คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : Volvil the pugilist
"พวกมันยังไม่อ่อนแรง นำกำลังลงไปตอนนี้พวกมันก็คงต้านเราไว้ได้ง่ายๆ อีกอย่างพวกเรายังรักษาแนวป้องกันไว้ได้อีกนาน"ซุน ดี อิสฮาลตอบมาง่ายๆ
"แล้วท่านว่าเราจะมีสิทธิ์ชนะมันไหม?"นายสิบคนเดียวกันนั้นถาม
"แพ้ชนะมันไม่สำคัญหรอก อยู่ที่เราได้สู้เต็มที่แล้วหรือปล่าวต่างหาก ใช่มั้ย?"เขาตอบไม่ตรงคำถาม
*****************************************************************************************
จะทำอะไรดี ท่านลุงไปแล้ว เพลงกระบี่ท่าที่ลุงสอนให้ก็ฝึกจนคล่องแล้ว เออใช่ไปหาโวลวิลดีกว่า เผื่อว่ามันจะรู้เรืองของลุงข้าบ้าง ฟู่เผิงคิดขณะเดินออกจากวัง
บ้านของโวลวิลตั้งอยู่ริมคลอง ตัวบ้านทำจากไม้ทาสีออกจะแดงๆแต่ก็ไม่จัดนัก มีสวนกว้างอยู่รอบบ้าน มีต้อท้อสลับกับต้นแอ็ปเปิ้ลเรียงรายอยู่ริมกำแพง ทางเดินปูด้วยหินอ่อน
"โวลวิลนายอยู่รึเปล่า"ฟู่เผิงตะโกนถามเข้าไปในบ้านนั้น
"นี่ มึงคิดว่ากูไม่มีหูรึไง ตะโกนเข้ามาได้"เสียงห้าวๆตะโกนตอบออกมาก่อนที่ประตูรั้วจะเปิดออก
โวลวิลเป็นคนตัวสูงโปร่งผิวขาวจนซีด หน้าตาคมสันเกลี้ยงเกลา สวมเสื้อคลุมยาวสีแดงขลิบทองกับปลอกแขนสีดำเป็นมัน ยามปกติจะสุภาพเรียบร้อยมากกว่านี้
"เจ้าอยากรู้เรื่องของลุงเจ้าใช่มั้ย เข้ามาก่อนซิ"โวลวิลทักทายอย่างเป็นกันเอง
เราสองคนนั่งคุยกันที่บันไดหินอ่อนหน้าห้องโถงใหญ่ บันไดนี่มันช่างเย็นซะจริง ทำไมโวลวิลถึงไม่รู้สึกนะ
"นี่แกไม่รู้เรื่องเลยรึไง"ฟู่เผิงถาม
"ก็บอกแล้วไงว่าไปรบ ไปรบเข้าใจไหม"
"ข้ารู้นานแล้วว่าไปรบ แต่ไปรบที่ไหน"
"ก็ไปหนุนที่ทุ่งดารากอนไงไม่รู้เรื่องเรอะ"
"รู้แต่ไอ้ทุ่งนั่นมันอยู่ที่ไหนล่ะ"
"นี่แกไม่รู้เรอะ"โวลวิลกล่าวพลางหหัวเราะในความไม่ประสาของฟู่เผิง
"เออ แล้วแกรู้เรอะ"
"ไม่รู้ว่ะ"สิ้นคำของโวลวิล คนทั้งสองก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกันนานโขทีเดียว
"นี่แกไม่รู้ตัวเลยเรอะ ว่า......."โวลวิลพูดแล้วหยุดหัวเราะแล้วพูดต่อ"เราถูกรมควันหัวเราะอยู่น่ะ"
"รู้แต่รอดูว่าแกจะรู้เมื่อไหร่"
ทันใดนั้นเสียงหัวเราะเบาๆก็ก้องกังวานไปทั่วบริเวณนั้น
"เก่งจริงๆ ตัวกะเปี๊ยกแค่นี้ สามารถรู้สึกถึงควันหัวเราะได้ ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ"เสียงนั้นดังกังวานมาอีก คนทั้งสองยืนขึ้นมองหาที่มาของเสียงนั้น
"แกเป็นใครโผล่หัวออกมา"โวลวิลตะโกนก้องออกไปยังอากาศธาตุรอบตัว
ปรากฎเสียงหัวร่อ ฮา ฮา ดังมาอีกพร้อมกับร่างของชายชุดดำหลายสิบคนลงมาจากหลังคาเบื้องหลังโวลวิลและฟู่เผิง แต่ละคนขัดดาบยาวไว้เบื้องหลัง โวลวิลและฟู่เผิงก็ไม่เข้าใจว่าจะใส่ชุดดำมาทำซากอะไรในเมื่อมันเป็นกลางวันแสกๆ
