คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : purple sky :: Chanbaek ☂
This is
my heart
In your hand.
ถ้าถามว่าุเป็นอะไรสำหรับผม
ำอบือโลทั้ใบ
“านยอลอา”
“อือ”
“เราอบานยอลนะ”
“อือ”
“ทำไมนายไม่ใล่ะ”
“นายบอันเป็นรอบที่สิบแปแล้วภายในวันนี้”
“มั่วหน่า
สิบเ็ะหา”
“สิบแป”
“สิบเ็”
“สิบแป”
“โอเ สิบแป็สิบแป
านยอลเ่ที่สู”
นัวเล็ยนิ้วโป้ึ้นทั้สอแล้วยิ้มว้าาหยีนั่นทำให้ร่าสูเบือนหน้าหนีนที่ไม่เยรู้เลยว่าัวเอน่ารันาไหน
แบฮยอนามีบร่าสูมาเือบสอสัปาห์
นั่นแหละ ามีบ ไม่รู้ว่าิอะไรอยู่แ่ไอนัวเล็็ามเามาเือบทุวันและทุเวลาที่ัวเอว่า
ถึะอยู่นละห้อันแ่มนุษย์ี้ื้อ็ามมาเหมือนเา ส่วนัวเาน่ะ ็…
ไม่ไ้ว่าอะไร
“นี่ะไปไหนน่ะ”
ผมเอ่ยปาถามไอนัวเล็ที่เินามออมานอโรเรียนับผม
“เอ่อ…านยอละไปไหนล่ะ”
“ลับบ้าน”
“ั้นเราไปส่”
“ลละ”
“ไม่ไ้ลนะ”
“บ้านนายทาไหนล่ะ”
ลับลายเป็นว่าร่าสูนั่นแหละที่เินมาส่นัวเล็ที่บ้าน
ทั้สอนเินไปามทาเินฟุบาธที่มีนสันรเ็มไปหม
มือให่เอื้อมไปับแนเสื้อนัเรียนอแบฮยอนแล้วออแรให้อีนเินเร็วๆ
และไม่ไ้มีอะไรหรอ
แ่ี้เียหาอนเินหล
หลัาหลุออาที่นเยอะๆไปแล้ว
นัวเล็็ลับมาพูเหมือน่อยหอยเหมือนเิม
านยอลเพียแ่เียบและรับฟัทุอย่าที่แบฮยอนพู ทั้เรื่อวันนี้ที่นในห้อทะเลาะัน
ทั้อนเที่ยที่สำลัน้ำแเพราะแแล้ ทั้อนที่รูทำโทษให้ไปยืนาบไม้บรรทัหน้าห้อเพราะัวเอแอบหลับาบภูมิศาสร์
และรวมไปถึรั้แรที่หลุมรัเา
“นี่านยอลอา”
นัวเล็สะิหลัมือที่ับแนเสื้อัวเออยู่เบาๆ
“อือ”
านยอลหยุเินเมื่อมาถึหน้าอนโอร่าบา พร้อมปล่อยมือัวเอาแนเสื้อแบฮยอน
ทั้ๆที่ัวเออยาะับมือหรือทำอะไรมาว่านั้น็าม แบฮยอนน่ะลูุหนู
แ่ันเป็นนิินและเป็นน่ายๆ แถมน่ารัน่าเอ็นูในเวลาเียวัน นั่นเลยทำให้หลายๆนหลรัแบฮยอนนหมหัวใ
และผมอยาะบอเาในสัวัน
“เมื่อไหร่นายะอบเราลับล่ะ”
ว่าผม็เป็นหนึ่ในหลายๆนรนั้น
“ฝันอยู่รึไ หือ”
ที่หลรัเา
“ฮึ่ย”
หมหัวใ
If you
ask me for a kiss
I will
miss it over time.
