ฮูหยินประมุขเสิ่น

คำโปรย

เย่วชิงชิงใช้ชีวิตสงบสุขเรียบง่ายข้างกายประมุขเสิ่นมาเกือบห้าปีแล้ว รายละเอียดยิบย่อยของเขานางล้วนเป็นผู้ดูแล หน้าที่ภรรยาไม่เคยขาดตกบกพร่อง เอาใจใส่ทั้งยามนอนและยามตื่น ดูแลจัดการเสื้อผ้า ตระเตรียมอาหาร บรรเลงดนตรี และอุ่นเตียง รวมไปถึงเรื่องน้อยใหญ่อื่นๆ ภายในจวน

แม้เสิ่นอวี่เฉิงจะปฏิบัติต่อนางอย่างเรียบเฉย แต่นางก็เต็มใจไม่นึกขุ่นเคือง คิดเอาเองว่าตนคือคนสำคัญใกล้ชิด ส่วนที่เขาแสดงท่าทีนิ่งเฉยเย็นชาก็คงเป็นเพราะว่านั่นคือนิสัยส่วนตัว

'ขอให้เย่วชิงชิงมีความสุข ขอให้ใช้ชีวิตกับคนที่รักไปจนแก่เฒ่า'

คำอธิฐานของนางคงจะเป็นจริง ถ้าหากสหายในวัยเด็กของเขาไม่ปรากฏตัวที่เมืองหวางฉายอีกครั้ง...

ในตอนนั้นเองที่เย่วชิงชิงได้รับรู้ว่า นอกจากท่าทางเรียบเฉยเย็นชาแล้ว คนผู้นั้นยังมีด้านอื่นๆ อีกมาก เพียงแต่คนที่ได้สัมผัสนั้นคือผู้อื่น มิใช่นาง...

กว่าจะรู้สึกตัวภายในอกก็เจ็บแปลบจนปวดร้าว...

ในวันที่จวนตระกูลเสิ่นเกิดการบุกรุกครั้งใหญ่ เย่วชิงชิงตัดสินใจใช้ตนเองเป็นตัวล่อแทนเขา 

บุญคุณทั้งหมดที่เคยติดค้าง นางขอใช้คืนให้ในครั้งนี้...

ร่างบอบบางร่วงหล่นลงไปในแม่น้ำเชี่ยวกราก ต่อให้งมหาอย่างไรก็หาศพไม่พบ

ทั้งที่เป็นช่วงที่อากาศเหน็บหนาวที่สุดในฤดูหนาว แต่เสิ่นอวี่เฉิงก็ลงไปงมหาด้วยตนเอง หาอยู่นานสามเดือน สุดท้ายไม่พบทั้งคนทั้งศพ

ผ่านไปหลายปี ท่ามกลางงานเลี้ยงต้อนรับซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย  ดวงตาลุ่มลึกกลับมองเห็นร่างที่แสนคุ้นเคยเด่นชัดในสายตา

ทว่าหญิงคนนั้นคือบุตรสาวแม่ทัพมู่ที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากชายแดนเหนือ 

นางมิใช่อี๋เหนียงของเขาเช่นในอดีต

*******

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับ ผู้คน สถานที่ หรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ขอให้นักอ่านทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจและติดตาม ขอบคุณค่ะ^^

ป.ล. เรื่องนี้คือนิยายที่เเต่งขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้น ย้ำว่าคือนิยาย! หากไม่ชอบแนวนี้ รับไม่ไหว หรือไม่พอใจผู้อ่านสามารถกดออกได้เลยนะคะ ^^