที่สอง และ แมนดี้ ได้เตียงที่สามไป
“แมนดี้ ระวังนะจ้ะ ดึกๆอาจจะมีคนมาเคาะบานกระจก แล้วส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา” ลีเดียแกล้งทำเสียงเย็นๆ แล้วหลอก แมนดี้
“ว้าย แง!!!!” แมนดี้กระโดดกอดลีแอนเมื่อได้ยินลีเดียพูด “ฉันไม่อยากนอนเตียงริมหน้าต่างเลยอ่ะ”
“งั้นมานอนเตียงเดียวกับฉันก็ได้ นอนด้วยกัน อบอุ่นดี” ลีแอนยิ้มอย่างเอ็นดู เพราะความจริง เธอนอนคนเดียวบนเตียงที่สอง ก็เสียวๆอยู่ ยิ่งเจอเรื่องน่ากลัวๆด้วย จึงได้โอกาสพาแมนดี้มานอนด้วยเลย
To Be Continued à
ความคิดเห็น