City of The Living Dead : เมืองศพคืนชีพ

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 # The Dead Rise Part : 2

City Of The Living Dead

เมืองศพคืนชีพ

 

Chapter 3#The Dead Rise Part 2

 

7:35 A.M.

 

“......” แมนดี้ถอดสีหน้าทันที นี่คุณตำรวจมีอะไรกับเธออย่างนั้นหรือ   รึว่าเมื่อวานนี้ เธอไปเถียงกับคนพูดจาหยาบคายออกวิทยุทั่วประเทศ   ทำให้เธอโดนฟ้องงั้นรึ

 

“เมื่อเช้าผมได้รับรายงานแจ้งมาว่า เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นที่ทางข้ามระหว่างรัฐที่ เท็กซัส   คาดว่าอาจจะเกี่ยวกับเรื่องของคุณด้วย    นายตำรวจได้มาพบศพเมื่อตอน ตีห้าตรง เขารีบส่งภาพและหลักฐานพวกนี้มาให้ผมก่อน คุณพอจะอธิบายอะไรได้ไหม”เขาพูดด้วยสีหน้าที่แน่นิ่งมาก ก่อน ไอว่า แม่ของแมนดี้จะเชิญให้เขานั่งลง

 

“คุณตำรวจคะ อย่าหาว่าดิฉันพูดจาเสียมารยาทเลยนะคะ    นี่คุณคิดว่าฉันเป็นพวก ฆาตกรโรคจิต ที่คอยฆ่าคนตามรัฐเท็กซัส แบบ เท็กซัส เชนซอว์ มาสสแคร์   หรืออย่างไรคะ หรือว่า คุณคิดว่าฉัน เป็นดีเจผู้มีนัยน์ตาทิพย์ ที่จะมองทะลุภาพแล้วย้อนเวลาได้ ว่าใครเป็นคนทำแบบนี้ หรือ อย่างไร”

 

“ฟังก่อนสิ คุณ!”นายตำรวจตะโกนเสียงเข้ม ทำเอาแมนดี้เงียบไปสักพัก “แล้วนี่ล่ะ คืออะไร” เขาชูภาพโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดู “ผู้ตายกำลังโทรศัพท์ค้างไว้ขณะเสียชีวิต”

 

“นี่คุณคิดว่า....” ขณะที่แมนดี้กำลังจะพูดต่อ นายตำรวจก็ตัดหน้า ชิงพูดไปเสียก่อน

 

 

“ใช่แล้ว ผมจะให้คุณดูอะไรอีกอย่างหนึ่ง” เขาพูด พร้อมกับหยิบข้อมูลการใช้โทรศัพท์ขององค์การมาให้ดู

 

“นี่คุณขอมาได้อย่างไร”

 

“เป็นคดีที่น่าสงสัยมาก จึงมีกรณีพิเศษ ... ทีนี้จะเลิกสงสัยได้รึยัง?”

 

“ได้”

 

“ใบมันบ่งบอกเวลาการใช้ครั้งสุดท้ายของเครื่องนี้ ที่เวลา สองทุ่ม 10 นาที แล้วเบอร์ที่เครื่องนี้ติดต่อด้วยครั้งสุดท้าย ก็คือเบอร์สถานี 89.5 ที่เป็นสถานีเพลงร็อคชั้นนำของประเทศนั่นแหละ”

 

“นี่คุณหมายความว่า.... โทรศัพท์เครื่องนั้น คุยกับฉันงั้นหรือ”แมนดี้ใจหายวาบ ลางสังหรณ์ของเธอ มัน โค-ตร ของ โค-ตร แม่นเลย   มีโอกาส 1 ใน ล้าน แท้ๆ แต่ลางสังหรณ์ถูกได้ ถือว่าแม่นจริงๆ

 

 

“คุณพอจะให้รายละเอียดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหม”นายตำรวจถาม

 

“ไม่ล่ะค่ะ ดิฉันไม่เห็นว่าสายนั้นมีอะไรผิดแปลกไปเลย เขาก็แค่......”

 

“แค่...    แค่อะไร?”

 

“แค่ล้อเล่น พูดหยาบๆ แล้วก็วางไปตามธรรมดาแหละค่ะ ไม่มีอะไรผิดแปลกหรอกค่ะ ดิฉันคิดว่าคุณไปถามคนอื่นดีกว่า เมื่อวานนี้ไม่มีอะไรแปลกจริงๆ” ด้วยความที่ไม่อยากเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นกับตัวเอง และกลัว ขวัญผวากับเรื่องที่เกิดขึ้น จึงเบี่ยงเบนและโกหกไปเรื่อยๆ

 

“แน่ใจนะ”

 

“แน่สิคะ แน่เสียยิ่งกว่าแน่ซะอีก คุณอย่าสงสัยอะไรดิฉันเลย”แมนดี้บอกแบบเอือมระอา แล้วอยากให้ตำรวจคนนี้ไปให้พ้นๆ

 

“คุณแน่ใจจริงๆ หรือเพียงแต่ตอบปัดๆ เพื่อให้ผมกลับไปกันแน่”

