คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Begin...
Halloween Dread Night
เช้าวันหนึ่ง ซึ่งเป็นวันอาทิตย์ ตรงกับวันที่ 29 ตุลาคม ปี 2006
“วันนี้ ต้องไปเข้าค่ายรับเทศกาลฮัลโลวีนสินะ ตื่นเต้นดีจัง” ผมตื่นขึ้นพร้อมด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ ผมรู้สึกดีมากๆ เพราะที่เมือง สลีปปี ฮาลโลว์ จะจัดงานฮัลโลวีนล่วงหน้าก่อน 2 วัน รวมถึงวันจริงด้วย นั่นหมายถึง งานเริ่มตั้งแต่วันที่ 29 นั่นเอง มันช่างวิเศษอะไรอย่างนี้
“ลูก... ตื่นหรือยัง” เสียงของหญิงวัยกลางคน ดังลงมาจากด้านล่าง
“ตื่นแล้วฮะ แม่... วันนี้ผมกับเพื่อนๆแลคุณครู จัดทัวร์ เที่ยวรับงานเทศกาลฮัลโลวีนนะฮะ” มาร์ค เด็กหนุ่มที่จัดเตรียมเสื้อผ้าอะไรเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนวาน เปิดประตูห้องนอนตัวเอง ก่อนจะลงมาอาบน้ำข้างล่าง
“ที่ ริชาร์ด โทรมาบอกลูกเมื่อสองวันก่อน เรื่องชุด ผี ที่จะแต่งไป trick or treat? ใช่ไหมล่ะ แม่รู้แล้วล่ะ” แม่ของมาร์ค ยิ้มให้อย่างรู้ทัน ขณะเขาเดินลงไปอาบน้ำ
“รู้ทันจังครับ” มาร์คยิ้มให้ ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำดัง ตอนนี้เขารู้สึกไม่อยากอาบน้ำเลย เขาอยากจะหอบกระเป๋าแล้วไปโรงเรียนเดี๋ยวนี้ซะให้หมดเรื่อง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มาร์ค อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เขาแต่งตัวด้วยชุด ที่เด็กวัย 15 นิยมใส่กัน ทั้งตัวเขาประกอบไปด้วย เสื้อยืดสีดำ ลายเลือด สาดกระจายอยู่ตรงหน้า ทำให้ดูเหมือนโดนยิงมาจริงๆ แต่ความจริงนั้นไม่ใช่ พร้อมกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รองเท้ากีฬาสีขาวที่มีส้นหลายเซนอยู่ ที่ขาดไม่ได้คือ หมวก ที่พวกฮิพฮอพชอบสวมใส่กันแล้วสร้อยเงินที่คล้องอยู่ตรงคอ ทำให้ดูเป็นแร็พมากขึ้นหลายเท่าตัว
“แม่ครับ อีก2 วัน ระวังมีคนมาเคาะประตูแล้วถาม trick or treat? นะครับ” มาร์คแซวแม่เขา แล้วหัวเราะเบาๆ เหมือนหยอกกันเล่น
“จ้ะ... รักษาตัวด้วยนะลูก ว่ากันว่า วันฮัลโลวีนนี่ เป็นวันที่วิญญาณถูกปลดปล่อยออกมาเหมือนกันนะ” แม่ของมาร์คบอกก่อนจะจูบหน้าผากเขา “ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูก”
มาร์คยิ้มเล็กน้อย “ยังกับผมจะไปรบแน่ะครับ”
แม่มาร์คมองเขา ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่เขาจะเดินออกจากบ้านไป เพื่อขึ้นรถอีกต่อ ไปถึงโรงเรียน
