[HP FIC] TWISTED!! - TMR/HP

ลำดับตอนที่ #19 : [เรื่องสั้นคั่นเวลา] Wheel of Fortune 2

Wheel of Fortune 2

ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจำหน้านักเรียนในฮอกวอตส์ได้แทบทุกคน เด็กนักเรียนปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่ในแต่ละปีไม่เกิน 50 คนโดยเฉลี่ย ทุกๆคนจะถูกประกาศชื่อ และถูกคัดสรรบ้านต่อหน้ารุ่นพี่ทุกบ้านทั้งโรงเรียนที่ห้องโถงกลาง ไม่มีทางที่จะมีใครหลุดรอดไปได้

แต่เขากลับไม่คุ้นเคยชื่อของแฮรี่ พอตเตอร์ เลยสักนิด รวมไปถึงไม่คุ้นหน้าของอีกฝ่ายด้วย

เด็กชายตัวเตี้ยม่อต้อ ใบหน้านั้นดูจิ้มลิ้ม นัยน์ตาสีเขียวสวยที่มีแววตาหลากหลายเหมือนกับเพชรหลายเหลี่ยมที่สะท้อนแสงไปมา ผมยุ่งๆสีน้ำตาล และรอยแผลเป็นรูปสายฟ้าฟาดที่หน้าผากเหนือคิ้วขวา

ไม่ใช่พวกหน้าบ้านนอกโหลยโท่ยควรค่าแก่การลืมด้วยซ้ำ

เด็กคนนี้จัดว่ามีความโดดเด่น มีเอกลักษณ์ มีบางอย่างที่คล้ายคลึงกับเขาอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ หรือจะกล่าวโดยรวมก็คือ คนที่โดดเด่นในตัวเองขนาดนี้ ต่อให้อยู่ต่างบ้านและเป็นรุ่นน้อง เขาก็ต้องจำได้แน่นอน

แฮรี่ พอตเตอร์ คือใคร ?

มีเพียงที่เดียวที่เขาจะได้คำตอบของคำถามนี้

ทำเนียบนักเรียนที่กำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ที่ห้องสมุด …

เด็กหนุ่มบิดขี้เกียจพร้อมกับเหยียดตัวยาวอย่างเกียจคร้าน นัยน์ตาสีเขียวสะลึมสะลือลืมขึ้นช้าๆ ก่อนที่ตัวเขาเองจะตระหนักว่าตัวเองนอนตื่นสายมากมายขนาดไหนจากนาฬิกาตั้งโต๊ะเรือนเล็กๆที่โต๊ะหัวเตียงของเจ้าของห้องนี้ แฮรี่เด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ปาดนัยน์ตาก่อนจะมองไปรอบๆ

ทั้งห้องว่างเปล่า เหลือเพียงเขาอยู่คนเดียว

เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เป็นการดีที่เขาจะลอบออกไปตอนที่ริดเดิ้ลไม่อยู่ อย่างน้อยเขาก็ควรจะมีโอกาสได้ตั้งตัวบ้าง แม้จุดประสงค์แรกที่เขาย้อนเวลากลับมาห้าสิบปีก่อน คือการแก้ไขอดีต เพื่อไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมในอนาคต และการตีสนิททอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล ก็เป็นอีกสิ่งที่เขาตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก เพียงแต่เวลานี้มันดูจะผิดที่ผิดเวลา และผิดบทบาทไปสักหน่อย

แฮรี่ถือวิสาสะใช้ห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนใหญ่นี้ เครื่องใช้ส่วนตัวของริดเดิ้ลวางอย่างเป็นระเบียบอยู่บนชั้นวางของในห้องน้ำ เด็กหนุ่มแน่ใจว่าโวลเดอมอร์ในวัยเยาว์มีระเบียบมากกว่าเฮอร์ไมโอนี่เสียอีก อย่างไรก็ตาม แฮรี่ก็ไม่กล้าหยิบจับข้าวของในห้องน้ำนั้นอยู่ดี เว้นแต่สบู่กลิ่นสเปียร์มิ้นท์ที่เขาแอบกดมาถูตัวนิดหน่อย 