ถ้าุบอว่าหลรัผมร้อยรั้
ผมะอบุว่าผมมาว่าุหลายเท่า
“นี่ ไอานยอล”
“อือ”
“ูเห็นมึมอโทรศัพท์อย่าะะสิมันอยู่แล้ว
รออะไรอยู่วะ”
านยอลยั้อมอไอโฟนเรื่อที่เ่ารุ่นไปแล้วอย่าใใ่อ
เาำลัรอโทรศัพท์อแบฮยอน ที่รายนั้นบอว่าะโทรมาั้แ่รึ่ั่วโมที่แล้ว
แ่นี่ยัไม่มีแม้แ่หนึ่มิสอล
“เปล่าไม่ไ้รออะไร”
“แบฮยอนหรอ”
“ทำไม”
เาเลิิ้วถามเพื่อนผิวแทนเมื่อไ้ยินื่อนที่ำลัรออยู่
“มึอ่ะรัเาแล้วานยอล
แ่เล่นเียบแบบนี้ถ้าเิเาท้อแล้วไปมีนใหม่ทำไวะ”
ไออินพู้วยน้ำเสียเนือยๆามแบบอมันนั่นแหละ
แ่มันทำให้ผมมวิ้วมุ่นอย่าัใ และอนนั้นเอที่วามอทนผมหมแ้ว
ผมโทรออไปหาบานที่ทำให้ผมว้าวุ่นใ
‘ว่าไานยอล’
“อยู่ไหน”
ผมเหลือบไปเห็นไออินมันยิ้มอย่าสะใแ่ผมเลือะไม่สนใมันแล้ว
‘อยู่ห้อวิทย์อ่ะ’
“ไปทำอะไร” ผมมวิ้วอีรั้
ทำไมเายัไม่ลับบ้านอีนะ
‘ทำโปรเ็วันวิาารไ เรายัไม่ไ้บอานยอลหรอหรอ’
“เปล่า นายบอแ่ว่านายะโทรมาหาันภายในสามสิบนาทีที่แล้ว”
‘นี่โรธหรอ’
“…”
‘อโทษที่ลืม เราไม่ไ้ั้ในะานยอลอา’
“ะลับี่โม” ให้าย
ผมใอ่อนให้เาอีแล้ว
‘เย็นๆเลยอ่ะ
น่าะอีนานเพราะเพิ่ะเริ่มเอ านยอลไม่้อรอเรานะ’
“ใรบอว่าะรอ
ัน็มีโปรเ็ลับเย็นเหมือนัน”
‘ั้นเรา็ลับับานยอลไ้อ่ะิ’
เสียอแบฮยอนฟัูสใสึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าะไ้ลับับานยอล
หาแ่านยอลนั่นแหละที่ั้ใะไปรับั้แ่อีฝ่ายบอว่ายัอยู่ห้อวิทย์และ้อลับึ
“เสร็แล้วโทรมาล่ะัน”
านยอลพูแ่นั้นแล้วิัสายไป่อน แบฮยอนล้ายนที่าบอหรือเป็น้อมวลในา
เพราะไม่เยรู้เลยว่าหลายๆรั้นั้นารระทำอเา็เป็นารบอว่าเานั้น็แอบอบแบฮยอนมา่อนเ้าัวอี
ในวันแรที่นัวเล็นั้นเินมาหาเาพร้อมับับมือเาแบออรหน้าพลาเอามืออัวเอมาวาทับ
ในอนนั้นผมรับรู้ถึอะไรบาอย่าที่อยู่ในมือ
และในทีหลัมารู้ว่ามันือลูอมรสบลูเบอร์รี่ที่ผมอบ เาพูประโยที่ทำให้ผมล้ายถูหมั่นโถทั้ลูยัปานพูอะไรไม่ออ
‘เราอบนาย านยอล’
แบฮยอนไปเอาวามล้ามาาไหนมามายนานั้นันนะ
วันนั้นเายืนนิ่เหมือนโลทั้ใบหยุหมุน
