คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : Pumpkin Man
“ลีแอนจ้ะ ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักไหม” ลีเดีย เด็กสาวสวมหมวกสีชมพูอ่อนแบบคุณนาย ผมยาวพอสมควร ผิวขาวออกเหลือง จมูกโด่ง หน้าตาน่ารัก ดูคล้าย
“น่ารักจ้ะ คิขุมากเลย” ลีแอน เด็กสาวที่หน้าตาสวยที่สุดในห้อง ผมบลอนด์ยาวสลวยเหมือน Jessica simpson ประกอบกับใบหน้าและหุ่นที่ได้สัดส่วนทรวดทรงนาฬิกาทราย แบบ Ana Hickman พร้อมกับผิวที่ขาวอมชมพู ส่วนสูงที่สูงมาก ถึง 175 และหน้าตาที่แสนน่ารัก จึงไม่น่าแปลกใจ ที่จะมีผู้ชายหลายๆคนหมายปองตัวเธออยู่
“ลีแอน” เสียงเรียกอย่างเบื่อหน่ายของเด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเธอดังขึ้น ก่อนจะส่งกระดาษข้อความบางอย่างมาให้เธอ “กระดาษโน้ตของพวกงี่เง่าน่ะ” เจ้าของเสียงอันแสนเบื่อหน่ายคือ แอนนา เด็กสาวหน้าตาไม่ค่อยดี เพราะมีกระเต็มใบหน้า บวกกับแว่นตาทรงกลมโตขอบหนาเตอะ ทำให้หลายๆคนหลอนได้ เมื่ออยู่ด้วยกันตอนกลางคืน หรือในที่มืดๆ
“อะไรน่ะ” ลีแอนค่อยๆคลี่กระดาษดู
‘Dear Leann…..
ลีแอน นี่ คริสต์ เองนะ ฉันอยากให้เรามาพบกันสองต่อสอง หลังจากจัดห้องพักเสร็จแล้ว ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ ส่วนเรื่องสถานที่ที่จะพบ ตอนลงรถไว้ค่อยนัดกันอีกทีนะ....
แล้วเจอกัน
Chris’
“จดหมายอะไรเหรอ” ลีเดียถาม
“จดหมายนัดพบน่ะสิ สงสัยมีความลับบางอย่างจะบอกฉันแหละ” ลีแอนยิ้มอย่างบริสุทธิ์ โดยไม่รู้เลยว่า คริสต์ กำลังคิดอะไรอยู่
“จดหมายนัดพบงั้นเหรอ คนอย่างหมอนั่นยิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่ด้วย” แมนดี้ เด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้า เผอิญหูดีได้ยินเข้า จึงมาร่วมแจมออกความคิดเห็นด้วย
“งั้นเหรอ” ลีเดียทำท่าคิดแล้วดูเหมือนเธอจะคิดอะไรออก “อุบ คิกคิก” เธอทำท่าหัวเราะด้วยใบหน้าอายๆแล้วกระซิบ กับ แมนดี้ “อุบ หุหุหุ” แมนดี้เองก็เริ่มจะหัวเราะเหมือนกัน
“พวกเธอสองคนหัวเราะอะไรกันเหรอ” ลีแอนพูดสีหน้าอายๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เฮ้~ มาร์ค” มิเชลล์ เด็กสาวผมบลอนด์ยาวหน้าตาใช้ได้ รูปร่างสูงสมส่วน ผิวขาวออกแดง คิ้วเข้ม ปากแดงออกชมพู ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน สวมเสื้อยืดสีน้ำเงินตามสมัยนิยมที่วัยรุ่นสาวนิยมใส่กัน ประกอบด้วย กางเกง ยีนส์ไซส์ขนาดพอตัว ทำให้ดูฟิตเปรี๊ยะเข้าที่
“หือ?” มาร์คทำเสียงงงๆ
“นี่ หันมานี่หน่อยสิ” มิเชลล์เรียกให้มาร์คหันมาทางซ้าย
จุ๊บ! ไม่ทันจะถึงวินาที มิเชลล์ลงมือหอมแก้มมาร์คฟอดใหญ่ ทำให้หลายๆคนหันมามอง มาร์คเริ่มหน้าแดงแล้วหลบสายตาเพื่อนๆเหมือนกับตอนที่ โดนเดมี่หอมแก้ม แต่นี่เล่นหอมดังกว่าเดมี่อีก ยิ่งเป็นจุดสนใจเข้าไปใหญ่
