ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HOUR00 - Prologue
HOUR00 - Prologue
โคโนฮะซิตี้ เมืองท่องเที่ยวและศูนย์กลางธุรกิจที่ใหญ่ที่สุดของแคว้นฮิโนะคุนิ มหานครแห่งความเจริญรุ่งเรืองในฝันตามแบบฉบับเมืองใหญ่ศิวิไลซ์ไฮโซ มีครบครันทุกอย่างให้คุณเลือกสรร ตั้งแต่ ท่าอากาศยานที่อยู่ 'ใจกลางเมืองใหญ่' สายการบินที่ขึ้นชื่อว่าดีที่สุดในห้าแคว้นอย่างสายการบิน 'อุจิวะแอร์ไลน์' ห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีกว่าสิบสาขาในเมืองจากเครือ 'นารา คอร์เปอเรชั่น' พ่วงด้วยธุรกิจเสริมความงามที่ร่ำลือกันว่าผู้หญิงทุกคนควรมาใช้บริการสักครั้งในชีวิตอย่าง 'ฮารูโนะ บิวตี้ คอลแลบบ์'
ถามว่าสรรพคุณที่ดียิ่งกว่ายาน้ำขวดป้าเช็งของโคโนฮะซิตี้หมดแค่นี้หรือไม่ ... คำตอบคือไม่ ... โคโนฮะซิตี้ ยังเป็นสถานที่ยอดนิยมติดทอปสามที่ได้รับผลโหวตจากคู่แต่งงานใหม่ทั้งหลายว่า มีร้านพรีเวดดิ้งและตัดชุดแต่งงานที่ดีที่สุดในสามโลกจากดีไซน์เนอร์และฟลาวเวอร์ริสต์ชื่อดัง 'ยามานากะ สตูดิโอ' ตบท้ายด้วยสปาร์และรีสอร์ตที่ขึ้นชื่อเรื่องการบริการ ความแตกต่าง และราคาที่ไม่ว่าจะแพงแค่ไหน ก็ยังมีคนยอมควักกระเป๋าจ่ายเพื่อมาลองพักสักครั้งในชีวิตอย่าง 'ฮิวงะ สปาร์แอนด์รีสอร์ต โฮเต็ล'
นอกจากแหล่งท่องเที่ยวมากมายแล้ว สิ่งที่ขึ้นชื่อสุดๆของโคโนฮะซิตี้อีกอย่างคือ เมืองนี้เป็นที่ตั้งของโรงเรียน 'โคโนฮะ ไฮสคูล' ที่ว่ากันว่า 'รวมดาวทายาทนักธุรกิจหมื่นล้าน' ไว้มากที่สุดในประวัติศาสตร์การก่อตั้งโรงเรียนของเมืองเลยก็ว่าได้
...
8:05 นาฬิกา ห้องเรียน 4/1 อาคาร 2 โรงเรียนโคโนฮะ ไฮสคูล
"อีกห้านาที" เด็กหนุ่มเรือนผมสีทอง เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า ยกขาพาดบนโต๊ะเรียน จับจ้องไปที่นาฬิกาดิจิตอลเหนือไวท์บอร์ดขนาดใหญ่หน้าชั้นตาไม่กะพริบ ตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกาขยับเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ "อีกสี่นาที"
"ห้าเรียว ครูคาคาชิมาตอนนาทีสุดท้าย" เสียงมือตบลงบนโต๊ะเรียนของคนผมเหลือง พร้อมด้วยเงินเหรียญห้าวางบนโต๊ะ "ว่าไง นารูโตะ"
"ยี่สิบห้า ครูไม่มา" นารูโตะเอาขาออกจากโต๊ะ ควักกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้ววางเหรียญสองสามเหรียญลงบนโต๊ะเรียน "สู้ไหมละ คิบะ"
"สองร้อย อาจารย์คาคาชิมาแน่ อีกหนึ่งนาที" เงินแบงค์ถูกวางลงบนโต๊ะของนารูโตะ เจ้าตัวทำหน้าเหวอหวา หันไปมองคนมาใหม่อย่างคาดโทษ
"โห นายจะบ้าเหรอ ซาสึเกะ ถ้านายแพ้พนันขึ้นมาละจะว่าไง" คนเปิดวงยักคิ้วให้คนมาใหม่อย่างท้าทาย ซาสึเกะเลิกคิ้วเล็กน้อย
"ฉันเคยแพ้พนันนายด้วยเหรอ" คำตอบที่ร่างสูงตอบมาทำเอาอีกนารูโตะถึงกับสะอึก เมื่อย้อนกลับไปคิดๆดูแล้ว เขาเองก็ไม่เคยชนะพนันซาสึเกะจริงๆนั่นแหละ ดังนั้น ...
