ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 กลับสู่เกาหลี
“1 2 3 4 5 6 7 8” (กรุณาอ่านเป็นจังหวะ)
“ดีมากอย่างนั้นแหล่ะค่ะ”
ฉันชื่อพริ้นซ์ค่ะ อายุ 20 ปี ตอนนี้ฉันกำลังสอนเต้นให้กับนักร้องในค่ายชื่อดังแห่งหนึ่ง ฉันเรียนมาทางด้านการเต้นโดยตรง ฉันรักการเต้นมากที่สุด แน่นอนว่านักร้องในค่ายหลายคนล้วนแต่เรียนการเต้นมาจากฉันทั้งหมด
“เอาล่ะจ๊ะ วันนี้พอแค่นี้แหล่ะ”
“ทำไมเลิกซ้อมเร็วจังค่ะ”
“ก็พี่จะให้พวกน้องไปเตรียมชุดขึ้นคอนเสิร์ตเย็นนี้ไงจ๊ะ”
“อ้อค่ะ”
“งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะค่ะ” แล้ว 4 สาวเกอรี่เบอเริ่มก็เดินออกจากห้องซ้อมไป ส่วนฉันก็กำลังเก็บของตัวเองเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
“พริ้นซ์จ๋า….”
“โอ๊ย ยัยฟ้าใสแหกปากหาอะไร อยู่กันแค่นี้”
ฟ้าใสเป็นเพื่อนรักที่สุดของฉันเอง ยายเนี่ยบ้านักร้องเกาหลีเป็นที่สุด ชื่อว่าวง Super Junior ที่หล่อๆ เต้นเก่งๆ แต่สำหรับฉันแล้วรู้สึกเฉยๆ ไม่เห็นจะน่าพิสวาสตรงไหนเลย แถมอยู่กันคนล่ะประเทศอีกต่างหากแต่ไม่ใช่ว่าฉันจะฟังภาษาเกาหลีไม่ออกนะ ฉันฟังรู้เรื่องอ่านออกและเขียนได้ อันที่จริงฉันก็เป็นคนเกาหลีนี่แหล่ะ แต่ย้ายมาอยู่ที่เมืองไทยเมื่อ 4 ปีก่อน แถมมาตอนนั้นภาษาไทยก็ยังไม่รู้เรื่องเลย ก็มียัยฟ้าใสนี่แหล่ะที่ช่วยสอนให้ ตอนนี้ก็อ่านออกเขียนได้คล่องแล้ว
“แกมีอะไรฟ้าใส”
“ฉันจะชวนเธอไปดูคอนเสิร์ต Super Junior ไปด้วยกันนะ”
“ไม่” สั่นง่ายๆ
“ทำไมอ่า”
“ไม่ไปก็คือไม่ไป ฉันติดงานอยู่”
“ชิชิ เห็นงานดีกว่าเพื่อนจำไว้เลย เชอะ ไปคนเดียวก็ได้ แบร่” ยัยฟ้าใสหันมาแลบลิ้นให้ฉันก่อนเดินออกไป อันที่จริงค่ายเพลงที่ฉันอยู่ไม่ได้ให้ใครเข้าออกง่ายๆ นะ แต่ยัยนี้มันดันได้สิทธิพิเศษในการวิ่งเข้าวิ่งออกที่นี่
แล้วไอ้คอนเสิร์ตนี่ก็ต้องจองบัตรล่วงหน้าเป็นเดือนอีกต่างหาก และไม่ใช่ว่าฉันไม่มีบัตรนะถึงไม่ไป บัตรน่ะมี แต่มันติดธุระจริงๆ นี่หว่า เฮ้อ เก็บของกลับบ้านแต่งตัวไปคอนเสิร์ตเกอรี่เบอเริ่มดีกว่า
อิมแพ๊ค…
---ห้องแต่งตัว---
“ไงจ๊ะ น้องๆ” ฉันเดินเข้าไปทักพวก 4 สาวเกอรี่เบอเริ่ม
“พี่พริ้นซ์”4 สาวเอ่ยพร้อมกัน
“งานใหญ่ขนาดนี้ สู้ๆ นะจ๊ะ”
“ค่า ขอบคุณมากนะค่ะพี่”
“จ้า”
งานอลังการจริงๆ เลย แล้วท่าที่ฉันสอนเต้นไปมันจะเหมาะสมกับงานมั้ยเนี่ย
“และแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย ขอเชิญพบกับ 4 สาวเกอรี่เบอเริ่มได้เลยค่า”
เฮ เฮ แปะๆ กรี๊ดดด
เสียงกรี๊ด เสียงปรบมือ ดังคับฮอลล์ แสดงคอนเสิร์ต พอเพลงเล่นไปได้สักครึ่งเพลงก็มีเสียงวิจารณ์ดังขึ้น
“โห ใครเป็นคนคิดท่าเต้นเนี่ยสุดยอดจริง”
“นั้นดิ สวยมากๆ”
อ๊ายยย มีคนชมท่าเต้นของฉันด้วยค่า ไม่เสียงแรงเลยค่ะที่ฝึกซ้อมมาเป็นเวลานาน
และแล้วคอนเสิร์ตก็จบลง
“ขอบพระคุณทุกท่านนะค่ะที่มาชมคอนเสิร์ตของพวกเรา พวกเราจะไม่มีวันลืมวันนี้เลยค่ะ และเราก็ขอขอบคุณพี่ทีมงานทุกท่านที่ทำให้คอนเสิร์ตของพวกเราประสบความสำเร็จ และที่ขาดไม่ได้คือคนออกแบบท่าเต้นในงานครั้งนี้ ขอเชิญพี่พริ้นซ์ขึ้นมาบนเวทีด้วยค่ะ”
อ่ะ เรียกฉันเหรอเนี่ย กรี๊ดดด ฉันจะดังแล้ว
