ตอนที่ 3 : บทที่.2 [รีไรท์] เริ่มต้นด้วยการเป็นนายโลมอันดับหนึ่งในใต้หล้าที่สมบูรณ์แบบ
ใบหน้างดงามดั่งบุปผาวัยแรกแย้มเป็นเงาสะท้อนอยู่ในกระจกทองแดง ริมฝีปากของเฟยเมี่ยวสั่นระริก นี่มันอะไรกัน ใบหน้าขาวผ่องรูปหน้าเรียวคิ้วหงส์ ไม่ว่าจะพินิจดูอย่างไรก็เป็นหญิงงามล่มเมืองในวรรณกรรมเก่าแก่ที่เขาเคยได้อ่านในวัยเด็ก คล้ายว่าเขาจะตาลายได้เห็นไซซีออกมาจากภาพวาดแล้ว
เฟยเมี่ยวเอ่ยถามระบบเสียงสั่น "ระบบนี่มันเรื่องอะไรกัน"
ระบบ [ นี่ก็คือหลิ่งเฟยอวี่ นายโลมผู้มีความงดงามอยู่เหนือใต้หล้า ]
เฟยเมี่ยวจนคำที่จะกล่าวต่อไปแล้ว เขาในอดีตที่เพิ่งผ่านมาไม่นานมานี้ เป็นเพียงผู้ชายหน้าตาธรรมดา ติดไปทางดุดันเสียด้วยซ้ำ ผิวหรือก็อย่าได้ไปหาความขาวผ่องเลย คนที่ถูกฝึกมาเพื่อให้ทำงานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ไหนเลยจะมีร่างกายที่บอบบางดุจกิ่งหลิวเช่นนี้ได้ ร่างใหม่ของเขาหลิ่งเฟยอวี่คนนี้ มีรูปร่างที่ผอมบางเอวคอดกิ่วเหมือนผู้หญิง แต่ก็มีเนื้อหนังไม่ดูเหมือนคนขาดสารอาหาร แขนขาเรียวยาวแต่ไม่เก้งก้าง ผิวขาวผ่องมีออร่าเหมือนคนแดกกลูต้าไปทั้งโรงงาน หากเรียกอีกฝ่ายว่าคนงาม เขายังรู้สึกว่าคำๆ นี้พรรณนาความงดงามของหลิ่งเฟยอวี่ได้ไม่หมด
ถามว่ามันดีไหม แน่นอนว่าเขาต้องตอบว่าไม่ ใบหน้าแบบนี้ร่างกายแบบนี้ ให้นึกภาพการทำให้ตัวเองเป็นจอมมารอะไรนั่นเลิกคิดไปได้เลย แค่สถานะที่เป็นอยู่ก็ไม่ผ่านแล้ว ข้ามภพมาเพียงวิญญาณก็ยังดีที่ระบบมีเมตตาเอาสมองอันชานฉลาดของเขามาให้ด้วย เฟยเมี่ยวใช้ความคิดอย่างหนัก เพื่อประมวลผลความเป็นไปได้ว่าเขาควรจะทำยังไงกับสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ดี
สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถคิดอะไรดีๆ ออกมาได้เลย ก็สมควรจะเป็นเช่นนี้ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหลิ่งเฟยอวี่สักนิดเดียว "ผมขอข้อมูลของหลิ่งเฟยอวี่ทั้งหมด"
ระบบ [ข้อมูลทั้งหมดที่ผู้เล่นต้องการ จะถูกหักจากพลังชีวิตของผู้เล่น ข้อมูล1ข้อ เทียบเท่าพลังชีวิต 10%]
อะไรนะ… "ให้คนอื่นมาทำงานให้ ยังจะมาหาเรื่องหักนั่นหักนี่อีกเหรอ?"
