ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HOUR03
HOUR03
"ตองห้า" ชิโนะเอ่ยขึ้นแล้ววางไพ่ที่ตัวเองได้ลง
"กระจอก ฉันมีตองเจ็ด" คิบะคุยข่ม ก่อนจะโชว์ไพ่ตัวเองบ้าง "ลัคกี้เซเว่นน่ะรู้จักไหม"
"พวกนายนี่น่ารำคาญว่ะ ฉันได้สเตรท" ชิกามารุวางไพ่ข่มสองคนแรก ลี โจจิ และซาอิส่ายหัวก่อนจะยกมือเป็นเชิงว่ายอมแพ้น่าจะจบสวยกว่า "แล้วพวกนายละ ซาสึเกะ นารูโตะ ?"
"คิกเกอร์นายแพ้ฉัน ชิกามารุ" ซาสึเกะว่า พลางโชว์ไพ่สเตรทของตัวเองที่ดอกมากกว่าอีกฝ่ายอยู่ดอกเดียว เด็กหนุ่มไอคิวสองร้อยลูบหน้าผากตัวเองเป็นเชิงยอมแพ้ ทุกสายตาไปมองนารูโตะที่ยังไม่ประกาศยอมแต่อย่างใด
"ฉันมีฟลัชหัวใจแดง" ว่าแล้วก็โชว์ไพ่ของตัวเอง ก่อนจะยืดอกอย่างผู้ชนะ "บอกแล้วว่าทั้งลำนี้ ฉันดวงดีที่สุด"
"แล้วที่แพ้ห้าตาติดกันรวดตอนแรกนั้นมันอะไรวะ" คิบะเอ่ยเหน็บแหนม เรียกเสียงหัวเราะรอบวงได้เป็นอย่างดี
"มันก็ต้องมีบ้าง" คนตัวเล็กเอ่ยแก้เก้อ "เออ ฉันเบื่อไพ่แล้ว มีอย่างอื่นให้ทำไหม"
"นอนไง" ชิกามารุเสนอ "กว่าจะไปถึงซึนะก็น่าจะสามชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ฉันว่านอนเถอะ"
"นี่เป็นไอเดียที่แย่ที่สุดตั้งแต่นายเสนอมาเลยนะ ชิกามารุ" นารูโตะเหล่ตาใส่เพื่อนที่ได้ชื่อว่าฉลาดที่สุดในกลุ่ม คนถูกหาว่าไอเดียห่วยแตกเบ้ปากใส่
"หรือนายคิดว่าการเล่นชักโครกท้ายเครื่องบินมันดีกว่าการนอนละ" เมื่อโดนย้อนเข้ามาอย่างนั้น นารูโตะก็หมดปัญญาจะไปเถียง
"โอเค ก็ได้ๆ นอนก็นอน" พวกเขาทั้งหมดเลิกเล่นไพ่กันเพียงเท่านี้ นารูโตะเดินเอื่อยเฉื่อยกลับไปที่นั่งพร้อมซาสึเกะ เขาทิ้งตัวลงบนที่ของตนเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดให้พร้อม เด็กหนุ่มหลับตาลงอย่างเบื่อหน่าย ข้อเสียของการเดินทางระยะไกลคือ น่าเบื่อและไม่มีอะไรให้ทำเอาเสียเลย เขาได้ยินเสียงซากุระขยับตัวอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ แต่นารูโตะไม่ได้สนใจนัก ไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไป
ซากุระปลดเข็มขัดของเธอออก ก่อนจะย่องเบาๆออกจากที่นั่งไปสะกิดชิกามารุที่นั่งถัดไปด้านหลังเธอหนึ่งแถม คนขี้เบื่อที่กำลังนั่งเซ็งเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อว่าเห็นซากุระเป็นคนสะกิด เขาขยับมือเป็นเชิงถาม