เหมือนน้ำในมหาสมุทรทั้โลไหลมารวมันในหัวอเา เพราะมันโลเลเ็มที เหมือนมที่ไม่สามารถมลิ่นหาอาหารและไม่สามารถเิน่อไ้
เาอบแบฮยอนมาั้แ่พวเรายัเ็ๆ เราเอันในโรเรียนมัธยมั้แ่เรเ็
วันแรที่แบฮยอนแนะนำัวหน้าห้อนั้นทำให้ภาพที่ผมมอเห็นทั้หมเป็นโหมบีแอน์ับบริวหรือภาพาวำนั่นแหละ
หาแ่เ็ัวเี้ยที่มือเนื้อมีหนัให้พอน่ารั หาาๆ มูรั้นๆ
และปาบาๆนั่นลับลายเป็นภาพสีแ่อย่าเียว มันอาูโอเว่อร์เหมือนอนพาวเวอร์พัฟเิร์ลแปลร่า
แ่มันือวามริ
ที่ปีศาัวร้ายพ่ายแพ้ในทุๆอน
มันเป็นารสารภาพรัที่น่ารัที่สุในโลเพราะนน่ารัให้ลูอมที่ผมอบเป็นาริสินบน
และนั่นทำให้ผมรัเามาว่าเิมในทุๆวัน
ผมเาะนิ้วับพวมาลัยรถที่ไปยืมพี่สาวนสวยมาอย่าอารม์เสีย
วันนี้ผมับรถมารับแบฮยอนที่สัาว่าะไปิน้าวเย็น้วยัน ่วนี้ไม่ไ้่อยไ้เอันเท่าไหร่เพราะ่าน่ามีานที่้อทำันเ็มไปหมเป็นเพราะใล้่วสอบปลายภาแล้ว
แ่รายนั้นยัไม่มาเลย ทำไมเี๋ยวนี้ไอหมานั่นอบเลทนัันนะ
๊อๆ
ผมมอไปยัอีนที่ยืนอยู่นอรถพร้อมเาะระแล้วเอาหน้าผาแปะอยู่ับระรถอผมพร้อมเปิประูรถฝั่้านับออแล้วยิ้มาหยีให้อีรอบ
“รอนานมั้ย”
ผมอยาบอเาว่ามันนานมาสำหรับนที่ไม่เยรออะไร
แ่ผม็รอเา
“ึ้นรถ”
เาทำให้ผมหุหิ ไม่ใ่เพราะเาสาย
ไม่ใ่เลย
แ่เพราะว่าอีนที่ยืนถืออให้แบฮยอนอยู่้าหลั
ุนฮยอ…
มันือนที่ามีบแบฮยอนมานานใรๆ็รู้
“โรธที่มา้าหรอ
อโทษนะพอีว่าอาารย์ปล่อย้าอ่ะ”
แบฮยอนพูพร้อมรับอาุนฮยอมาถือพร้อมยิ้มให้อีนอย่าใี
แบฮยอน็เป็นอย่านี้เสมอ ใีับทุน นั่นเลยทำให้เาไม่มั่นใว่าแบฮยอนอบเาริๆรึเปล่า
เพราะารเอาหัวใไปเสี่ยับเรื่อบนาให่
ถ้าไม่ไ้เอาไปใ้าน
แ่ถูเอาไปทิ้
ไร้่านน่าใหาย
สอนนั้นล่ำลาันนิหน่อย
ปิท้าย้วยารทีุ่นฮยอบอว่าเี๋ยวโทรไปหานะ
นั่นทำให้ผมำพวมาลัยแน่นนเ็บมือ หมอนั่นเป็นใรันนะ ทำไมถึมีเบอร์แบฮยอน
สนิทันนานั้นเลยรึไัน แบฮยอนยิ้มใีอีรั้พร้อมับปิประูลแล้วนั่หลัรอย่าที่อบทำเวลาึ้นรถอเา
“ไปิน้าวันเถอะานยอล”
อีนหันมายิ้มลูหมาให้เา แ่เาทนไม่ไหวอี่อไป
“ันไม่หิวแล้ว
เี๋ยวะไปส่ที่บ้าน” ผมพูแ่นั้นแล้วเหยียบันเร่ทำให้รถันสวยทะยานออไปอย่ารวเร็ว