ระบบ [ ทำธุระกิจต้องมีผลกำไร นี่เป็นมาตรการที่มาสเตอร์กำหนดไว้ หากผู้เป็นไม่ยินยอมจ่าย ทางเราก็ไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลใดๆ ได้]
เฟยเมี่ยวตบหน้าผากตัวเองดังปึก มันจะรังแกกันเกิดไปหน่อยหรือเปล่า เฟยเมี่ยวครุ่นคิดถ้าเขาไม่มีข้อมูลอะไรเลยเกี่ยวกับคนๆ นี้ ต่อไปต้องลำบากแน่พลังชีวิต10% แลกกันข้อมูลของหลิ่งเฟยอวี่ทั้งหมดก็ไม่ถือว่าแพงมากนัก ยังถือว่าเป็นราคาที่ยอมรับได้ เขากล่าวอย่างเรียบง่าย แต่ในน้ำเสียงยังติดไว้ด้วยความไม่ชอบใจอยู่นิดหน่อย "ก็ได้พลังชีวิตของผม แลกกับของมูลของหลิ่งเฟยอวี่ตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้"
ระบบ [ หากผู้เล่นต้องการทั้งหมด ทางเรามีโปรโมชั่นพิเศษลดแลกแจกแถมสำหรับลูกค้าใหม่ สามารถใช้คูปองในบัญชีผู้ใช้เพื่อลดย่อนได้ ราคาเต็มของสินค้า จะอยู่ที่พลังชีวิตของผู้เล่น 70% ลดไปเลยทันทีให้ลูกค้าจ่าย พลังชีวิตเพียง20% เท่านั้น ]
อ้าวไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า เฟยเมี่ยวขมวดคิ้วมุ่น "ไหนบอก10%"
ระบบ [ ข้อมูล1อย่างถือเป็น10% แต่ประวัติของหลิ่งเฟยอวี่ทั้งหมดต้องใช้การอัปโหลดจากไฟล์ใหญ่ ใช้พลังงานในการโอนย้ายของมูลมาก ดังนั้นราคาที่ต้องจ่ายจึงเพิ่มขึ้น ]
แล้วไอ้ที่บอก ลด แลก แจก แถมมันอยู่ตรงไหนพูด!
เฟยเมี่ยวผ่อนลมหายใจออกมาอย่างอดกลั้น เขามีพลังชีวิตอยู่50% ถ้าหายไปอีก20% เขาก็ยังเหลืออีก30% ให้ได้ใช้งาน เอาเถอะถ้ามันจะทำให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็ว เสียมากหน่อยจะเป็นไรไป "ได้ผมจ่าย"
ระบบ [ ตอบรับคำสั่งซื้อ ประวัติส่วนตัวของหลิ่งเฟยอวี่และเรื่องราวทั้งหมดในชีวิตที่ผ่านมา ]
[ กำลังดาวโหลดไฟล์และถ่ายโอนเข้าสู่ความทรงจำของผู้เล่น ]
[ ถ่ายโอนข้อมูลสำเร็จ ทำการลบพลังชีวิต20% ]
ร่างกายที่ทรงตัวอยู่ดีๆ ของเฟยเมี่ยวกลับอ่อนยวบลงคล้ายผ้าที่ไร้ไม้แขวนตกลงสู่พื้น เฟยเมี่ยวถึงเพิ่งตระหนักได้ว่าหากพลังชีวิตลดต่ำลงกว่านี้อีกเพียงนิด เขาจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา เกือบไปแล้ว
ระบบ [ คำเตือน ผู้เล่นควรรีบเพิ่มพลังชีวิตโดยด่วน เนื่องจากพลังชีวิตลดต่ำมากเกินไป จึงไม่สามารถขยับตัวได้ ]
เรื่องสำคัญทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก!
