NURSE [JESSICA×TIFFANY] [JETI]

INTRO

"คุณหนูคะ ลงไปทานข้าวเถอะนะคะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอา”

“เดี๋ยวสิป้า เจเล่นเกมอยู่นะไม่เห็นเหรอ เห้ยๆ บอสมันมาแล้ว ปล่อยแขนเจเลยนะ!”

เจสสิก้าว่าพร้อมกระตุกแขนของตนเองออกจากการกอบกุมพร้อมกับเอ่ยปากไล่แม่บ้านคนเก่าคนแก่ของตระกูลที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังไม่หย่านม สาวชราวัย 60 ถึงกับกุมขมับกับคุณหนูของตนที่ติดเกมจนไม่ดูแลตัวเอง ทั้งๆที่ปีนี้อายุก็ย่างเข้า 17 แล้ว แต่ก็ยังไว้ผมสั้นเต่อ ใส่แว่นหนากรอบดำ แถมหน้ายังมันเหมือนไม่เคยถูกน้ำนี่อีก 

หญิงชรามองพินิจคุณหนูของตัวเองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน

“แกร๊ก”

“คุณท่าน!”

คุณท่านที่หญิงชราอุทานชื่อท่านที่ก้าวเดินเข้ามาหาลูกสาวแก้วตาดวงใจที่ห่างหาย ไม่เจอหน้ากันมาเกือบปีเพราะตัวเองทำอาชีพที่ต้องปิดบังตนไม่ให้ใครรู้นามจริง จึงฝากลูกสาวไว้กับคนที่บ้าน จนมือขวาของเขาที่ส่งไปคอยติดตามชีวิตเจสสิก้าอยู่ห่างๆมารายงานเขาว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขารั้น ไม่ยอมไปโรงเรียนหลายอาทิตย์ ซ้ำยังติดเกมจนไม่เป็นอันกินอันนอน จนร้อนให้เขาแอบย่องหนีงาน ออกจากที่เก็บตัวมาเงียบๆไม่ให้ผู้บังคับบรรชาทราบว่าตนล่ะหน้าที่การงาน

“กลับมาได้สักทีนะคะ อ่อ แต่สงสัยแด๊ดดี้คงจะกลับมาให้อาหารหมา”

จบประโยคเหน็บแนมของลูกสาวตัวดี ที่ถึงกับทำให้จอง อิลวูผู้เป็นพ่อสะอึก มองลูกสาวที่กดพอสเกมเอาไว้แล้วหันมาจ้องตาเขา อิลวูหลบตาเจสสิก้าพร้อมก้มมองพื้นสายตาลอกแลก เขามั่นใจกับทุกๆอย่าง แม้แต่การจะลั่นไกปืนเพื่อ ฆ่า หรือ ปลิดชีวิตอะไรก็แล้วแต่ตามหน้าที่ของเขา แต่สิ่งที่ทำให้เขาหมดภาวะผู้นำก็คงจะเป็นภรรยาและลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลจอง

เจสสิก้ามองไปที่ผู้ให้กำเนิดตัวเองสลับกับป้าแม่บ้านพร้อมกับกลอกสายตาทำสีหน้าเบื่อหน่าย กระทืบเท้าลุกจากเก้าอี้ แล้วบิดตัวให้กระดูกกระเดี้ยวลั่น

“ก็ได้ค่ะ เจจะลงไปกินข้าว”

เจสสิก้าว่าพลางเดินตึงตังลงบันไดไปยังห้องอาหาร จอง อิลวูหันมาสบตากับแม่บ้านคนโปรดแล้วพ่นลมหายใจออกมาพร้อมกัน ก่อนจอง อิลวูจะเอ่ยคำสั่งประกาศิทธิ์ทำลายความเงียบ

“ผมฝากประกาศหาพี่เลี้ยงให้เจสสิก้าด้วยนะครับป้า ขอแบบมาอยู่ที่นี่เลย มีอาหารที่พักฟรี ส่วนเงินเดินก็แล้วแต่ที่ป้าจะเห็นสมควรนะครับ ถ้าหาได้แล้วก็ช่วยแจ้งคนของผมด้วย ฝากด้วยนะครับ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ผมไม่อยากจะพูดคำนี้หรอกนะคุณฮวัง แต่คุณดันแส่ไปหาเรื่องกับท่านผู้อำนวยการเอง ผมขอไล่คุณออกนับจากวันนี้ คุณฮวัง”

“ห้ะ? อะไรนะ! คุณทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะคะ ฉันแก่แล้วนะคุณ!!!”

เจ้านายประสาทกลับแสนติ๊งต๊องของคุณฮวังเมินเฉยเสียงตะคอก พร้อมเก็บข้าวเก็บของเตรียมกลับบ้านดั่งเช่นทุกๆวัน สเตฟานี่วัย 31 ปีโมโหจัดจนควันออกหู ไอ้บริษัทเฮงซวย! ไอ้เอกชนไร้คุณภาพ!  ด่าบริษัทบ้าบอนี่ในใจพร้อมกระทืบส้นเข็มสูงลิ่วเดินออกจากห้องหัวหน้าฝ่ายบัญชีโดยไม่ลืมกระแทกประตูปิดดังๆเพื่อเหน็บแนมคนในห้อง

“เฮ้ สเตฟ เจ้านายเรียกเธอไปคุยว่าไง”

แทยอนเพื่อนสาวร่างเล็กของเธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล แต่พอเห็นหน้าสเตฟานี่ก็พอเดาออกว่าหน้าที่การงานของอีกฝ่ายมันคงจะปลิวหายไปเรียบร้อย

“ไม่เอาหน่า เธอเพิ่งสามสิบนิดๆเอง หาแฟนหล่อๆรวยๆแล้วเกาะกินยันตายก็ยังทัน”

สเตฟานี่ทำหน้าบูดกว่าเก่า ก็เพราะผู้ชายที่เธอลดตัวลงไปตบกับผู้หญิงของเขาไม่ใช่เหรอ ถึงทำให้เธอหมดหน้าที่การงานอย่างนี้ เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังโซฮ็อตสุดๆไปเลยนี่นา ใครจะไปรู้ว่าแต่งงานแล้วกันล่ะ

“ไป! ไปดื่มกัน เดี๋ยววันนี้น้องแทเลี้ยงเองค่ะ ถือว่าฉลองที่พี่สเตฟหลุดพ้นจากเจ้านายงี่เง่าสักทีล่ะกันนะคะ”

สเตฟานี่เบ้พร้อมเมินหน้าหนีแทยอนเพื่อซ่อนรอยยิ้มกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสาว แทยอนก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ เอ็นดูยัยเพื่อนตายิ้มคนนี้เหลือเกิน ใครจะปล่อยให้เศร้าคนเดียวกันเล่า แทยอนคิดพร้อมกับส่งมือออกไปบีบจมูกของสาวฟอร์มจัดพร้อมโยกไปมาด้วยวามหมั่นเขี้ยว

LET’S TALK : ยอมรับว่าเคยพายเรือนี่แทมาก่อนค่ะ J [ มาคอมเม้นท์ ระบาย หรือติเตียนกันที่แท็กนี้นะคะ #ฟิคเจเด็กเด๋อ ]

B
E
R
L
I
N
?