เพราะพรหมลิขิต…เรื่องร้ายจึงกลายเป็นเรื่องรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก

ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก

เวลาผ่านไป 3 สัปดาห์

       “ตกลง คือ พรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้ไหม”

“ว่าไง เต้” ฉันรับสายน้องชาย

“พี่น้ำผึ้งครับ วันนี้ผมจะกลับบ้านดึกนิดนึงนะครับ เพราะว่าเพื่อนๆในห้องเค้าเลี้ยงส่งท้ายกันนะครับ”

“เลี้ยงกันที่ไหนหรอ”

“ร้านอาหารไม่ไกลจากบ้านมากหรอกครับ”

“อย่ากลับดึกมาหล่ะ แล้วโทรบอกแม่ด้วยนะ” ฉันเตือนน้องชาย

“ครับ รับทราบครับ “ เต้รับปาก

พอดีเลยวันนี้ฉันต้องเข้าเวรที่กองปราบ ออกเวรประมาณเที่ยงคืน ก็มีผู้กองศิวาอยู่เป็นเพื่อน เพราะเวรตรงกัน ฉันก็ทำงานของฉันไปเรื่อยๆ เค้าก็ทำงานของเค้าไป

            ณ เวลา 22.00 น.

            “น้ำผึ้ง คุณทานข้าวเย็นแล้วยัง ผมเห็นคุณยุ่งกับงานมาทั้งวันแล้วนะ หลังจากที่คุณเสียคุณพ่อไป ผมเห็นคุณทานข้าวน้อยลงนะ” ผู้กองเหมือน เป็นห่วง

            “ยังเลย ฉันมัวแต่สืบคดีของพ่ออยู่ทั้งวัน รวมทั้งทำงานไปด้วยน่ะแหละจนฉันลืมทานข้าวไปอ่ะ อีกอย่างฉันไม่ค่อยหิวด้วยนะแหละ”

            “คุณไม่ทานข้าว ประเดี๋ยวคุณก็เป็นโรคกระเพาะหรอก เดี๋ยวผมพาคุณไปทานข้าวที่หน้ากองปราบปรามฯนะ”

            “ฉันยังไม่หิว”

       “คุณนี่ดื้อจริงๆเลยนะ ผมเป็นห่วงคุณนะรู้มั๊ย” ผู้กองวัชระจับแขนฉันไว้แน่น

       “ก็ฉันไม่หิว คุณจะให้ฉันทำไงเล่า” ฉันเถียงเพราะไม่อยากไป

            “คุณจะไปดีๆ หรือจะให้ผมอุ้มคุณไป”

            “ไปก็ได้ ”

ฉันเดินลงไปหน้ากองปราบปรามฯ แล้วก็ไปนั่งที่ร้านอาหารที่ผู้กองวัชระบังคับฉันให้ไปทานข้าว

            “คุณจะกินอะไร คุณสั่งได้เลยนะ ส่วนของผมเอาคะน้าหมูกรอบราดข้าว”

ฉันดูเมนูแล้วก็สั่ง   “ของฉันเอาข้าวผัดทะเล”

หลังจากที่พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ ฉันก็กิน แปลกจัง มื้อนี้ฉันกินข้าวได้เยอะกว่าปกตินะ หรือเป็นเพราะว่าฉันหิวมากก็ไม่รู้ ช่างมันเหอะ ^_^

       “ตกลง คือ พรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้ไหม”

            “สวัสดีครับ พี่น้ำผึ้งหรอครับ” มีเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดกับฉัน

            “ใช่จ่ะ ไม่ทราบว่านั่นใครพูดหรอ”ฉันเริ่มสงสัย

            “ผมเป็นเพื่อนของเต้ครับ เต้ประสบอุบัติเหตุครับ ตอนนี้เค้ากำลังพาไปที่โรงพยาบาลครับ”เมื่อได้ยินคำๆนั้นจากผู้ชายคนนั้น  สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ก็พยายามเรียกสติกลับคืนมา

             “ค่ะ  พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”T_T ฉันวางสายโทรศัพท์แล้วร้องไห้ออกมา

             “คุณทำใจดีๆไว้นะ น้ำผึ้ง ตกลงใครเป็นอะไร” ผู้กองสงสัย

             “เต้ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”

หลังจากที่ฉันบอกผู้กองวัชระ เค้าก็รีบจ่ายค่าอาหารแล้วพาฉันไปที่โรงพยาบาลทันที

“ เต้ อย่าเป็นอะไรเด็ดขาดนะ พี่อยู่ที่นี่แล้ว” ฉันบ่นพลางร้องไห้ขณะอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน

“ญาติห้ามเข้านะค่ะ” พยาบาลที่ห้องฉุกเฉินห้ามฉัน

“เต้ต้องไม่เป็นอะไรนะน้ำผึ้ง คุณหมอต้องช่วยน้องคุณอย่างสุดความสามารถ”ผู้กองปลอบใจฉัน และตลอดเวลาที่ฉันมีเรื่องต่างๆเข้ามาในชีวิต นอกจากแม่และน้องชายแล้ว ยังมีผู้กองศิวาที่คอยยืนเคียงข้างฉันตลอดเวลา ฉันต้องขอบคุณเค้าจริงๆ

  ฉันนั่งกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอยู่พักใหญ่ ก็มีพยาบาลเดินออกมา ฉันก็รีบตรงดิ่งไปยังพยาบาลคนนั้นเลย

            “ขอพบญาติคุณเต้ค่ะ” มีเสียงพยาบาลพูดออกมา

“ฉันเองค่ะ น้องชายฉันเป็นไงบ้างค่ะ ”

            “ คุณหมอขอพบคุณค่ะ”

            “ อ่อ ค่ะๆ ”ฉันตอบรับแบบรู้สึกกังวล

            “ สวัสดีค่ะคุณหมอ ” ฉันทักทายพร้อมกับยกมือไหว้เมื่อเจอหน้าหมอ

      “คุณหมอ น้องชายฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ  คุณหมอต้องช่วยน้องชายฉันนะค่ะ ”

       “ ครับ จากที่น้องคุณประสบอุบัติเหตุ อาการสาหัส ทางเราต้องใช้ความพยายามมากในการห้ามเลือด  คนไข้เสียเลือดเยอะและขณะนี้เค้ากำลัง                 ต้องการเลือดครับ ”

“คุณพอจะมีญาติที่มีเลือดกรุ๊ป O negative ไหมครับ” คุณหมอถามฉัน

“เท่าที่ดิฉันรู้ ดิฉันไม่มีญาติที่มีเลือดกรุ๊ป O negative เลยค่ะ”

“ก็คือ เลือดหมู่นี้จะพบได้น้อยมากในกลุ่มคนไทย และจะมีไม่กี่เปอร์เซ็นที่สำรองเอาไว้ในโรงพยาบาล ขณะนี้กำลังหารอคนบริจาคครับ”

“แล้วตอนนี้ทางโรงพยาบาลไม่มีเลือดกรุ๊ปนี้เลยหรอค่ะ”

            “ตอนนี้จะมีคนไข้อยู่สี่-ห้า ราย ที่ต้องการเลือดกลุ่มนี้อยู่เช่นกันครับ

อย่างที่เราเคยได้ยินกัน O negative ก็คือคนที่กรุ๊ป O และมี RH -ve ซึ่งหายาก                        มากในเมืองไทย จนต้องจัดตั้งเป็นกลุ่ม เพราะหาเลือดลำบาก ปกติ กรุ๊ปเลือดที่มีมากที่สุดคือ O และถ้าเป็นในไทย RH ที่มากที่สุดคือ +ve

(RH -  ve น่าจะมีไม่เกิน 10%)  ดังนั้น เราจึงไม่ค่อยคุ้นกับระบบ RH เนื่องจากคาดได้ว่าจะ positive+ve  แต่ถ้าเป็นในเมืองนอก จะต้องตรวจให้ทราบว่าเป็น O negative, AB positive หรืออื่น ๆ เพราะสำคัญในการได้รับเลือด คนเลือดกรุ๊ป -ve ต้องรับจาก -ve เท่านั้น  คนเลือดกรุ๊ป O รับได้จาก O เท่านั้น แต่ให้กับกรุ๊ปอื่นได้ทุกกรุ๊ป  คนเลือดกรุ๊ป AB รับได้จากทุกกรุ๊ป แต่ให้คนอื่นได้เฉพาะคนที่มีกรุ๊ป AB  คนเลือดกรุ๊ป A รับจาก A,O ให้ได้กับ A,AB  คนเลือดกรุ๊ป B รับได้จาก B,O ให้ได้กับ B,AB ครับ”

          “ค่ะๆ ยังไงคุณหมอช่วยพยายามหาให้หน่อยนะคะ คุณหมอต้องช่วยน้องของฉันนะคะ”  ฉันรบเร้าคุณหมอ

          “ครับๆหมอรับปาก ถ้าทางเราหาเลือดกรุ๊ปนี้ให้กับน้องชายคุณได้ จะแจ้งคุณทราบทันที” คุณหมอรับปาก

