จอมใจจอมปิศาจ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1

1

                ผ่านไป 1 ปี  


                ถึงกาลเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแล้ว แต่เฟรเดอร์ริคก็ยังจะฝันคืนนั้นได้ ไม่เคยแม้แต่จะเลือนรางไปสักเสี้ยวแห่งความทรงจำ 

แสงอาทิตย์ยามสายลอดผ่านกลีบเมฆลงมา นกส่งเสียงร้องหวานสดใสคล้ายเสียงเพลง สายลมเอื่อยยามเช้าตรู่พัดเอาเหล่าเมฆน้อยใหญ่ไปทางเหนือ แลเห็นแสงอาทิตย์ที่สาดส่องดูฟ้ากว้าง ให้คนสองคน อดใจไม่ได้ที่จะมาเดินเล่นในสวนหน้าพระราชวัง อุ้มเทวดาตัวน้อยไว้แนบอกอย่างรักใคร่


                 องค์ราชาเฟรเดอร์ริคมองเซเทรียผู้เป็นชายากับรานดอล์ฟบุตรชายอย่างมีความสุข จนอดใจไม่ได้ที่จะมาร่วมสนุกด้วย


                "เล่นอะไรกันฮึ ให้ข้าเล่นด้วยคนสิ" องค์ราชาแห่งอณาจักรซิสเวิร์ดกล่าวถาม บุตรชายกับชายา เมื่อเห็นทั้งสองเล่นกันอย่างมีความสุข                

                                

                "เสด็จพ่อ" เจ้าชายรานดอล์ฟพูดหลังจากเห็นผู้เป็นพ่อถาม


                "หม่อมฉันกับเสด็จแม่กำลังเล่นทายปัญหาอยู่พ่ะยะค่ะ" รานดอล์ฟพูดอย่างเจื้อยแจ้ว


                "แล้วเป็นยังไงล่ะ" องค์ราชาเฟรเดอร์ริคตรัสถามบุตรชาย


                "หม่อมฉัน  แพ้ขาดลอยเลยพะย่ะค่ะ" รานดอล์ฟตอบเนตรสีทอง ตัดกับเกศาสีถ่านอย่างกลมกลืนดูจะไม่ค่อยพอใจนัก


                "หึหึหึๆๆๆ เจ้านี่...ฮึ ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรแล้ว ไปกันเถอะ แดดเริ่มร้อนแล้ว" พระราชา  เฟรเดอร์ริคตรัสหลังจากทอดพระเนตรสายลมพัดพาเอากลุ่มเมฆไป ส่งผลให้แสงแดดตอนสายจ้ากว่าเดิม 


                "พะยะค่ะ/เพคะ" พระนางเซเทรียตอบกลับพร้อมกับบุตรชาย


                ทั้ง 3 ลุกขึ้นจะเดินกลับปราสาท


                แต่ร่างบางทำท่าซวนเซจะล้มก่อนจะเป็นลมล้มพับไป


                "เสด็จแม่ / เซเทรีย" พระราชาเฟรเดอร์ริคกับบุตรชายร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างบางเป็นลมสลบอยู่กับพื้น


                 "ใครก็ได้  ไปตามแพทย์หลวงมาเร็ว"  


                  มีหรือที่พระราชาสั่งมาเยี่ยงนั้น จะไม่ส่งผลให้นางกำนัลเเถวนั้นกระวีกระวาดไปตามแพทย์หลวงมาทันที


                พระราชาเฟรเดอร์ริคเขย่าตัวชายาที่นอนสลบอยู่บนพื้น แต่ทว่าร่างนั้นก็ยังไม่ได้สติ


                "เจ้าอย่าเป็นอะไรนะเซเทรีย" พระราชาเฟรเดอร์ริคตรัสก่อนจะอุ้มนางเข้าไปในปราสาท โดยมีบุตรชายตามมาอย่างเป็นห่วง