“พวกเราเกอรี่เบอเริ่มขอขอบพี่มากเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ^^”
---บ้านฉันเองค่า---
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อคุณแม่” ฉันที่พึ่งลงมาจากฉันบนเอ่ยขึ้นทักคุณพ่อคุณแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ”
“คุณพ่อคุณแม่มีอะไรหรือป่าว สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย” ฉันถามขึ้นพลางนั่งลงที่โต๊ะอาหารตรงข้ามกับแม่
“เออ ลูกจ๊ะคือ”
“คืออะไรค่ะแม่ พูดมาสิมัวแต่อ้ำอึ้งกว่าจะรู้เดี๋ยวก็มืดพอดี”
“คือว่าพ่อกับแม่จะให้ลูกไปอยู่เกาหลี”
“ค่ะ ก็แค่เนี่ย” ก็แค่ให้ไปเกาหลี
“หาO0O! ไปเกาหลี” ม่ายยยย น้า
“ทำไมล่ะค่ะ ทำไมพริ้นซ์ต้องไปอยู่เกาหลีด้วย” ฉันยังเรียนไม่จบเลยนะ จะให้ไปเกาหลีได้ไง ไม่ยอมอ่าT^T
“พ่อกับแม่มีเงินเยอะพอที่จะให้ลูกไปอยู่ที่โน้น” ฟังขึ้นมากมายเหตุผล-_-^
“แล้วหนูต้องไปอยู่ที่นั้นนานเท่าไหร่ค่ะ”
“ก็สักพักหนึ่งนะจ๊ะ” ไอ้สักพักของแม่นี่มันนานเท่าไหร่หว่า
“เมื่อไหร่ค่ะ”
“พรุ่งนี้ !~ ทำไมมันถึงทันด่วนขนาดนี้ล่ะค่ะ พริ้นซ์ยังไม่ได้เตรียมตัวเลยอ่า”
“ก็พี่ฮีชอลจะกลับเกาหลีพรุ่งนี้น่ะสิ”
“อย่าบอกนะค่ะว่าแม่จะให้หนูกลับไปพร้อมพี่ฮีชอลเลย” กลับก่ะพี่ฮีชอลเนี่ยนะ
“ใช่จ๊ะ” ง่าT^T พ่อก่ะแม่จะรีบผลักไสไล่ส่งฉันไปไหนเนี่ย
“แม่คร้าบ พ่อคร้าบ” เอ๊ะ! เสียงคุ้นๆ เสียงที่ฉันคิดถึงแต่ไม่ต้องการเจอ(ยังไงหว่า-_-^)
“ฮีชอล/พี่ฮีชอล” ผู้ชายหน้าสวยคนนี้แหล่ะที่ฉันคิดถึงและอยากเจอมากที่สุด แต่ว่ามันไม่ใช่ตอนนี้
“ไงพริ้นซ์ทำไมทำหน้าบูดอย่างนั้นล่ะ” พี่ฮีชอลหลังจากที่เข้ากอดพ่อกับแม่แล้ว จึงหันมาทักฉัน
“รมไม่ดี”
“เป็นอะไร”
“เห็นหน้าพี่นั้นแหล่ะ” แล้วฉันก็เดินสะบัดก้นขึ้นห้องไป ทำให้พี่ฮีชอลมองฉันงง
“อะไรของมันว่ะ”
ปัง!
เซ็งเว้ย ทำไมฉันไปเกาหลีด้วยเนี่ย ไม่อยากไปเลยอ่า อยากอยู่กับพ่อกับแม่อ่ะ ฮืออ….
“เป็นอะไรยัยพริ้นซ์ออกมาคุยให้รู้เรื่องดิ” ฉันเปิดประตูห้องออกมาตามที่พี่ฮีชอลบอกด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
“เป็นอะไรพริ้น”
“ทำไมหนูต้องกลับเกาหลีด้วย” ฉันพูดไปมือก็ยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไป
“มันมีเหตุนิดหน่อย”
“เหตุอะไรล่ะ” พี่ฮีชอลทำหน้าครุ่นคิดนิดๆ ก่อนจะตอบ
“ธุรกิจทางบ้านเรามันกำลังแย่”
“จริงอ่ะ” ฉันไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย
“อืม พ่อกับแม่ไม่อยากให้เรารับรู้ปัญหาก็เลยส่งเรากลับเกาหลีไง เข้าใจมั้ยยัยพริ้นซ์”
“อ่า แล้วทำไมแม่ไม่เคยบอกหนูล่ะ”
“ก็บอกไปแล้วไงเล่า ว่าท่านสองคนไม่อยากให้เรารับรู้ แล้วอย่าไปบอกพ่อแม่นะว่าพี่บอก”
โธ๋ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง หนูรักพ่อกับแม่ที่สุดเลยค่ะ
.........................................................................
สนุกมั้ยอ่ะ
เม้นกันหน่อยนะ
.........................................................................
สนุกมั้ยอ่ะ
เม้นกันหน่อยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น