คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Escape 2 : แผนของบัน
บันฉีกผ้าปูโต๊ะรับแขกข้างๆตัวเขามาพันหัวเพื่อห้ามเลือดไม่ให้ไหลก่อน เด็กหนุ่มรู้สึก เจ็บปวดตรงหัวน้อยลงบ้าง ขณะที่เขากำลังจะต้องเผชิญกับภัยอันยิ่งใหญ่ บัน ไม่กลัวอะไรอีก เขารู้เพียงว่า ซอมบี้ พรากทุกอย่างไปจากเขา เขาจะไม่ให้อภัยพวกมันเด็ดขาด
บันเปิดประตูไม้หน้าบ้านด้วยแรงผลักของมือขวา ไม่ทันจะหยุดหายใจ ซอมบี้จำนวนมากไหลทะลักเข้ามา ภายในตัวบ้าน เด็กหนุ่มซึ่งเตรียมตัวเตรียมกระสุนไว้เรียบร้อยครบทุกอย่างแล้ว ลงมือยิงสมองซอมบี้เละไม่บันยะบันยัง เลือดสดสีแดงข้นสาดกระจายทั่วทุกมุมห้อง ฝาผนังวอลเปเปอร์ที่ตกแต่งด้วย ลายดอกไม้สีโทนร้อนต่างๆ เต็มไปด้วยเศษเนื้อและคราบน้ำเลือด บันไม่หยุดแค่นั้น เขากระหน่ำซอมบี้ที่ดาหน้าเข้ามาในบ้านเรื่อยๆ จนกว่ากระสุนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาจะหมด
"แฮ่!" ซอมบี้ตัวหนึ่งที่ดูฉลาดหลักแหลมกว่าอีกหลายๆตัว ใช้โอกาสอันชุลมุนนี้อ้อมเข้าไปด้านหลังของบัน โดยไม่ทันให้รู้สึกตัว มันง้างปากขึ้นเพื่อกัดเด็กหนุ่มให้จมเขี้ยวภายในพริบตาเดียว
สวบบบ...!
"เหวอ" บันร้องตกใจยกใหญ่ เมื่อบรรยากาศอันน่ากลัวถูกตรึงให้ทวีขึ้นไปอีก เขาได้ยินเสียงมีดมาจากข้างหลัง หรือว่า... นี่เขาถูกแทงแล้ว แต่ประสาทสัมผัสมันยังไม่กระตุ้นที่จะรับรู้ความเจ็บได้ทัน... "ใครกัน" เด็กชายพูด ก่อนที่จะหันหลังไปดู เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตนเอง เลือดสีแดงไหลจ๊อกจากหัวของซอมบี้ตัวข้างหลังเขา กลางหัวของมันมีมีดเล่มใหญ่ปักอยู่มิดด้าม
"เกือบไปๆ ถ้าฉันมาไม่ทันนายอาจตายไปแล้วก็ได้นะ" เด็กหนุ่มผมดำ ทรงเสย ผิวขาวหน้าตาดูเหี้ยมนิดๆ คิ้วเข้ม ตัวสูงไร่เรี่ยกับบัน สวมเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์ลายประหลาด มีห่วงสีเทาเล็กๆห้อยอยู่รอบๆตัวกางเกง โดยรวมหน้าตาจัดว่าใช้ได้ "ระวัง!" เด็กหนุ่มพูดก่อนที่จะคว้าปีนที่เหน็บไว้กับกางเกงขึ้นยิงซอมบี้อีกหลายตัวที่กำลังตรงเข้ามากัดบัน
"โอ้ย...เกือบไป" บันถอนหายใจก่อนที่จะถามเด็กคนนั้น "นายเป็นใคร เข้ามาที่บ้านฉันได้ยังไง ... แล้วเข้ามาทางไหน" บันถามก่อนที่จะมองเด็กหนุ่มอย่างสงสัย อาจเป็นเพราะการแต่งตัวประหลาดของเขาเป็นได้ หน้าตาของเขาดูคล้ายพวกทหารอะไรปานนั้น เพราะดูโหดตลอดเวลาจริงๆ
"ฉันหนีพวกผีดิบมา... ฉันเข้าทางรอยแตกที่ห้องนอนของแม่นายแหละ"