                ชายภูษาผูกอยู่รอบเสาเตียงพลิ้วไหวไปตามแรงลม แสงแดดสาดส่องมาในห้องสีขาวดูสะอาดตา เครื่องเรือนต่างๆถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบดูน่าอยู่ หากไม่มีผู้นอนอยู่บนเตียง ห้อมล้อมไปด้วยผู้คนที่สีหน้าทุกข์ใจ


                "หึหึหึๆๆๆ ทรงแข็งแรงดี พะยะค่ะ" แพทย์หลวงพูด


                "แล้วเหตุใดนางถึงได้สลบไปเล่า" พระราชาเฟรเดอร์ริคตรัสถามอย่างกระวนกระวายใจ


                "เป็นเรื่องธรรมดาของการตั้งครรภ์พะยะค่ะ ข้ากระหม่อม ขอทูลลา" แพทย์หลวงพูดก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

                "ตั้งครรภ์..........มะ......มีน้อง มีน้อง เย้! ไชโย! เสด็จพ่อ ลูกจะมีน้องแล้วพะยะค่ะ" รานดอล์ฟพูดอย่างดีใจก่อนจะกระโดดไปทั่วห้อง

                บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความสุข สนุกสนานและเสียงหัวเราะ


                "ฟื้นแล้วเหรอ เซเทรีย" พระราชาเฟรเดอร์ริคพูด เมื่อเห็นร่างบางขยับตาปรือๆ  

                "ฝ่าบาท" พระนางเซเทรียตรัส พยายามจะชันท่อนบนลุกขึ้น 


                "อย่าก่อนเลยนะ" พระราชาเฟรเดอร์ริคปราม  

                "ฝ่าบาทหม่อมฉันเป็นอะไรไปเหรอเพคะ" พระนางเซเทรียตรัสถามสวามี พระขนงเรียวบางขมวดเข้าหากัน  

                "เจ้ากำลังจะมีทายาทอีกคนให้ข้าอย่างไรล่ะเซเทรีย เจ้ารู้หรือไม่รานดอล์ฟดีใจมากเลยนะ  ตอนนี้คงจะไปคุยกับพวกทหารอยู่แล้วคงจะคุยโวใหญ่เลยล่ะว่าตัวเองกำลังจะมีน้อง" องค์ราชา  เฟรเดอร์ริคตอบกลับด้วยสีหน้าเบิกบานใจ


                 "ทายาท..........ลูกหรือเพคะ"พระนางเซเทรียตรัสถาม สีหน้าดูจะไม่ค่อยแน่ใจนัก  


                 "ใช่น่ะสิ  เรากำลังจะมีทายาทด้วยกันอีกคน"พระราชาเฟรเดอร์ริคตรัสก่อนจะโผเข้ากอดร่างบางที่อยู่บนเตียงอย่างมีความสุข

                พระจันทร์สีหม่นยามราตรีไม่สุกสว่างเหมือนเคย อาจจะเพราะคืนนี้มีเมฆมากกระมัง แต่ทว่าแสงดาวกลับส่องสว่างสุกสกาวดูสวยงามยิ่งนัก ทุกสิ่งตอนนี้คงจะกำลังพักผ่อนเอาแรงเพื่อเผชิญกับวันใหม่ในวันพรุ่งนี้ แม้แต่องค์ราชันย์แห่งปีศาจก็ต้องพักผ่อนบ้างเหมือนกัน แต่สิ่งที่เขาไม่อยากให้มันหวนกลับมา หากกลับมาเพื่อเตือนในสิ่งที่เขาต้องการจะลืม  


"ข้าจะกลับมาเฟรเดอร์ริค ข้าจะกลับมา จงจำคำของข้าไว้ให้ดี  เฟรเดอร์ริคจงจำไว้ให้ดี  หึหึๆๆๆ  ฮ่าฮ่าๆๆ"  เสียงกึกก้องดั่งแรงบีบอัดมหาศาลทำเอาผู้ถูกขานชื่อปวดหัวเพราะแรงบีบอัดและความกดดัน       