ผมเห็นแบฮยอนำมือไว้ับระเป๋าเป้สีฟ้าีๆอัวเอ
เป็นเพราะผมไม่เยับรถเร็วๆแบบนี้เวลาอยู่ับเาเลยสัรั้ ึ่เาะใอยู่ไม่น้อย
แ่ใอผมำลัวุ่นวายสุๆเป็นเพราะไอุนฮยอนั่นแหละ ไม่รู้ว่ามันไปถึึ้นไหนับแบฮยอนแล้วใน่วที่เราไม่่อยไ้เอัน
“ะ
านยอล…ับ้าลหน่อยไ้มั้ย” เาพูเสียสั่นแ่ผมไม่ไ้ฟัเาเลย
ผมเหยียบันเร่นหน้าปั้าหน้าึ้นถึำนวนเลที่ผมไม่เยแะถึ
มันล้ายับวามหุหิในหัวอผมึ้นามำนวนารไ่ระับอวามเร็วรถยน์
ผมปา้ายปาวารถัน้าหน้าอย่าไม่แะเบรสัรั้ และในอนนั้นเอ
ที่ผมเพิ่นึึ้นไ้
ว่าถ้าเิอุบัิเหุและแบฮยอนเป็นอะไรไปผมไม่ให้อภัยัวเอเลยสันิ
ผมะลอรถลและหยุเมื่อิไฟแ้าหน้า ผมหันไปมอหน้าอแบฮยอน้วยอารม์ที่ยัไม่หายหุหิ
แ่็ีว่าเมื่อสัรู่อยู่มาโ
แบฮยอน้มหน้าาิอพร้อมับเม้มปาบาๆนั้นแน่นนึ้นสีาว
ผมลืนน้ำลายเหนียวๆ้วยวามรู้สึผิุอยู่ที่ลิ้นปี่
“แบฮยอน”
ผมเรียื่อเา้วยเสียที่แหบเ็มทน ใวูบโหวเพราะไม่เยเห็นเาเป็นแบบนี้มา่อน
‘านยอล’
“…”
‘ว่าไ’
“ัน…”
‘เราอบนายริๆนะ
ทำไมเราไม่บันล่ะ’
“…เป็นอะไรทำไมไม่พูล่ะานยอล
ทำไม้อมาแล้เราอย่าี้้วยอ่ะ านยอลน่อนไม่เห็นเยเป็นี้เลยอ่ะ
านยอลโรธที่เรามา้า็บอสิ เรา็อโทษไปแล้ว้วย ทำไม้อเป็นแบบนี้้วยวะ”
แบฮยอนพูแล้วเยหน้าึ้นสู้สายาับเา แบฮยอน็เป็นี้ะลอ
ิว่าัวเอเ่ที่สุในโลทั้ๆที่ัวเอนั้น้อารารูแลมาว่าสิ่ใ แ่วาสีแ่ำนั้นทำให้เาใหายว่าเิม
ให้ายเถอะ านยอล ให้าย
“ันอโทษแบฮยอน”
‘านยอลเท่ั
เราอบานยอลอีแล้ว ทำไี’
“เราไม่อยาสู้แล้วอ่ะานยอล
ทุรั้ที่เราบออบานยอลแ่านยอลไม่เห็นพูอะไรเลย เราเหนื่อย เราท้อ
เราอยาร้อไห้ แ่ทำไมานยอลไม่เยเ้าใเราเลยอ่ะ”
ันรันาย…
แบฮยอน
“…”
“เราิถึานยอลแทบแย่
เราไม่ไ้เอันั้หนึ่อาทิย์แ่านยอลไม่โทรหาเราเลยอ่ะ
เรารู้แล้วว่าานยอลไม่ไ้อบเรา แ่เรา็ไม่อยายอมแพ้อะไรมานานี้เลยานยอล
เราวรทำไีอ่ะ เราอยารัานยอล่อ แ่เรา็เหนื่อยมาแล้ว”
น้ำาหยแรไหลลมาาวาที่ผมอยเฝ้ามอมาั้แ่เรเ็ มันมีฤทธิ์ัร่อนหัวใผมมาว่ารเลือ
