คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เสียงร้องคร่ำครวญของเด็กหนุ่ม
ไม่นานนักหลังเหตุการ์ณ ที่ลูซิเฟอร์ได้พาทั้งสามวิ่งหลบหนีจากการไล่ตามของ ลูกน้องเฮนรี่ ได้
“ลูกพี่ นี่พวกเราก็หาเจ้าพวกนั้นทั่วสถาบันแล้วนะ แต่ยังไม่พบวี่แววของเจ้าพวกนั้นเลย”
“โถ่เว้ย กะอีแค่ คนสามคน ทำไมมันถึงหายากขนาดนี้กันฟะ แล้วพวกฉันจะไปรายงานลูกพี่เฮนรี่ยังไง!!!”
“พวกเราจะเอายังไงต่อกันดีลูกพี่ ยังต้องหาต่ออีกไหม”
“ไม่ต้อง ตอนนี้พวกเรากลับไปรายงานลูกพี่เฮนรี่ก่อน”
“ขอโทษด้วยขอรับลูกพี่เฮนรี่ผมได้พาเจ้าลูกน้องของผมวิ่งหาเจ้าพวกนั้นทั่วสถาบันกันแล้ว แต่ก็ไม่พบวี่แวว แม้แต่เงาสักนิดก็ไม่เห็นเลยขอรับ ผมต้องขอโทษด้วย”
“ไม่เป็นไรในเมื่อ มันหนีไปตอนนี้ได้ยังไงมันก็ต้องกลับมาสอบอยู่แล้ว ฉันจะรอสอบกับเจ้านั่นต้องทำยังไงก็ได้ ให้ฉันได้คู่กับเจ้าหมูตอนอ้วนนั่น”
“พวกแกไสหัวไปได้แล้ว มีเรื่องอะไรก็ไปทำก่อนเลย แล้วค่อยเจอกันอีกทีรอบการสอบปฎิบัติ”
“ขอรับลูกพี่!!! ไปพวกเรา”
("มีเวลาพักแค่30นาที ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่า แกจะหนีออกจากสถาบันแห่งนี้ ยังไงแกก็ต้องกลับมาสอบอยู่ดี เวลานั้นแหละจะเป็นเวลาตายของแก ฉันจะเป็นคนสั่งสอนแกเองให้รู้ซึ้งถึงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ถึงแม้แก จะมีสายเลือดของพระเจ้าอยู่ก็ตามที แต่ถ้าไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้ แกก็ไม่ต่างจาก สัตว์เดรฉาจไร้ประโยชน์เป็นแค่ขยะที่รอวันถูกเขี่ยในวันยังคํ่า")
ณ ใต้ต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่งในสถาบันเทพบรรพกาล
“พวกเราน่าจะหนีพ้นเจ้าพวกนั้นกันแล้วละ”
“นี่เจ้าหมูตอนไหนปกตินายไม่ชอบวิ่งไง รอบนี้ทำไมถึงเป็นคนจับมือพวกเราสองคนพาวิ่งเองซะละ แถมวิ่งเร็วมากเลยนะเนี่ยนาย”
“หยุดแซวฉันได้แล้วน่า รอดมาจากเจ้าพวกนั่นก็ถือว่าโครตจะดีมากแล้วล่ะ”
“แหม๋ๆ ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อจริงๆนิน่า ปกตินายไม่เคยกล้ามีเรื่องกับเฮนรีี่เลย และนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่นายเป็นคนนายพาวิ่งเอง ตอนที่นายโยนเศษอาหารที่ตกพื้นพวกนั้นเข้าที่หน้าของ เจ้าเฮนรี่เต็มๆ ตอนที่นายโกรธและเอาจริง ฉันว่า…มันเท่มากเลย!!! ”
“แฮร่ๆ คงยังไม่ลืมผมใช่ไหมครับ”
“ฮืมม นายไม่เป็นไรใช่ไหม ไบรอัน”
“ผมไม่ค่อยเป็นไรสักเท่าไหร่ ผมขอโทษคุณลูซิเฟอร์ด้วยนะครับ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก ผมไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะทำแบบนี้ ถ้าผมรู้ผมคงไม่….”
“นายอย่าพูดแบบออกมา ให้ฉันได้ยินอีกเป็นครั้งสองเชียวนะ ต่อให้จะเป็นนายฉันนายฉันก็จะต่อยอัดเข้าที่หน้าของนาย ฉันจะบอกอะไรให้นะในโลกใบนี้คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด โลกใบนี้มันเต็มไปด้วยหนทางแห่งกลียุค หากอ่อนแอก็จะพ่ายแพ้ตกเป็นเหยื่อของพวกแข็ง เหมือนกฎของวัฎจักร ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ถ้านายยังโทษนู้นนี่ เรื่องแบบนี้ก็จะเกิดขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่ใช่คนที่จะมาปกป้องนายได้เสมอหรอกนะ นายบอกขอบคุณฉันไม่ใช่หรอ งั้นก็ทำให้ฉันเห็นหน่อยซิ นายมาที่เพื่ออะไร!!!!”
