คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue บทนำ
Prologue
“เจ้ามีความปราถนารึเปล่า”
ความปราถนาอันแรงกล้าที่ดังออกมาจากใจของเจ้า
หากเจ้ามี ข้าก็สามารถเติมเต็มมันได้
เพราะว่าข้าคือ...
.
.
“ท่านครับ มีข่าวจากดยุคออกัสตินขอรับ” เสียงของพ่อบ้านหนุ่มดังขึ้นหน้าประตูคล้ายเสียงปลุก เขาค่อยๆกระพริบเปลือกตาช้าๆ ดวงตาของเขานั้นมีน้ำใสๆเอ่อคลออยู่เต็มไปหมด ขนตาสีดำสนิทเปียกชุ่มด้วยน้ำตาที่ไม่รู้ว่าเอ่อออกมาเมื่อไหร่ ไซเรลุกจากเตียงช้าๆด้วยความเมื่อยล้าเพื่อเดินไปเปิดประตู
เท้าเปลื่อยเปล่าสัมผัสกับพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ ความเย็นแผ่ซึมผ่านปลายเท้าขึ้นมา มันแผ่ไปทั่วร่างกายคล้ายงูตัวเขื่องที่เลื้อยไปมา ความรู้สึกแปลกใหม่นั้นทำให้เขาหยุดอยู่กับที่ ลืมสาเหตุที่ทำให้เดินออกมาจากเตียงเสียสนิท จนทำให้ชายที่อยู่หน้าประตูต้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเอง
ออสเทรี่ยนที่รออยู่นานจนเริ่มเมื่อยจึงยกมือขึ้นเพื่อเปิดประตู เสียงประตูเปิดฟังดูคล้ายกับว่ามันอยู่ตรงนั้นมานับสิบปี เขาถือวิสาสะก้าวเข้าไปในห้องของผู้เป็นนาย ใจนึกไปต่างๆนาๆว่าเหตุใดนายตนจึงเงียบไปไร้เสียงตอบรับ ใจของพ่อบ้านหนุ่มก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาหันหลังไปปิดประตูด้วยความเงียบ แต่เมื่อหันหลังกลับมาก็เกือบจะหัวใจวายตายไปเสียก่อนจะบอกข่าว
ก็ใครใช้ให้นายของเขามายืนนิ่งห่างจากประตูเพี่ยงแค่คืบแบบนี้เล่า!
เขากลืนน้ำลายลงคอ เส้นผมสีดำสนิทราวปีกอีกาล้อมกรอบใบหน้าสีขาวเอาไว้ ผิวขาวซีดแบบกระดาษยังอิจฉาคล้ายเรืองแสงวาว ตาสีเหลืองทองมองลงต่ำคล้ายคนวิกลจริตทั้งที่ตาเบิกคล้ายคล้ายตกใจ ปากสีแดงเหยียดขึ้นเล็กน้อย นี่ถ้านายของเขาไม่ได้มีใบหน้างามจนเทพยังอิจฉาและผมยาวรุงรังกว่านี้อีกหน่อย เขาคงตกใจนึกว่าผีนั้นเข้าสิงร่างนายเขาไปแล้ว ออสเทรี่ยนค่อยๆถอนหายใจหลังคลายความหวาดผวาไปได้ เขาเลื่อนสายตาไปมองนายซึ่งยังนิ่งอยู่ที่เดิมแม้เขาจะเข้ามาในห้องแล้วก็ตาม
“ท่านไซเรขอรับ มีข่าวสำคัญจากดยุคออกัสตินมาแจ้งขอรับ” เขาพูดขึ้นกับคนตรงหน้า นายน้อยของเขาเบนสายตามาหาช้าๆ เป็นสัญญาณว่ากำลังสนใจ ออสเทรี่ยนค้อมตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย
“ท่านดยุคฝากกระผมมาบอกท่านว่า ตอนนี้เมืองโอเชียเนียกำลังถูกโจมตีโดยฝ่ายกบฎ คาดว่าคงรั้งไว้ได้อีกไม่นาน หากศัตรูฝ่ามาได้ก็จะสามารถมาถึงเมืองหลวงเดวาลอสในเวลาเพียงสองวัน ซึ่งคงจะไม่ดีกับทางเราด้วย ท่านจึงบอกว่าทางนายน้อยควรจะเริ่มเคลื่อนไหวได้แล้ว หรือไม่ก็อพยพไปทางอุโมงค์คอนคลิน เพื่อความปลอดภัยของท่านเอง ส่วนทางเมืองหลวงให้ฝากไว้เป็นหน้าที่ท่าน ไม่ต้องเป็นห่วง สารมีแค่นี้ขอรับ” ออสเทรี่ยนกล่าวปิดท้ายพลางเหลือบมองไซเร นายน้อยยังคงมองนิ่งไปที่ประตูเช่นเคย หากแต่ดวงตาฉายแววสงสัยในบางอย่าง
บางอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้
หลังจากเวลาผ่านไปซักพัก นายของเขาก็เริ่มขยับตัว ไซเรเดินกลับไปนั่งที่เตียง ดวงตาสีทองหลุบลงคล้ายกำลังตัดสินใจ ไม่นานนักปากของเขาก็เริ่มขยับ
“ข้าก็อยากจะลงไปรบด้วยอยู่หรอก แต่ร่างกายนี้หลับไหลมานานเหลือเกิน คงต้องใช้เวลาสองสามอาทิตย์กว่าข้าจะฟื้นฟูได้ แต่ถ้ามีอาหารดีๆก็อาจจะแค่ไม่กี่วัน... เอาเป็นว่าระหว่างนี้ให้ส่งทหารหน่วยที่สี่ไป พวกเขาเก่งกาจแต่ยังขาดประสบการณ์ ข้าจะส่งพวกเขาไป แต่ถ้าพวกเขาตายเพราะพวกกิ๊กก็อกแบบนั้นก็ไม่สมควรเป็นทหารของข้าตั้งแต่แรกแล้ว จริงไหมออสเทรี่ยน” ไซเรพูดทั้งหมดภายในสามวินาที ออสเทรี่ยนที่รับใช้มานานจนชินพยักหน้ารับด้วยความนอบน้อม เขากล่าวลาเจ้านายก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง
ไซเรมองตามหลังผู้เป็นบ่าวไปด้วยสายตาเรียบเฉย บ่าวผู้นี้อยู่รับใช้เขามานานโขแล้ว เขาจึงไม่คิดสงสัย หากแต่คำถามที่ค้างอยู่ในตนมีเพียงแค่คำถามเดียว คำถามเดียวเท่านั้น เป็นคำถามที่เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออก
ใคร...
ใครคือดยุคออกัสติน?...
************
ขอบคุณมากเลยนะคะที่อ่านจนจบ มีอะไรตรงไหนก็บอกได้เน้อ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น