พูดน่ะง่ายแต่จะให้เขาทำยังไงละ ภาพมากมายไหลผ่านเข้ามาในความทรงจำของเฟยเมี่ยว หลิ่งเฟยอวี่นั้นเกิดมาก็เป็นเด็กกำพร้า ถูกนำมาทิ้งไว้ที่ข้างแม่น้ำสายหนึ่งไกล้ๆเมืองหลวงแคว้นเว่ย ขนาดที่หลิ่งเฟยอวี่กำลังนอนรอความตายเพราะถูกแดดเผา ก็มีขอทานเฒ่าผู้หนึ่งไปพบเข้าเห็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง ก็เลยนำเขามาขายให้กับแม่เล้าหลิ่งฮวาเจ้าของหออวิ้นเหมย ที่ประกาศหาซื้อเด็กทารกผู้ชายเพื่อรับเป็นลูกบุญธรรม พอแม่เล้าหลิ่งเห็นทารกน้อยก็เกิดถูกชะตารักใคร่เลยซื้อตัวเด็กน้อยจากขอทานเฒ่าและนำมาเลี้ยงดูเป็นบุตรของตนเองพร้อมกับตั้งชื่อให้เด็กน้อยว่า หลิ่งเฟยอวี่
แม้จะเติบโตขึ้นมาในหอนางโลม แต่หลิ่งเฟยอวี่กลับไม่เคยทำมาหากินด้วยการขายเรือนร่างเพียงขายฝีมือในการดีดกู่ฉินช่วยเหลืองานเล็กๆ น้อยๆ ของแม่บุญธรรมเพียงเท่านั้น ด้วยร่างกายที่บอบบางกว่าผู้ชายทั่วไปและหน้าตาที่เปรียบเหมือนหยกงามหนึ่งเดียวในใต้หล้าน่าทะนุถนอมของเขา ทำให้เขากลายเป็นแก้วตาดวงใจของแม่เล้าหลิ่งได้ไม่ยากเย็นน้ก อะไรที่เขาไม่คิดทำนางไม่เคยบีบบังคับ อะไรที่เขาอยากทำนางล้วนไม่เคยห้ามปราม
เหมือนทุกอย่างจะดีไปหมดราวกับเส้นทางนี้โรยด้วยกลีบกุหลาบแต่เปล่าเลย ขึ้นชื่อว่ามีคนรักก็ย่อมต้องมีคนเกลียด หญิงงามและชายงามทั้งหลายไม่ใช่เพียงในหออวิ้นเหมย แต่เป็นทั่วทั้งแคว้นทุกคนล้วนเกลียดเขา แม้ต่อหน้าแม่เล้าหลิ่งทุกคนจะทำดีกับเขา แต่ลับหลังหลิ่งเฟยอวี่กลับถูกรังแกสารพัด จนเฟยเมี่ยวที่เห็นภาพนี้ในความทรงจำยังโมโหแทน เด็กคนหนึ่งที่เปรียบดั่งผ้าขาว ไหนเลยต้องพบเจอเรื่องราวโหดร้ายถึงเพียงนี้กัน เฟยเมี่ยวคิดในใจอย่างเย็นชา หากว่าเป็นเขาคงไม่พ้นฆ่าคนพวกนั้นไปแล้ว
"ผมขยับตัวไม่ได้" เขาเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ร่างกายคล้ายว่าเรี่ยวแรงค่อยๆ ถูกกลืนหายไปในหลุมดำ
ระบบ [ เพื่อเก็บรักษาพลังชีวิตที่เหลือไว้ จำเป็นต้องทำให้ผู้เล่นขยับตัวไม่ได้สักระยะ ]
ขยับตัวไม่ได้เฟยเมี่ยวก็ยังไม่ได้ถือสามากนัก แต่ให้เขาล้มลงตรงนี้เลยหรือ พื้นไม้ตรงนี้ใช่ว่าจะนอนสบายเสียเมื่อไหร่กัน ให้ไปนอนเป็นผักเปื่อยๆ ที่เตียงไม่ได้หรือไง
เฟยเมี่ยวเอ่ยถามอีกครั้งอย่างคนมีความอดทน "ผมต้องทำยังไงถ้าต้องการเพิ่มพลังชีวิตให้ตัวเอง"
ระบบ [ ทำเควสที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ หากพลังชีวิตเพิ่มสูงขึ้นจนถึง1000% จากนั้นร่างกายจะเข้าสู่สภาวะสมดุล และกลายเป็นร่างกายของผู้เล่นโดยสมบูรณ์ ]
"แต่ตอนนี้ผมขยับตัวไม่ได้จะทำเควสอะไรนั่นได้ยังไง แล้วพื้นตรงนี้ก็เย็นจนเริ่มปวดหลังแล้วด้วย คุณคิดหาทางออกง่ายๆ หน่อยไม่ได้หรือไง คงไม่ปล่อยให้ผมตายเพราะปวดหลังก่อนหรอกใช่ไหม?"
