จอมใจจอมปิศาจ

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่6

6

 

                ร่างที่ควรจะอยู่ในห้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์ ตอนนี้กลับเดินทอดน่องไปทั่วปราสาท
                โครม!!
                ร่างสองร่างลมกองลงกับพื้น
                "อะไรกันเนี่ย"เจ้าชายเรนเนลด์สบถออกมาอย่างหัวเสีย หัตถ์กุมพระเศียรที่อาจจะเกิดอาการโนขึ้นมา ก่อนลุกขึ้น
                "อะ...เอ่อ ขอประทานอภัยพะยะค่ะ"
                "จะ...เจ้า บอลด์วินมาทำอะไรแถวนี้"
                "พระองค์ล่ะพะยะค่ะ"
                "ข้าเหรอ เดินเล่นน่ะ เดี๋ยวก่อน! ข้าจำได้ว่าตอนนี้เจ้าต้องนั่งฟังเจ้าแก่หัวล้านแอลเฟรดสอนอยู่ที่ห้องเรียนมิใช่รึ"
                "พระองค์ก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอพะยะค่ะ"
                "ตกลงเป็นว่าเราสองคน"
                "โดดเรียน"
                "โดดเรียน"
                เจ้าชายเรนเนลด์และเจ้าชายบอลด์วินตรัสออกมาพร้อมกัน ทั้งสองสรวลลั่น
                "หึๆๆ  สมกับเป็นเพื่อนข้าเลย"โอรสน้อยยิ้มกริ่ม
                "เช่นนั้นเราจะไปที่ไหนดี ก่อนที่ฝ่าบาทจะเสด็จมาพบ"
                "อย่างงั้นไปไหนดี ปราสาทนี่ตั้งกว้าง ข้าโตมาจนตอนนี้ยังเดินไม่ทั่วปราสาท เข้าออกไม่ครบทุกห้องเลย"
                "ถ้าเช่นนั้นเราก็มาสำรวจให้ครบทุกห้องสิพะยะค่ะ"
                "ดีเลย อย่างนั้นเราไปสำรวจชั้นถัดไปเลยดีกว่า"โอรสน้อยตรัส เดินขึ้นบันไดไปก่อน
                ทั้งสองสำรวจห้องต่างๆ เข้าห้องนั้นออกห้องนี้กันจนเหนื่อย ตอนนี้หมดเวลาวิชาของปราชญ์เเอลเฟรดไปนานแล้ว บุตรข้าราชบริพารคนอื่นๆคงไปเรียนการต่อสู้กันที่ลานว่าง ทั้งสองนั่งพักเหนื่อยอยู่ที่ริมทางเดินใกล้ทางขึ้นบันได
                "สนุกมากเลย"เจ้าชายเรนเนลด์ตรัส
                "พะยะค่ะ"
                "โอรสน้อยลุกขึ้น ก่อนจะจับหัตถ์อีกฝ่ายพยายามดึงให้ลุก
                "แต่ชั้นต่อไปเป็นชั้นสุดท้ายแล้วนะพะยะค่ะ"เจ้าชายบอลด์วินทำท่าอิดออด
                "แต่เราสำรวจหลายชั้นแล้วนะ  ชั้นนึงก็มีตั้ง50ห้อง"
                "แต่นี่เป็นชั้นสุดท้ายแล้วนะพะยะค่ะ"
                "ตกลง สำรวจชั้นนี้แล้วกลับเลยนะ"
                "พะยะค่ะ"

                เจ้าชายทั้งสองเดินขึ้นไปยังชั้นสุดท้าย ทางเดินที่มืดสลัวไม่เหมาะกับยามบ่ายที่แดดจ้าเช่นนี้เลย พอเดินผ่านไปตามทางเดิน คบไฟที่อยู่ตามฝาผนังก็ติดพรึ่บขึ้นมา เล่นเอาเจ้าชายทั้งสองสะดุ้งกันสุดตัว