ผมเสียใแ่ปาผมมันปิสนิทเหมือนไม่้อารพูอะไรทั้นั้น
แ่ใเ้ารรมันเ้น้าลอนที่เาหลับาลเหมือนทุอย่าที่หวัไว้มันพัลอย่าไม่เป็นท่าะแล้ว
“แบฮยอน…”
“…”
“ันอยาให้นายรู้…”
ผมพูพร้อมับเหยียบันเร่ออไปเพราะสัาไฟเปลี่ยนพอี
ผมับมาออยู่ที่ฟุบาธ้าทาและมันเป็นเวลาที่ผม้อพูบาอย่าที่้าาใมานานแสนนาน
ผมยื่นมือไปเยาแบฮยอนึ้นมา
ผมบ้านั่นแหละที่แม้ระทั่อนแบฮยอนร้อไห้็ยัเห็นว่าเาน่ารัเหมือนลูนน้ำ
“…ันอยาให้นายรู้ว่าันไม่ไ้ินลูอมบลูเบอร์รี่ที่นายให้ันในวันที่หนาวที่สุในเือนธันวา
เพราะันอยาให้มันอยู่ับันไปเสมอ
และันไม่ไ้รู้สึีเลยสันิที่นายยิ้มให้ับนทั้โลเหมือนที่ยิ้มับัน
ันเป็นเห็นแ่ัวที่สุในโล…” ผมโน้มหน้าลไปใล้เาและพูเสียแผ่วเบา
ผมใ้นิ้วโป้เ็น้ำาออาแ้มอเาอย่าแผ่วเบาและนั่นทำให้แบฮยอนยิ้มออมาเบาๆ
“…”
“ันอยาบอนายว่าวามริแล้วนายไม่ไ้เหนื่อยอะไรเลย
เพราะถึนายะไม่อบัน…” านยอลไลู่บั้แ่หน้าผามนอแบฮยอน
เรื่อยลูบแ้ม้า้ายอนัวเล็
“…”
“แ่ัน็ะอบนาย”
เหมือนโลทั้ใบหยุหมุน และเาไม่เื่อทฤษีใๆในโลอีแล้ว
เพราะเาเื่อว่าารหลุมรันั้นไม่ำเป็น้อใ้แรโน้มถ่วอไอแ
และารรัใรัน็ไม่้อใ้ารหาสมารอะไรเลยออัลเบิร์ เาเื่อ
ว่าทั้โล
้อารเพีย
นสอน
ในอนนั้นที่แผ่นเปลือโลอทุทวีป่อันิพอีเพราะถูสร้ามาเพื่อันและัน
เหมือนเาับแบฮยอน
ริมฝีปาอเาประทับูบลับริมฝีปาอแบฮยอนที่อยยิ้มให้เาในทุๆรั้ที่เราเอหน้า
และทุๆรั้ที่เาพูว่าเารัผม
แบฮยอนเป็นอะไรที่แปลใหม่เสมอ
ผมไม่ไ้รุล้ำอะไรเา แ่อยาให้ารูบรั้นี้สื่อว่าเาือโลทั้ใบอผม
ถึแม้ว่าวันไหนเาะยำหัวใผมทิ้นมันยับเยิน
แ่ผม็พร้อมะเอามา่อมและยื่นมันลับืนไปให้เาถือเหมือนเิม
ผมเอียอให้ปาอเราบเบียันมาว่าเย
ส่วนแบฮยอน็ให้วามร่วมมือเ็มที่้วยารยมือทั้สอ้าึ้นมาล้อออผมพร้อมท้ายทอยอเาให้เราสัมผัสันแนบแน่นว่าเย
อนนั้นผมรู้สึอยาย้อนเวลาลับไป ลับไป และลับไปเพื่อไม่ให้เวลานี้บล
และผมปิาับัวเอว่า
ะนึถึูบนี้ร้อยรั้ในทุๆวัน
I love
you like you love me
And I
know
We
belong with each other.