"นั่นมันห้องพี่สาวฉัน! เธอทุบกระจกแล้วกระโดดหนีทางนั้นแหละ.... ว่าแต่ นายเห็นผู้หญิงที่สวมเสื้อสีครีมกระโปรงม่วง ผมยาวสลวย หน้าโปะไปด้วยเครื่องสำอางต่างๆ บ้างไหม" บันถามก่อนที่จะปิดประตูไม้ เพื่อให้คุยกันรู้เรื่องมากกว่านี้
"ไม่นะ... แต่ฉันเห็นรอยเลือดตรงด้านล่างด้วยแหละ.. ฉันเห็นแค่นั้น" เด็กหนุ่มบอกก่อนจะเบ้หน้าแสดงความไม่รู้จริงๆ "นายนี่บุ่มบ่ามเหมือนกันนะ กล้าขนาดเปิดประตูรับซอมบี้ .. ฉันนับถือจริงๆ" เขาพูดต่อ ทำให้บันรู้แล้ว ว่าเขามาตั้งนาน "แล้วทำไมเพิ่งมาช่วยฆ่าเมื่อกี้! ทำไมไม่ช่วยตั้งแต่แรกเล่า!" บันบ่นโดยกะจะไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามได้ยิน
เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆ "ฮะๆ ก็อยากรู้ว่านายจะเจ๋งแค่ไหนไง กล้าแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จใช่ไหมล่ะ" เขาพูดปนหัวเราะนิดๆ พอมองหน้าของเขาเวลายิ้มแล้ว มันดูขัดกับใบหน้าจริงๆยังไงก็ไม่รู้
"นายไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยเหรอ..." บันมองหน้าของเด็กหนุ่มก่อนที่จะถาม เด็กหนุ่มค่อยๆหันมามองบันเหมือนเพิ่งคิดออก แล้วยื่นมามาให้
"ฉันชื่อ ราล์ฟ ยินดีที่ได้รู้จักล่ะ" บันก็ยื่นมือเช่นกัน "ฉันชื่อบัน ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน" ราล์ฟยิ้มให้บันเหมือนกับเมื่อครู่นี้ บันมองดูเขา ดูไปดูมาเหมือนเป็นคนอารมณ์ดี เพียงแต่พอตีหน้าขึงขังจะดูน่ากลัวเท่านั้นเอง
"นายบุ่มบ่ามเกินไปรู้หรือเปล่า" ขณะที่ราล์ฟค่อยๆปล่อยมือ เขาพูดกะให้บันรับมันไว้เต็มๆ
"หมายความว่าอย่างไร" บันถามเหมือนคนไม่รู้เรื่อง ฝ่ายตอบก็ดูเหมือนอยากจะตอบเหลือเกิน "นายสู้ โดยเน้นเรื่องส่วนตัวเป็นหลัก แทนที่นายจะคำนึงถึงสภาพ ว่าตอนนี้ ตัวเองพร้อมทุกอย่างแล้วเหรอ สมบูรณ์ครบถ้วนแล้วเหรอ... จากที่ฉันดูการต่อสู้ของนายเมื่อกี้ นายสาดกระสุนใส่ซอมบี้ด้วยความโกรธใช่ไหมล่ะ" ราล์ฟพูด ขณะนี้บันรู้สึกเหมือนมีลูกศรแหลมคมสีดำกำลังแทงกลางใจเขาอยู่
"เอ่อ... นายรู้ได้ไงเหรอ" บันเริ่มพูดไม่ออก "แล้วฉัน.. ไม่พร้อมตรงไหน"
"ที่ฉันรู้ ก็คงเพราะฟลุคมั้ง..." ราล์ฟเริ่มยิ้มต่อเพื่อไม่ตรึงบรรยากาศโดยรอบให้กดดันยิ่งขึ้น "ที่นายไม่พร้อม เพราะนายยังเปิดช่องโหว่ให้ซอมบี้เลย... แล้วเสื้อล่ะ ถ้าจะลุยกันจริงๆใส่เสื้อเกราะที่หนากว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ อีกอย่าง คนที่โกรธเวลาจะทำอะไรมันก็ไม่สำเร็จหรอกนะ ขอบอก ว่าข้อนี้สำคัญมากๆ" ราล์ฟพูดต่อ ขณะที่บันกำลัง งงๆ