"พวกแกเป็นใคร ใส่ชุดดำมาทำไม"ฟู่เผิงถาม
"ข้าก็ไม่รู้ว่าจะใส่ชุดดำมาทำไม"ชายที่ท่าทางเป็นหัวหน้าของชายกลุ่มนั้นกล่าว
"งั้นเปลี่ยนคำถาม แกมาทำไม?"โวลวิลถามต่อไป
"ถามมากนักตายซะเถอะ"ชายผู้เป็นหัวหน้ากล่าวเสียงกร้าวแล้วชักดาบพุ่งชาร์จเข้าใส่โวลวิล โวลวิลก็ไวทายาดเหมือนกัน หลบดาบแล้วรัวหมันเข้าใส่หน้าท้องของมัน ปรากฎเป็นแสงสีขาววาบๆเป็นทิวๆตามแนวหมัดของโวลวิล พวกที่เหลือที่แต่แรกหมายตาจะเข้ากลุ้มรุมโวลวิลชะงักกึก มองหัวหน้ามันถูกซัดลอยขึ้นไปตกลงบนหลังคาทลายลงมาเป็นแนว
พวกที่เหลือก็กรูกันเข้ามาสกรัมโวลวิล โวลวิลลอยตัวหลบขึ้นไปบนหลังคา พวกที่เข้ามาลอยตัวตามขึ้นไป เสียงดาบหวืดหวือผ่านหน้าโวลวิลไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีดาบหรือฝ่ามือใดเข้าทำร้ายเขาได้เลย พอได้โอกาสก็ซัดหมัดโต้กลับไป ทีละคนจนหมด พวกที่ร่วงลงมาฟู่เผิงก็ซัดฝ่ามือส่งพวกมันลอยข้ามกำแพงออกไปข้างนอกดังตุบๆ เจ้าคนสุดท้ายที่เหลืออยู่บนหลังคาถูกโวลวิลขยุ้มคอเสื้อไว้ได้ขณะกำลังจะหนี
“ข้าแค่นักฆ่าธรรมดา อย่าทำอะไรเลย”ไอ้คนที่ถูกจับโอดครวญขอความเห็นใจ
“งั้นคราวหน้าก็รับงานให้มันถูกกับระดับของแกหน่อย เฮ้ย! ฟู่เผิงรับไว้หน่อย”ว่าแล้วโวลวิลก็โยนมันลงมาให้ฟู่เผิง ส่วนฟู่เผิงก็ไม่ได้รับมันไว้ปล่อยให้หล่นลงพื้นเสียงดังสนั่น ก่อนรวบคอมันไปกองไว้บนโต๊ะ
“ถามหน่อย ใครจ้างแกมา”ฟู่เผิงถามตรงๆ เมื่อเห็นมันเงียบไม่พูดจาโวลวิลจึงถามลงมาจากหลังคาว่า “นี่แกไม่อยากถูกกระทืบซ้ำอีกใช่ไหม”
“ใครจะไปอยากโดนอีกล่ะ”
“งั้นก็รีบๆบอกมา”ฟู่เผิงตะคอกใส่หูมันอีก
“ข้าบอกไม่ได้ เขาฝังมีดสีดำในตัวข้าไว้ ถ้าข้าพูดข้าก็ถูกมีดนั่นแยกร่างเป็นชิ้นๆแน่”
“เอาล่ะ ถือว่าข้าเห็นใจเจ้า บอกมาว่ายังมีพวกเจ้าอีกไหม และถ้ามีอีกพวกมันมาทำอะไร”
“อันนี้ถ้าบอกไม่ได้อีกข้าจะผ่าเอามีดนั่นออกจากตัวเจ้า แล้วให้เจ้าบอกชื่อคนจากมา”โวลวิลกล่าวสำทับมาอีกคน
“มีอีกครับ พวกมันจะมาฆ่าเชื้อพระวงศ์.....”ยังไม่ทันพูดจบประโยคดี ร่างของเจ้านั่นก็ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยมีดสีดำพุ่งทะลุผ่านหน้าท้องของเจ้ามือสังหารแล้วตรงกลับไปหาเจ้าของของมัน นายนั่นยืนอยู่บนหลังคาอีกฝากของโวลวิล
“ข้าจ้างคนมาได้น่าผิดหวังจริงๆ แค่จัดการฆ่าเด็กคนเดียวทำไม่ได้ กลับถูกเด็กคนนั้นมาข่มขู่รีดความลับไปซะนี่”เจ้าของมีดสีดำพูดเหมือนรำพันกับตัวเองก่อนซัดมีดดำๆเปื้อนเลือดนั้นไปให้โวลวิล ซึ่งโวลวิลก็รับไว้อย่างรวดเร็ว
“ข้าให้เจ้าไว้ดูเล่น”เขากล่าวก่อนกระโดดข้ามไปยังตึกตรงข้ามกับบ้านโวลวิลแล้วหายลับตาไป
ความคิดเห็น