 

(น่าน.. รู้ทันอีก) “ไม่ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นคนให้ความร่วมมืออยู่แล้ว ไม่เคยโกหกเลย ยิ่งกับตำรวจยิ่งเข้าไปใหญ่ เชื่อใจดิฉันสิคะ ว่าไม่ได้โกหก”

 

“ให้จริงนะ ผมมองแววตาคุณแล้ว   ราวกับกังวลอะไรอยู่อย่างนั้น”นายตำรวจจ้องมองแววตาของแมนดี้ ดูเหมือนกับเธอกังวลอะไรบางอย่างอยู่

 

“ดิฉันตื่นเช้านี่คะ   นอนก็ดึก เดี่ยวก็ต้องไปจัดรายการแล้ว   เหนื่อยนะคะเนี่ย     ก็ต้องเครียดไปตามสูตรแหละค่ะ”

 

“หรอ.... งั้นก็.. ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะ ขอบคุณที่สละเวลาอันมีค่าด้วย ขอบคุณ”นายตำรวจลุกขึ้นก่อนจะมองแมนดี้แบบสงสัยอีกครั้ง   แล้วเปิดประตูบ้านออกไป

 

.........................................................................................................................................................

 

“หึ... ไอ้พวกคนวิปริต กินเนื้อคนด้วยกันเอง ไปตายซะ”ผู้หมวดเล็งปืน ก่อนจะเป่าเข้าที่คอซอมบี้ชายร่างเล็ก ที่ เพิ่งทานเนื้อวีโดไปตะกี้

 

“อะ......อา.....” ซอมบี้จับคอด้วยอาการที่ดูคล้ายเจ็บปวด แต่ไม่มากเท่าไหร่ มันควักเนื้อในคอที่หลุดออกมาเป็นก้อนๆ ก่อนจะนำมาชิมแบบไร้ความรู้สึก เนื้อของตัวมันเองที่มีหนอนไชยั๊วเยี๊ยะ ราวข้าวเนื้อไก่ชิ้นโตที่ราดด้วยน้ำหนองของมนุษย์ปนกับเลือด และมีคนกำลังจะกินมันเข้าไปในปาก

 

“หนอย.... พวกเรามีแค่ 5 คน กับนักข่าวไร้ค่าอีก 6 คน ให้ตายสิ บ้าชิบ!!!” ผู้หมวดสบถเบาๆแบบไม่พอใจ

 

“นี่ว่าใครไร้ค่ายะ ได้ยินนะได้ยิน!” มาลาไจน์สวนกลับไปทันที “เดี๋ยวชั้นก็ไม่ทำข่าวให้พวกแกเลย” เธอร่ายยาวเป็นประโยคต่อจากนั้น

 

“ใครก็ได้ปิดปากนังนี่ทีสิ” ผู้หมวดตะคอกก่อนจะเป่ากระสุนอีกนัดเจาะทะลุทะลวงผ่านกะโหลกนิ่มๆของซอมบี้ผีดิบกินเนื้อคน ตัวที่ฆ่าวีโดซะม่องเท่งคาที่

 

“เสร็จไปหนึ่งแล้วสินะ” ตำรวจนายหนึ่งพูด พลางยกปืนขึ้นโดยไม่เหลียวหลังสักนิดว่าซอมบี้หนึ่งในสี่ตัวที่เหลือหลุดจากฝูงมาโผล่ด้านหลังของเขา

 

“แฮ่” ซอมบี้หญิงผอมร่างบอบบางอ้าปากกว้างเขมือบใบหูของตำรวจหนุ่มจนขาดวิ่นหลุดออกมาตุบๆบนพื้น

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!” เสียงร้องโหยหวนระเบิดขึ้นลั่น เลือดสีแดงภายในร่างกายคั่งไหลทะลักออกมารอบๆตัว     มือข้างหนึ่งที่ถือปืนอยู่นั้นทิ้งมันลงอย่างรุนแรงก่อนพาขาทั้งสองข้างเสื่อมกำลังทรุดลงกับพื้น

 

“แกทำให้ฉันต้องเสียลูกน้อง.....” ผู้หมวดพูดพลางตวัดปืนแล้วเป่าหัวสมองซอมบี้หญิงร่างเล็กในทันทีทันใด จากนั้นตำรวจหญิงผู้แข็งแกร่งประสานแรงกับผู้หมวดกระหน่ำหระสุนเข้าใส่ฝูงซอมบี้ที่เหลือจนตายเรียบ.......

 

ผู้หมวดหันหลังไปมองแบบเสียใจก่อนจะใส่กระสุนอีกนัด

 

“ยกโทษให้ฉันด้วยนะ” เขาชี้ปืนไปที่ตำรวจหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายหูขาด  โดยที่คนอื่นๆรอบข้างก็รู้ดีว่าควรจะทำเช่นไร

 

“มะ..ไม่นะครับ ผม คิดว่า เรามีทางแก้....”

 

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~

 

 

To Be Continued………