 ฉันขอบคุณ คุณหมอทั้งน้ำตา แล้วฉันก็เดินออกมาจากห้องเหมือนกับคนที่ไม่มีเรี่ยวแรง เหตุการณ์ของพ่อเพิ่งจะผ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ นี่น้องชายของฉันต้องมาประสบอุบัติเหตุอีก นี่ถ้าแม่รู้แม่คงจะเหมือนกับคนที่ขาดใจ เพราะตอนนี้แม่อยู่ที่บ้าน เดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ฉันจะต้องกลับบ้านเพื่อที่จะไปบอกกลับไปบอกให้แม่รู้เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับเต้ในวันนี้ แม่รักน้องเหมือนลูกแท้ๆของแม่ แม่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ หากเตชินท์เป็นอะไรไป แม่คงต้องเสียใจมากแน่ๆ

        “คุณหมอว่ายังไงบ้างคุณ” ผู้กองวัชระถามด้วยความเป็นห่วง

        “หมอบอกว่า เตชินท์เสียเลือดมาก ตอนนี้กำลังต้องการเลือด กรุ๊ป O negative แต่ตอนนี้ยังไม่มีเลือดกรุ๊ปนี้สำรองอยู่ในโรงพยาบาล แล้วญาติๆของ  ฉันก็ไม่มีใครมีเลือดกรุ๊ปนี้ด้วย ฉันจะต้องทำยังไงดีค่ะ ผู้กองวัชระ ”

       “ถึงญาติของคุณหรือทางโรงพยาบาลไม่มีเลือดกรุ๊ปนี้ คุณก็ไม่ต้องกังวลนะ ผมรับรองว่าคุณหาเลือดกรุ๊ปนี้ได้แน่นอน” ผู้กองวัชระพูดเป็นนัย

        “ฉันจะหามาจากที่ไหน”

        “ก็คนที่ยืนอยู่ข้างคุณตอนนี้ไง” 

ฉันมองไปรอบๆปรากฏว่าไม่มีใครยืนอยู่ ณ ตรงนั้นเลย นอกจากฉันและผู้กองวัชระ มันก็เลยทำให้ฉันรู้ทันทีว่า ผู้กองวัชระมีเลือดกรุ๊ป O negative ซึ่งน้อยคนที่จะมีเลือดหมู่นี้ ณ เวลานี้ ฉันรู้สึกโล่งมาก ที่อย่างน้อย ฉันก็ได้รู้ว่า คนที่ยืนเคียงข้างฉันคนนี้ สามารถช่วยชีวิตน้องชายฉันได้

แล้วฉันก็รีบเดินไปยังห้องคุณหมอ

          “คุณหมอค่ะ ตอนนี้ฉันหาคนที่จะบริจาคเลือดกรุ๊ปนี้ให้กับน้องชายฉันได้แล้วนะค่ะ”

           “หรอครับ ถ้างั้นหมอขอพบ คนที่จะบริจาคหน่อยได้ไหมครับ”

ฉันเดินออกไปเรียกผู้กองวัชระเข้ามาพบคุณหมอ

            “คุณคิดว่าคุณพร้อมที่จะบอกบริจาคเลือดไหมครับ”

            “จิตใจผมพร้อมเสมอครับ”ผู้กองพูดซะแบบว่า ซึ้งอ่ะ

            “เพราะฉะนั้นทางเราขอตรวจกรุ๊ปเลือดของคุณดูนะครับ ว่าเป็น RH+หรือว่า RH- ถ้าเกิดเป็น RH- ด้วยกันเนี่ย จะสามารถบริจาคได้ทันทีครับ หากร่างกายและจิตใจของคุณพร้อมที่จะบริจาค”

            “ครับ ผมพร้อมที่จะบริจาคครับ”

            “ถ้างั้น เชิญทางนี้ครับ”

ผู้กองวัชระเดินไปพร้อมกับคุณหมอ เพื่อที่จะไปตรวจตามที่คุณหมอว่า ฉันบ่นกับตัวเองในใจว่า เมื่อก่อนนั้น ที่ฉันกับผู้กองวัชระเคยมีวีรกรรมต่อกัน ฉันเคยคิดว่าเค้าเห็นแก่ตัว เค้าไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เป็นคนที่ใจคอโหดร้ายให้ฉันลงไปดำน้ำหาของ หรือแม้กระทั่งเคยบังคับฉันต่างๆนานา จนวันนี้ วันที่ฉันต้องพบกับปัญหาอุปสรรคที่รุมเร้ามากมาย เค้าได้พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า เค้าไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด มันต่างกับมุมมองที่ฉันมองเค้าไว้มาก ฉันต้องขอโทษเต้าจริงๆและพูดคำว่า ”ขอบคุณจริงๆ” สักพันครั้ง

            เวลาผ่านไปไม่กี่นาที ผลการตรวจออกมาว่า ผู้กองวัชระและเต้สามารถที่จะบริจาคเลือดให้กันได้ ตอนนี้ผู้กองวัชระกำลังบริจาคเลือดให้กับเต้