“หื้อๆๆๆ " // ไบรอันได้กลั่นนํ้าตาไว้ไม่อยู่และได้เผลอหลั่งนํ้าตาออกมาเป็นสายนํ้า
“เดิมทีแล้วผมนั้น เป็นแค่ ลูกครึ่ง ระหว่างเทพและมนุษย์ แม่ผมนั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ส่วนพ่อผมนั้นเป็นเทพ แต่ก็ไม่ใช่เทพที่มีชนชั้นสูงอะไรมาก พ่อของผมได้เสียชีวิตไปเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก คุณลุงคุณป้า ในหมู่บ้านบอกว่า พ่อผมเป็นนักรบที่แข็งแกร่ง ช่วยหมู่บ้านให้พ้นภัยอันตราย จากเหล่ามอนเตอร์ที่เข้ามารุกรานหมู่บ้านเล็กๆ พวกเขาศรัทธาในตัวพ่อผมมากๆ เมื่อผมเกิดมาคนในบ้านจึงรักและเอ็นดู ดูแลผมเป็นอย่างดี คนอื่นๆในหมู่บ้าน รวมถึงตัวของแม่ผมหวังว่าสักวันผมจะได้เป็นเทพที่เก่งกาจ มีคนนับถือเหมือนผมได้แน่นอน ผมจึงเลือกที่จะมาสอบสถาบันแห่งนี้ ผมนั้นได้รับคำแนะนำ และช่วยเหลือจากชาวบ้านเรื่องต่างๆ ผมเป็นแค่เด็กบ้านนอก ที่มีความฝันที่อยากเป็นคนใหญ่คนโตมันผิดหรอครับ??”
“ผมคิดว่าจะได้เพื่อนใหม่ ได้รู้จักคนอื่นนอกจากคนในหมู่บ้านเพิ่มขึ้น ผมนอนไม่หลับแทบทั้งคืน ผมดีใจมาก แม่ผมนั้นดีใจและปราบปลื้มมากมาย ท่านยังคงรอฟังเรื่องราวจากผม ว่าวันนี้เกิดเหตุการ์ณอะไรขึึ้นบ้าง แต่ทำไมถึงต้องดูถูกผมด้วยย คุณลูซิเฟอร์ ผมเจ็บ ผมเจ็บ…..”
("เสียงร้องไห้คร่ำครวญของเด็กหนุ่ม ทำให้ผมหยุดชะงักไปและพูดอะไรไม่ออก ไม่ใช่เพราะผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่เป็นเพราะตัวผมรู้เป็นอย่างดี เกี่ยวกับการตื่นเต้นในการหาที่เรียน แม้ในชาติก่อนตัวผมจะมีอายุเกือบ 50กว่าปีแล้ว ตอนผมยังเด็กช่วงงานเทศกาลฮาโลวีน ผมยังคำจำได้ดี ที่เด็กๆแต่ละคน ต้องแต่งตัวคอสเพลย์ ผี แต่ผมดันแต่งตัว เป็น แนวหล่อเท่ซะได้ แนว หนุ่มหล่อไฟแรง ช่วงนั้นผมค่อนข้างติดซีรี่ย์ที่แม่นั้นเปิดให้ดูมากเกี่ยวกับ นักธุรกิจหนุ่มอัจฉริยะ ที่ประดิษฐ์เทคโนโลยีทันสมัยต่างๆ เขาดูเป็นฮีโร่ในดวงใจสำหรับผม แม่ต้องตื่นมาแต่เช้า และเช่าชุดสูทมาแต่งคอสเพลย์ให้ผมตั้งแต่เช้า
("ผมรู้สึกมีความสึก อยากได้ยินคำชม นู้นนี่ อยากรู้ว่าเพื่อนๆจะคิดยังไง แต่แล้วฝันผมก็ต้องดับสลาย เมื่อแม่ได้ไปส่งผมขึ้นรถโรงเรียน ผมโดนหัวเราะเยาะตลอดทางจนไปถึงในห้องเรียน เหล่าเพื่อนๆต่างหัวเราะเยาะ และพูดเสียดสี นินทา กลั่นแกล้ง โดยหลอกให้ไปเข้าห้องนํ้าและโดนขันตักนํ้า ที่วางดักไว้อยู่แล้ว แถมยังต้องโดนแป้งขาวๆ ที่เหล่าคนในห้องโยนใส่ แม้อาจารย๋์จะเห็น ก็กลับทำเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องตลก ทั้งๆที่จริงๆแล้ว เรื่องแบบนี้มันสะเทือนใจเด็กคนหนึ่งมาก ที่ทำอะไรมาอย่างตั้งใจ แล้วโดนดูถูกไม่เห็นค่า ชุดสูทที่เลอะแป้งแม่ต้องซักมันด้วยมือ อย่างประณีต แม่ยอมเสียเงินเดือนเงินเก็บของตัวเองที่ไว้ใช้ซื้อของที่ตัวเองอยากได้มา เช่าสูทราคาแพงๆให้กับผม เพราะอยากให้ผมดูดีที่สุดในสายตาเพื่อน ผมเข้าใจความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมา ของไบรอัน นํ้าตาที่ไหลออกมาเป็นสายดิ่งลงสู่พื้นดินหยดหญ้า สีหน้าที่ทุกข์ทรมาณเจ็บชํ้าอยู่ข้างใน ใจเด็กหนุ่มที่ผิดหวังจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ภาพเหล่านี้ทำให้มันสะท้อนถึงตัวตนผมในอดีต ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมจะไม่มีวันยอมให้กับใครหน้าไหน จะไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของคนที่ดูถูกข่มเหงคนที่อ่อนแอกว่าตนเป็นเด็ดขาด ต่อให้มันผู้นั้นจะเป็นเทวดาสูงส่งแค่ไหน แต่ถ้ามันไม่มีสามัญสำนึก รู้จักผิดชอบชั่วดี ผมก็จะซัดหน้าพวกมันให้หงายและก้มกราบแทบเท้าขอโทษผมให้จงได้")
โปรดติดตามต่อไป : ตอนที่ 6 การทดสอบดวลดาบตัวต่อตัว ลูซิเฟอร์ กับ ฮวน
ฝากกดหัวใจกดติดตามกดแชร์คอมเม้นเป็นกำลังให้นักเขียนด้วยนะครับ
ความคิดเห็น