วันที่ฝนตก...
เรื่องราวความรู้สึกของคนหนึ่งคนเมื่อต้องอยู่ในวันที่ฝนตก
ผู้เข้าชมรวม
144
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วันที่ฝนตก...
กลิ่นความหมองหม่นหมุนเวียนภายในห้องแคบๆ ขนาดเล็กไม่กว้างนัก กลิ่นนั้นมาปนกับเสียงแห่งความสิ้นหวังสั่นสะท้านทั่วดังก้องยิ่งนัก เด็กน้อยหมดความสิ้นหวังนอนอาบน้ำตาอยู่บนเตียงขนาด5 ฟุตช่างเหมือนกับสิ่งที่อยู่นอกหน้าต่างบานน้อยที่มีมวลสารที่แปรสภาพเป็นหยดน้ำขนาดเล็กมากมายได้หลั่งหลิ่นจากท้องฟ้าสีเทาเข้ม ตกลงมากระทบพื้นเบื้องล่างนับครั้งไม่ถ้วนซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดลงได้ง่ายๆ เมฆหมอกไม่มีที่ท่าว่าจะจบลง การกระทำของเด็กน้อยยังคงดำเนินอยู่บนเตียง เสียงสิ้นหวังก่อเกิดกระบวนความคิดในเชิงปฎิบัติ ว่าเหตุการณ์ในคราวนี้ไม่มีทางคงจะจบไปถ้าหากเด็กน้อยไม่ได้หายไปจากโลกนี้ได้เสียที เด็กน้อยตั้งใจรอคอยอะไรบางอย่างเล็กน้อยที่ยิ่งใหญ่ แต่อย่างไรเล่า เด็กน้อยกล่าวถึงความตายนับครั้งไม่ถ้วนราวกับว่าประสบด้วยตนเอง ในความตายนั้นมีความสุขรออยู่ แต่อย่างไรก็ดีความตายก็เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นสำหรับเธอ ลองคิดดูสิว่าถ้าหากวันที่เราตายจะมีใครรู้บ้างคนเรานั้นจะตายอย่างไร เมื่อเทียบกับวันเกิดนั้นทำให้ได้ทราบว่าความตายทั้งสนุกและน่าตื้นเต้นอยู่เสมอ ครุ่นคิดกับคำว่าตายอยู่เสมอ แม้ฝนยังคงตกอยู่ อย่างน้อยก็มีความสุขได้ กับคำว่ารอ..ของเด็กน้อยมักอยู่บนความน่าจะเป็นที่อยู่บนโลก สมองสั่งให้คิดเสมอว่าการเกิดบนโลกนี้จริงหรือเปล่าที่มีหลายคนกล่าว คนเรามีแค่ครึ่งชีวิต อีกครึ่งชีวิตอยู่กับอีกคนหนึ่ง มันคงไม่จริงหรอก แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเนินนานหลายวัน หลายเดือน หลายปี การกระทำของคนที่ทำให้เด็กน้อยอยู่ในสภาพแบบนี้เกิดจากการสั่งสมความรู้ในเชิงแย่ๆในความเครียดแค้น อารมณ์ความรู้สึกแย่ๆ ทับถมขึ้นเป็นกองภูเขาแห่งความบ้าคลั่งในสมอง ถูกอันแน่นด้วยกลิ่นแห่งความหม่นหมองในกลิ่นนั้นอบอวนไปด้วยความรู้สึกอันจบปวดรวดราวของความคิดที่ว่า กูผิดอะไรวะ สมองสั่งการให้คิดแต่ไม่ได้สั่งการให้ปฎิบัติ ผลจากการสั่งสมยังไม่เกิดผลตอนนี้ เด็กน้อยยังคงรอคอยให้ใครมาปลดปล่อยให้เธอหลุดจากพันธนาการที่ถูกตรึงไปด้วยโซ่แห่งความรู้สึกแม้ว่าจะอีกนานเท่าไรเธอก็ยังคงคิดเสมอว่า ใครที่มาปลดปล่อยให้เธอหลุดไปจากที่แห่งนี้ได้ เวลาผ่านไปช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว เด็กน้อยก็ยังคงนอนอยู่บนเตียง 5 ฟุต ฝนข้างนอกยังคงตกอยู่เรื่อยไป แล้วเสียงของสิ่งมีชีวิตได้ คืบคลานมาใกล้ประตูห้องทุกขณะเด็กน้อยรู้ตัว ได้แต่เฝ้ามองสิ่งที่มากับเสียง ประตูที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดอย่างช้าพร้อมเสียง “โฮ่ง โฮ่ง “ เสียงของสุนัขพันธุ์บางแก้ววิ่งเข้ามาหาฉัน และได้พาฉันออกจากเขื่อนแห่งน้ำตา และหลุดพ้นพันธนาการแห่งความรู้สึก แม้ว่าฉันจะรู้สึกแย่มากน้อยเพียงใดแต่อย่างน้อยฉันก็รู้ดีเสมอว่ายังมีใครที่เป็นห่วงฉัน อ้าว. . . .. ฝนก็หยุดตกแล้วนี้ |
ผลงานอื่นๆ ของ Dra_pola ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Dra_pola
ความคิดเห็น