[NARUTO Fic] KNH High School - วุ่นนักรักวัยเรียน

ลำดับตอนที่ #3 : HOUR01

HOUR01


เสียงริงก์โทนของโทรศัพท์มือถือดังระรัวขึ้นที่กระเป๋ากางเกง ยิ่งบวกกับระบบสั่นที่ตั้งเอาไว้ด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเหลืองทองและนัยน์ตาสีฟ้าสดใสเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่

ขาที่ไม่ยาวมากนักก้าวจ้ำไปด้านหน้า มือก็สาละวนล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเป็นการใหญ่ มือข้างที่ว่างลากกระเป๋าล้อเลื่อนที่อัดสัมภาระอยู่เต็มตามหลังอย่างตะกุกตะกัก พอคว้าได้ เขาก็เลื่อนสไลด์หน้าจอโทรศัพท์สมาร์ทโฟนคู่ใจแล้วรับสายทันที

"ครับ นารูโตะพูดสาย" เด็กหนุ่มกรอกเสียงปนหอบน้อยๆลงไปในโทรศัพท์

"อยู่ไหนแล้วเนี่ย นารูโตะ" ปลายสายที่เอ่ยถามมาเป็นเสียงของชิกามารุ เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของเขาเอง

"กำลังจะถึงแล้วน่า สนามบินมันไม่หนีไปไหนซักหน่อย" นารูโตะเอ่ยกลับเพื่อนของเขา

"เออ สนามบินมันไม่หนีนาย แต่เครื่องบินน่ะหนีแน่ อย่ามักง่ายสิวะ นายเนี่ย" คนเป็นเพื่อนเอ่ยตอบกลับมา "ถ้านายมาไม่ทันเช็คอินในอีกยี่สิบห้านาทีนี้ นายก็จับเครื่องเที่ยววันพรุ่งนี้ตามมาแล้วกัน"

"เฮ้ย อย่าแช่งกันสิวะ อีกทางม้าลายเดียวฉันก็จะไปถึงแล้ว" นารูโตะทำเสียงเหลอหลา เร่งฝีเท้าขึ้นอีกระดับหนึ่ง "แล้วเจอกันที่เกท"

"มาให้ทันล่ะ" ชิกามารุเอ่ยส่งท้าย ก่อนที่โทรศัพท์จะถูกตัดสายไป

นารูโตะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเริ่มต้นวิ่งลากกระเป๋าสัมภาระข้ามทางม้าลายสุดท้ายที่ว่า ประตูทางเข้าท่าอากาศยานโคโนฮะอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว หากแต่เขาไม่มีเวลามายืนเซลฟี่เก๊กหล่ออยู่ที่ประตูเหมือนเคย เด็กหนุ่มลากกระเป๋าเข้าไป พลางล้วงตั๋วขึ้นมาตรวจดูเคาน์เตอร์เช็คอินที่เขาต้องไปเช็คอินในครั้งนี้

"เอาเข้าไปสิ A6 เจ้าบ้าซาสึเกะมันจงใจแกล้งฉันใช่ไหม" ว่าแล้วนารูโตะก็ลากกระเป๋าของเขาไปยังบันไดเลื่อน เพื่อขึ้นไปยังโซนเคาน์เตอร์เช็คอินและผู้โดยสารขาเข้าที่อยู่ชั้นสอง และเคาน์เตอร์ A6 ที่ว่า อยู่คนละฟากกับบันไดเลื่อนที่เขาเดินขึ้นมาเลยด้วย

เมื่อหมดระยะบันไดเลื่อน นารูโตะก็วิ่งโกยเต็มฝีเท้าพร้อมลากกระเป๋าสัมภาระไปด้วย เพื่อข้ามฟากไปยังเคาน์เตอร์เช็คอิน A ซึ่งห่างออกไปเกือบหนึ่งกิโลเมตรจากจุดที่เขาขึ้นบันไดมา



พนักงานที่เคาน์เตอร์เช็คอินยิ้มหวานให้เด็กหนุ่มที่ตัวแทบแตกหลังจากวิ่งห้อมาอย่างไกล นารูโตะวางตั๋วเครื่องบินพร้อมบัตรนักเรียนโคโนฮะไฮสคูลให้เธอ หญิงสาวรับมาตรวจดูเล็กน้อย

"มีสัมภาระโหลดใต้เครื่องไหมคะ"

"ใบนึงครับ" นารูโตะยกกระเป๋าขึ้นวางบนเครื่องชั่ง พนักงานเคาน์เตอร์เช็คอินคีย์ข้อมูลเข้าไปในเครื่องคอมพิวเตอร์ ก่อนที่เธอจะออกบอร์ดดิ้งพาสให้เขาพร้อมคืนบัตรนักเรียนให้

