Destiny Love ลิขิตรักจากฟากฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : ลมหวน 14 ปี : สวนสาธารณไซโต้

*****************************************************************************************

บทนำ

คนที่เดินอยู่ตามถนนคุณเคยลองคิดไหมว่าผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่ละคน เคยมีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตของคนผู้เหล่านั้นบ้าง แต่สำหรับเธอผู้หญิงที่ใส่เสื้อคลุมสีดำคนนั้น ผู้ที่ยืนอยู่ที่ต้นซากุระต้นใหญ่ท่ามกลางสายฝนในฤดูใบไม้ผลิ เธอยืนถือร่มรอใครคนหนึ่งที่เธอคิดว่าเขาจะมาหาเธอที่เดิมและเวลาเดิม วันต่อๆมาเธอก็ยังคงยืน ณ จุดเดิมที่เธอเคยยืนมาตลอด รอๆๆ รอแล้วรอเล่าแต่ชายผู้นั้นไม่เคยหวนคืนมา น้ำตาไหลพรากจากดวงตาอันเศร้าหมองจนถึงแก้มสีชมพูของเธอ หยดจากคางไหลหยดเป็นน้ำดิ่งลงบนพื้นดอกซากุระสีชมพูสะพรั่ง

*****************************************************************************************

ตอนที่ 1 ลมหวน 14 ปี : สวนสาธารณไซโต้

ณ 14 ปีก่อน*เด็กๆอายุ8ขวบ-9ขวบ

                “มายูมิ! ออกมานะเราเลิกเล่นแล้ว ออกมาซิ” เสียงเด็กผู้ชายที่ชื่อ ซาคุยะ ร้องเรียกหามายูมิที่หายตัวไปหลังจากที่เล่นซ่อนแอบกันที่บริเวณบ่อน้ำหลังบ้านของเขา “โอ้ยเจ็บนะใครวิ่งมาชนชั้นเนี่ย” มายูมิเจ็บหัวอย่างแรง หล่อนเงยหน้าขึ้นมองในขณะที่ก้นของเธอก้นจ้ำเบ้าอยู่ตรงพื้นที่เปียกของสนามหญ้าหลังบ้านของซาคุยะ

“ขอโทดนะฮะ เป็นไรป่าว” เด็กชายหน้าตาน่ารัก ตาของเขาสีน้ำตาลดูดี ผิวขาวสะอาดตา

“คราวหลังช่วยกรุณาเดินดูทางด้วยนะเธอ” (-*-)“ดูจิหัวเค้าปูดหรือยังอะ” (- -) มายูมิพูดบ่นจนฮายองหันมามองละหัวเราะคิๆในลำคอ  เขาลองมองดูที่หัวของเธอ มันเป็นรอยจ้ำๆ มีแดงนิดๆ สงสัยเราคงจะทำหัวของเค้าปูดแหละ แย่จริงๆ

“ไหนดูหน่อยฮะ เลิกผมหน่อยซิ” แต่ดูท่าทางของเธอแล้วเนี่ยจะยังไม่หายโกรธนะอารมณ์เสียน่าดู ไม่เชื่อละก็คุณทั้งหลายจะสังเกตได้เลยว่า มายูมิจะทำปากแบะนิดๆ แหมแต่ดูเธอซิก็น่ารักนะถูกสเป็กซ์ฮายองน่าดู

“ไม่ต้องละ เธอไปไหนก็ไปเหอะนะเดี๋ยวเค้าตามเพื่อนเค้ามาช่วยเอง” มายูมิทำหน้าตาเครียดและประชดใส่ฮายอง

ฮายองได้ยินที่มายูพูดก็เดินจากไปแต่โดยดีไม่เถียงหรือทำไรเลย คล้ายๆว่าฮายองคงคิดว่ายัยนั่นตาเซ่อเหมือนกันแหลมาโทดชั้นคนเดียวได้ไงเนี่ย หล่อนก็ผิดนะที่เดินไม่ระวังขวางทางคนหล่อแต่เด็กอย่างชั้น เชอะๆ ไม่ช่วยก็ดะ

(- -)*

หลังจาฮายองเดินจากไปไม่นานซาคุยะเด็กน้อยผมดำปากเล็กๆสีชมพู หน้าตาหน้ารักพอๆกับฮายองก็วิ่งมาถึงด้วยความเป็นห่วง “เอะ ไปโดนไรมาอะมายุ แดงเชียว” ซาคุยะคุงตกใจเล็กน้อยที่หน้าผากของหล่อนแดงและปูดนิดๆ