“ชิ!” ริคกี้ เด็กหนุ่มหน้าตาดีมาก รูปร่างสูงใหญ่ มีกล้ามพอประมาณที่ทำให้หุ่นดูเท่ห์ ตัดผมทรงสกินเฮด ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล ราวมีทะเลอันบ้าคลั่ง แปรปรวนอยู่ในแววตาที่แสนเยือกเย็นของเขา ซึ่งนั่นเป็นที่ดึงดูดให้สาวๆหลายคนมาชอบเขา
“กรี๊ด! ได้หอมแก้มเขาแล้ว” มิเชลล์ ที่เคยอยากหอมแก้มเขามาหลายครั้ง รู้สึกหลุดโลกอย่างมาก เพราะวันนี้ เธอทำสำเร็จ เธอสามารถหอมแก้มเด็กหนุ่มคนนี้ได้
“อึ๋ย” มาร์ค เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เหมือนกับ ออแรนโด้ บลูม (ตัวเอกเรื่อง Pirates of the
“เฮ้อ~ เมื่อไหร่จะมีคนมาหลอกหอมแก้มฉันบ้างนะ” ลูคัสแกล้งพูดเล่นๆ
“อยากให้มีคนมาหอมแก้มเหรอ ฉันขอหอมนะ” ริชาร์ด เด็กหนุ่มที่มีรูปร่างสูงและใหญ่มากๆ หันมาหาลูคัส ตัวเขามีส่วนสูงถึง 190 เซน. หน้าตาออกโหดเล็กน้อย ผิวสีขาวออกเหลือง ผมรองทรงสูงสีน้ำตาล จมูกโด่ง ปากแบนๆ แต่ก็ดูโอเค สวมเสื้อยืดสีขาว ลาย
“อย่าเล่นแบบนี้เลยเพื่อน” ลูคัสเอามือยันหน้าริชาร์คไว้ ก่อนจะค่อยๆผลักเบาๆ ให้กลับไปที่เดิม
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“หวังว่าคริสต์คงไม่คิดที่จะจีบฉันนะ” ลีแอนพูดกับลีเดีย
“ใช่เลยจ้ะ กลัวอย่างไหน ก็จะได้อย่างนั้น หุหุ” ลีเดีย กับ แมนดี้ หัวเราะเบาๆพร้อมกัน
“เฮ้อ.......” ลีแอนถอนหายไปอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันไปมองวิวทิวทัศน์รอบข้าง ตอนนี้ตัวรถบัสลงมาจากทางด่วนแล้วได้ขับออกมานอกเมืองหลวงแล้ว ทำให้บรรยากาศเริ่มเป็นแนว คันทรี มากขึ้น
“ฮี่ฮี่...” ลีแอนมองไปทางขวา ซึ่งขนาบด้วยป่าสนแต่ยังมีบ้านของพวกนายพรานและชาวไร่ตั้งอยู่ ในระหว่างนั้นเอง รถได้แล่นผ่านบ้านไม้หลังหนึ่ง ซึ่งสร้างด้วยไม้ทั้งหลัง ข้างหน้าบ้านมีคนสวมชุดดำใส่หัวฟักทองยืนอยู่ หน้านั้นค่อยๆยิ้มมาให้ลีแอน ก่อนเลือดสดๆ จะไหลออกมาจากรูลูกตาทั้งสองข้างของหัวฟักทอง
“อึ๋ย!” ลีแอนอุทานดัง
“เป็นอะไรไปจ้ะ คิดถึงคริสต์หรือไง” ลีเดียแกล้งถาม
“ไม่ใช่แล้วจ้ะ....” ลีแอนตอบตะกุกตะกัก “เธอลองดูสองข้างทางนี่สิ เปลี่ยวชะมัด ถ้ารถเกิดเสียขึ้นมากลางทางจะว่าไงล่ะเนี่ย” ลีแอนชี้ให้ลีเดียดูสองข้างทาง ที่เต็มไปด้วยป่าต้นสนขนาดใหญ่ ขนาบทั้งสองข้างทาง รับประกันได้ว่าถ้าใครหลงเข้าไปในป่าทึบนั่น คงหาทางออกไม่เจอแน่ๆ แถมถนนยังมีแค่สองเลนส์เปลี่ยวๆ แต่ดี ที่มีรถขับตามกันมาติดๆถึง 3 คัน
“แหม~ คงไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นหรอกจ้ะ” ลีเดียปลอบ “แต่ทางไปเมือง สลีปปี ฮาลโลว์ ไม่เป็นอย่างที่ฉันนึกไว้เลย มันเปลี่ยวมากๆ ถ้าพ่อแม่ฉันจะพาไปที่นั่นน่ะ ฉันจะไม่ไปเด็ดขาด”
เปรี้ยง !!