"นักเรียนโคโนฮะไฮสคูล ออกที่ประตู 3 นะคะ ที่นั่งของคุณอุซึมากิ นารูโตะ อยู่ที่ C31 ขึ้นเครื่องที่เกท J7 ขอให้มีความสุขกับการเดินทางค่ะ"

"ขอบคุณครับ"



เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง นารูโตะยกขึ้นมาดู เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา เขาก็มุ่ยหน้าลง ก่อนจะสไลด์หน้าจอรับโทรศัพท์ อ้าปากกำลังจะกรอกคำหยาบที่เพิ่งคิดขึ้นได้หมาดๆลงไป

"เช็คอินแล้วหรือยัง" นารูโตะอ้าปากพะงาบๆ จากทีแรกที่กะว่าจะด่าปลายสายซักหน่อย กลายเป็นอีกฝ่ายไวกว่าเขาเสียอย่างนั้น เด็กหนุ่มเบ้ปาก

"เออ เรียบร้อยแล้ว"

"มาที่เกทได้แล้ว ไม่ต้องไปเถลไถลที่ Duty Free นะ ตกเครื่องฉันไม่รับผิดชอบด้วย" เสียงดุๆ เอ่ยผ่านปลายสายมา นารูโตะหน้าบูดกว่าเก่าเมื่อโดนดุ

"เข้าใจแล้วน่า ซาสึเกะ" ว่าแล้วนารูโตะก็ตัดสายทันทีด้วยความหงุดหงิด เด็กหนุ่มเดินจ้ำพรวดๆไปตามทาง ยังดีที่เกท J7 อยู่ใกล้ทางเข้านิดเดียว เดินไปอีกเล็กน้อยก็เข้าโซนเกท J เดินหาอีกนิดหน่อยก็เป็นเกท J7 ที่หมายของพวกเขา



"มาโน่นแล้ว ... เฮ้ นารูโตะ" เสียงแหลมบาดหูเรียกคนผมทองให้สะดุ้งโหยง ก่อนจะวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหากลุ่มเพื่อนของเขา "ช้าว่ะ"

"โห นิดหน่อยเอง คิบะ" คนถูกหาว่าช้าเกาแก้มแก้เก้อนิดหน่อย พลางหันไปมองรอบๆ ในเกทที่ตามปกติควรจะมีผู้โดยสารมากหน้าหลายตา กลับว่างเหลือเชื่อ บริเวณใกล้กับทางเข้ามายังเกทจากฝั่งสนามบิน มีเพียงกลุ่มนักเรียนชายที่มีเขา ชิกามารุ โจจิ ซาอิ คิบะ ชิโนะ ลี เนจิ และซาสึเกะเท่านั้น และอีกมุมหนึ่ง เสียงพูดคุยเจี๊ยวจ๊าวตามประสาเด็กผู้หญิงดังมาให้ได้ยินต่อเนื่อง เป็นกลุ่มของเหล่าผู้หญิง ซากุระ ฮินาตะ เทนเทน อิโนะ คาริน ที่กำลังพูดคุยอย่างออกรสชาติ แต่ก็ไม่วายสามเจ้าแม่ประจำชั้นจะปรายๆตามาทางพวกเขาเป็นระยะ ส่วนบริเวณที่นั่งที่ใกล้ทางออกขึ้นเครื่อง ครูไก ครูคุเรไน และครูอาซึม่า กำลังพูดคุยกันเองอยู่ "อ้าว ไม่ยักจะเห็นครูคาคาชิแฮะ มาสายกว่าฉันเหรอ"

"เปล่า" ชายหนุ่มผมยาวสีดำ นัยน์ตาสีขาวไข่มุกนามเนจิเอ่ยตอบคำถามของผู้มาใหม่ "อาจารย์คาคาชิ เห็นว่าไปเข้าห้องน้ำน่ะ"

"เออ ซาสึเกะ นี่นายแกล้งฉันใช่มั้ย" นารูโตะเมื่อนึกได้ก็โพล่งออกมาเสียงดัง คนถูกหาว่าไปแกล้งเขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"แกล้งอะไรมิทราบ"

"ทำไมฉันต้องไปเช็คอินที่เคาน์เตอร์ A ด้วยวะ อยู่ตั้งไกล" เมื่อได้ทีนารูโตะก็ขี่แพะไล่ "นั่นมันโซนเคาน์เตอร์เที่ยวบินโดเมสติกชัดๆ พวกเราบินข้ามแคว้นนะเว้ย ทำไมแกให้ฉันไปเช็คอินฟากโน้นเลยวะ"