           "แฮ่ก......  แฮ่กๆ  แฮ่ก" เสียงหอบหายใจดังถี่ขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อนยังกับว่าผ่านการวิ่งมาไกลแสนไกล  "กลับมาอีกแล้ว ฝันนี่ มันไม่ใช่ฝันร้ายเพ้อเจ้อแล้ว เราไม่คิดถึงมันแล้ว แต่ทำไมฝันนี่ถึงได้กลับมาอีก ถ้ามันเป็นจริงล่ะก็เราจะทำอย่างไรดี"  พระราชาเฟรเดอร์ริคคิดอย่างกระวนกระวายใจ  ข้างกายพระนางเซเทรียนอนหลับอยู่อย่างสบาย                                                              


"หวังว่าคงจะไม่ใช่ลูกเราหรอกนะ"  พระราชาเฟรเดอร์ริคดำริหวาดระแวงเหลือเกินว่าจะเป็นลูกของตนเองเหมือนอย่างที่คำทำนายที่บอกไว้ว่า 

ยามใด.....ที่โอรสแห่งจอมปีศาจบังเกิดขึ้น

ยามนั้นเหล่าทวยเทพและมนุษย์จะต้องสูญสลาย

                แต่ว่าจะใช่ลูกเขาหรือไม่ เขาก็กลุ้มใจมากแล้วตอนนี้

                ผ่านไปแล้วเก้าเดือน ใกล้ถึงเวลาที่องค์ราชินีจะให้ทายาทอีกคนแก่อาณาจักรแห่งนี้แล้ว  กลางดึกคืนหนึ่งในพระราชวังวุ่นวายยิ่งนัก ดังกับมีไฟบรรลัยกัลป์ มาเผาวังให้มอดไหม้ เหล่าข้าราชบริพารและข้าทาสทั้งหลายวิ่งกันให้วุ่นไปหมด  ด้านนอกปราสาทฝนก็ตกหนักราวกับจะท่วมโลก สุนีบาตก็ผ่าลงมาอย่างไม่ขาดสาย ฟ้าแลบแปรบปราบดูสว่างโร่เหมือนตอนกลางวัน ดูเหมือนจะรับรู้ว่าจะมีรัชทายาทคนใหม่กำเนิดขึ้น

                ภายในห้องขององค์ราชินีแห่งอาณาจักรแห่งนี้ก็วุ่นวายไม่แพ้กัน เสียงของแพทย์หลวงสั่งยากันให้วุ่น เหล่าข้าทาสนางกำนัลก็ทำงานกันอย่างขวักไขว่  

                "ทรงออกแรงอีกเพคะ" หมอทำคลอดสั่งด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า เพราะทำคลอดกันมาตั้งนานแล้วแต่ไม่มีทีท่าว่าเด็กจะออกมาเลย ใบหน้ามีแต่เหงื่อแตกพลั่กทั้งผู้คลอดและผู้ทำคลอด  

             "มะ....ไม่  ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ โอ๊ยยย.....ปวด ปวดปวดเหลือเกิน ช่วยข้าด้วย  ช่วยด้วย"  สุรเสียงแผ่วเบาออกมาจากโอษฐ์ของร่างบางดูเหมือนจะหมดแรงเต็มที

            "อีกนิดเดียวเพคะ อีกนิดเดียว"

            "โอ๊ยยยยยยยยยย.....  ปวด ปวดเหลือเกิน โอ๊ยยยยยย...ปวด   กะ..กรี๊ดดดดด"

            "อะ..ออกแล้วเพคะ ออกแล้ว  ได้พระโอรสเพคะ เอ๊ะ!...อะไรกันนี่"  หมอทำคลอดอุทานเมื่อพลิกตัวพระโอรสเพื่อดูชมให้ทั่ว

            "เตรียมตัวจัดงานฉลองได้  เตรียมได้เลย" หมอทำคลอดพูด  น้ำเสียงดีใจเป็นอย่างมาก