ระบบ [ ผู้เล่นต้องการเช่าพลังชีวิตสำรองหรือไม่ ]
อะไรอีกละนั่น….
หลังที่แนบไปกับพื้นส่งผ่านความหนาวเย็นมาถึงกระดูก เฟยเมี่ยวขมวดคิ้วมุ่น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นขึ้น เพราะความหนาวแทรกซึมเข้ามาจนเขาปวดไปทั้งตัว เฟยเมี่ยวเอ่ยถามระบบอย่างยากเย็น "มันคืออะไร"
ระบบ [ เป็นการให้ยืมพลังชีวิตชั่วคราว เมื่อผู้เล่นเติมพลังชีวิตคืนกลับมาจนพ้นขีดอันตรายแล้ว ระบบจะทำการเรียกเก็บคืนย้อนหลัง ]
"จ่ายคืนยังไง" บอกตามตรงเขาไม่อยากขาดทุน…
ระบบ [ นอกจากจะเรียกเก็บคืนพลังชีวิตที่ผู้เล่นเช่าไปแล้ว ในอนาคตเมื่อผู้เล่นสามารถเปิดใช้ค่าต่างๆ ได้ ระบบจะหักแต้มจากที่มีทั้งหมด 30แต้ม บวกค่าธรรมเนียมเพิ่มเติมอีก 5% เป็นการหักอัตโนมัติโดยไม่ต้องแจ้งให้ผู้เล่นทราบ และเป็นการหักครั้งเดียวเพื่อชำระหนี้ไม่มีการหักอะไรเพิ่มแต่อย่างใด ]
อือ ยิ่งฟังยิ่งขาดทุน หักอัตโนมัติอย่างกับเป็นหนี้บัตรเครดิตสะดวกสบายจริงๆ เหอะ!
แน่นอนว่าในเวลาแบบนี้เฟยเมี่ยวไม่สามารถปฏิเสธหนี้สินครั้งนี้ได้ จึงได้แต่รับปากส่งๆ ไป "ผมตกลง"
เมื่อพลังชีวิตถูกเติมกลับมาจนครบ 50% แล้วเฟยเมี่ยวถึงได้ไปนั่งทุบหลังของตนเองบนเตียงดีๆ เขาใช้เวลาไปกับการเฝ้าดูและจดจำทุกๆ รายละเอียดของหลิ่งเฟยอวี่ไว้จนหมดสิ้น การสวมบทบาทเป็นผู้อื่นนั้นมิได้เกินความสามารถของเฟยเมี่ยวแต่อย่างใด เพียงแต่ยามนี้เขายังไม่มีกะจิตกะใจจะทำก็เท่านั้น
แต่เมื่อได้พบเห็นเรื่องราวทั้งหมด ดวงตาหงส์คู่งามกลับปรากฏจิตสังหารเลือนลางในม่านตา เด็กน้อยผู้หนึ่งจะดี จะร้ายอย่างไรก็ไม่สมควรได้รับความไม่เป็นธรรมถึงเพียงนี้ และยิ่งไม่ควรมาตายจากไปโดยที่ตนเองไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ร่ำลามารดาบุญธรรมผู้มีพระคุณ ในใจของเฟยเมี่ยวยิ่งเกิดความรู้สึกสงสาร และขอบคุณเจ้าของร่างกายที่เขาได้หยิบยืมมาใช้มากขึ้นไปอีก
