[os] Wedding Dress - Gone

เนื้อเรื่อง

    ชุดวิวาห์สีขาวสะอาด ถูกค่อยสวมลงบนร่างเพรียวอย่างถะนุถนอม ทุกอย่างสวยงามอย่างที่หญิงสาวใฝ่ฝันไว้ กระโปรงทรงสุ่มยาวราวชุดสวยของเจ้าหญิงในเทพนิยาย ที่ตอนจบได้แต่งงานกับเจ้าชายรูปงาม แต่… สำหรับหญิงสาวที่กำลังชื่นชมความงดงามของตนอยู่หน้ากระจก หาได้มีเจ้าชายอยู่ข้างกายไม่

… เอี๊ยด … ประตูเหล็กของโกดังใหญ่ค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้ามนสวยของหญิงสาวในชุดแต่งงานขาวสะอาด เจ้าสาวค่อยๆก้าวเข้าหาเจ้าบ่าวที่ ‘รอ’ อยู่ในโกดัง

            “รอนานไหม ที่รัก?” หญิงสาวกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม

            “….”

            แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา… หญิงสาวมองใบหน้าบุรุษอันเป็นที่รักด้วยความสงสัย ทำไมนะ…

            “ผ้านี้ ทำให้คุณอึดอัดรึเปล่า ที่รัก?” หญิงสาวลูบผ้าขาวนั้นอย่างแผ่วเบา…

            ผ้าที่ผูกเพื่อปิดปากชายหนุ่มซึ่งเป็น ‘ที่รัก’

            นิ้วเรียบลูบไล้ผ้าที่ผูกไว้ ก่อนจะประทับรอยลิปสติกสีแดงไว้ แล้วยิ้มหวาน ดวงตากลมชื่นชมความงดงามของเจ้าบ่าวผู้ถูกปิดปากไว้ มือของหล่อนลูบไล้ไปทั่วใบหน้า งดงามหาที่ใดเปรียบ อยากครอบครอง..

            … เป็นที่สุด

            “อดทนหน่อยนะที่รัก รอบาทหลวงมา แล้วฉันกับคุณ ก็จะได้รักกันซักที” แล้วหญิงสาวก็มอบจูบผ่านผ้าบางให้ชายหนุ่ม ไม่มีวี่แววจะแก้มัดให้

            เจ้าสาวก้มลงกุมมือของเจ้าบ่าว จูบที่มือนั้นเบาๆ ข้อมือใหญ่แดงก่ำ เพราะรอยมัดที่ผูกติดอยู่กับเก้าอี้เป็นแน่ หญิงสาวส่งสายตาเป็นกังวลให้ชายหนุ่มที่รัก

            “เจ็บรึเปล่า ที่รัก? ฉันสัญญาว่าจะทำแผลให้คุณ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะคะ” เธอส่งสายตาหวานฉ่ำให้ สบตากับชายหนุ่มที่ร่างถูกมัดติดกับเก้าอี้ ผ้าขาวที่ปิดปากของเขาไว้

…. ด้วยความรัก

            หญิงสาวเดินออกไปที่หน้าโกดัง รอคอยบาทหลวง ผู้เป็นซึ่งพยานรักของเธอ กับ เขา ผู้ที่จะทำให้ความรักของหล่อนสมบูรณ์ ผู้ที่จะทำให้เธอมีเขา …ตลอดไป

            รออยู่นานก็เริ่มเป็นห่วงร่างที่รออยู่ด้านใน เจ้าสาวกับชุดขาวสะอาดก้าวกลับเข้าไปในโกดัง แต่ก็ต้องตกใจ เพราะในนั้นเหลือเพียงเก้าอี้ที่ว่างเปล่ากับกองเชือกที่ถูกตัดออก มีดพกสั้นถูกวางอยู่ไม่ไกล คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน มือเรียวหยิบมีดสั้นขึ้น มือเล็กสั่นเทา น้ำตาคลอ ทำไมนะ

… สวบ สวบ …

            เสียงคนวิ่ง ไม่ไกลนัก หญิงสาวคิดในใจก่อนออกเดินตามเสียงนั้นไป

            “ที่รัก คุณอยู่ไหน? อย่าทำให้ฉันกลัวได้ไหม?” เจ้าสาวเรียกหาชายผู้หลบหนี สองเท้าวิ่งไม่หยุด ตามเสียงนั้น

            “ยอดรัก!” หล่อนพบร่างสูงนั้น แววตาของหล่อนดีใจอย่างสุดซึ้ง แต่ไม่… สำหรับชายหนุ่ม เขาทำท่าจะออกวิ่งอีกครั้ง

…ชับ …

            เสียงเหมือนกับอะไรพุ่งฝ่าอากาศแล้วปักอะไร ที่ไหนสักแห่ง ก่อนที่ร่างสูงจะล้มลง…

ปรากฏมีดสั้นอยู่ที่ข้อพับหลังหัวเข่า..

            “โอ้ย!” ชายหนุ่มออกเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เจ้าสาวพุ่งเข้ามาส่งสายตาเป็นห่วง

            “ฉันขอโทษคุณจริงๆ ดวงใจของฉัน แต่ฉันไม่อยากให้คุณวิ่งต่อไปอีก ฉันจะทำแผลให้คุณทีหลังนะคะ” ก่อนที่มือเรียวจะคว้าปลายด้ามมีด และ ออกแรงดึง..