"สลับที่กับฉันทีสิ ชิกามารุ" หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา "ซาสึเกะคุงดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี ฉันเลยไม่อยากกวนเค้า"
"เธอก็แค่นั่งนิ่งๆ ก็พอแล้วนี่" ชิกามารุตอบกลับ "ถ้าเธอไม่อยากกวนเค้านะ"
"เถอะน่า สลับที่กับฉันก่อน" ซากุระเซ้าซี้ ชิกามารุซึ่งโดนตื๊อทำได้เพียงไหวไหลนิดหน่อย ก่อนจะยอมปลดเข็มขัดและลุกออกจากที่นั่งตัวเองโดยดี
"อย่าทะเลาะกับอิโนะละ มันเสียงดังน่ารำคาญ" เขาว่าทิ้งท้ายไว้แบบนั้นก่อนจะยอมให้เธอนั่งที่นั่งของเขาแทน ส่วนตัวเขาเองเดินไปยังแถวที่นั่งของซากุระที่เพิ่งมาขอสลับ เขาไม่แปลกใจเท่าไหร่ว่าทำไมซากุระถึงไม่อยากนั่งตรงนี้ ถึงจะมีผู้ชายที่เธอชอบจนแทบจะถวายหัวนั่งอยู่ข้างๆก็ตาม
"นายไปนั่งริมหน้าต่าง" เมื่อชิกามารุเดินมาถึง เสียงเรียบๆก็สั่งเขาทันที ซาสึเกะปลดเข็มขัดลุกขึ้นก่อนที่จะหลบตัวให้ชิกามารุเข้าไปนั่งที่ของตัวเอง
"โอเค โอเค ไม่ต้องทำหน้าดุก็ได้ ฉันรู้ว่านายหวงหมอนั่น" เอ่ยเสียงเบากับคนหน้าหล่อกึ่งล้อเลียนเล็กน้อย นัยน์ตาคู่คมนั้นตวัดมามองอย่างคาดโทษเอาไว้ล่วงหน้าแล้วจะหาเวลามาชำระคืนทีหลัง ซาสึเกะทิ้งตัวลงนั่งที่นั่งข้างนารูโตะ
เสียงดนตรีเบาๆ ปลุกให้คนที่นอนหลับตื่นขึ้น นารูโตะงัวเงียสะลึมสะลือ เขาหันไปมองคนข้างๆตามสัญชาติญาณ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นว่าไอ้ที่นั่งข้างๆเขา มันไม่ใช่สาวผมชมพูคนเดิมนี่หว่า ซาสึเกะเหลือบตามามองอย่างเหนื่อยๆ
"มีอะไร ทำหน้าเหมือนเห็นผี"
"นายมานั่งอะไรตรงนี้เนี่ย" คนตัวเล็กถามเสียงระรัว
"ฉันเบื่อริมหน้าต่าง แสงมันแยงตา" เป็นข้ออ้างที่ไร้สาระที่สุดตั้งแต่ชิกามารุได้ยินมา เครื่องบินมีม่านหน้าต่าง แสงมันแยงตา แค่เลื่อนม่านปิดลงมาก็เท่านั้น แต่ก็สำหรับนารูโตะที่คิดอะไรได้ไม่เกินสองขั้น ข้ออ้างน้ำขุ่นๆแบบนี้ก็ฟังขึ้นอยู่
"เออ เรื่องของนายแล้วกัน แล้วใครเปิดเพลง" ว่าพลางเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
"เค้าจะเอาเครื่องลง เจ้าเซ่อ นั่งไป เราถึงซึนะแล้ว" เมื่อได้ยินซาสึเกะว่าดังนั้น นารูโตะก็รู้สึกตัวพองเหมือนถูกเป่าลมใส่ ไฟสัญญาณรัดเข็มขัดติดขึ้น สัญญาณเตรียมแลนดิ้งดังขึ้นมาเป็นระยะ ก่อนที่เครื่องจะค่อยๆลดระดับลงสู่ท่าอากาศยานปลายทาง เครื่องบินสั่นสะเทือนจากการลงจอดเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆเคลื่อนที่ตามรันเวย์ไปยังหลุมจอดที่เตรียมไว้ให้ เมื่อไฟสัญญาณดับลง ทั้งห้องโดยสารก็วุ่นวายไปด้วยเด็กนักเรียนที่แย่งกันลงจากเครื่องเหมือนมดแตกรังอย่างไรอย่างนั้น