เขาพากลับบ้านแม่ของมายุ คุณแม่มิริกะที่แสนจะใจดีขอบใจซาคุยะเป็นการใหญ่ที่ช่วยดูแลมายูมิจังให้ แม้จะมีแผลนิดๆก็เหอะนะ ฮายองที่เดินผ่านมาหน้าบ้านก็เห็นจังหวะที่แม่ของมายูมิขอบใจซาคุยะคุงจนเกินหน้าเกินหน้าตาตัวเองไปนิด แต่เขาก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้มีสิ่งที่น่าทำกว่ามากมายอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือการไปที่สวนสาธารณที่ริมหมู่บ้านฮานามิกิ เขารีบวิ่งไปเอาจักรยานที่หน้าบ้านของเขาบ้านที่ไม่ใหญ่โตมากนัก บ้านมี6ห้องนอน7ห้องน้ำ1ห้องโถง1ห้องรับแขกและมี2ห้องครัว มีสระน้ำหลังบ้าน1สระ (ตายละคนเขียน*-* ไม่ใหญ่โตเหรอยะนั่นนะ)

ฮายองโบกมือบอกแม่ของเขาและขึ้นไปนั่งบนจักรยานพร้อมปั่นเต็มแรงไปด้วยความรวดเร็ว เส้นทางถนนในหมู่บ้านฮานามิกิ ที่คดเคี้ยวมีทางโค้งมากมาย ถ้าใครมาอยู่ใหม่ละก็มีสิทธิ์หลงทางได้ง่ายๆแน่ ผ่านทางระหว่างไปสวนสาธารณะไซโต้ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งด้วยท่าทางสนุกสนาน แต่ดูที่เท้าเธอซิ หล่อนใส่ลอเลอร์เบรด ถึงว่าท่าทางวิ่งของเธอแปลกๆเหมือนจะบิดไปๆมาๆ “ว่าไงฮายองไปไหนหนะ” เสียงของเด็กผู้หญิงผมดำตัดผมหน้าม้าแต่หน้าตาเธอน่ารักเหมือนกันพอๆกับมายูจังเลยทีเดียว “ไปสวนสาธารณะ ไซโต้ไปไหมละ เราจะพาไปดูอะไร”

มิโกะวิ่งไปด้วยรองเท้าลูกล้อเคลื่อนที่ของเธอ วิ่งตามฮายองไปเรื่อยๆ แต่ตอนนี้เมื่อฮายองมีอะไรจะโชว์  สีหน้าของมิโกะจากปกติกลับกลายเป็นหน้าตาดูตื่นเต้นน่ารักแบบแปลกๆ “ฮายองมีอะไรจะให้ดูเหรอ หือ?” ฮายองสั่นหน้านิดๆและนำมือข้างหนึ่งมาที่ปากแล้วพูดเบาๆที่หูว่า “จุ๊ๆ มิโกะจังเดี๋ยวเจอก็รู้เองนะ” ฮายองนำมือข้างนั้นกลับมาที่แฮนด์จักรยานด้านขวาเพราะว่ารู้สึกจะสะดุดก้อนหินและจะทรงตัวไม่อยู่แน่ๆ มิโกะหน้าแดงนิดๆที่ฮายองมากระซิบข้างๆแบบนี้  ในที่สุดการเดินทางอันคดเคี้ยวก็มาถึง ประตูโค้งๆของสวนสาธารณะไซโต้เปิดออก

แต่ไม่ใช่ระบบออโต้นะ มียามเดินมาเปิดให้เด็กทั้งสองคน ต้นไม้ข้างทางดูสดชื่นและมีชีวิตชีวาอย่างมากสีเขียวของใบหญ้าและมีดอกไม้แซมอยู่นิดหน่อยทำให้ดูเป็นธรรมชาติ เขาทั้งสองจอดจักรยานและถอดรองเท้าไว้ที่ม้านั่งแห่งหนึ่ง  พวกเขาวิ่งเข้าใปในหลังต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีอายุมายาวนานมากกว่าอายุของเด็กๆซะอีก โพรงไม้ที่อยู่ตรงรากของมันมีเสียงเล็กๆรอดออกมา “เหมี๊ยว~*” แมวตัวน้อยยังลืมดูโลกได้ไม่นานประมาณ3ตัว มีตัวหนึ่งเดินออกมาจากโพรงก่อนใคร ฮายองตั้งชื่อว่า มิมิ มันมีตัวสีขาวล้วนตาสีเหลืองน่ากลัวนิดๆ แต่มันชอบมาประจบฮายองด้วยการนำข้างตัวของมันมาถูไถฮายองและร้องครางนิดๆดูน่ารัก  “พระเจ้ามันน่ารักจังเลยหละ”