"เออ ยอมก็ยอม ถ้านายบอกครูจะมาในอีกหนึ่งนาที นายก็กลับไปนั่งที่ตัวเองได้แล้ว ซาสึเกะ" ว่าแล้วก็ไล่เพื่อนตัวเองกลับที่แบบอ้อมแอ้มพลางเก็บเงินตัวเองเข้ากระเป๋า
"ฮ่าฮ่า สุดท้ายก็เป็นแบบนี้ทุกที" คิบะเก็บเหรียญห้าของตัวเองกลับไปพลางก้าวขายาวๆกลับไปที่นั่งของตัวเอง
เสียงเลื่อนประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับนาฬิกาที่ขยับเดินหน้าไปอีกหนึ่งนาที ชายหนุ่มนาม ฮาตาเกะ คาคาชิ เดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทีเหมือนยังเมาแฮงก์ไม่หาย(ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ครูคาคาชิก็ทำหน้าแบบนี้เสมอนั่นแหละ ไม่ว่าจะเมาหรือไม่เมาก็ตามที) เขาวางหนังสือลงพอเป็นพิธี กระแอมเล็กน้อย ทุกคนเงียบกริบและจับจ้องครูผู้ยืนอยู่หน้าชั้นเป็นสายตาเดียวกัน
"อืม ... เอ่อ ... เอาละ วันนี้เราก็จะพูดคุยกันเรื่องปัจฉิมนิเทศของการสิ้นสุดภาคเรียนที่ 1 กัน พอจะรู้เรื่องมาบ้างอยู่ใช่ไหม" เขาเริ่มเกริ่นขึ้นมา และนักเรียนในชั้นเรียนพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้ในเรื่องนี้แล้ว "ปีนี้พวกเราโชคดี ที่ทางพี่ชายของ ผอ.ซึนาเดะ ... คุณฮาชิรามะ ได้ติดต่อตกลงเรื่องนี้ไว้แล้วเรียบร้อย ปัจฉิมของเราปีนี้ จะเป็นงานปัจฉิมนอกสถานที่"
"ที่ไหนคะ อาจารย์คาคาชิ" เด็กสาวเรือนผมสีชมพูสวยและนัยน์ตาสีเขียวมรกตนาม ฮารูโนะ ซากุระ ยกมือขึ้นถามคำถาม ครูคาคาชิกระแอม
"เราจะจัดงานปัจฉิมที่ซึนะซิตี้ แคว้นคาเสะคุนิ แต่ในส่วนของสถานที่และโปรแกรม จะยังเป็นความลับอยู่" สิ้นเสียงอาจารย์คาคาชิ เสียงพูดคุยมากมายดังขึ้นในทันที ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่นักเรียนจะรู้สึกตื่นเต้น คาคาชิตบโต๊ะหน้าชั้นเรียกให้นักเรียนกลับมาเงียบดังเดิม เสียงพูดคุยเบาลง "ในส่วนของใบขออนุญาติผู้ปกครองนั้นไม่จำเป็น ในการประชุมผู้ปกครองเมื่อวาน ทางคณาจารย์ได้สอบถามความเห็นของผู้ปกครองนักเรียนในชั้นแล้ว และไม่มีใครไม่อนุญาติ"
เสียงเฮดังขั้นกระหึ่มไปทั่วชั้น คาคาชิต้องเคาะโต๊ะอีกครั้งเพื่อเรียกความสงบกลับมา
