ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่8
8
เสียงประโคมดนตรีดังก้องทั่วท้องพระโรง หญิงงามกำลังร่ายรำอยู่เบื้องหน้าราชาหนุ่ม สายพระเนตรกรุ้มกริ่มจับจ้องเรือนร่างที่ไร้แพรพรรณที่ช่างเย้ายวน
“เลือดเพคะ”สาวงามนัยน์ตาคมยื่นแก้วให้ราชาหนุ่มด้วยน้ำเสียงแสนหวาน
“ขอบใจ เดทริส”เจ้าชายหนุ่มรับแก้วมาไว้ในพระหัตถ์ ก่อนจะดึงมือขาวนวลมาหอมสักฟอด
“พระองค์น่ะ อย่าสิเพคะ อายพวกนางรำทั้งหลายบ้างเถิด”เดทริสว่าแต่กลับซุกศีรษะที่พระอุระแกร่ง
“โธ่ เจ้าน่ะ คอยดูเถิดข้าจะรับพวกนางรำพวกนี้มาเป็นสนมข้าอีกดีหรือไม่”
“อย่านะเพคะ”เดทริสเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แววตาตกใจ “หม่อมฉันไม่ยอม พระองค์ต้องมีแต่หม่อมฉันคนเดียวนะเพคะ”
“ก็เพราะเจ้าเป็นเสียอย่างนี้น่ะสิ ข้าถึงไม่มีสนมคนอื่นเลยนอกจากเจ้า”เจ้าชายหนุ่มว่า จับมือนวลขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา
“ตอนนี้พระองค์ก็ขึ้นครองราชย์แล้ว แล้วเมื่อไรพระองค์จะให้หม่อมฉันเป็นราชินีคู่ บัลลังค์ของพระองค์สักทีล่ะเพคะ”
“อีกไม่นานหรอก”หัตถ์แกร่งลูบใบหน้างาม
“หม่อมฉันไม่อยากรอ หม่อมฉันรอมานานมากแล้วนะเพคะ จะให้หม่อมฉันรออีกนานเพียงใดกัน”พระสนมเดทริสว่า ชายพระเนตรมองอย่างตัดพ้อ
“อีกไม่นานเกินรอหรอก แม่หญิงของข้า”ตรัสจบ ก็จุมพิตที่หน้าผากมนก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากงาม
“เอ่อ...ฝ่าบาท”
ทั้งสองคนรีบผละออกจากกันทันที
“ถวายความเคารพเพคะเจ้าชายบอลด์วิน”พระสนมเดทริสถวายความเคารพด้วยท่าทีขัดเขิน
“สวัสดีพระสนมเดทริส ข้าคงไม่ได้เข้ามาขัดจังหวะอะไรใช่หรือไม่”เจ้าชายบอลด์วินว่า ทอดพระเนตรหญิงงามตรงหน้าอย่างรู้ทัน ก่อนจะหันไปหาเชษฐาของตนเอง
“ถึงเวลาแล้วพระเจ้าค่ะ ชาวเมืองรออยู่ที่หน้าพระราชวังเรียบร้อยแล้ว”
“ขอบใจ เดี๋ยวข้าจะออกไป”
เจ้าชายเรนเนลด์มองตนเองจากบานฉายอยู่ในห้องบรรทม หทัยเต้นแรงด้วยความยินดี อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เขาจะได้เป็นราชาแห่งอาณาจักรแห่งนี้ เป็นราชาเหนือเหล่าแวมไพร์ทั้งมวล
ก่อนจะหลับพระเนตรลง เพื่อสยบความตื่นเต้นอันล้นเหลือ
“เรนเนลด์”
เจ้าชายเรนเนลด์ลืมพระเนตรขึ้นด้วยความแปลกหทัย
ใครกัน ใครมาอยู่ในห้องของเขา
ภาพบนบานพระฉายเปลี่ยนไป ฉลองพระองค์ที่สวมใส่กลับกลายเป็นผ้าคลุมแพรพรรณสีดำสนิท พระพักตร์ที่ควรจะแปลกหทัยกลับยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์
“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง”
“จะ...เจ้าเป็นใคร”
ภาพในวัยเยาว์เข้ามา ภาพเด็กคนหนึ่งยืนอยู่หน้ากระจกในห้องมืดสลัว แต่เงาที่สะท้อนในกระจกกลับเป็นชายหนุ่ม
“เจ้าคนนั้น คนที่อยู่ในกระจกนั่น”เจ้าชายหนุ่มร้องออกมา ผละจากกระจกทันที แต่เงาในกระจกกลับทะลุออกมานอกกระจกจนมาเผชิญหน้ากับเขา
“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำร้ายตัวเองหรอก”
“เจ้าหมายความว่าเช่นไร”
“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า....เจ้าก็คือข้า ข้าก็คือเจ้า เราสองคนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน หากไม่มีข้าก็ไม่มีเจ้า หากไม่มีเจ้า ข้าก็ไม่สามารถจะสำเร็จความปรารถนาได้ ข้าอยู่กับเจ้ามาตลอด กลางตราศักดิ์สิทธ์ที่แผ่นหลังของเจ้า ”เงานั้นพูด ใบหน้ายังคงยิ้มกริ่มอยู่เหมือนเดิม