คนผู้นี้ตายเพราะความริษยาอันแสนน่ารังเกียจของผู้อื่น เพียงเพราะอ่อนแอและไว้ใจคนง่ายเกินไป ถึงได้มีจุดจบเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นโลกใบนี้หรือในโลกเดิมที่เขาจากมาก็ล้วนเหมือนกัน เฟยเมี่ยวยังได้รู้อีกว่าหออวิ้นเหมยที่เขาอยู่ในตอนนี้นั้น มีกฎอยู่หนึ่งข้อที่ระบุว่า 'หากผู้ใดต้องการออกจากหออวิ้นเหมย ต้องจ่ายค่าไถ่ตัวเป็นจำนวนเงินห้าพันตำลึงทองให้กับหออวิ้นเหมย’
กฎข้อนี้ถูกบังคับใช้ตั้งแต่ทาสชั้นต่ำสุดในหอไปจนถึงแม่เล้าเลยทีเดียว โดยหากเป็นแม่เล้าก็ต้องจ่ายเงินจำนวนนี้ให้กับแม่เล้าคนต่อไปที่จะมารับช่วงต่อจากตน แม้แต่หลิ่งเฟยอวี่ที่เป็นลูกบุญธรรมของแม่เล้าหลิ่งหากต้องการอิสรภาพก็ต้องจ่ายเงินจำนวนนี้ให้กับทางหออวิ้นเหมยเสียก่อน
ตัวแม่เล้าหลิ่งเองก็ทราบดีว่าบุตรชายของนางนั้นอยากออกจากหออวิ้นเหมยแห่งนี้เพื่อไปท่องโลกกว้างแต่เงินห้าพันตำลึงทองมิใช่เงินน้อยๆ อย่าว่าแต่หลิ่งเฟยอวี่ที่ทำเพียงดีดกู่ฉินไม่ขายร่างกายเลย แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น
และเมื่อเจ็ดวันก่อนก็มีคุณชายตะกูลเศรษฐีผู้หนึ่งนามว่า 'หานเจี่ยฟง’ เอ่ยปากจะขอไถ่ตัวหลิ่งเฟยอวี่ไปแล้วตบแต่งให้เป็นถึงฮูหยินรอง ด้วยเงินค่าไถ่ตัวบวกกับเงินค่าสินสอดรวมเป็นเงินถึงหนึ่งหมื่นตำลึงทองเลยทีเดียว
เพราะเรื่องนี้ จึงทำให้เขาได้มาอยู่ในร่างนี้แทนผู้เป็นเจ้าของที่ตายจากไป หลังจากวันที่ได้พูดคุยกับคุณชายหานหลิ่งเฟยอวี่ก็ขอเวลาคิดเจ็ดวัน และเมื่อคืนก็เป็นคืนวันที่หกเท่ากับว่าวันนี้คือวันที่ต้องให้คำตอบกับคุณชายหานแล้ว แต่น่าเสียดายที่หลิ่งเฟยอวี่ยังไม่ทันได้ให้คำตอบก็ไม่มีวันตอบคำถามนี้ได้อีกแล้ว
ก่อนตายหลิ่งเฟยอวี่ดื่มชากาหนึ่งที่ชายผู้หนึ่งนำมาให้ เพราะฉนั้นแล้ว 'ยาพิษ’ คือสาเหตุการตายที่เฟยเมี่ยวสรุปออกมาได้จากสิ่งที่เห็น แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ใส่ลงไปในชากานั้นคืออะไร "ระบบคุณมีไอเทมเจ๋งๆ อะไรบ้าง"
ระบบ [ระบบปฏิบัติ…]
"พอ ผมขอเนื้อหาสาระชื่อคุณหรือโค้ดเนมผมจำได้แล้ว"
ระบบ [...มีทุกอย่างที่ผู้เล่นต้องการ ]
"คุณหาได้ไหมว่าในร่างกายของผมตอนนี้มีสารพิษอะไรตกค้างอยู่หรือเปล่า?"
