ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : HOUR04
HOUR04
"ไงละ ฉันบอกแล้วว่าเธออุตส่าห์ได้นั่งติดเขาทั้งที สุดท้ายก็จีบเขาไม่ติด" อิโนะเอ่ยกับสาวผมชมพูที่เป็นทั้งเพื่อนและคู่กัดตัวฉกาจของเธอ "ถึงกับต้องมาเปลี่ยนที่กับชิกามารุเนี่ย เลวร้ายนะยะ"
"คนไม่มีโอกาสอย่างหล่อนน่ะเงียบไปเลยย่ะ" ซากุระถอนหายใจเฮือก "อีกอย่าง ซาสึเกะคุงเค้าแค่อารมณ์ไม่ดีเฉยๆหรอก"
"ฉันละเกรงว่าเค้าจะอารมณ์ไม่ดีเพราะมีหมาวัดอย่างเธอไปนั่งติดเค้ามากกว่า" พวกเธอเดินคุยกันไปเรื่อยๆ เทนเทนและฮินาตะฟังการสนทนาอยู่เงียบๆ คารินเร่งฝีเท้าขึ้นมาให้ทันสองคนด้านหน้าที่คุยกันอย่างออกรสชาติก่อนจะเข้าไปร่วมวงคุยด้วย
"พวกเธอเนี่ยไม่มีชั้นเชิงเลย" คารินเข้ามาแทรก เรียกสายตาของซากุระและอิโนะให้มองมาทันที "ฉันเตือนด้วยความหวังดีนะ ถ้าพวกเธอยังไม่มีลีลาแบบเนี้ย เค้าเป็นของฉันแน่"
"แหม่ ยัยมะเขือเทศสี่ตา ทำอย่างกับว่าลีลาเธอจีบเค้าติดยังงั้นละ" อิโนะว่าพลางหัวเราะคิกคัก "ฉันเห็นพลาดทุกที"
"เอ้า มีลีลาก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลยเหมือนพวกเธอหรอกย่ะ" คารินเอ่ยเถียง พวกเธอเดินมาถึงสายพานที่ต้องรับกระเป๋าแล้ว คารินเดินเข้าไปดึงเอากระเป๋าลากของตัวเองมา พร้อมกันกับซากุระและอิโนะที่ทำแบบเดียวกัน "เหมือนเค้กน่ะ พวกหล่อนเข้าใจไหม ลีลาก็เหมือนของแต่งหน้า ถ้าเธออยากจะเป็นเค้กโล้นๆ ครีมมันแผล็บไร้ของตกแต่ง ก็ตามใจนะยะ"
"ถ้าเธอพูดถึงขนาดนั้น เดี๋ยวฉันจะแต่งหน้าเค้กฉันให้สวยกว่าของเธอให้ดูย่ะ" ซากุระเอ่ยเหน็บแหนมกึ่งเปรียบเปรยใส่คาริน อิโนะหัวเราะ
หากพูดถึงความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสามคนแล้ว ก็อาจกล่าวได้ว่า ซากุระ คาริน และอิโนะ เป็นมิตรกันในทุกด้าน ยกเว้นอยู่ด้านเดียวคือเรื่องความรัก ซึ่งทุกคนต่างก็จ้องซาสึเกะกันทั้งนั้น และนั่นคือที่มาของความดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ซึ่งบทจะดีให้กัน ก็ดีกันเหลือเกิน แต่พอเป็นเรื่องความรักที่ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันให้พุ่งชนแล้ว พวกเธอก็พร้อมจะผลักสองเพื่อนรัก(ตรงไหน)ที่เหลือให้พ้นทางและพุ่งเข้าหาเป้าหมายอย่างไม่ลังเลเลยทีเดียว อย่างไรก็ดี สงครามหมาวัดเด็ดดอกฟ้านี้ ไม่เกี่ยวกับเทนเทนและฮินาตะหรอกนะ
"ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนายมาเกือบสาย นารูโตะ" เนจิเปรยขึ้น พลางเหลือบตามองไปยังกระเป๋าสัมภาระของนารูโตะ กระเป๋าลากสีส้มที่มีตราตระกูลอุซึมากิและแปะป้ายชื่อ 'อุซึมากิ นารูโตะ' ตัวเท่าฝาบ้าน "นายขนสัมภาระมาเหมือนจะไปอยู่ซึนะซักเดือนนึงได้"
"เอ๋า ก็ฉันกลัวไม่พอ" คนผมทองเอ่ยเถียงคอเป็นเอ็น "ฉันมีหมอนข้างนะโว้ย พวกนายก็รู้ฉันขาดหมอนข้างไม่ได้เวลานอน"
"ไอ้ของแบบนั้นไปขอที่โรงแรมเพิ่มก็ได้นะฉันว่า" ชิโนะเอ่ยขึ้น ทำให้เจ้าผมทองทำหน้ามุ่ยเข้าไปใหญ่
"เอาละ พวกเธอ มารวมกันตรงนี้ก่อน" เสียงอาจารย์อาซึม่าเรียกให้นักเรียนในกรุ๊ปทั้งชายและหญิงหันไปมอง พวกเขาเดินเข้ามายังโซนอาคารผู้โดยสารขาออกแล้ว ต่างคนต่างลากกระเป๋าของตัวเองไปรวมกันตรงจุดที่อาซึม่าเรียก "เราจะเจอกันที่ทางออก B5 ของสนามบินในอีกหนึ่งชั่วโมง เพื่อขึ้นรถไปยังโรงแรมที่เราจะพัก ดังนั้น ขอให้ตรงเวลากันด้วยล่ะ เพราะถ้าพวกเธอช้า ฉันก็จะไม่รอเหมือนกัน ... เข้าใจใช่ไหม"
"เข้าใจแล้วครับ/ค่ะ" นักเรียนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"ในหนึ่งชั่วโมงนี้ อยากสำรวจอะไรก็รีบทำซะล่ะ ถ้าเข้าใจแล้วก็เชิญพวกเธอตามสบาย แต่อย่าลืมเวลานัดละ" เมื่อกล่าวจบ อาซึม่าและคุเรไนก็เดินแยกไปทางหนึ่ง ครูไกกับครูคาคาชิเดินไปทางร้านคอฟฟี่ชอปที่อยู่ฝั่งขวามือ เหลือเพียงเหล่านักเรียนที่ยังมองหน้ากันอยู่อย่างคนไม่มีจุดหมายปลายทาง
เมื่อพ้นสายตาครูบาอาจารย์ อิโนะก็ได้ทีกระโดดเกาะซาสึเกะหนึบเป็นปลิงตัดหน้าสองสาวผมแดงผมชมพูที่ชาร์จตัวเข้ามาไม่ทัน คนถูกกอดขมวดคิ้วอย่างรำคาญ
"อะไรอีก" ซาสึเกะเอ่ยถามเสียงเย็น สาวผมบลอนด์หัวเราะคิกคัก
"เราไปร้านเบเกอรี่กันนะ ซาสึเกะคุง" ว่าแล้วก็เอ่ยชวน "เห็นเค้าว่ามีร้านน่ารักๆด้วยนะ"
"ฉันไม่หิว ไปกับซาอิสิ ... นายโอเค .... ใช่มั้ยล่ะ ?" ว่าแล้วก็โยนภาระไปให้อีกคนที่ยืนเหวอ พลางส่งสายตาเชิงบังคับว่า 'ถ้านายไม่พายัยนี่ไปร้านเบเกอรี่ ถึงที่หมายนายเจอดีแน่' อะไรประมาณนั้น
"อะ ... ได้ครับ" ซาอิยอมทำตามคำบอกของซาสึเกะแต่โดยดี อย่างไรเสียเขาก็ไม่ได้รังเกียจอิโนะอยู่แล้ว และที่สำคัญ เขาเองก็ไม่อยากเสี่ยงกับอะไรก็ตามที่ซาสึเกะฝากเอาไว้โดยไม่ประสงค์ดีอยู่แล้ว หนุ่มผมดำซอยสั้นเดินโฉบเข้ามาลากเอาอิโนะที่น้ำตาไหลพรากออกจากแขนซาสึเกะแล้วดึงตัวไปยังร้านขนมที่อยู่ห่างออกไปอยู่โข