“แล้วเจ้าต้องการอะไร”เจ้าชายเรนเนลด์ตรัส พระหัตถ์จับอยู่ที่ตรากลางพระขนอง
“ข้าไม่ต้องการอะไร แต่ข้าจะมาช่วยเจ้าทำตามที่เจ้าปรารถนาต่างหาก”
ขนงเรียวขมวดมุ่น “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการอะไร”
“ความแค้นที่เจ้าต้องสะสาง”
ภาพมนุษย์แทงตอกแหลมเข้าไปกลางอุระของพระราชาเฟรเดอร์ริค เลือดสีมรกตเปรอะไปทั่ว พระพักตร์เจ้าชายหนุ่มฉายแววโกรธแค้น
“แล้วเจ้าจะช่วยข้าได้ยังไง”
“จัดทัพให้เร็วที่สุดที่เจ้าทำได้ จำนวนคนน้อยก็พอ เพราะเราจะบุกแค่หมู่บ้านที่ติดอาณาเขตกับอาณาจักรของเรา”
“พวกข้าราชบริพารคนเก่าๆคงไม่ยอม”เจ้าชายหนุ่มว่าพลางเสยเกศาที่ปรกพระพักตร์ไปด้านหลัง
“อย่าลืมสิตอนนี้เจ้าขึ้นครองราชย์แล้ว ไม่มีใครจะขัดขวางเจ้าได้หรอก”
“แล้ว....เจ้าชื่ออะไรล่ะ”เรนเนลด์ว่า เลิกคิ้วมองชายตรงหน้า
“ข้าชื่อกาย”
“หึ แปลกแฮะ เจ้าชื่อเหมือนบรรพบุรุษของข้า”
“งั้นเหรอ”กายพูด กระตุกยิ้มที่มุมปาก “ข้าหวังว่า....เจ้าคงจะเริ่มทำทันทีที่เจ้าทำได้”พูดจบ ชายตรงหน้าก็หายไป ปล่อยไว้แต่เจ้าชายหนุ่มที่ทอดพระเนตรออกไปนอกหน้าต่าง
‘อีกไม่นานเกินรอ ความแค้นของข้าจะได้สะสางแล้ว รอก่อนนะเสด็จพ่อ มนุษย์ที่บังอาจทำร้ายท่าน ข้าจะไม่ให้มันเหลือบนโลกแม้แต่คนเดียว’
“ต่อหน้าลูกหลานอาณาจักรซิสเวิร์ดทั้งหลาย เรนเนลด์ เฟรเดอร์ริค ซิสเวสเทอร์ เจ้าชายแห่งอาณาจักรซิสเวิร์ด พระองค์จะทรงปกครองอาณาจักรแห่งนี้ด้วยความยุติธรรมและทำให้อาณาจักรแห่งนี้อยู่กันอย่างผาสุกหรือไม่”
“ข้ายินดี”
มงกุฎพระราชาถูกสวมลงบนพระเศียรของเจ้าชายหนุ่ม พระเนตรลุกโชน พระโอษฐ์ยิ้มออกมาอย่างยินดี
“จากนี้ไปเราจะปกครองอาณาจักรแห่งนี้ให้อยู่กันอย่างผาสุก ขอให้พี่น้องชาวซิสเวิร์ดทั้งหลายสนุกกับงานเฉลิมฉลองที่จัดขึ้นทุกคน”
แล้วเสียงเครื่องดนตรีก็ดังขึ้น ชาวเมืองต่างเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
เจ้าชายเรนเนลด์มองไปยังอาณาประชาราษฎร์ทั้งหลายที่ตอนนี้ยืนอยู่ที่ลานหินอ่อนหน้าพระราชวัง เสียงร้องสรรเสริญทรงพระเจริญกู่ร้องไปทั่วบริเวณ แต่สายพระเนตรก็หยุดลงเมื่อสบตากับดวงตาสีทองคู่หนึ่ง
รานดอล์ฟ!
“บอลด์วินข้าฝากที”
“หะ..หา พระองค์ พระองค์จะไปไหนน่ะพะยะค่ะ”เจ้าชายบอลด์วินก้มทอดพระเนตรมงกุฎในพระหัตถ์ตนเอง
“น่า เดี๋ยวข้ากลับมา”
“เจ้าจะไปไหนน่ะเรนเนลด์”
“รานดอล์ฟ”
“.....”
“หึ ข้าไม่ยักจะจำได้ว่าเคยเชิญเจ้ามางานของข้า”เจ้าชายเรนเนลด์ว่า สุรเสียงเย้ยหยัน
“ข้าแค่จะมาแสดงความยินดีแก่เจ้า ที่เจ้าได้ขึ้นครองราชย์”คำตรัสของเจ้าชายเรนเนดล์ดูจะไม่มีผลเลย เพราะพระพักตร์ของเจ้าชายรานดอล์ฟก็ยังเรียบเฉยเหมือนเดิม
“ข้า...ไม่...ต้อง...การ”
“....”
“ต่อไปเมืองหน้าด่านของเจ้า ข้าคงต้องผ่านบ่อยเสียหน่อย”
“เจ้าจะทำอะไร”พระพักตร์ของเจ้าชายรานดอล์ฟแปลกหทัยทันที เรนเนลด์จะไปทำไมกัน ตั้งแต่เสด็จพ่อสวรรคต เรนเนลด์ก็ไม่เคยไปเหยียบที่เมืองหน้าด่านอีกเลย
“ก็แค่จะไปทำอะไรที่เมืองมนุษย์เน่าๆนั่นเสียหน่อย”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น