Destiny Love ลิขิตรักจากฟากฟ้า

ลำดับตอนที่ #2 : ลมหวน 14 ปี : สวนสาธารณไซโต้กับแมวน้อยผู้แสนดี

ลมหวน 14 ปี : สวนสาธารณไซโต้กับแมวน้อยผู้แสนดี

       แมวน้อย4ตัวที่ร้องไห้เหมียวๆกับสายฝนอันโปรยปราย สวนสาธารณที่เต็มไปด้วยสิ่งสวยงามต้นไม้สูงใหญ่และทุ่งหญ้าอันงดงาม พวกมันทั้ง4ร้องเหมียวๆครางให้กับศพแม่มันซึ่งบาดเจ็บปางตายเลือดของแม่มันไหลรินเต็มพื้นหญ้าใต้โพรงต้นไม้ของเจ้าเหมียวตัวน้อย  ดวงตาสีเหลืองทองของแม่แมวเริ่มริบหรี่ลงมันจ้องมองลูกของมันด้วยแววตาอันห่วงใย เป็นห่วง และคิดว่าถ้าเราตายนั้นพวกเจ้า4ตัวน้อยจะทำอย่างไรใครกันเล่าจะมาดูแลคอยหาอาหารมาให้หรือให้นมเจ้ากินยามเมื่อเจ้าหิวนม ในที่สุดเวลาอันแสนเศร้าก็ได้มาถึงตาของแม่แมวนั้นหลับสนิท ลูกทั้ง4ร้องครวญครางและใช้เท้าหน้าของมันเกลี่ยตัวของแม่แมว เสียงครวญครางโหยหวนรอดเข้าหูของเด็กชายคนหนึ่ง เด็กชายคนนั้นวิ่งตามหาเสียงแมวหลงแต่ในตอนนี้ฝนเริ่มโปรยลงมาหนักขึ้น เสียงลูกแมวยิ่งเบาลงๆฮายองได้ยินแต่เพียงเสียงของฝนที่ตกกระทบพื้นหญ้าและต้นไม้ “โอ้ยแย่แน่ๆ” เขารำพึงถึงเสียงที่ตามหาอยู่ เสียงนั้นมันบ่งบอกว่าต้องการให้มีใครก็ได้ที่มีเมตตาช่วยพวกมันและแม่ที ฮายองวิ่งไปเรื่อยส่วนมือก็นำมาบังฝนไม่ให้เข้าตาของเขา เขาวิ่งไปเรื่อยจนไปพบต้นไม้ต้นหนึ่งมันใหญ่มากไม่แน่ใจว่าใหญ่ที่สุดในไซโต้หรือเปล่า ฮายองเริ่มได้ยินเสียงลูกแมวน้อยอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้างแล้ว เขารีบวิ่งไปใตต้นไม้ต้นใหย่นั้นและ พรื๊ด!ฮายองลื่นสะดุดล้มลงหน้าคว่ำ ขี้โคลนเปื้อนเต็มตัวของเขาไปหมดตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าของเขา “โอ้วไม่นะเปียกน้ำฝนไม่เท่าไหร่แต่นี่เปียกเลนเลยอะ แม่ต้องว่าแน่ๆฬ[>0<]” ฮายองลุกขึ้นและก้มดูใต้โพรงไม้นั้นเห็นรอยเลือดของแม่แมวเต็มไปหมด เขารีบคว้าลูกแมวออกมาจากใต้พุ่มไม้ทั้ง4ตัวแล้วรีบมาไปไว้ที่หน้าตระกร้ารถจักรยานของเขาทันที ฮายองรีบปั่นอย่างรวดเร็วเพราะฝนมีท่าว่าจะตกอีกนานเลยทีเดียว 

~*โทษทีนะคะที่สั้นไปหน่อยยังมะจบจ๊ะกลัวคนอ่านรอเลยขอเกริ่นเรื่องไปก่อนรออีกนิดได้เต็มๆแน่นอน*~