"นารูโตะ ฉันว่านายเมากาวแล้ว" ชิกามารุเอ่ยขัดกลางปล้องพลางหาวนอนใส่อย่างไม่อายฟ้าอายดิน คนโดนหาว่าเมากาวขมวดคิ้ว "เคาน์เตอร์เช็คอินของสายการบินอุจิวะแอร์ไลน์ จะอยู่ที่โซน A-C ทั้งไฟลท์โดเมสติก แล้วก็ไฟลท์อินเตอร์ของพวกเราเลยด้วย"

"อ้าวเหรอ หน้าแตกเลยฉัน ไอ้เราก็นึกว่าซาสึเกะมันแกล้งซะอีก" ว่าพลางหัวเราะแหะๆแก้เขินตามฉบับอุซึมากิ นารูโตะ

"ของแบบนี้ใครเค้าจะไปแกล้งกัน" ซาสึเกะเอ่ยพลางจิ๊ปากอย่าไม่ชอบใจนิดหน่อย

"แล้วสรุปว่าเที่ยวนี้ ทั้งลำมีแค่เรา กับพวกคุณครูแค่นั้นเหรอ" โจจิเอ่ยถาม สายตาทุกคู่หันไปมองที่ซาสึเกะ

"เปล่า ถ้าจะให้พูดจริงๆ ลำนี้มาดาระกับโอบิโตะมาก็มาด้วย" คนตอบคำถามไหวไหล่เล็กน้อย "ส่วนขากลับก็เป็นไฟลท์เปิด มีคนอื่น มาดาระกับโอบิโตะไม่ได้กลับด้วยกันกับพวกเรา" จบคำอธิบายทุกคนก็พยักหน้าเข้าใจ เว้นอยู่เพียงคนเดียว

"มาดาระเนี่ย ใครวะ ซาสึเกะ" คำถามที่หลุดออกมาจากปากของอุซึมากิ นารูโตะ ทำให้ผองเพื่อนที่อยู่ข้างๆต่างยกมือขึ้นมากุมขมับกันถ้วนหน้า ชิกามารุเดินมาตบหลังนารูโตะดังป้าบจนเจ้าตัวร้องแอ้กดังลั่น

"นายเนี่ยน้า ... ให้เกียรติ 'เจ้าของสายการบิน' หน่อยสิ" คำตอบของชิกามารุทำให้นารูโตะหน้าเหวอ หันไปมองซาสึเกะทันที

"เค้าเป็นพ่อนายเหรอเนี่ย"

"พ่อซะที่ไหนละ พ่อฉันชื่อฟุงาคุ แม่ฉันชื่อมิโคโตะ หัดจำชื่อพ่อกับแม่เพื่อนให้ถูกต้องหน่อยจะได้ไหม" ซาสึเกะถอนหายใจเฮือกใหญ่ "มาดาระก็ ... ประมาณว่า ... ญาติ ... มากกว่า เป็นพี่ชายของพี่ชายของพ่อฉันอีกที"

"เป็นคนวางรากฐานระบบสายการบินร่วมกับฮาชิรามะ เซ็นจูที่วางแผนในส่วนของสนามบินเมื่อหลายปีก่อนน่ะ" ชิกามารุเอ่ยเสริมให้ ซึ่งนารูโตะก็ทำเพียงแค่พยักหน้าหยอยๆ รัวๆ ตามปกติที่ปล่อยให้สิ่งที่ชิกามารุพูดเข้าหูซ้าย เลื้อยหลบสมองสองซีก และออกทางหูขวา "ฉันรู้ว่านายจำไม่ได้หรอก แต่นายเป็นเพื่อนซาสึเกะมาตั้งหลายปี นายจำชื่อพ่อแม่ซาสึเกะผิดได้ไงวะ"

"เอ้า ก็ฉันอยู่กับซาสึเกะ ไม่ใช่พ่อแม่ซาสึเกะ ฉันจะไปจำได้ได้ไงละ" เป็นคำแก้ตัวที่ทุกคนเห็นพ้องเป็นเสียงเดียวกันว่า 'แถ' ชัดๆ

การสนทนาของพวกเขาถูกหยุดไว้เพียงเท่านั้น เมื่อเสียงโอเปอเรเตอร์ของท่าอากาศยานเอ่ยประกาศเรียกขึ้นเครื่อง



'เรียนผู้โดยสารสายการบินอุจิวะแอร์ไลน์ เที่ยวบิน UH081 ที่จะเดินทางไปยังท่าอากาศยานซึนะ แคว้นคาเสะโนะคุนิ ขอให้มาขึ้นเครื่องที่ประตูทางออก J7 ด้วยค่ะ ...'