เด็กชายเอาผ้าขนหนูเช็ดหัวที่ชุ่มอยู่นิดหน่อย เขาเดินก้มหน้างุดมองพื้นออกมาจากห้องน้ำในชุดกริฟฟินดอร์ที่เขาใช้คาถาทำความสะอาดมันไปพร้อมกับตอนที่อาบน้ำเมื่อครู่ เท้าของเขาหยุดนิ่งลงเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเคาะอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือเบาๆ แฮรี่ดึงผ้าขนหนูออกอย่างรวดเร็ว เท้าที่กำลังจะก้าวไปด้านหน้าขยับถอยหลังอัตโนมัติ

ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล นั่งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาเคาะบนโต๊ะเบาๆ อีกมือถือสมุดบันทึกสีดำที่เขาจำได้ว่ามันคือไดอารี่ของริดเดิ้ลที่เขาจะได้ทำลายมันทิ้งในอนาคตหลังจากนี้ห้าสิบปี

“จะไปเรียนแล้วหรือไง” เสียงเรียบๆของเจ้าของห้องเอ่ยขึ้น นัยน์ตาสีเทาเข้มคมกริบนั้นกวาดมองเขาอีกแล้ว เป็นสายตาที่อ่านไม่ออกและให้ความรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

“ครับ” แฮรี่พยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณสำหรับเมื่อคืนครับคุณริดเดิ้ล ผมขอตัวไปเข้าเรียนก่อนนะครับ ...”

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ … แฮรี่ พอตเตอร์” รอยยิ้มบางๆวาดบนใบหน้าคมคายนั้น ร่างสูงกว่าลุกขึ้นจากโต๊ะเขียนหนังสือที่นั่งอยู่เมื่อครู่ ไดอารี่สีดำถูกวางไว้บนนั้น เขาก้าวเข้ามาหาแฮรี่ช้าๆ “จริงๆแล้ว นายไม่ได้มีเรียนหรอก … ใช่ไหมล่ะ”

“คะ … คุณคงเข้าใจผิดครับ คุณริดเดิ้ล” แฮรี่ก้มหน้า ก่อนจะเบี่ยงตัวไปอีกทาง หากแต่แขนของอีกฝ่ายจับไหล่เขาเอาไว้

“ไหนบอกฉันหน่อยสิ ว่านายจะไปเรียนวิชาอะไร”

“เอ่อ … วิชาแปลงร่าง ของศาสตราจารย์มักกอลนากัลครับ” 

ริดเดิ้ลหัวเราะเบาๆ มือที่จับไหล่ของแฮรี่ดึงให้เด็กหนุ่มถอยกลับมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ

“ไม่มีศาสตราจารย์ที่ชื่อมักกอลนากัลที่ฮอกวอตส์หรอกนะ … แฮรี่ พอตเตอร์” จงใจเอ่ยเน้นชื่ออีกฝ่ายย้ำๆอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาสีเทาเข้มคมกริบราวกับมีดที่พร้อมจะกรีดลงบนร่างกายเขาตลอดเวลา ไม้กายสิทธิ์สีขาวงาช้างถูกล้วงออกมาจากเสื้อคลุม เพียงแค่สะบัดเบาๆ ประตูห้องนอนใหญ่นี้ก็งับปิดลงอย่างรวดเร็ว กลอนเลื่อนลงล็อคตัวเองขังพวกเขาทั้งสองคนไว้ด้วยกัน

ริดเดิ้ลเอ่ยช้าๆอีกครั้ง “ฉันไม่ได้โง่นะ … แฮรี่ พอตเตอร์”

“ผม ...” 