เฟี้ยว.... ขณะที่มาร์คเดินออกจากประตูบ้านไป ลมหวิวๆเย็นๆก็พัดเข้ามาในบ้าน ปะทะเข้ากับหน้าแม่เขา
“ลมนี่... ดูเย็นจัง เย็นเหมือนกับมันจะบอกลางร้าย...” เธอค่อยๆ จับประตูที่กำลังจะปิดเพราะแรงลม แล้วก้าวยาวออกไปเพื่อมองหามาร์ค
สิ่งที่เธอเห็น คือรถโดยสารประจำทาง รับมาร์คขึ้นไปแล้ว
“เดี๋ยว!” แม่ของมาร์คพยายามตะโกนเสียงดัง แต่มันไม่ทันเสียแล้ว มันเหมือนกับลางร้ายเป็นใจ ที่ทำให้รถโดยสารมารับ ขณะที่ออกจากบ้านพอดี “บังเอิญอะไรแบบนี้” แม่ของเขาก็ได้แต่ภาวนาให้ปลอดภัยเท่านั้น
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ก้าวแรกของเขาที่ลงจากรถ คือพื้นดินข้างหน้าโรงเรียนไฮสคูลชื่อดังแห่งหนึ่ง
“วันนี้อากาศดีจริงๆเลย” มาร์คเดินเข้าโรงเรียน ด้วยชุดและมาดที่ออกไปในทางแร็พ เหมือนกับพวกน้องๆ P.diddy หลายๆคนมองเขาแบบประหลาดใจ เมื่อเด็กหนุ่มวัย 15 ที่ไม่เคยแสดงออกถึงความเป็นแร็พมาก่อน กลับแต่งตัวเป็นมาดฮิพฮอพผิวขาว มาเข้าค่าย
“นักเรียนห้อง A เจอกันที่ บัส 1 นะ ส่วนห้อง B ก็มาหาครูนี่ แล้วห้อง C ให้ไปตรงหัวมุม บัส3” ศาสตราจารย์ แอค รอมบัส ที่เป็นแกนนำจัดการเข้าแคมป์ต้อนรับเทศกาลฮัลโลวีน ยืนจัดการนักเรียนที่เพิ่งมาให้ไปประจำที่ของตน เนื่องจาก ใกล้จะถึงเวลาออกเดินทางเต็มทีแล้ว
“สวัสดีฮะ ศาสตราจารย์ รอมบัส” มาร์คทักทาย
“โอ้ มาร์ค เดเธอร์แมน วันนี้เธอมาช้านะ” ศาสตราจารย์รอมบัส พูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ “เธออยู่ห้อง B ฉะนั้น ขึ้นรถคันตรงหน้านี่ล่ะ”
“พอดีวันนี้ผมไม่ได้ตื่นสายหรอกฮะ ผมตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว” มาร์คพยายามพูด แต่ รอมบัส ชิงพูดก่อน
“ครูรู้ๆ แต่ครูดูการแต่งตัวของเธอก็พอจะเดาออกได้แล้ว” ศาสตราจารย์รอมบัสยิ้มให้มาร์ค
มาร์คหัวเราะเผื่อนๆ แล้วรีบวิ่งขึ้นรถคันตรงหน้า เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ของการดำเนินการเข้าค่าย
เขาเดินขึ้นบนรถ ในขณะที่เพื่อนๆจ๊อกแจ๊กกันอยู่ แต่พวกนั้นก็ต้องหยุด เพื่อดูการเปลี่ยนแปลงอย่างมากของคนบางคน
“มาร์ค.... แต่งแบบนี้ แล้วแกแร็พเป็นป่าววะ” เพื่อนๆที่เป็นแร็พอยู่แล้วเริ่มหัวเราะ
“หึหึ.. แน่นอน ระดับไหนแล้วน้อง”มาร์คตอบติดตลก ขณะที่เพื่อนของเขาเริ่มรู้สึกตงิดๆกับคำพูด
“หวัดดี พ่อรูปหล่อ” เด็กสาวนามว่า เดมี่ ทัก “เธอแต่งแบบนี้ดูน่ารักมากเลย รู้มั้ย” เดมี่พูดก่อนจะหอมแก้มมาร์ค
