ถึงสิ้นกายฤาอย่าสิ้นแผ่นดิน

     24 กรกฎาคม 2520 ดอยผาจิ จังหวัดน่าน 

พ.ท.ณรงค์เดชา  กำลังยืนรอรับคำสั่งจากนายทหารเสนาธิการในการนำกองกำลังของเขาเข้าตีฐาน 002 ของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ร่างของนายทหารหนุ่มจากกรมทหารราบที่ 21 รักษาพระองค์ ซึ่งใครๆรู้จักดีในนามทหารเสือนวมินทราชินี เปี่นมไปด้วยหยาดฝนที่หล่นชโลมเหมือนน้ำตา จากฟากฟ้าที่เห็นลูกไทยหลายไทยต้องรบกันเอง ไม่นานพลโทเกรียงศักดิ์ แม่ทัพภาคที่ 3ก็ออกคำสั่งผ่านมาทางวิทยุ ด้วยเสียงดุจอสุนีบาตผ่ากลางใจทหารไทยทุกคน สิ้นเสียงสั่งการ ผู้พันหนุ่มแห่งกองทัพบก ก็ออกคำสั่งกับลูกน้องร่วมร้อยกว่าคนว่า " ทหารเข้าตีที่หมาย ทำลายมันไม่ให้เหลือ " ฉับพลันเสียงปืนใหญ่น้อยนานาชนิดก็ดังกึกก้อง เทศกาลนองเลือดเริ่มขึ้นแล้ว พ.ท.ณรงค์เดชา ออกนำหน้าเหล่าทหารหาญอย่างไม่กลัวตาย ด้วยสำนึกในหน้าที่และความรับผิดชอบ และเชื่อมั่นในประสบการณ์ที่เคยผ่านการฝึก ทหารเสือ และ ranger อันเป็นหลักสูตรรบพิเศษที่หนักยิ่งของกองทัพไทย  หลังจากกันปะทะกันไม่นาน ก็มีเสียงเคลียร์ เคลียร์ ทหารไทยสามารถยึดเนิน 002 สำเร็จกำจัดที่มั่นของศัตรูของชาติที่รุกรานภาคเหนือของไทยได้ ทั่วท้งเนิน เต็มไปด้วยศพทั้งทหารไทยและผกค.หยาดฝนที่ไหลลงไปเนินบัดนี้กลายเป็นสีแดงด้วยเลือดที่ไหลออกจากศพ เสียงร้องระงมจากผู้บาดเจ็บดังไปทั่วเนิน ผู้พันหนุ่มทหารเสือ ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและคราบเลือด นัยตาเปี่ยมไปด้วยความเศร้าใจเนื่องด้วยต้องเสียลูกน้องไปกว่า 40 นาย ขณะที่ผู้พันนั่งทอดกายด้วยความเหนื่อยอ่อนนั่นเอง โสตประสาทของผู้พันก็ตื่นตัวเพื่อได้ยินเสียง คลิ๊ก จากประสบการณ์อันโชกโชนของนักรบเดนตาย ย่อมรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นเสียงการถอดสลักระเบิดมือ นัยน์ตาของผูพันเบิกกว้างเมื่อมองไปที่ร่างผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสตร์ที่อยู่ตรงหน้า มันยังไม่ตาย และมันได้ถอดสลักระเบิดมือเพื่อวหวังปลิดชีพตัวเองพร้อมกับผู้พันหนุ่ม บรึ้ม!!! ไม่มีเสียงร้องจากร่างนักรบไทยอนาคตไกล ร่างของพ.ท.ณรงค์เดชา ฉีกกระจายด้วยแรงระเบิดสร้างความตกตะลึงพรึงเพริดให้กับเพื่อนทหารด้วยกัน " ผู้พันนนนนนนนนนน หมอ หมอ เรียกหมอที " จ่าชาติ จ่ากองร้อยร่างยักษ์ วิ่งถลาเข้ามาหาร่างของผู้พันหนุ่ม ที่บัดนี้ไหม้เกรียมและเต็มไปด้วยบาดแผล หมอเสนารักษ์วิ่งเข้ามาพร้อมชุดปฐมพยาบาลทันที ทันใดที่เห็นบาดแผลและจับชีพจร หมอเสนารักษ์ก็หน้าถอดสีผู้พันที่รักของลูกน้องเสียชีวิตคาที่จากแรงระเบิดครั้งแรกแล้ว ......................