ร่างที่สูงกว่าของริดเดิ้ลยืนค้ำหัวเขา มือที่จับที่ไหล่บีบแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ชื่อของนายไม่ได้อยู่ในทะเบียนนักเรียนที่เรียนอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ” ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆ “จะดีมากถ้านายสารภาพออกมาทุกอย่าง … โดยที่ไม่ต้องให้ฉันทำอะไรรุนแรงกับนาย” ปลายไม้ของริดเดิ้ลไล้ไปตามลำตัวเขาเบาๆ

“ให้เวลาผมอีกสักนิดได้ไหม” แฮรี่ต่อรอง รอยยิ้มที่มีเค้าลางพึงพอใจอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่าย “แล้วผมจะบอกคุณ … ทุกสิ่งทุกอย่าง”

“ได้ มีข้อแม้ข้อเดียว”

“ฮะ”

“อยู่ที่นี่กับฉัน พอตเตอร์” เงื่อนไขชัดเจนโดยไม่ต้องให้พูดซ้ำ “จนกว่านายจะเล่าเรื่องทุกอย่างของนายให้ฉันฟัง”

“ตกลงฮะ” แฮรี่ตอบรับอย่างง่ายดาย สารภาพตามตรงว่าเขาเองก็ติดใจห้องนอนพรีเฟคของสลิธีรินไม่น้อย ชีวิตในโรงเรียนของโวลเดอมอร์ในวัยเยาว์ดีกว่าเขามากนัก เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าอะไรหล่อหลอมให้ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล กลายเป็นลอร์ดโวลเดอมอร์ในอนาคตได้

“ดี …” มือเรียวยาวของริดเดิ้ลล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมของแฮรี่ ไม้กายสิทธิ์สีดำมะเมี่ยมของเด็กชายถูกรูดออกมาจากด้านในนั้น “ไม่จำเป็นต้องใช้มันหรอกนะ”

“ก็คงงั้นครับ” แฮรี่ยักไหล่ ยินยอมแต่โดยดีแม้เขาจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่แม้กระทั่งไม้กายสิทธิ์ก็ถูกยึดไปด้วย แต่จะดื้อด้านก็ไม่ใช่ที่ ร่างสูงเก็บไม้กายสิทธิ์ของแฮรี่เข้าไปในเสื้อคลุมของตนเอง

“ก่อนอาหารเย็นฉันจะกลับมา” เขาเอ่ยสั้นๆเพียงเท่านั้น โบกไม้กายสิทธิ์ที่กลอนประตู มันดึงตัวขึ้นตามเวทมนตร์ที่ควบคุมมันอยู่ ก่อนจะเลื่อนปลดล็อคให้เขา แฮรี่รอจนอีกฝ่ายออกไปพ้นห้อง จึงถือวิสาสะเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปนอนกลิ้งบนเตียงนอนนุ่มนั้น นัยน์ตาปรือลงน้อยๆ ทั้งๆที่เพิ่งตื่นและเพิ่งอาบน้ำมาแท้ๆ แฮรี่ซุกหน้าลงกับหมอน กลิ้นสเปียร์มิ้นอ่อนๆยังติดอยู่บนเครื่องใช้เหล่านั้น

นัยน์ตาปิดลงอีกครั้งราวกับมีมนตร์สะกดอยู่ในเตียงนอนหลังนั้น

สัมผัสแผ่วเบาลูบที่ศีรษะดึงให้แฮรี่ตื่นขึ้นมา เด็กหนุ่มขยับถอยหลังเล็กน้อยเมื่อเห็นริดเดิ้ลนั่งอยู่บนหัวเตียงข้างเขา มือเรียวของอีกฝ่ายลูบผมยุ่งๆที่ปรกหน้าผากของเขาขึ้นเพื่อดูรอยแผลเป็น แต่แฮรี่ก็ไม่ได้ว่ากระไร