"ฮะๆ เด็กก็อย่างนี้แหละนะ เอาเถอะๆ ถือว่านายเป็นคนที่กล้ามากๆ ฉันจะให้ของบางอย่างก็แล้วกัน" ราล์ฟล้วงกระเป๋าพ็อคเก็ต ที่เหน็บติดตัว พลางคลำหาอะไรบางอย่าง ให้บันจ้องมองสายตาไม่กะพริบ "อ้า!เจอแล้ว" ราล์ฟพูดเสียงดังก่อนที่จะหยิบหลอดน้ำยาเล็กๆ ขนาดเท่ากับกล่องนมขนาดเล็กแต่ผอมกว่าหน่อย ตัวหลอดทำด้วยแก้วชนิดดี ภายในมีสารสีฟ้าเหลวอยู่ "นี่คือน้ำอมฤต... จำไว้ว่ายามใดที่เจ้าคิดว่าตัวเองจะไม่รอด จงใช้น้ำยานี่ แล้วมันจะทำให้เจ้ารอด เพียงแค่หยดเดียวเท่านั้น เข้าใจป่ะ"เด็กหนุ่มยื่นมันให้บัน
"จะดีเหรอ... ให้ของแบบนี้กับฉัน" บันกล้าๆกลัวๆ แต่ฝ่ายตรงข้ามกับเต็มใจยื่นมันให้ เขาจึงต้องรับไว้ เพราะกลัวเสียน้ำใจ "เดี๋ยวก่อนนะ! เมื่อกี้ที่นายบอกว่าฉันเด็ก นายอายุแค่ไหนกัน ฉัน 15 จะ 16 แล้วนะ" บันนึกขึ้นได้ เขาเป้นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าเด็กซะด้วย
"ฉันอายุ 18 นะ ฮะๆ" ราล์ฟหัวเราะเบาๆตามเคย ก่อนจะโบกมือลากับบัน "ไปล่ะ แล้วเจอกัน" ราล์ฟเปิดประตูออกไปแล้ววิ่งจู้ดหายไปอย่างรวดเร็ว
"อะไรของเขาเนี่ย.... น้ำอมฤตงั้นหรือ" บันที่ยืนอึ้งอยู่ก็ค่อยๆหายงง แล้วมองไปรอบๆ ซอมบี้นอกบ้านเขาตายเรียบ เหลืออีกไม่ถึงสิบตัว แต่ไฟไหม้กำลังโหมแล้วลามหลายบ้าน ซากรถยนตร์ชนกันยังคงอยู่ ศพทั้งคนทั้งผีมีให้เห็นเกลื่อนกลาดเต็มถนน
บันเดินออกนอกบ้านด้วยใจที่โกรธน้อยลงกว่าเมื่อกี้มาก เขาดึงมีดที่ปักจนมิดด้ามของราล์ฟขึ้นมาล้างจนสะอาด ที่ด้ามมีดสัญลักษณ์สีดำแปลกๆสลักอยู่ บันไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร "หมอนั่น.. เป็นคนที่แปลกประหลาดจริงๆ" เด็กหนุ่มพูดเบาๆ ก่อนจะมองสภาพโดยรอบ เพื่อไม่ให้บุ่มบ่ามกับการทำอะไร
"เอาล่ะ! 1..2...3!" บันนับก่อนที่จะเตรียมใจ แล้วบุกเหมือนอย่างเคย เขาวิ่งโพล่งออกไปกลางถนน มือหนึ่งถือมีดเพื่อเตรียมการต่อสู้ระยะใกล้ มือหนึ่งสาดกระสุนใส่ซอมบี้ที่พบทุกตัว พวกที่เหลืออีกไม่กี่ตัวโดนยิงจนพรุนไปทั่วตัว
เมื่อจัดการซอมบี้เสร็จเรียบร้อย บันไม่อยากจะเชื่อว่าเหตุการณ์มันรุนแรงและเลวร้ายถึงขนาดนี้ สภาพบ้านแต่ละหลังเละเหมือนโดนระเบิดถล่ม เศษหลังคากระจายเต็มไปหมด บางคนที่ยังมีชีวิตอยู่ร้องขอความช่วยเหลือ บันมองแต่ละคนมันช่างดูอนาถเหลือเกิน คนหนึ่งโดนรถชนกันจนขาขาดทั้งสองข้าง อีกคนโดนลูกหลงเลื่อยสับแขนเลือดไหลเจิ่งนองพื้น กองไส้ของหลายๆคนหลุดทะลักมาให้ได้เห็นกับตา เศษเนื้อกับร่องรอยการต่อสู้มีให้เห็นทุกๆที่
"กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ ช่วยที" เสียงเด็กสาวร้องมาจากด้านหลัง บันหันไปตามเสียง เขาเห็นเด็กหญิงสวมเสื้อสีขาวกระโปรงน้ำเงินยาวถึงหัวเข่า ผิวขาวราวหิมะ ตาโต ขนตางอน ผอมสีทองยาวเท่าๆพี่สาวของเขา แก้มชมพู ปากชมพู รวมๆจัดว่าน่ารักมาก ข้างหลังของเธอ มีชายร่างใหญ่เกือบเท่าหมี ไล่กวดอย่างเอาเป็นเอาตาย
"คุณๆ คุณนั่นแหละ มีปืนใช่ไหมคะ ช่วยหน่อย" เด็กสาวคนนั้นวิ่งเข้ามาหาบัน บันยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นหน้าของเธอใกล้ๆ เพราะเธอสวยกกว่าที่คิดไว้เยอะ
"เจ้าหมีควาย.. ตายซะเถอะ" บันเล็งปืน ก่อนที่จะเหนี่ยวไกดังลั่นใส่กลางหน้าผากของชายคนนั้นประมาณ 2-3 นัด ถึงจะตาย
"เค้าเป็นญาติของดิฉันเองค่ะ เห็นเขามีไข้ขึ้น ดิฉันเลยดูแลให้ แต่เขากลับ..." เด็กสาวทำท่าจะร้องไห้ แต่บันห้ามไว้ก่อน "อย่าตกใจไปเลย ตอนนี้คนอื่นๆก็เป็นแบบนี้กันเกือบหมดแล้วแหละ ในซอย 13M นี่อาจเหลือแค่พวกเราสองคนก็ได้ที่ยังมีชีวิตรอดอยู่" บันบอก พลางถอยออกห่างเด็กสาว "เธอชื่ออะไรเหรอ" เขาถามต่ออย่างสนใจ
"ชื่อ ลีเดีย ค่ะ" เด็กสาวตอบ
"ฉันชื่อ บัน อีกอย่าง ไม่ต้องพูดค่ะก็ได้ มันดูเหมือนคุยกับคนที่ต่างวัยกันเลย" บันยิ้มให้กับลีเดีย เธอเองก็ยิ้มให้บันเช่นกัน "ฉันว่าเรารีบหาทางออกจากหมู่บ้านกันก่อนจะดีกว่านะ ขืนรออยู่ตรงนี้ได้ตายกันจริงๆแน่ คนอื่นก็เป็นผีดิบกันหมด เราต้องคิดแผนหางทางหนีออกจากหมู่บ้าน" บันหันไปพูดกับลีเดียด้วยหน้าตาจริงจัง
"จะเริ่มจากอย่างไรดีล่ะ" ลีเดียค่อยๆแหงนหน้าถามบัน เพราะตัวเธอสูงแค่ติ่งหูบันเอง จึงต้องแหงนนิดหน่อยสำหรับการสนทนา
"อืม.... อย่างนี้ต้องใช้แผน หลบ" บันนั่งคิดอยู่ตรงโต๊ะไม้หน้าบ้านของลีเดีย
"จะหนีซอมบี้อย่างนั้นหรือ" ลีเดียถามอย่างสนใจ เมื่อบันหันมาสบตากับเธอหน้าของลีเดียก็ค่อยๆแดงขึ้นมานิดๆ บันเองก็เช่นกัน แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อตอนนี้ที่ตรงนี้เหลือเพียงพวกเขาสองคนแล้ว นอกนั้นตายเรียบ ไม่ก็หนีไปที่ไหนสักแห่ง "ใช่แล้ว เราสู้ซึ่งๆหน้าไม่ได้หรอก ลีเดีย เพราะเธอก็รู้ว่าพวกมันมีมากขนาดไหน ถ้าจะฝ่าออกไปโดยการต่อสู้อันบ้าคลั่ง เราคงจะไม่รอดแน่ๆ เพราะการใจร้อนนั้นไม่ทำให้สิ่งที่เราปรารถนาสำเร็จเด็ดขาด เราจึงตองใช่สติพิจารณามันก่อน ถึงลงมือทำ" บันเอาข้อคิดของราล์ฟมาสอนลีเดียด้วยอีกคน
"จ้ะ.. พ่อนักวางแผน" ลีเดียพูดแซว
To Be Continue
ความคิดเห็น