คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หยุดไว้ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน
ตอนนี้สิ่งที่น่าตกใจก็คือ....
เราได้ทำโอกาสของเราให้เป็นจริงได้แล้ว
วันที่ 30 ตุลานี้สินะที่มันจะเป็นจริง
ถึงตอนนั้นก็คงต้องบอกต้องเตือนตัวเองเสมอๆว่า
ถึงเวลานั้นเราจะไม่หลบหนีอีกแล้ว ไม่มีทางที่เราจะทิ้งโอกาสไปอีก
ที่น่าตื่นเต้นไปกว่านั้นคือ....
เขากำลังจะไปแข่งกีฬา ใช่ แข่งกีฬา
ส่วนเราก็กำลังจะไปจัดนิทรรศการเหมือนกัน
ไอ้ที่น่าตื่นเต้นตกใจมันอยู่ที่ตรงนี้ต่างหาก
จังหวัดที่เราจะไปนั้นมันจังหวัดเดียวกัน!!
เห็นไหมน่าตกใจดีไหมล่ะ?
หลังจากที่เราทิ้งโอกาสที่พระเจ้าให้เราไป
เราได้ติดต่อเขากลับไปครั้งแรกผ่านสื่อทางอินเตอร์เน็ต
ประมาณว่า "ที่เจอกันนั่นใช่แกไหม? หรือไม่ใช่ หรือว่ากูเมา"
มันเป็นแค่การเปิดประเด็นเท่านั้นล่ะ
ผลตอบลัพธ์กลับมามันยิ่งใหญ่มากมาย
หลังจากนั้นเราก็ได้คุยกันมากขึ้น แต่ก็ยังผ่านตัวอักษรบนโลกอินเตอ์เน็ตเช่นเดิม
จนวันที่เราตัดสินใจว่าจะทำอะไรที่มันยิ่งใหญ่มากกว่านี้
ไปนั่งปรึกษาเพื่อน ว่าเอาไงดี? โทรไปดีไหม?
ไหนๆเบอร์โทรศัพท์ของเขาก็มีอยู่แล้ว
ผลคือ โทรไปเลย! แต่ปัญหาคือว่าเราจะพูดว่าอะไร??
ใจสั่น สั่นสู้? มือกดโทรออก
เสียงรอสาย "ฮัลโหล...ครับ?"
เสียงแหบพล่าที่ฟังก็รู้ว่าใช่เขาแน่นอน สมองหยุดสั่งการ
ใจเต้นตึกๆ แล้วก็ตัดสายทิ้ง
เพื่อนนั่งรอฟังผลกันตาแป๋ว....ขอโทษวะ
เที่ยงตัดสินใจใหม่...เอาวะใจสู้ อย่าทำให้เพื่อนผิดหวัง
แต่ก็ยังไม่กล้าคุย สงสัยเราจะเหมาะกับการใช้ตัวอักษรมากกว่าจริงๆ
ข้อความสั้นที่พิมพ์แล้วพิมพ์อีก ดีไหมนะ? ดูจงใจไปไหม?
เขาจะรู้ไหมว่าเราคิดอะไร? อีกต่างๆนานาเกือบ 10 นาทีกว่าจะตัดสินใจได้
"ว่างป่ะ? เดี๋ยวโทรไปหามีอะไรจะคุยด้วย - ปอร่า"
ข้อความสั้นที่ใช้เวลาพิมพ์นานมาก
ถูกส่งออกไป และมีรายงานตามระบบที่ตั้งไว้ว่าปลายสายได้รับแล้วใช้เวลาไม่ถึงนาที
ส่งเสร็จก็นั่งปลง ถอนหายใจเฮือก~
นั่งฟังเพลงโปรดของเราเมื่อครั้งก่อน
ครืดๆๆ โทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นเอาไว้
สั่นดังครืดใต้โต๊ะ ใจคิดแค่ว่าอาจจะเป็นรายงานผลของข้อความอีกครั้ง
แต่เมื่อหยิบขึ้นมาดู เฮ๊ย!! ทำไมโทรกลับมาเร็วขนาดนี้เชียว? ไม่ถึง 3 นาที
หยิบขึ้นมา กดรับสาย แล้วเงียบ
เสียงเขาทักทายตามสาย พูดคุยกัน
หัวเราะให้กัน เฮ้อ...อยากหยุดเวลาไว้เท่านี้
แต่ก็นะทำไงได้......
หลังจากวันนั้นนั่งมองโทรศัพท์ของตัวเองนั่งเตือนใจว่า
"ไม่ต้องโทรไปอีกนะ อย่าโทรไปอีกเลย"
เรารู้...เรารู้ใจตัวเอง ถ้าเราโทรไปอีกมันจะยิ่งติด โทรไปบ่อยๆ
แน่ล่ะเขาก็จะรำคาญ? ก็ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่
"อย่าส่งข้อความไปนะ อย่าทำให้เขาลำบากใจ"
หากว่าเขายังคิดเหมือนเรามันก็ดีไป แต่เพราะเราไม่อาจหยั่งถึงใจของคนอื่นนี่ไง
วันนี้ส่งข้อความไปอวยพรให้เขาชนะ
ไร้ซึ่งข้อความตอบกลับ หรือสายที่เราไม่ได้รับ
เราคงสรุปเองในตอนนี้ว่าคงเหลือแค่เพื่อนเท่านั้น
เพื่อนไม่สนิทกันเหมือนเก่าด้วย!
เราอาจจะเป็นคนที่คิดไปเอง คิดมากไปเอง
แต่มันก็ดีสำหรับเรานะ เพราะมันทำให้เราเตือนใจตัวเองได้
ให้เว้นระยะระหว่างเขาและเราเอาไว้
อย่าให้มันใกล้ไป ไม่ใช่ว่าเขาจะมีอะไรหรอก แต่เราเอง
ตัวเราเอง ใจเราเอง จะถลำลึกไปจนเจ็บเอง
แต่ตอนนี้ที่เราฝันถึง นึกว่าเขาอยู่ข้างกายเราก็มากพอแล้ว
หยุดไว้แค่ตรงนี้ในตอนนี้ก่อน หากเขาคิดตรงกับเราค่อยว่ากันอีกทีดีไหม?
posted on 16 Oct 2009 22:06
ความคิดเห็น