“อีกสิบนาทีจะถึงเวลาอาหารเย็น” เขาดึงมือออกพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง แฮรี่ลุกขึ้นตาม “มีเสื้อคลุมของสลิธีรินเหลืออยู่ในตู้ ไปเปลี่ยนซะ” แฮรี่ทำตามอย่างว่าง่าย เขาถอดเสื้อคลุมของตนเองออกพาดไว้ที่ปลายเตียง ก่อนจะหยิบเอาเสื้อคลุมสลิธีรินของริดเดิ้ลออกมาจากตู้ แฮรี่ลองสวมดูและพบว่ามันหลวมนิดหน่อยสำหรับคนตัวเตี้ยอย่างเขา แต่ก็ไม่ได้แย่มากมาย 

ริดเดิ้ลเดินนำเขาออกไปจากห้องนอนที่เขาอุดอู้มาแทบทั้งวัน แฮรี่เดินตาม

สายตาของนักเรียนบ้านสลิธีรินบางส่วนในห้องนั่งเล่นที่พวกเขาเดินผ่านล้วนมองมาที่แฮรี่อย่างสงสัย แต่แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าตั้งคำถาม ตราบเท่าที่เขายังคงเดินตามทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล แฮรี่มั่นใจว่าเขาจะปลอดภัยจากนักเรียนทั้งโรงเรียนในหลายๆความหมาย รวมไปถึงการถูกตั้งคำถามด้วย

แฮรี่กำลังเขมือบอาหารและของหวานลงท้อง กระเพาะเขาในตอนนี้ราวกับมันถูกสร้างมาจากหลุมดำที่ดูดทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไปในนั้นได้ไม่มีที่สิ้นสุด แฮรี่ห่อขนมคัพเค้กสองสามชิ้นก่อนจะยัดลงไปในเสื้อคลุม เด็กหนุ่มเหลือบมองอีกฝ่าย

ร่างสูงกว่านั่งอ่านหนังสือที่คงหยิบยืมมาจากห้องสมุดอยู่เงียบๆ แฮรี่สังเกตได้ว่าไม่มีนักเรียนคนใดเข้ามายุ่งกับเขาเลยสักคน อย่างมากก็แค่คุยกันพอเป็นมารยาท กระทั่งที่ว่างในห้องโถงกลางที่พวกเขานั่งอยู่ ก็ยังถูกเว้นระยะห่างเอาไว้อย่างน่าใจหาย เด็กหนุ่มบอกอีกฝ่ายว่าเขากินอิ่มแล้ว ริดเดิ้ลไม่ได้กล่าวอะไร ทำเพียงแค่ปิดหนังสือในมือลงเงียบๆก่อนจะเดินนำแฮรี่กลับไปที่ห้องนั่งเล่นบ้านสลิธีริน

“คุณเคยรู้สึกเหงาบ้างไหม คุณริดเดิ้ล” คำถามนั้นทำให้อีกฝ่ายถึงกับหยุดเดิน นัยน์ตาสีเทาเข้มหรี่ลงมองเด็กหนุ่มตัวเล็กกว่าด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ แฮรี่อ้ำอึ้งก่อนจะเอ่ยต่อ “คือ … ผมไม่เคยเห็นนักเรียนคนไหนเข้ามาคุยกับคุณแบบ … เพื่อน … เลย”

“นายให้คำนิยามของคำว่าเหงาแบบไหนล่ะ” เขาก้าวขาเดินต่อไป แฮรี่ไม่ได้ให้คำตอบอะไรจนกระทั่งพวกเขาผ่านห้องนั่งเล่นสลิธีริน หอพักนักเรียน และเข้ามาในห้องนอนพรีเฟ็คแล้วเรียบร้อย ริดเดิ้ลทิ้งตัวลงบนโซฟานวมในห้อง เขาถามแฮรี่อีกครั้ง “ว่ายังไง พอตเตอร์”

“ผมก็แค่สงสัยน่ะ” เด็กชายนั่งลงบนเตียงนอน เอามือจับเข่าตัวเองไว้ “สำหรับผม คงหมายถึงการที่ไม่มีใครอยู่ด้วยในเวลาที่ผมต้องการพวกเขาละมังครับ”

“ถ้านายให้คำนิยามความเหงาไว้แบบนั้น สำหรับฉัน ก็คงไม่เหงาหรอก”

