It not my memory ที่หายไม่ใช่ความจำข้า

ลำดับตอนที่ #3 : Episode 2 50 เปอร์เซนต์

Episode 2

                                 Episode 2

อาหารกลิ่นหอมฉุยถูกยกขึ้นมาโดยฝีมือของออสเทรี่ยน

                        วันนี้เขาทำเนื้อแกะราดไวน์พันปีคู่กับสลัดแสงจันทร์ เนื้อแกะส่งกลิ่นหอมเย้ายวนชวนให้น้ำลายสอ เนื้อสีน้ำตาลอ่อนน่ากินราดด้วยไวน์ชั้นเลิศที่หมักไว้กว่าพันปีในถังทองคำ สลัดผักกรอบสีสวยคู่กับน้ำสลัดสีใสที่ถูกคั้นออกมาจากต้นกุหลาบนิรันดิ์ที่จะบานใต้แสงจันทร์เต็มดวง ปิดท้ายด้วยน้ำแร่หยกสีเขียวมรกตเป็นอย่างสุดท้าย

                       เขายกถาดอาหารขึ้นมายังชั้นสอง แม้ช่วงแรกที่เข้ามาทำงานจะสงสัยว่าทำไมต้องชั้นสอง ที่สำคัญคือเขาไม่เคยเห็นนายน้อยไปชั้นอื่นเลยนอกจากสองชั้นแรก แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร นานไปจนความสงสัยนั้นจางหายไปเสียนี่

                               “ นี่กระผมเองขอรับ ขออนุญาติเปิดประตู ” เขาตะโกนบอกนายท่านที่อยู่ในห้อง ออสเทรี่ยนรอจนกระทั่งมีเสียงอู้อี้ตอบตกลงจึงเปิดบานประตูเข้าไปด้านใน

                      นายน้อยไซเรอยู่ในชุดนอนสีดำสนิท เขาวางอาหารบนโต๊ะข้างๆเตียงก่อนจะจัดเรียงจานให้เรียบร้อย ทั้งหมดนี้ทำด้วยความประณีตอย่างมาก

                          ไซเรนั่งมองจานที่จัดเสร็จแล้วด้วยความใจเย็น ยังไม่มีท่าทีจะเริ่มทานแม้แต่น้อย จนกระทั่งเสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ดังบอกเวลาสองทุ่มจึงเริ่มลงมือ

การทานอาหารเป็นไปด้วยความเรียบร้อยดี

           ออสเทรี่ยนยืนมองนายน้อยทานอาหารจนหมดโดยไม่พูดอะไร ทั้งที่ในใจกำลังคิดหาวิธีต่างๆนาๆในการฟื้นความจำ

“ ออสเทรี่ยน ”

นายน้อยไซเรส่งเสียงเรียกชื่อเขา

“ ขอรับ ”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“เตรียมรถให้ข้าด้วย  พรุ่งนี้ข้าจะเดินทาง”

                                         ไซเรมองตัวเองในกระจกบานเก่าที่ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่นัก เขาอยู่ในเสื้อคอปกสีดำแขนสั้นขลิบทองที่มีชายยาวเลยเข่าลงไป กางเกงเนื้อดีสีขาวขายาวเข้าคู่กับหมวกทรงทหารสีขาว เสื้อคลุมแขนยาวสีดำที่เอาไว้ใส่งานสำคัญโดยเฉพาะกับถูกนำมาสวม...

เขากำลังจะไปเมืองหลวง มหานครเดวาลอส เมืองแห่งแสงสว่าง

                                “ ท่านไซเรครับ! เตรียมของเสร็จแล้วขอรับ พร้อมที่จะออกเดินทางทุกเมื่อขอรับ ” คนรับใช้หนุ่มวิ่งกระหืบกระหอบขึ้นมาชั้นบน เขามองออสเทรี่ยนด้วยหางตา ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกจัดทรงไว้เรียบร้อยเริ่มยุ่งอีกครั้ง ตาสีเขียวส่องประกายตื่นเต้นปนกังวล ออสเทรี่ยนประหม่าจนดันแว่นบ่อยแทบจะครั้งละนาที ไซเรที่เดิมมีความอดทนต่ำอยู่แล้วจึงไล่ไปข้างล่างด้วยสายตา แม้ว่าสีหน้าคนรับใช้หนุ่มจะจ๋อยลงไปมากแต่ก็ยอมเดินกลับแต่โดยดี