ระบบ [ ได้ค่ะ หนี้สินทั้งหมดจะถูกทบรวมกับพลังชีวิตที่ถูกเช่าไป ]
รู้จักหากำไรจากผู้บริโภคจริงๆ คืนกำไรให้ลูกค้าน่ะ ไม่เคยได้ยินบ้างเหรอ
[ ผมจ่าย ] เฟยเมี่ยวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วท่องจำให้ขึ้นใจ เพิ่มหนี้เท่ากับงานจะเสร็จเร็วขึ้น
ระบบ [ พิษในร่างของผู้เล่นคือ 'พิษแสงจันทร์' เป็นยาพิษชนิดหนึ่งในยุคนี้ ]
เฟยเมี่ยวขมวดคิ้วน้อยๆ อย่าว่าแต่รู้จัก แค่ชื่อพิษนี้เขายังไม่เคยได้ยิน [ รายละเอียดอื่นๆ ละ ]
ระบบ [ ผู้เล่นหมดโควต้าในการยืมพลังชีวิตและข้อมูลอื่นๆ จากระบบในเดือนนี้แล้ว ]
มือบางถูกยกขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างเหนื่อยใจ ชาตินี้ทั้งชาติเขาจะได้กลับบ้านไหมเนี่ย เมื่อมองไปทางกระจกทองแดงอีกครั้ง เฟยเมี่ยวก็คิดได้ว่า เขาควรทำอะไรที่มันเป็นประโยชน์มากกว่าการเป็นหนี้ระบบหน้าเลือดอย่างเช่น แก้แค้น ให้กับเจ้าของร่างนี้สักหน่อยเป็นไง
จะอย่างไรก็ยืมร่างเขามาใช้แล้ว ถือว่าตอบแทนบุญคุณก็แล้วกัน เริ่มจากใครดีนะ…
หึ เริ่มจากตัวต้นเหตุแห่งความริษยานี้ก่อนแล้วกัน ก็เขาดันฟื้นขึ้นมาตรงกับวันนัดพบกับหานเจี่ยฟงพอดี คอยดูเถอะคุณชายหาน ว่าท่านเฟยเมี่ยวผู้นี้จะเล่นสนุกกับนายยังไง…
ระบบ [ เปิดใช้ค่าความคิดชั่วร้ายสำเร็จ ]
[ ค่าความชั่วร้ายเพิ่มขึ้น 10 แต้ม ]
"..." แค่คิดเรื่องชั่… แค่กๆ เรื่องไม่ดีมันก็นับเหรอ? เออดีเนาะ ถ้าเป็นแบบนี้คิดเรื่องไม่ดีสักวันละล้านครั้งก็ไม่ต้องมาคอยเป็นหนี้แล้ว
ระบบ [ ค่าความชั่วร้ายจะนับ ก็ต่อเมื่อผู้เล่นเกิดความรู้สึกอยากทำในสิ่งที่คิดจริงๆ หากเป็นการคิดเล่นๆ และไม่ได้ลงมือกระทำทางเราไม่นับค่ะ ]
เฟยเมี่ยวกลอกตาไปมา เอ่ยถามด้วยความรู้สึกเริ่มเบื่อหน่าย "แล้วที่ให้แต้มเมื่อกี้ละ?"
ระบบ [ หากผู้เล่นไม่ปฏิบัติตามที่คิด แต้มที่ให้ไปจะถูกริบคืน ในกรณีที่แต้มเมื่อครู่ถูกหักไปโดยอัตโนมัติแล้ว ผู้เล่นจะ -10 แต้มทันที ]
เท่ากับว่าเขาเป็นหนี้เพิ่มทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย นิ้วมือสวยถูกยกขึ้นมานวดขมับที่เริ่มปวดตุบๆ "ไปไหนก็ไปเถอะ ผมไม่อยากคุยกับคุณแล้ว"
ระบบ [ ขออนุญาตประกาศเควส 'แก้แค้นให้หลิ่งเฟยอวี่’ หากผู้เล่นทำเควสนี้สำเร็จจะได้รับ ]
[พลังชีวิต 100%]
[ค่าความชั่วร้าย 100แต้ม]
[ค่าความเสแสร้ง 100แต้ม]
ระหว่างปฏิบัติเควสผู้เล่นสามารถสะสมแต้มไปได้เรื่อยๆ ตามสิ่งที่ผู้เล่นกระทำ
พอใช้หนี้ไหมวะ?