                สุดปลายทางเดิน ทวารไม้ก็ปรากฏขึ้นให้เห็นแก่สายพระเนตร

                “ข้าเปิดเอง”เจ้าชายเรนเนลด์ตรัสก่อนจะเดินไปที่บานทวาร ทาบหัตถ์กับบานทวารก่อนจะออกแรงดัน แต่ออกแรงเท่าไร ทวารไม้นี้ก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย

                “พระองค์ กระหม่อมช่วยไหมพะยะค่ะ”

                “ไม่ต้อง”โอรสน้อยตวาดลั่น หนอย! เจ้าประตูบ้านี่ไม่ยอมเปิดให้ข้างั้นรึ อย่างนี้ต้องมีทุบ

                ปัง! ปัง! ผัวะ! ผัวะ!

                เจ้าชายเรนเนลด์หอบจนตัวโยน พิงองค์กับบานทวาร หัตถ์ยังคงวางราบกับบานทวาร ประตูบ้านี่อะไรกัน จะทำอย่างไรก็เปิดมันไม่ได้เลย เฮ้อ!

                ทันใดนั้น แสงสว่างวาบก็เกิดขึ้น บานทวารไม้ค่อยๆเปิดออก

                ภายในห้องนั้นมืดมาก มีเพียงแสงสว่างจากคบไฟตามทางเดินด้านนอกเท่านั้นที่ส่องลอดเข้ามาทางประตูให้เห็นภายในห้องลางๆ

                “เฟอาเม”เจ้าชายเรนเนลด์ร่ายมนตร์ ฉับพลัน ลูกไฟขนาดย่อมก็ปรากฏบนพระหัตถ์

                แสงสว่างจากไฟเวทย์ทำให้เห็นภายในห้องได้ชัดขึ้น หยากไย่จับอยู่ตามที่ต่างๆ สิ่งของต่างๆถูกวางระเกะระกะไปทั่ว บ้างก็เป็นอาวุธ บ้างก็เป็นเครื่องประดับ บ้างก็เป็นตำราเก่าดูน่ากลัว แต่ที่แน่ๆห้องนี้ฝุ่นเขรอะเต็มไปหมด เหมือนกับว่าไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้นานแล้ว

                เจ้าชายเรนเนลด์เดินไปจนถึงบานพระฉายบานหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงมุมมืดของห้อง บานพระฉายที่ฝุ่นเขรอะ จนยากที่จะเห็นสิ่งที่ปรากฏในกระจก โอรสน้อยใช้ชายภูษาเช็ดบานพระฉาย ดวงเนตรสีนิลเหลือบไปเห็นข้อความที่สลักเป็นภาษาโบราณ

 

“สิ่งที่เห็นคือตัวตนที่แท้จริง”

 

                ทันทีที่อ่านจบ ภาพบนบานพระฉายที่เคยสะท้อนออกมาเป็นโอรสน้อย กลับกลายร่างเป็นชายหนุ่ม ฉลองพระองค์ที่เคยสวมใส่กลับกลายเป็นแพรพรรณสีดำสนิท ชายหนุ่มในบานพระฉายนั้นพูดขี้นว่า

                “ข้าก็คือเจ้า เจ้าก็คือข้า เจ้าไม่อาจอยู่ได้ถ้าไม่มีข้า ข้าไม่อาจสำเร็จความปรารถนาได้ ถ้าไม่มีเจ้า”พูดจบ ร่างชายหนุ่มก็กลับกลายเป็นโอรสน้อยดังเดิม

                โอรสน้อยขยี้พระเนตรเบาๆ เพื่อดูว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า

                “ห้องนี้มันแปลกๆแล้วแฮะ บอลด์วิน”

                “พะยะค่ะ”เจ้าชายบอลด์วินตรัสตอบ ในหัตถ์เล็กถือตำราเล่มโตที่ส่งเสียงกึกๆดังมาจากในเล่ม

                “กลับกันเถอะ”

                “พะยะค่ะ”