"และพวกเธอสองคนก็ไม่ต้อง" ร่างสูงรู้ทันพูดดักซากุระและคารินที่รอต่อคิวคนกินแห้วอยู่ใกล้ๆ สองสาวหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย สาวผมแดงและผมชมพูมองหน้ากัน พลางลงความเห็นผ่านสายตาว่า ตอนนี้ถอยก่อนน่าจะดีกว่า พวกเธอโบกมือลาและจากไปพร้อมกับเทนเทนและฮินาตะ
"งั้น ฉันพาโจจิไปหาอะไรกินหน่อยแล้วกัน" ชิกามารุเอ่ยขึ้นเมื่อผู้หญิงแยกตัวกันไปหมดแล้ว ว่าพลางโบกมือหยอยๆให้ "เจอกันตรงที่ครูนัดแล้วกัน"
"ฉันไปเดินดูอะไรเล่นๆรอแล้วกัน นั่งนานๆแล้วเมื่อยว่ะ" นารูโตะเอ่ยขึ้นก่อนจะแยกตัวเดินออกไป "ไปละ แล้วเจอกัน"
"พวกนายไปด้วยกันเลยแล้วกัน ฉันจะไปกับไอ้เซ่อนั่น" ซาสึเกะว่า คนที่เหลือพยักหน้าเข้าใจ ถ้าไม่มีซาสึเกะตามประกบซักคน ชะรอยว่าเพื่อนผมทองของพวกเขาอาจจะติดอยู่ที่สนามบินซึนะตลอดชีวิตก็เป็นได้ นารูโตะเถลไถลแค่ไหนทุกคนเองก็รู้ดี
"เอาตามนั้นแหละ" ว่าแล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปตามที่ตกลงกันไว้ ซาสึเกะเห็นหัวทองๆ เสื้อดำๆส้มๆอยู่ลิบๆ ก็เร่งฝีเท้าขึ้นอีกนิดหน่อยก่อนที่จะคลาดสายตากับคนตัวเล็ก
----------------------------------------------------
Talk Again ยังไม่เบื่อใช่ไหมค้าาาา =[]=""
ต้องกราบขออภัยงามๆที่มาลงเลทไปวันสองวัน เรื่องมีอยู่ว่า ...
วันพฤหัสค่ะ ไรท์ปั่นงานกลุ่มช่วยเพื่อนต่อ พอปั่นเสร็จ ช่วงเย็นๆก็ว่าง แต่ที่บ้านไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด ไรท์ต้องดูน้องชาย ก็เลยกลายเป็นว่า น้องมันชวนเล่นเกมยาวๆค่ะ ไรท์ก็เลยเล่นเกมกับน้องมันแม่งเลย(กรรม) ... ลืมค่ะ ...
วันศุกร์ค่ะ ไรท์มีเรียนช่วงบ่ายๆ เย็นๆ ไรท์ก็ตื่นใกล้ๆเวลาเรียนตามปกติค่ะ เที่ยงบ่าย เรียนยาวถึงค่ำเลยค่ะ ห้าหกโมง พอกลับมาบ้าน น้องชายตัวดีของไรท์ก็มาชวนเล่นเกม(อีกแล้ว) ไรท์ก็เลยเอากะมันหน่อย ... เข้าเกมมาไรท์เจอไฝว้ 3-5 แล้วเป็น 3-4 เล่นอยู่สี่สิบนาที อยากจะบอกเบาๆว่า ... โคตรเหนื่อยเลย เมิงมาออกอะไรตอนนี้ ... เล่นเสร็จไรท์อาบน้ำนอนเลยค่ะ ไม่ต่อแล้ว ไม่ไหว เหนื่อยมือหงิกกดคีย์บอร์ดรัวมาก
ก็เลยกลายเป็นว่าได้มาลงฟิคให้วันนี้ แถมยังเมากาวจำตอนผิดอีกว่าตอนนี้ซาสึอยู่กับนารุ 2-2
ตอนหน้าไม่ผิดสัญญาแน่นอนค่ะ ช่วงนี้หลายอย่างเข้ามา เบลอๆ เมาๆ เหนื่อยค่ะ ฮ่าาา
ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับการอ่านฟิคนะคะ
สวัสดีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น