                     หลังจากชายหนุ่มพ้นสายตาออกไป ไซเรก็หยิบกระดาษที่มีลายมือของเขาขึ้นมาดูอีกที เนื้อหาในจดหมายยังคงทำให้เขาหงุดหงิด เขาพับกระดาษนั้นเก็บใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินลงไปโดยไม่ลืมหยิบไม้เท้าลงมาด้วย

                     ออสเทรี่ยนที่ได้ยินเสียงไม้เท้าของนายของตนเดินลงมาจากบันไดรีบวิ่งไปเปิดประตูรถ รถม้าสีเงินเทียมม้าสองสี (ตัวนึงขาวอีกตัวนึงดำ) จอดรออยู่หน้าคฤหาสน์ นายน้อยเดินลงมาในชุดที่เขาไม่เคยเห็นแล้วเดินผ่านเขาขึ้นรถม้าไป ชายหนุ่มเข้าไปนั่งข้างในตามแล้วจึงส่งสัญญาณให้คนขับซึ่งสร้างมาจากเวทมนตร์ให้ออกตัวได้

รถม้าเคลื่อนผ่านทุ่งหญ้าสีเขียวขจี (แรกเริ่มเดิมทีมันเป็นป่า แต่เขาไม่ชอบเวลาเดินผ่านตอนกลางคืนเท่าไหร่จึงทำให้มันกลายเป็นทุ่งหญ้าเสีย ถึงข้างในจะยังเป็นป่าก็เถอะ) เขามองเห็นกวางป่าอยู่แวบหนึ่งก่อนที่มันจะวิ่งหายเข้าไปในป่าลึก

                    อาจจะเป็นเหตุบังเอิญก็ได้... แต่ทุกครั้งที่นายน้อยเดินหรือนั่งรถม้าผ่านป่า ออสเทรี่ยนรู้สึกว่าสัตว์น้อยยใหญ่ต่างๆมาแอบดูอยู่ตามต้นไม้ ไม่ใช่แค่นั้น แถวนี้ตอนเขามาคนเดียวน่ากลัวจะตายไป ทั้งบรรยากาศอึมครึม เสียงต่างๆ แถมยังมีพวกเสือออกมาบ่อยๆเหมือนกับตั้งใจแกล้งเขา แต่ตอนที่นายท่านมาด้วย ทำไมบรรยากาศกลับสดใส กลิ่นหอมสดชื่นแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาคิดยังไงก็คิดไม่ตกจริงๆ

                    เลยอณาเขตป่าออกมาก็เป็นชุมชนเล็กๆ ออสเทรี่ยนแหวกม่านชะโงกไปดูอย่างตื่นเต้นเนื่องจากไม่ได้เห็นมาหลายร้อยปีแล้ว ผิดกับนายน้อยไซเรที่ยังคงนั่งหน้าตรงเป็นกระเบื้องเคลือบ

                                          “ นายน้อยจะไม่ดูหน่อยหรือขอรับ ผู้คนเลยนะครับ แถมยังมีหมู่บ้านด้วย สวยมากเลยนะขอรับ ” เขาลองเชิญชวนนายน้อยดู ไซเรหันมองเขานิดหน่อยๆก่อนจะตอบกลับไปแบบเรียบๆ

“ข้าไม่อยากให้คนเห็นใบหน้าข้าเท่าไหร่นัก แต่ถ้าเจ้าไม่กลัวเหตุที่เกิดขึ้นข้าจะชะโงกออกไปดูบ้างก็ได้”

             ไรท์เองค่ะ วันนี้เอาสั้นๆไปก่อนเนอะ เจอกันใหม่ครั้งหน้าค่ะ ติได้ ชมได้นะคะ