“แล้วถ้าความเหงา คือการที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวแทบจะตลอดเวลา ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรักละครับ” แฮรี่ถามร่างสูงอีกครั้ง “แค่ต้องการให้มีใครสักคนอยู่ด้วย”

“ฉันอยู่แบบนั้นมาทั้งชีวิต แฮรี่ พอตเตอร์” ริดเดิ้ลเอ่ยตอบเสียงเรียบ “เคยมีความต้องการแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันเลือนลางเต็มทีแล้ว”

“คุณมีผมแล้วนี่” แฮรี่โพล่งขึ้นมา คิ้วเข้มของริดเดิ้ลเลิกขึ้นน้อยๆเป็นเชิงถาม “ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณดีไหม”

“นายเนี่ยแปลกดีนะ” ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ “นักเรียนทั้งโรงเรียนกลัวฉันยิ่งกว่าพ่อแม่พวกเขาด้วยซ้ำ มีนายคนเดียวที่กล้าคุยแบบนี้กับฉัน” เขาจ้องแฮรี่ด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้อีกครั้ง รอยยิ้มบางๆที่หาได้ยากวาดบนใบหน้าคมคาย “ถ้านายต้องการแบบนั้น”

วันเวลาค่อยๆเดินผ่านไปกับกิจวัตรประจำวันเดิมๆ แฮรี่ใช้เวลาทั้งวันนอน นอน และนอน อยู้ในห้องนอนพรีเฟ็คของบ้านสลิธีริน เด็กชายจะออกไปข้างนอกเฉพาะช่วงกลางวันหรือเย็นที่ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล แวะมาพาเขาไปห้องโถงกลางเท่านั้น ทุกครั้งแฮรี่จะเก็บขนมกลับมาไว้ที่ห้องนอนด้วย เผื่อว่าเขาจะหิวระหว่างวัน

พวกเขาเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกกัน เปลี่ยนมาเรียกชื่อต้นของกันและกัน แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าโวลเดอมอร์ก็ไม่ได้ชอบชื่อที่เป็นชื่อของพ่อมักเกิ้ลเขาเท่าไรนัก แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีรังเกียจ แฮรี่เองก็คาดเดาไปว่ามันคงปลอดภัยที่จะเรียกเขาแบบนั้น

ร่างสูงเอาใจใส่เด็กชายมากขึ้น เขาเริ่มที่จะถามแฮรี่ว่าหิวไหม ต้องการอะไรหรือเปล่า และพูดคุยอย่างที่มนุษย์ปกติทั่วไปพูดคุยกันมากขึ้น ถึงแม้จะแค่ไม่กี่ประโยคก็ตามที

แฮรี่เข้าใกล้สิ่งที่พึงประสงค์มากขึ้นทุกก้าว

เพื่อเปลี่ยนแปลงไม่ให้ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล กลายเป็นลอร์ดโวลเดอมอร์ แฮรี่จึงตัดสินใจที่จะเสี่ยงย้อนเวลากลับไปในอดีต เข้าใกล้อีกฝ่าย พยายามใช้ทุกสิ่งที่มีเปลี่ยนอีกฝ่ายให้มีความเป็นมนุษย์มากขึ้น และแน่นอนว่าเขาเข้าใกล้คำว่าสำเร็จขึ้นทุกที

เด็กชายตระหนักได้ว่าทอมเองก็ไม่ใช่คนที่ไร้หัวใจเสียทีเดียว แม้จะไม่แน่ใจว่าอะไรทำให้เขากลายเป็นลอร์ดโวลเดอมอร์ แต่ความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นนี้เป็นสัญญาณที่ดีที่บอกว่าเขามาถูกทางแล้ว

----

ผมนี่ถูกขังไว้ใน LOL กับเพื่อนเลย กว่าจะหลบมาได้ 1 แว้บ กลัวว่าลีคแล้วจะติดลมลอยฟ้ายาวแล้วไม่กลับมาอีกก็เลยต้องเบรกๆไว้บ้างละนะ