คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันเริ่มต้น
Title : dakishimete
By : minako_38046
#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#~#
ณ สวนของตระกูลนาคาจิม่า
“นี่ๆ...ยามะจัง ข้ากับเจ้าออกไปวาดรูปที่น้ำตกกันดีไหม” ลูกชายคนโตของตระกูลนาคาจิม่าเอ่ยชวนสหายรักของเค้า
“ก็ดีน่ะยูโตะคุง....ข้าก็วาดที่บ้านยูโตะคุงมาหลายครั้งแล้วนะ ลองไปที่อื่นบ้างก็ดีเนอะ” เสียงของสหายคนสนิทหน้าหวานตอบออกมา
เจ้าของบ้านผู้เอ่ยชวนจึงหันไปยิ้มให้สหายคนสนิท แล้วจึงเริ่มลงมือเก็บข้าวของ เพื่อเตรียมตัวที่จะออกไปวาดรูปข้างนอก ส่วนสหายคนสนิทหน้าหวานก็ทำการจัดเตรียมอาหาร ไว้สำหรับกินเล่นในขณะที่วาดรูปที่ริมน้ำ
- น้ำตก -
“เอาล่ะ....ตรงนี้ล่ะกัน สวยดี” เสียงของคนที่สูงกว่าอีกคนตะโกนออกมาเพื่อให้อีกคนรับรู้ เนื่องจากเสียงน้ำตกดังมาก
ในระหว่างที่ยูโตะเดินไปจะไปนั่งวาดรูปข้างๆเพื่อนสนิทของตน ก็ดันเดินไปเหยียบกับหินที่เปียกน้ำอยู่ จึงทำยูโตะนั่นพลัดตกลงน้ำ
*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::
*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::*..~::
“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“แฮ่ก แฮก ๆๆๆ” เสียงหอบของคนที่สะดุ้งตื่นจากฝัน
“นี่เราฝันไปหรอเนี่ยยยยยยย!!!!!!” เสียงของยูโตะพรึ่มพร่ำอยู่กับตัวเอง นึกถึงสิ่งที่ฝันอยู่อย่างน่าตกใจ
“แล้วยามะจังเข้ามาในฝันเราได้ไงเนี่ย ฮ่าๆๆ” ยูโตะตลกตัวเองที่ลากเพื่อนสนิทหน้าหวานเข้ามาในฝันด้วย จึงทำท่าสะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อให้ความฝันที่ยังคงค้างอยู่ออกไป แล้วจึงค่อยๆล้มตัวนอนบนเตียงอย่างสบาย
- เช้าวันรุ่งขึ้น -
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นบ้าน ปลุกให้อีกคนหนึ่งที่หลับใหลอยู่นั้น ตื่นจากนิทราอันแสนสบายในยามเช้า
“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! สายแล้วววววนี่!!!!”
ตุบๆๆๆๆ ปั๊งงงงงง~ง!!!! เสียงฝีเท้าที่เร่งเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะต้องรีบเตรียมตัวไปโรงเรียน
- 20 นาที ผ่านไป -
ตุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าของร่างสูงที่วิ่งลงบันไดบ้านของตนอย่างเร่งรีบ แวะไปที่ห้องครัว หยิบข้าวปั้นชิ้นโตไป 1 ชิ้นแล้วจัดการใส่เข้าปากไปอย่างรวดเร็ว
“ไปล่ะน่ะครับบบบบบบบบบบ” เสียงลากยาวของลากสูงที่ค่อยเคลื่อนตัวออกจากบ้านบอกผู้เป็นแม่ที่อยู่ในบ้านตามมารยาท
“เด๋วสิ!!! ยูโตะคุงงง ลืมห่อข้าวนะ” เสียงผู้เป็นแม่ร้องทักขายาวๆที่ก้าวออกจากบ้านแต่ก็ไม่ทันกาล ผู้เป็นแม่ได้แต่ยืนมองตามหลังลูกชายที่เพิ่งวิ่งออกจากบ้านไปด้วยความเป็นห่วง ขณะที่จะหันหลังกลับเข้าบ้านผู้เป็นแม่ก็ชำเลืองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นแม่นั่นจำได้ว่าอยู่ห้องเดียวกับยูโตะ นั่งทางด้านหลังจึงเรียกทักเพื่อที่จะจัดการฝากห่อข้าวไปให้ยูโตะ
“มินาโกะจังงงง ทางนี้หน่อยจ๊ะ” เสียงผู้เป็นแม่ตะโกนออกเรียกเพื่อนร่วมห้องของยูโตะ
มินาโกะยืนงง หันซ้าย ขวา ไม่มีใครนอกจากตน จึงยกมือขึ้นชี้เข้าหาตัวเองเพื่อความแน่ใจ “หนูหรอค่ะ”
“จ๊ะใช่จ๊ะ คือว่าป้าอยากจะฝากห่อข้าวไปให้ยูโตะคุงหน่อยน่ะ เข้ารีบไปหน่อยจนลืมกล่องข้าวน่ะ ป้าฝากไปให้ยูโตะคุงหน่อยน่ะ” ผู้เป็นแม่พูดเชิงขอร้องพร้อมกับยืนกล่องข้าวให้
“อื่มม ยูโตะคุงหรอค่ะ ได้ค่ะ ว่าแต่เขารีบไปไหนหรอค่ะ” ถามพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู กลับต้องเบิกตากว้าง
“ห๊าาาาาาาาา 7.50 นาที แล้วหรอเนี่ยยย”
“หนูไปก่อนนะค่ะคุณป้า แล้วเด๋วหนูจะเอากล่องข้าวให้ยูโตะคุงนะค่ะ” ตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจแล้วรีบก้าวออกจากบ้านของยูโตะไปอย่างรวดเร็ว
10
.
.
.
9
.
.
.
8
.
.
.
7
.
.
.
6
.
.
.
5
.
.
.
4
.
.
.
3
.
.
“อย่าเพิ่งปิดนร้าาาาาาประตูโรงเรียนนนน” มินาโกะตะโกนบอกประตูโรงเรียนอย่างรีบร้อน แล้ววิ่งไปให้ทันก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิด
.
2
.
.
.
1
***************TO BE CON*****************
ความคิดเห็น