"เกือบตาย" นารูโตะเดินบ่นออกมาจากเครื่องบิน พวกเขาเดินไปตามเจ็ทเวย์ที่ต่อเข้าไปยังท่าอากาศยานเพื่อไปเอากระเป๋า "เออ เราเอากระเป๋าสายพานไหนนะ"
"S11 มั้ง" โจจิว่า พลางล้วงขนมออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อยท่ามกลางสายตาเพื่อนอีกเกือบสิบคนว่า 'นายเอาขนมผ่านเครื่องสแกนขึ้นมาอีท่าไหนวะ'
"รอดูตารางขาเข้าเอาแล้วกัน" เนจิสรุป พวกเขามองหาตารางเที่ยวบินขาเข้าที่จะบอกสายพานที่ต้องไปรับกระเป๋า ก่อนจะเดินไปตามทางป้ายบอก ท่าอากาศยานซึนะเองก็จัดเป็นท่าอากาศยานที่ใหญ่อีกแห่งหนึ่ง และน่าจะเป็นท่าอากาศยานที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นคาเสะโนะคุนิ ทางเดินไปยังสายพานรับกระเป๋าค่อนข้างไกล แต่ไมได้เป็นอุปสรรคกับพวกเขามากนัก อย่างน้อยในตอนนี้ทุกคนก็พอใจที่จะเดินอยู่บ้างหลังจากนั่งๆนอนๆมาหลายชั่วโมง
----------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ Talk ท้ายเรื่องตามปกติน้าา
ช่วงนี้ไรท์คาดว่าคงจะเปิดเทอมกันแล้วหลายๆคน เทอมใหม่ก็ตั้งใจเรียนนะคะ ส่วนไรท์เองก็เพิ่งพ้นมิดเทอมมาหมาดๆเองค่ะ อาจจะมีลงเลทบ้างหรืออะไรบ้าง แต่คิดว่าถ้าไม่ติด ไม่ยุ่งจริงๆ ก็น่าจะมาลงได้ค่ะ ช่วงสิ้นเดือนอาจจะเว้นไปหน่อยเพราะไรท์มีงานต้องลงพื้นที่ที่ ตจว. ค่ะ ส่วนหลังจากนั้น ไรท์ไม่แน่ใจในส่วนของเรียบแล็บสาขาว่าจะยุ่งไหม ก็เลยยังบอกอะไรไม่ได้
ค่ะ เรื่องทั่วไปก็คงมีเท่านี้
ต่อในส่วนของฟิคค่ะ อาจจะเบื่อตรงที่ไรท์เดินเรื่องไปช้ามาก(ไรท์มั่นใจว่าทุกคนรู้สึกเหมือนกัน เพราะไรท์ยังเบื่อเองเลย ฮ่าาา) ซาสึกับนารุไม่ได้ 2-2 ซักที อะไรทำนองนี้ ไรท์ก็ไม่กล้าโดดเรื่องไวค่ะ กลัวจะข้ามแล้วตัวเองก็งงเอง แต่ตอนหน้าแอบสปอยสักเล็กน้อยว่า คุณเมะเราจะอยู่กันได้ 2-2 กับคุณเคะแล้วค่ะ
สำหรับในตอนนี้ ไรท์คิดว่าไม่น่ามีอะไรซับซ้อนแหละค่ะ คำที่ไม่คุ้นเคยกันนักอาจจะเป็นคำว่า 'เจ็ทเวย์' คำนี้เรียกในภาษาไทยว่า 'งวงช้าง' ค่ะ แต่สำหรับไรท์ถนัดเรียกว่าเจ็ทเวย์มากกว่า ก็เลยขอใช้คำนี้ในฟิคแล้วกัน ฮ่าา เจ็ทเวย์เป็นทางเดินที่ต่อจากเกทเข้ากับเครื่องบินให้ผู้โดยสารเดินขึ้นเครื่องค่ะ
ไรท์เองก็หวังว่าทุกคนจะสนุกกับฟิคนะคะ จะพยายามเดินเรื่องให้ไม่น่าเบื่อค่ะ
สวัสดีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น