“อึ๋ย..” มาร์คยิ้มกรุ้มกริ้ม พร้อมด้วยสีหน้าที่แดงขึ้นมาทันที ราวกับลูกมะเขือเทศที่โดนน้ำ เพื่อเพิ่มความสดให้มากขึ้น
“วี้ดวิ้ว~ เดมี่เปิดไฟเขียวให้มาร์คแล้วๆ” พวกเด็กผู้ชายหลังรถ หัวเราะกันยกใหญ่ เมื่อพวกเขาเห็นท่าที่เดมี่จูบมาร์คเหมือนเปิดโอกาสให้มาร์คหอมแก้มตอบ ไม่ก็บอกชอบอะไรประมาณนี้ ดูท่าเธอจะชอบมาร์คเอามากเลย
“เข้าใจผิดแล้วมั้ง” มาร์คตอบแก้เขิน
“หึหึ...” เดมี่ยิ้ม “แล้วฉันจะรอคำตอบนะ” เธอฉุดแขนมาร์ค ก่อนจะกระซิบข้างๆหูเขา
มาร์คเดินหลบสายตาเพื่อน ก่อนจะมานั่งข้างๆเพื่อนของเขา ชื่อ ลูคัส
“เฮ้! แม่สาวเดมี่นั่นกระซิบอะไรกับนายน่ะ” เด็กหนุ่มหน้าตาดี ดูคล้าย ลูคัส แบล็ค (ตัวเอก Fast 3 : Tokyo Drift) เพียงแต่ผมด้านหน้ายาว และใส่หมวกหันกลับหลัง ผิวขาวอมชมพู ผมออกสีทอง เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส กับ อเมริกา
“ก็แค่คำบอกชอบ... มั้ง” มาร์คทำหน้าตาลอยๆ แล้วแกล้งตอบเหมือนพูดเล่นๆ
“จริงง่ะ? ถ้าโม้ขอให้ลีแอนไม่รัก”
“ไม่ได้โม้ พูดจริงๆ” มาร์คพูดหน้าตายแล้วทำหน้ากังวลเมื่อ ลูคัส เอ่ยถึง ลีแอน เด็กสาวที่ตัวเขาแอบปลื้มมานาน โดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ ว่าถูกคนบางคนแอบชอบอยู่
“แฮ่! Trick or treat” โทนี่ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังพวกเขาทั้งสอง สวมหน้ากากปิศาจมาขอขนม ด้วยคำพูดยอดนิยมในเทศกาลฮัลโลวีน หัวของเขาสวมเป็นหน้าสีฟ้าของสัตว์ประหลาดในนิยายสยองขวัญที่รู้จักกันดี หน้าตาของมันออกในทางอัปลักษณ์ จมูกย่นยาว น่าเกลียดน่ากลัว
“เอาไอ้นี่ไปแล้วกัน” ลูคัสยิ้มแบบเป็นมิตร ก่อนจะเอาลูกอมหุ้มด้วยเปลือกสีเหลืองสองเม็ด ให้โทนี่
“ขอบใจนะ” โทนี่พูดก่อนจะค่อยๆแกะลูกอม
“ความจริงมันต้องเคาะประตูบ้านไม่ใช่หรอ นี่เล่นขอกันบนรถเลยแฮะ” มาร์คหันไปหาโทนี่ ก่อนจะยิ้มแบบลูคัส แล้วมองโทนี่เขมือบลูกอมทั้งสองเม็ดเข้าปากพร้อมๆกัน
“อ๊อก~!!!” ที่โทนี่เขมือบเข้าไปนั้นคือกับดัก เพราะลูกอมทั้งสองเม็ดของลูคัส คือลูกอมรสมะนาว โรยผงเปรี้ยว ที่กินเข้าไปเม็ดเดียวก็แทบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว แต่นี่เล่นเขมือบเข้าไปทั้งสองเม็ดพร้อมๆกัน
“ฮะฮะฮะ... อร่อยไหม” ลูคัสหัวเราะลั่น พวกผู้ชายด้านหลังเห็นก็หัวเราะไปตามๆกัน
“อร่อยมากเลย” โทนี่พูดก่อนจะเคี้ยวให้ละเอียดแล้วรีบกลืนทั้งสองเม็ดนี่ซะ