ผมสัาว่าะรัุมาึ้นทุวัน
และเื่อเถอะว่าผมเป็นนที่รัษาสัา
เ่ที่สุในโล
“แบฮยอน”
“...อือ”
“แบฮยอนื่นไ้แล้วหน่า
นายนอนนานไปแล้วนะ”
ผมสะินัวเล็ที่อยู่ในุนอนแนสั้นับาเายาวรูปหมีินแรอท
ึ่มัน็ูน่ารัน่าเอ็นูเหมือนเิม ให้าย สาบานว่าเาอายุเท่าผม
“ออีแปปนึหน่าานยอล
เรา่วมาเลย” ผมยิ้มำับนัวเล็ที่พูทั้ๆที่ายัปิอยู่
ผมัสินใปล่อยให้เานอน่อแล้วเินออไปทำอะไรให้เาินในห้อรัว
ผมย้ายมานอนอนโแบฮยอนเือบสามเือนแล้ว
นั่นแหละ สถานะ แฟน ผมมีหน้าที่ทำับ้าว
ทำวามสะอา ูแลวามเรียบร้อย เออถ้าพู่ายๆือผมมีหน้าที่ทำทั้หมในบ้านอเา
ส่วนแบฮยอนน่ะหรอ
มีหน้าที่ยืนน่ารัๆพร้อมับรัผมอย่าเียว็พอแล้ว
วันนี้ผมั้ใะทำบีวอลนัทสลัให้แบฮยอนที่บ่นอยาินมาเป็นสัปาห์และผมสัาไว้แล้วว่าผมะทำมันให้เาิน
ผมัารหยิบผ้าันเปื้อนที่แบฮยอนื้อิบ้านมาใส่แ่ไม่เยใส่มันเลยนระทั่ผมเ้ามาอยู่
แล้วเริ่มทำน้ำสลัเป็นอย่าแร ในอนนั้นแหละ ที่นัวเล็เินเาะแะออมาาห้อนอนสีฟ้าอ่อนๆอย่าที่แบฮยอนอบ
“านยอลลล” นัวเล็เินปรือามาหาเาพร้อมยื่นหน้าาวๆมา้าหน้า
ึ่ผม็ไ้แ่ยิ้มับวามน่ารัอเาอีแล้ว
มือให่ส่ไปอบุมใบหน้าเล็ไว้พร้อมส่นิ้วโป้ไปลึาอเาเพราะไม่อยาให้เายี้า
“ว่าไรับ”
นัวสูพูพร้อมิหอมแ้มนน่ารัไปอีหนึ่ฟอให่ๆ
“ฮือ เราหิวั”
นัวเล็ลูบท้อเบาๆพร้อมับเินไปนั่โ๊ะทานอาหาร
“นี่ไทำให้อยู่
ไปอาบน้ำ่อน”
“ี้เีย”
ผม้มลไปุ๊บปาอเาที่ยู่ึ้นอย่าัใแรๆนเาร้อฮื่อๆอีรอบ
ผมยยิ้มและระิบ้าหูเาเบาๆให้เาั๊ี้เล่น
ผมีใที่ทุเ้าที่อนื่นนอน
“ะให้อาบให้รึไ”
ไ้เอหน้าอเาเป็นนแร
“ไม่้อเลยนะานยอล!”
และผมเื่อว่าผมเป็นนที่โีที่สุในโล J
บ.
เย้ เรื่อนี้ือแ่ทั้วัน ถามว่าไม่มีารบ้านหรอ เปล่าาาา
ือเป็นอีเรื่อที่ไม่มีสาระ แ่อยาแ่
ในส่วนอื่อเรื่อับเนื้อเรื่อนั้น วามเื่อมโยันเป็นศูนย์
ถามว่าทำไมถึเอาื่อนี้ ็แ่อยาใ้เหมือนัน
ฮูเร่ ฝาิามอร์ทฟิอเรา้วยนะ ส่วนให่ะบในอนไม่มี่อหรอ เพราะี้เีย
@haribowgobear
#านแบอฮาริ
ไม่บอหรอว่ารั
ความคิดเห็น