"หลังจากนี้ฉันจะแจกซองเอกสารให้พวกเธอ แต่ละซองจะมีชื่อพวกเธออยู่ ห้ามหยิบสลับกันล่ะ" ว่าแล้วเขาก็ส่งซองเอกสารให้กับนักเรียนที่อยู่ใกล้มือเขาที่สุด "ในซองจะมีคำแนะนำการเตรียมตัว และตั๋วเครื่องบินที่เป็นชื่อของพวกเธอตามหน้าซองเอกสาร"
นักเรียนบางส่วนแงะซองออกเพื่อดูเอกสารด้านในว่ามีอะไรบ้าง ขณะที่บางส่วนก็เก็บเอกสารลงกระเป๋าไปเลยโดยไม่คิดจะแกะอ่านซักตัวอักษร ซึ่งอุซึมากิ นารูโตะเองก็เป็นหนึ่งในจำพวกหลังที่พอได้เอกสารปุ๊บ เขาก็ยัดเข้ากระเป๋าปั๊บ พร้อมทั้งนั่งเก้าอี้สองขาเอนไปคุยกับคิบะที่นั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังอย่างออกรสชาติอีกต่างหาก ครูคาคาชิกระแอมอีกนิดหน่อยเมื่อเห็นว่านักเรียนเริ่มจะหันซ้ายหันขวาคุยกับโต๊ะข้างๆ
"ฉันจะขอนัดเวลาพวกเธอ เจอกันวันพรุ่งนี้ แปดโมงเป็นต้นไป สถานที่นัดเจอคือเกทตามที่ระบุในบอร์ดดิ้งพาส หลังจากพวกเธอเช็คอินเรียบร้อยแล้ว" เขากวาดตามองทั้งชั้นเรียน และเอ่ยเสียงต่ำลงอีก "ฉันอยากให้พวกเธอจำไว้ เครื่องบินไม่เคยรอใคร เพราะฉะนั้น 'ห้ามสาย' แม้กระทั่งขั้นตอนเช็คอิน เข้าใจนะทุกคน"
----------------------------------------------------
ค่ะ ทอล์คท้ายเรื่องนิดนึงคงไม่ว่ากันน้า :)
ฟิคนี้เป็นสคูลไลฟ์เรื่องแรก หวังว่าจะถูกปากนะคะ ไรท์เองก็เพิ่งเคยแต่งแนวนี้เหมือนกัน อยากลองดูบ้าง ฮ่าา
สำหรับในส่วนของสนามบิน ที่ไรท์ไปเน้นคำว่า 'ใจกลางเมืองใหญ่' นั้น เป็นการประชดค่ะ(แต่สำหรับโคโนฮะซิตี้ในเรื่องนี้ สนามบินที่ว่าก็อยู่ตรงกลางของเมืองจริงๆนั่นแหละค่ะ) เพราะโดยปกติแล้ว การสร้างสนามบินนั้น ไม่สร้างในตัวเมืองเด็ดขาด เพราะต้องใช้พื้นที่มากในการสร้าง ไม่ว่าจะเป็นตัวอาคารผู้โดยสาร อาคารจอดรถ หลุมจอดเครื่องบิน รันเวย์สำหรับขึ้นและลงของเครื่องบิน ถ้าสร้างในใจกลางเมือง การขยายสนามบินก็จะเป็นไปไม่ได้ หรือเป็นไปได้ยาก(แต่ไรท์มั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้เลยมากกว่า) และอีกอย่าง เครื่องบินขึ้นลงเสียงดังหนวกหูมากค่ะ คิดสภาพสนามบินอยู่กลางเมืองสิคะ ยิ่งเป็นสนามบินใหญ่ เครื่องขึ้นลงทุกนาที เต้นแร็พตามจังหวะเครื่องขึ้นลงแทนเปิดเพลงจากยูทิวป์ฟังได้เลยค่ะ
คอมเม้นได้ตามสะดวกเลยนะคะ ไรท์ไม่กัดค่า เปิดรับทุก คคห.
สวัสดีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น