เสียงดังลั่นเหมือนฟ้าผ่า ดังสนั่นรถ โชเฟอร์ต้องเบรกรถอย่างกะทันหัน ทำให้ตัวรถที่มีความยาวไม่สามารถประคองตัวไว้อยู่ จึงถลาออกไปหลายเมตร แต่ดี ที่ถนนแถวนี้ไม่ลื่น จึงทำให้รถไม่ตกถนน และไม่พุ่งชนกับต้นไม้
รถคันข้างหน้า กับคันข้างหลังต้องเบรกแล้วหยุดรถ
“เป็นอะไรไหม มาร์ค” ลูคัสถาม
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะที่เป็นห่วง” มาร์คตอบ ก่อนจะค่อยๆประคองหมวกให้อยู่รูปทรงเดิม “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ ศาสตราจารย์รอมบัส” เขารีบเดินเข้าไปถาม รอมบัส ที่นั่งอยู่ตรงหน้าสุด
“โชเฟอร์เขาบอกว่า เห็นผู้ชายชุดดำสวมหน้าฟักทองวิ่งมาจากข้างทาง แล้วปาสิ่งนี้ใส่หน้ารถเรา” ศาสตราจารย์รอมบัส บอกก่อนจะชี้ให้มาร์คดูหน้ารถ ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับกระจก เขาไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง เพราะสิ่งที่ปักอยู่ คือขวานเล่มโต ที่หนาและคมมากๆ ขนาดเจาะเหล็กหน้ารถได้เลย
“ว่าไงนะ ผู้ชาย หัวฟักทองเหรอ” พอดีกับที่ลีแอนได้ยินสิ่งที่ ศาสตราจารย์รอมบัสพูด เธอตรงรี่จากที่นั่งเธอเข้ามาหา โชเฟอร์
“โชเฟอร์คะ! ผู้ชายคนนั้น โผล่มาจากฝั่งทางซ้าย หรือ ขวาคะ” ลีแอนถามอย่างเร่งรีบ แล้วร้อนรน
“รู้สึกจะ... ฝั่งขวานะ” โชเฟอร์ตอบแบบกลัวๆ ตอนนั้นเขารู้สึกใจหายวาบ เพราะไม่แน่ ขวานอาจจะทะลุกระจกมาทิ่มหัวเขาก็ได้ ใครจะไปรู้
“แล้วผู้ชายคนนั้นมีเลือดไหลออกมาจากลูกตาหรือปล่าวคะ” ลีแอนทำสีหน้าวิตก แล้วถามต่อโดยไม่มีเวลาให้พักกลืนน้ำลาย
“ไม่รู้เหมือนกันน่ะ พอดีไม่ได้สังเกตมาก แต่เห็นว่าสวมชุดดำ แล้วใส่หัวฟักทอง” โชเฟอร์สามารถตอบได้แค่นี้ ซึ่งทำให้ลีแอนต้องขนลุกเกรียว เพราะคนที่เธอเห็น ตรงกับที่โชเฟอร์บอกมาเลย แถมยังโผล่มาจากฝั่งเดียวกันอีก
“เป็นอะไรไปเหรอ ลีแอน” มาร์คได้ทีเปลี่ยนวิกฤต เป็นโอกาส ที่จะคุยกับลีแอนให้มากขึ้น
“ปละ...เปล่าจ้ะ ฉันแค่สงสัยนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ลีแอนยิ้มแบบแสร้งๆมาให้มาร์ค ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม
“ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้นะ” มาร์คพูดเสียงเบาๆ
“อือ.....” ดูเหมือนลีแอนจะไม่ใส่ใจในตัวเขานัก เธอรีบวิ่งกลับไปนั่งข้างลีเดียเหมือนเดิม แล้วบอกบางอย่างกับลีเดีย
“มาร์ค กลับไปนั่งทีเถอะ... เรื่องนี้ให้ทางครูจัดการกันเอง คนสวมหัวฟักทองอะไรนั่น อาจเป็นพวกอันธพาลก่อกวนเฉยๆก็ได้” ศาสตราจารย์รอมบัสบอก ก่อนที่จะให้ช่างประจำรถ ซึ่งนั่งอยู่ที่รถคันหนึ่ง ช่วยกันดึงขวานออก คนที่ดึงออกนั้น ได้เล่าให้อีกหลายๆคนฟังว่า ขวานเล่มนั้นเปรอะเลือดมาก่อนด้วย มันใหญ่มาก พอที่จะฟันตัวคนขาดครึ่งหนึ่งได้เลย
“สยองชะมัดเลย” ไม่นานเรื่องก็มาถึงหูพวกลีแอน และ มาร์ค
“เอาล่ะ นักเรียนทั้งหลาย พร้อมที่จะไปต่อแล้วใช่ไหม” ศาสตราจารย์ถาม เมื่อเรื่องคลี่คลายเสร็จแล้ว ทุกๆคนก็สบายใจมากขึ้น
“พร้อมแล้วครับ/ค่ะ” ทุกๆคนตอบอีกครั้ง แล้วรถ ก็ค่อยๆเลี้ยวกลับมากลางถนน แล้วแล่นต่อไป
“ลีเดีย เธอว่ามันแปลกๆไหม เรื่องขวานเปื้อนเลือดนั่นน่ะ” แมนดี้หันมาถามลีเดีย ขณะที่รถออกได้สักพักแล้ว
“อาจจะอย่างที่ รอมบัส พูดมั้ง ว่ามันเป็นการแกล้งกันเฉยๆ” ลีเดียบอกกับแมนดี้ “สบายใจเถอะ คงไม่มีเรื่องเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นหรอก”
“พระเจ้า! นี่มันเรื่องอะไรกันนี่” มาร์คไม่อยากจะนึกเรื่องที่เกิดขึ้น นี่มันก็อีกไม่ไกลแล้วด้วย ที่จะถึงเมือง สลีปปี ฮาลโลว์ และยังเกิดเรื่องอัปมงคลแบบนี้อีก ทำให้เขาเริ่มตะหงิดๆใจ กับการเข้าค่ายครั้งนี้แล้ว
To Be Continued à
ความคิดเห็น