“ฮึฮึฮึ.... พวกแกทั้งหมดจะต้องตาย” มาร์คได้ยินเสียงทุ้มต่ำพูดเบาๆ ที่มาของเสียงนั้นดูใกล้มาก เหมือนกับออกมาจากหน้ากากของโทนี่
“โทนี่.. เมื่อกี้นายพูดอะไรน่ะ” มาร์คถาม
“พูดอะไร? ฉันแค่พูดว่า ‘อร่อยมากเลย’” โทนี่ถอดหน้ากากก่อนจะถามอย่าง งงๆ ผมรองทรงสั้นสีทอง ผิวขาวนวล หน้าตาจัดว่าใช้ได้ จมูกโด่ง ปากชมพูระเรื่อ รูปร่างสันทัด ประกอบกับใบหน้าอันแสนงุนงง จากคำพูดของมาร์คที่ถามแบบหวาดกลัว
“ปล่าวหรอก” มาร์คทำทีเป็นขอโทษแล้วมองหน้ากากนั่นอีกที
“เราต้องได้เจอกันอีกแน่... พ่อหนุ่ม” มีเสียงดังออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ลูกตาทั้งสองข้างของหน้ากากปิศาจจะกลอกไปมา แล้วยิ้มให้มาร์คด้วยสีหน้าที่ชวนสยอง
“เหวอ~ หน้ากากผี!” มาร์คร้องเสียงหลง แล้วชี้ไปที่หน้ากากของโทนี่
“เป็นอะไรไป ประสาทหรือเปล่า” โทนี่มองมาร์คหน้าฉงน แล้วพลิกหน้ากากดู “มาหาว่าหน้ากากที่ฉันซื้อมาเป็นหน้ากากผีสิงงั้นหรือ”
“จริงๆนะ เมื่อกี้ฉันเห็นมันกลอกลูกตาไปมาด้วย” มาร์คเริ่มโวยวายเสียงดัง
“ไหนฟระ” โทนี่ดูที่ลูกตา ซึ่งเป็นรูโบ๋ สำหรับคนสวมเพื่อช่วยในการมองเห็น “หน้ากากมันจะมีลูกตาได้ยังไง นายเพี้ยนแล้วล่ะ มาร์ค”
“สงสัยจะบ้าเทศกาลฮัลโลวีนมากเกินไปจนนอนดึก เลยเห็นอะไรแปลกๆได้” ลูคัสแก้หน้าให้มาร์ค ก่อนจะเข้าไปกระซิบข้างๆตัวเขา “นายนี่มันเพี้ยนชะมัดเลย ดันเห็นอะไรแปลกๆได้”
“ช่างเหอะ...” มาร์คเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะแกะหมากฝรั่งกิน
บรื๊นน...........
“นักเรียน ห้อง B มากันครบแล้วใช่ไหมครับ” ศาสตราจารย์รอมบัส ขึ้นมาบนรถก่อนโชเฟอร์เตรียมตัวจะออกรถแล้ว
“ครับ/ค่ะ” เด็กทั้งห้องตอบเสียงใส
“โชเฟอร์ ออกรถได้” รอมบัสสั่งโชเฟอร์ ให้ตามรถคัน A ที่ออกไปเมื่อชั่วครู่นี้
“พวกแกทั้งหมดจะต้องตาย.... จะไม่มีใครรอดกลับมาแม้แต่คนเดียว” มาร์คได้ยินเสียงทุ้มต่ำเหมือนปิศาจ ดังแว่วใกล้ตัวเขา เขาเหลือบมองรอบๆตัวอย่างร้อนรน กลับเห็นเพียงแต่ลูคัส นั่งฟัง Mp3 และโทนี่นั่งเคี้ยวลูกอมอย่างสบายปาก เพื่อนคนอื่นๆก็นั่งอ่านการ์ตูน พลางกินขนมไป ดูเหมือนไม่มีใครที่จะเป็นต้นเสียงได้เลย
มาร์คมองนอกหน้าต่าง เขาเห็นภาพภายนอกไหวเร็วตามแรงรถ บรรยากาศของถนนข้างๆโรงเรียน เมื่อเขามองลงไป เขารู้สึกเหมือนจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว ความรู้สึกอันแปลกประหลาดนี่คืออะไรกัน?
To Be Continued à
ความคิดเห็น