ระบบ [ ผู้เล่นจะรับทำเควสนี้หรือไม่ ]
“รับ” เฟยเมี่ยวหลับตาลง ในความคิดนึกถึงใบหน้างดงามที่สะท้อนอยู่ในกระจก ถึงดวงวิญญาณของหลิ่งเฟยอวี่ ผมยืมร่างของคุณมาใช้ ต่อให้คุณจะไม่รู้ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะขอตอบแทนให้ในแบบของตัวเองนะ หลับให้สบายนะครับ ใครที่มันทำอะไรกับคุณไว้ ผมจะทำให้มันต้องร้องขอความตายมากกว่าการขอมีชีวิตอยู่แน่นอน
เขาลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า เพียงแต่ครั้งนี้ดวงตาพญาหงส์กลับหลงเหลือไว้เพียงความเย็นชาและหยิ่งทะนง "ผมต้องเริ่มจากตรงไหน"
ระบบ [ เป็นนายโลมอันดับหนึ่งในใต้หล้าที่สมบูรณ์แบบ ]
คล้ายว่าปณิธานอันแรงกล้าที่จะแก้แค้นให้คนงาม แตกละเอียดกลายเป็นเม็ดทรายที่ถูกสายลมพัดปลิวไปในพริบตา ใบหน้างามซีดเผือดลงทันใด เฟยเมี่ยวแทบลมจับจะให้เขาเป็นอะไรนะ นายโลมอันดับหนึ่งในใต้หล้า
เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องทำอะไรแบบนี้เลย แน่ละ หลิ่งเฟยอวี่ตัวออริจินอลแค่เล่นกู่ฉินเสร็จแล้วยิ้มบางๆ เดินกลับเข้าหลังเวทีเป็นอันจบ ง่ายดายออกปานนั้น แล้วเขาละแค่จะแก้แค้นต้องลำบากขนาดนี้เลยเหรอ ขออนุญาตเทงานกลางอากาศจะได้ไหม
ระบบ [ ไม่ได้ค่ะ ]
"รู้แล้ว!" ชีวิตของเขาหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไปนะ….
มาเสิร์ฟบทที่.2แล้วค่ะ คอมเม้นต์ติชมได้นะคะ 1คอมเม้นต์ เท่ากับ 1กำลังใจน้าาา
พูดคุยกับเถียนซินได้ที่
ทวิตเตอร์ : @Hanfeng62416408
เพจนักเขียน : เถียนซิน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

เป็นระบบที่... เอากำไรจากลูกค้าเก่งดีแท้5555
เกลียดมันเลย ถ้าเป็นน้อง ผมจะยอมฆ่าตัวตายไปรับโทษเลย พับผ่าเถอะ น่ามคาญ
เห้ย ถ้าภารกิจไม่สำเร็จ
ระบบควรโดนลงโทษนะ เพราะไม่ช่วยอะไรที่มีประโยชน์เลย ข้อมูลตัวละครมันต้องได้อยู่แล้วไหม ไม่ใช่ต้องมาจ่าย อิเ-้ยยยยยยย
-เป็นระบบที่เ-ี้ยที่สุดที่เคยอ่านมาเลย หงุดหงิด
สงสัยจะเป็นหนี้อีกนาน
เป้นกำลังใจให้น้อง
ระบบหรือเจ้าหนี้5555
เชียร์พี่มี่นะคะ
น่าร้ากกกกก