"พวกเธอ ไปขึ้นเครื่องกันได้แล้ว" เสียงทุ้มของครูหนุ่มนาม ฮาตาเกะ คาคาชิ ที่เพิ่งจะโผล่มาหลังเสียงโอเปอเรเตอร์ประกาศจบเอ่ยกับพวกเขา

"ครับ/ค่ะ"




----------------------------------------------------


Talk ท้ายเรื่องกันนิดนึงค่ะ

กลายเป็นว่าไรท์จะมาพาท่านผู้อ่านขึ้นเครื่องบินหรือเปล่าเนี่ย ฮ่าา ทุกขั้นตอนในฟิคไรท์เขียนอิงตามชั้นตอนจริงหมดค่ะ ดังนั้นจุดนี้ถ้าอ่านแล้วรู้เรื่องก็นำไปใช้ได้ แต่ถ้าใครอ่านแล้วงงๆ ว่าขั้นตอนมันอะไรยังไง ไรท์จะอธิบายสั้นๆตรงนี้ค่ะ

ขั้นตอนในการจะขึ้นเครื่องแต่ละเที่ยวบิน จะเริ่มจาก เช็คอิน -> ชั่งน้ำหนักสัมภาระโหลดใต้เครื่อง -> รับบอร์ดดิ้งพาส(Boarding Pass) -> ไปรอที่เกทเพื่อเตรียมขึ้นเครื่อง -> รอเรียกขึ้นเครื่อง ... จริงๆมีรายละเอียดยิบย่อยอีก แต่ไม่ใช่ประเด็นเท่าไหร่ค่ะ

ในฟิคที่ดูวุ่นวาย เพราะต้นแบบสนามบินที่ไรท์ใช้ในฟิค คือสุวรรณภูมิบ้านเราเองค่ะ ถ้าเป็นสนามบินในจังหวดที่ไม่ใหญ่มาก อย่างเช่นขอนแก่น หรือจังหวัดเล็กๆ เรื่องของเกทและเคาน์เตอร์เช็คอินจะไม่ซับซ้อนเท่าสนามบินใหญ่อย่างสุวรรณภูมิ อย่างสนามบินแถวบ้านไรท์ ก็มีเคาน์เตอร์เช็คอินไม่กี่ช่อง เที่ยวบินมีแค่ไป กทม. และเกทก็ใช้แค่เกทเดียวเพราะเครื่องขึ้นลงไม่บ่อย พวกนี้ก็จะง่าย


สำหรับเรื่องของไฟลท์ โดเมสติกคือไฟลท์บินในประเทศ และอินเตอร์คือไฟลท์บินระหว่างประเทศ ในกรณีนี้ ไรท์สมมติมุมมองให้ต่างแคว้นเป็นเหมือนคนละประเทศกัน(แต่ก็สื่อสารภาษาเดียวกันอยู่ดี) และในแคว้นเดียวกัน ก็เป็นประเทศเดียวกันไป ประมาณนั้นค่ะ


และสุดท้าย ในส่วนของที่นั่งผู้โดยสาร ไรท์ใช้ที่นั่งของเครื่อง Boeing 747-400 V1 ของการบินไทย　เป็นต้นแบบในการกำหนด Seat ให้ตัวละครในเรื่องค่ะ ถ้าใครสงสัยว่า C31 ของนารูโตะอยู่ตรงไหน ... ที่นั่งนี้อยู่แถวหน้าสุดของชั้น Economy ฝั่งซ้ายมือเมื่อมองไปด้านหัวเครื่อง ที่นั่งที่ 3 ติดทางเดินค่ะ หรือถ้ายังนึกไภาพไม่ออก ดู Seatmap >>ที่นี่<< เลยค่ะ ... แต่พูดก็พูดนะคะ B474　เนี่ย จุผู้โดยสารได้ประมาณ 400 คนเลยก็ว่าได้ แต่ในเรื่องนี้ มีผู้โดยสารแค่ไม่กี่สิบคนเองค่ะ ไรท์หยิบมาเพราะมันมีที่นั่งเฟิร์สคลาสเฉยๆหรอก ฮ่าาา

น่าจะหมดเท่านี้ค่ะ ขอให้สนุกับการอ่านฟิคนะคะ


สวัสดีค่ะ

CR.SHL