ลำนำรักองครักษ์ในบัญชา

แวะอ่านกันก่อนนะคะ

*คำเตือน

มีการบรรยายที่ค่อนข้างกระทบจิตใจ

มีคำหยาบคาย (ไม่ควรลอกเลียนแบบ)

มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม (ไม่ควรลอกเลียนแบบ

สปอยล์เนื้อหา 

คืนวันฝนตกพรำส่งเสียงซู่ซ่าราวกับว่ากำลังขับกล่อมให้มนุษย์นอนหลับใหลในห้วงฝัน คนิน ชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดปีนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเก่า กำลังทนทุกข์จากอาการปวดท้องอย่างรุนแรง เขาไม่ได้กินอาหารมามากกว่าสามวันแล้ว สิ่งเดียวที่พอจะประทังชีวิตเขาได้ มีเพียงน้ำจากท่อประปา

ตั้งแต่เด็กจนโตเขาก็ใช้ชีวิตเหมือนฝุ่น ปลิวไปตามแรงลมโดยไม่รู้ทิศรู้ทาง ร่างกายผอมบางต้องระหกระเหินไปตามสถานที่ต่าง ๆ เพื่อหลบภัย พ่อแม่จากเขาไปตั้งแต่ยังเด็ก ทิ้งไว้เพียงหนี้เงินกู้ก้อนโตรวมกับดอกเบี้ยที่พอกพูนขึ้นเรื่อย ๆ คนินไม่เคยท้อแท้ต่อชะตา เขาหลบหนีจากเจ้าหนี้มาหลายครั้งหลายหน จนกระทั่งถึงคืนที่หิวโหยนี้ 

"เมื่อใดมีรัก เมื่อนั้นย่อมมีทุกข์ ข้าเข้าใจดี แต่ชนชั้นต่างกันแล้วอย่างไร หากมีความรู้สึกชอบพอ เมื่อเกิดขึ้นแล้ว มันดับลงได้หรือไม่" 

"..."

"ตอบสิ"

บางครั้งความเย้ายวนก็เกินกว่าจะต้านทาน มนุษย์ไม่อาจยับยั้งกิเลสตัณหาได้ หากยังไม่ละทางโลก 

ริมฝีปากบดเบียดเคล้าเคลียเพิ่มพูนความเร่าร้อน เสียงชวนกระสันดังขึ้นทั่วห้อง คุณชายผู้สูงศักดิ์ดิ้นพล่านอยู่ภายใต้ร่างล่ำสัน แรงกระทั้นถูกส่งมาจากเอวสอบของคนด้านบน แรงปราถนาให้ความลุ่มหลงจนไม่อาจหยุดยั้ง ชั่วพริบตาองครักษ์หนุ่มพลันได้สติ ทอดถอนกายออกแม้ยังไม่เสร็จสม แขนขาวนวลพลันยกขึ้นโอบ สายตามองออดอ้อนบุรุษผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ที่ยามนี้ใบหน้าแดงลามถึงใบหู พร้อมแผ่กลิ่นอายบุรุษเพศชวนให้มวนท้อง เสียงหวานเอ่ยเย้า จนองครักษ์หนุ่มจำต้องกัดฟันกรอดเพื่อสกัดกั้นแรงอารมณ์ 

"เจ้า...จะไม่ทำต่อจริง ๆ หรือ"

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ยินดีที่ได้พบกัน หากใครหลงกดเข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วถูกใจก็ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ แต่ท่านใดที่รู้สึกว่าเรื่องนี้ยังไม่ถูกชะตา ไรท์ก็ขอขอบคุณมากค่ะที่ยังกดเข้ามาเพื่อเลือกดูเลือกอ่านกัน ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ

ฝาก comment เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์มือใหม่คนนี้ด้วยนะ คุณนักอ่านสามารถติเตียนได้เลยนะคะ เพียงแต่ว่าอย่าใช้คำพูดที่ดูรุนแรงก็พอแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ

*การอัปนิยาย 

ช่วงนี้ไรท์ทำงานอยู่ค่ะ สามารถมาอัปให้ได้สองวันครั้ง หรือไม่ก็อาจมาช้ากว่านั้น แต่ว่าจะพยายามมาอัปให้บ่อย ๆ (ส่งกำลังใจให้ไรท์ได้ชื่นใจกันหน่อยนะคะ)

สรุปก็คือสองวันต่อหนึ่งตอน หากนิยายเรื่องนี้เขียนไปได้เยอะแล้วก็จะติดเหรียญอ่านล่วงหน้าให้ค่ะ

*จำนวนคำในนิยาย

แต่ละตอนท่านผู้อ่านอาจรู้สึกว่าสั้นไปหน่อยนะคะ แต่สัญญาค่ะ ว่ามันจะยาวขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอน เราจะพยายามอย่างเต็มที่เต็มกำลังเลยค่ะ 5555

ถึงแม้จะไม่รู้ว่านิยายเรื่องนี้จะมีคนรู้จักหรือไม่ แต่ก็จะขอลงให้จนจบเลยค่ะ เพราะไรท์เป็นคนชอบเขียน ฝากเป็นกำลังใจให้เราอีกครั้งด้วยนะคะ