 จนตอนนี้ เวลา 00.00 น. หมอพาเต้ไปพักที่ห้องพักผู้ป่วย เต้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังต้องอยู่ในการควบคุมดูแลของคณะแพทย์ ส่วนผู้กองวัชระก็คงต้องนอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน พรุ่งนี้จึงจะกลับบ้านได้ ฉันก็เลยตัดสินใจโทรไปบอกแม่ เพราะเต้ปลอดภัยแล้ว แม่จะได้ไม่ต้องกังวลมาก

           “ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ” สงสัยแม่คงจะนอนแล้ว

           “สวัสดีค่ะ บ้านกิตติคุณบดีค่ะ”แม่รับสาย

           “แม่ คือ ตอนนี้ผึ้งอยู่ที่โรงพยาบาลนะ เต้ประสบอุบัติเหตุ แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว” ฉันตัดสินใจบอกให้แม่รู้

            “เต้ ” แม่ตะโกนใส่โทรศัพท์

            “แม่…แม่ ตอนนี้เต้ไม่เป็นไรแล้ว แม่ไม่ต้องเป็นห่วงน้องนะ ผึ้งจะดูแลน้องเอง แล้วพรุ่งนี้ตอนเช้าผึ้งจะไปรับแม่มาที่โรงพยาบาลนะ ”

            “ไม่….แม่จะไปเดี๋ยวนี้เลย แม่จะนั่งแท็กซี่ออกไป “

            “ตอนนี้ดึกมากแล้วนะค่ะแม่ อีกอย่างแถวบ้านก็มีแท็กซี่วิ่งผ่านน้อยด้วย” ฉันยังพูดไม่ทันจบแม่ก็วางสายโทรศัพท์ ฉันโทกลับไปกี่ครั้งแม่ก็ไม่รับสาย

แล้วไม่นาน แม่ก็มาถึงโรงพยาบาล แม่เห็นเต้แล้วร้องไห้โฮออกมาก ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะทนที่จะเห็นแม่ต้องทุกข์ใจที่เห็นเต้อยู่ในสถาพนี้

อีกอย่าง พ่อก็เพิ่งเสียชีวิตไปได้ไม่นาน แม่คงจะทำใจไม่ได้ กว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็คงจะต้องใช้เวลา

“เต้ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะแม่ มีคนบริจาคเลือดให้กับเต้แล้วค่ะ คุณหมอบอกว่าเต้พ้นขีดอันตรายแล้ว และก็มีโอกาส 99% ค่ะ ที่น้องจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” ฉันบอกกับคุณแม่

“เจ้าพระคุณ ช่วยเต้ด้วยเถิด” แม่ขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์

“แล้วใครกันหล่ะลูก ที่ใจบุญยอมบริจาคเลือดให้กับเต้” แม่สงสัยใน

คำพูดของฉัน

“เค้าเป็นหัวหน้าของผึ้งเองค่ะ ที่ผึ้งไปเป็นผู้ช่วยเค้าไงค่ะ อดีตเค้าเคยเป็นครูฝึกผึ้งค่ะ เค้าอายุห่างจากผึ้งแค่ปี สองปีเองค่ะ”ฉันเล่าให้แม่ฟัง

“แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนหล่ะลูก แม่จะไปขอบคุณเค้า”

“เค้านอนพักอยู่ในห้องค่ะแม่ ไว้แม่เจอเค้าพรุ่งนี้ก็ได้นะ”

ณ เวลา 06.00 น.

            ฉันเข้าไปดูผู้กองวัชระที่ห้องพัก ตอนนี้เค้าก็กลับมามีแรงแล้วก็แข็งแรงเหมือนเดิมแล้วนะ

            “ผู้กอง คุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นแล้วมั๊ย ”ฉันถามเพราะเป็นห่วง

            “ผมไม่เป็นไรแล้ว เต้หล่ะ เป็นไงบ้าง พาผมไปดูหน่อยได้มั๊ย” สีหน้าผู้กองเป็นห่วงเต้มาก

       “คุณหมอบอกว่า เต้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องนอนพักฟื้นสักระยะหนึ่ง”

        “เอ่อ….ผู้กองวัชระ ฉันต้องขอบคุณ คุณมากจริงๆ ที่ช่วยชีวิตน้องชายฉันไว้ ถ้าไม่ได้คุณ ไม่รู้เต้จะเป็นยังไงบ้าง” ฉันกล่าวขอบคุณผู้กองอีกครั้ง

        “ไม่เป็นไรหรอก มากกว่านี้ผมให้คุณได้ ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมพร้อมที่จะยืนเคียงข้างคุณตลอดไปนะ” คำพูดของผู้กองทำให้ฉันอึ้ง นิ่งไปครู่หนึ่ง

        “เราลงไปข้างล่างกันเถอะ” ฉันเปลี่ยนเรื่องและตัดสินใจชวนผู้กองเดินลงไปหาแม่กับเต้ข้างล่าง