“อ๊าก!!!!!!!!” เลือดสีแดงฉานพุ่งออกมาดั่งสายน้ำ เปรอะเปื้อนชายกระโปรงของชุดวิวาห์

“อดทนหน่อยนะที่รัก ฉันสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆคุณ” เจ้าสาวกอดบุรุษผู้เจ็บปวดไว้ในอ้อมแขน หวงแหนดั่งแก้วตาดวงใจ

“ออกไปไกลๆ! คุณมันบ้า และผมก็ไม่ใช่ที่รักของคุณ! เพราะ ผมไม่ได้รักคุณ!!!!!!” ชายหนุ่มผลักหญิงสาวล้มนอน ก่อนจะชันตัวลุกขึ้น ลากขาที่บาดเจ็บ ไปจากที่ตรงนี้ให้ไวที่สุด…

สาวสวยในชุดวิวาห์นิ่งงัน ดวงตาโตปริ่มไปด้วยน้ำตา ทั้งร่างสั่นเทา หายใจแรง น้ำตาหยดแรกไหลร่วงพร้อมกับจังหวะที่หญิงสาวยันตัวลุกขึ้น มือเรียวกำใบมีดไว้แน่น..

หยดเลือดหยดไปตามทาง … ในแต่ละก้าวที่หล่อนเดิน… เข้าไปในอุโมงค์หิน

            ร่างเล็กติดตามบุรุษไม่ห่าง แต่แววตายังห่วงแสนห่วง ทำไมนะ

            ร่างสูงเดินไม่ถนัดเท่าไหร่ ร่องรอยความเจ็บปวดแสดงทางสีหน้าชัดเจน เขาวิ่งหนี เขา… ไม่รัก

ก่อนที่เขาจะเริ่มทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว บุรุษรูปงามล้มลง..

            “ที่รัก! เป็นอะไรรึเปล่า? คุณน่าจะไปรอฉันที่โกดังเหมือนก่อน จะได้ไม่ต้องเจ็บแบบนี้นะยอดรัก” หญิงสาววิ่งเข้ามาหา

… เพี๊ยะ …

            ใบหน้าเรียวหันไปตามแรงของมือใหญ่ ก่อนยันตัวออกแรงหนีอีกครั้ง

            “ที่รัก!”

            “ฉันไม่ใช่ที่รักของเธอ นังเพสยา!!!!” น้ำตาของหญิงสาวร่วงหล่น แต่มีรอยอารมณ์เศร้าแสดงบนสีหน้า เธอยังคงลุกขึ้นแล้วเดินตามร่างสูงไป

            “อย่าไป ที่รัก อย่า…” เสียงของหญิงสาวสั่นเครือ ก่อนง้างมือออกแรงเหวี่ยง…

…. ชึก..

            “อัก!” มีดสั้นปักอยู่กลางหลังทำชายหนุ่มค่อยๆล้มลง หญิงสาวก้าวเข้าหาช้าๆ

            “ฉันบอกคุณแล้วว่าอย่าไปๆ ที่รัก ฉันไม่อยากให้คุณเจ็บปวดเลย” แต่ตรงกันข้าม มือเรียวออกแรกกระชากใบมีดออกมาจากร่างของชายหนุ่มอีกครั้ง

            ชายหนุ่มคว้าแขนของหญิงสาวแต่ช้าไป มีดพกปักที่หลังข้อพับแขน ความเจ็บปวดพุ่งเข้าหาเขาทันที

            “อะ..” ร่างใหญ่ดิ้นทุรนทุราย หญิงสาวใช้เท้าเหยียบแขนนั้นก่อนดึงมีดสั้นออกมา

            “อดทนหน่อยนะยอดรัก บาทหลวงกำลังจะมาแล้ว อดทนนะคะ ที่รัก” ปากเรียวที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนพร่ำพูดคำหวาน แต่มือของหญิงสาวกลับออกแรงเหวี่ยงไม่หยุด

            ของเหลวสีแดงสาดกระเซ็นเปรอะชุดเจ้าสาว ราวกลับว่าจะย้อมชุดนี้ด้วยสีเลือด มีดสั้นยังกระหน่ำเข้าแทงที่ร่างของชายหนุ่มไม่ยั้งจนร่างใหญ่นั้นแน่นนิ่งไปพร้อมกับประโยคที่เจ้าสาวพูดซ้ำๆ…

          “อดทนหน่อยนะคะ ที่รักของฉัน”

                             ไปพร้อมกับเสียงร้องไห้บ้าง …เสียงหัวเราะบ้าง

พบศพชายคนหนึ่งในอุโมงค์หินด้านชานเมือง

ซึ่งเป็นชายคนเดียวกับที่หายไปเมื่อเดือนก่อน

โดยฆาตกรคือสาวจิตวิกลจริตใช้มีดพกสั้นแทงไปบนศพเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน

ซึ่งสวมชุดเจ้าสาวนั่งพลางร่ำไห้พลางหัวเราะอยู่ข้างศพ

ขณะนี้ สาววิกลจริตได้ถูกส่งไปที่สถานบำบัดผู้ป่วยทางจิตแล้ว..